Birçok genç hasta bakımı gibi konularla ilgilenmez. Anne babalarının sağlık sorunları yaşamasına daha yıllar olduğunu düşünürler.

 Fakat annen ya da baban sen daha gençken hastalanırsa ne olacak? Böyle bir zorlukla karşılaşmış iki gencin söyledikleri üzerinde düşün.

•  Emmaline’in hikâyesi

•  Emily’nin hikâyesi

 Annemde Ehlers-Danlos sendromu (EDS) var. Bu eklemleri, cildi ve kan damarlarını etkileyen kronik ve acı veren bir hastalık.

 Bu hastalığın tedavisi yok ve annemin durumu geçtiğimiz on yıl içinde gittikçe kötüleşti. Bazen kan sayımı, yaşamını tehdit edecek kadar düşük oluyor ya da çok ağrısı olduğu zamanlar artık yaşamak bile istemiyor.

 Ailem de ben de Yehova’nın Şahidiyiz ve cemaatimiz bizim için bir teselli kaynağı. Mesela geçenlerde benim yaşlarımda bir kız, bizi ne kadar sevdiğini ve onun desteğine her zaman güvenebileceğimizi yazan bir kart gönderdi. İnsanın böyle bir arkadaşı olması çok güzel.

 Kutsal Kitabı okumanın bana çok büyük yardımı oluyor. Örneğin en sevdiğim ayetlerden biri olan Mezmur 34:18’de şöyle yazar: “Yehova kalbi kırık olanlara yakındır.” İbraniler 13:6’da ise “Bana yardım eden Yehova’dır, ben korkmam” der.

 Özellikle bu ayetin benim için anlamı büyük. En büyük korkum annemi kaybetmek. Onu çok seviyorum ve onunla geçirdiğim her gün için minnettarım. Kutsal Kitaptaki bu ayet, ileride ne olursa olsun geleceği güvenle karşılayabileceğimi görmeme yardım ediyor.

 Fakat korktuğum başka bir şey daha var. EDS kalıtsal bir hastalık. Anneme annesinden geçti, bana da kendi annemden. Evet, bende de EDS var. Fakat İbraniler 13:6 Yehova’nın bu konuda da ‘bana yardım edeceğine’ dair güvence veriyor.

 Bu zaman içerisinde şu anda sahip olduklarımın kıymetini bilmeye, geçmişte yaşamamaya ve gelecek hakkında endişelenmemeye çalışıyorum. Annemin şimdiki durumunu geçmişte yapabildikleriyle karşılaştırırsam üzüntüye kapılabilirim. Kutsal Kitap hastalığın olmadığı bir yaşam ümidiyle karşılaştırıldığında yaşadığımız sıkıntıların “hafif ve geçici” olduğunu söyler (2. Korintoslular 4:17; Vahiy 21:1-4).

 Şunu düşün: Emmaline’in olumlu tutumunu korumasına ne yardım ediyor? Zorluklarla karşılaştığında sen olumlu tutumunu nasıl koruyabilirsin?

 Ben lisedeyken babam ilk defa depresyona girdi. Sanki babam gitmiş, yerine başka biri gelmişti. O zamandan beri babam üzüntü, yersiz korkular ve kaygı nöbetleriyle boğuşuyor. 15 yıldır bu sorunla mücadele ediyor. Aslında böyle hissetmesinin hiçbir mantıklı sebebinin olmadığını biliyor. Bu yüzden üzüntü gibi duyguların altında ezilmek ona çok acı veriyor.

 Yehova’nın Şahidiyiz ve cemaatimiz bize çok destek oluyor. İman kardeşlerimiz bize karşı çok iyi ve anlayışlı, hiç kimse babama işe yaramaz biriymiş gibi davranmıyor. Babamın bu sıkıntıya nasıl dayandığını görmek onu her zamankinden daha çok sevmeme yol açıyor.

 Babamın kaygılara boğulmamış, acı çekmeyen ve mutlu halini çok özlüyorum. Kendi zihnindeki görünmez bir düşmanla her gün savaştığı için kendimi çok berbat hissediyorum.

 Babam yine de olumlu bir bakış açısını korumak için çok çaba harcıyor. Geçtiğimiz günlerde çok kötü bir dönem geçirdi. O dönem boyunca sadece birkaç ayet bile olsa her gün Kutsal Kitaptan bir kısım okumak için çaba harcadı. Bu onu çok güçlendirdi. Her gün az bir kısım okuyabilse de bu onun için bir kurtarıcı gibiydi. Bu zor dönem boyunca babamla gurur duydum.

 “Yehova’nın verdiği sevinç sizin için bir kaledir” diyen Nehemya 8:10 ayetini çok seviyorum. Bu kesinlikle doğru bir söz. Cemaatin içindeyken ve cemaat faaliyetlerine aktif şekilde katılırken hissettiğim sevinç, kendimi iyi hissetmediğimde bana güç veriyor. Bu, gün boyu kendimi daha mutlu hissetmemi sağlıyor. Babamın yaşadıkları bana nasıl bir zorlukla karşılaşırsam karşılaşayım, Yehova’nın her zaman benimle olduğunu öğretti.

 Şunu düşün: Babası hasta olan Emily nasıl bir tutuma sahip? Depresyonla mücadele eden birine sen nasıl yardım edebilirsin?