Farisenjtë e urrenin Jezuin dhe donin të gjenin një arsye për ta arrestuar. Thoshin se Jezui nuk duhej të shëronte njerëzit e sëmurë në Sabat. Një ditë Sabati, Jezui pa një burrë që kishte lindur i verbër teksa lypte në rrugë. Ai u tha dishepujve: ‘Shihni si do ta ndihmojë fuqia e Perëndisë këtë burrë.’ Jezui përzieu pështymën e vet me pluhur dhe bëri argjilë, të cilën ia vendosi te sytë. Pastaj i tha: ‘Shko të lash sytë në pellgun e Siloamit.’ Kur burri bëri kështu, për herë të parë në jetën e tij, arriti të shikonte.

Njerëzit ngelën gojëhapur. Ata thanë: ‘A nuk është ky ai që rrinte ulur dhe lypte apo është dikush që i ngjan atij?’ Burri u përgjigj: «Unë jam!» Njerëzit e pyetën: ‘Si ka mundësi që nuk je më i verbër?’ Kur ai u tregoi ç’kishte ndodhur, ata e çuan te farisenjtë.

Burri u tha farisenjve: ‘Jezui më vuri mbi sy një pastë prej balte dhe më tha të shkoja t’i shpëlaja sytë. Ashtu bëra dhe tani shoh.’ Farisenjtë thanë: ‘Nëse Jezui shëron në Sabat, fuqia e tij s’mund të jetë nga Perëndia.’ Por, të tjerët thoshin: ‘Nëse fuqia e tij nuk do të ishte nga Perëndia, nuk do të ishte fare në gjendje të shëronte.’

 Farisenjtë thirrën prindërit e burrit të shëruar dhe i pyetën: ‘Si ka mundësi që djali juaj tani shikon?’ Prindërit ishin të frikësuar ngaqë farisenjtë kishin thënë se, kushdo që besonte te Jezui, do të përjashtohej nga sinagoga. Prandaj u përgjigjën: ‘Nuk e dimë. Më mirë pyeteni vetë.’ Farisenjtë vazhduan t’i bënin pyetje të tjera burrit, derisa ai ua ktheu: ‘Ju thashë gjithçka që di. Pse vazhdoni të më pyesni?’ Farisenjtë u zemëruan dhe e flakën jashtë.

Jezui shkoi ta kërkonte dhe e pyeti: ‘A ke besim te Mesia?’ Burri iu përgjigj: ‘Po, do të kisha besim tek ai, nëse do ta dija kush ishte.’ Jezui i tha: ‘Unë jam Mesia.’ A nuk ishte kjo diçka e dashur nga ana e Jezuit? Jo vetëm e shëroi, por edhe e ndihmoi të kishte besim.