Gjatë viteve 80, problemet sociale, politike dhe ekonomike ndezën konflikte në gjithë Afrikën Perëndimore. Kur lufta batërdisi Liberinë fqinje, shumë veta ikën në Sierra-Leone. Zyra mori masa që disa shtëpi dhe Salla të Mbretërisë të përdoreshin për të strehuar refugjatët Dëshmitarë, dhe vëllezërit u kujdesën për nevojat e tyre.

Ndonëse ishte një periudhë e vështirë për refugjatët, pati edhe momente të lezetshme. Izolda Lorensi, misionare prej shumë kohësh, tregon: «Një baba dërgoi djalin e vogël të ngrohte ushqimin te zjarri që ishte ndezur në kopshtin prapa Sallës së Mbretërisë, e cila ishte pronë e degës. Kur djaloshi u kthye, i tha të atit se s’kishte ushqim për atë ditë. Babai e pyeti pse. Me zë të lartë, djali iu përgjigj: ‘Sepse sot Jehovai më shpëtoi nga goja e luanit!’ Ç’kishte ndodhur? Rrugës kur po kthehej me ushqimin, kishte hasur qenin e Bethelit, Lobon, pastorin e madh gjerman, por që nuk kafshonte. Djalin e kishte zënë lemeria. Duke mbajtur pjatën me ushqim, kishte zgjatur duart sa të mundte për ta larguar qenin. Kurse Lobo, sigurisht e kishte marrë si ftesë për të ngrënë, dhe tamam kështu bëri.»

Më 23 mars 1991, konflikti i armatosur në Liberi u shtri përtej kufirit deri në Sierra-Leone, duke ndezur kështu një luftë civile 11-vjeçare. Një grup rebelësh, që quheshin Fronti i Bashkuar Revolucionar (FBR),  përparuan me të shpejtë deri në Kailahun e Koindu dhe detyruan shumicën e popullsisë vendëse të iknin në Guine. Mes refugjatëve kishte rreth 120 vëllezër e motra. Ndërkohë, refugjatë të tjerë Dëshmitarë kishin ikur nga Liberia për në Sierra-Leone para se të mbërrinin rebelët.

Billi Kauani, që në atë kohë ishte koordinatori i Komitetit të Degës, thotë: «Për muaj të tërë, grupe vëllezërish të ligështuar, të dobësuar e të uritur vinin në Bethelin e Fritaunit. Shumë kishin parë masakra të llahtarshme dhe e kishin mbajtur shpirtin gjallë duke ngrënë bimë të egra. Menjëherë u jepnim ushqim e veshje dhe kujdeseshim për të afërmit dhe të interesuarit që i shoqëronin. Vëllezërit dhe motrat vendëse iu gjendën pranë me gjithë zemër refugjatëve dhe hapën shtëpitë e tyre për ta. Sakaq refugjatët u zhytën në shërbim duke ndihmuar kongregacionin vendës. Më vonë shumica ikën, por ndërkohë që ishin këtu na dhanë forcë.»

Zyra e degës u dërgoi ushqime, mjekime, materiale ndërtimi, mjete dhe pajisje Dëshmitarëve në kampet e refugjatëve në jug të Guinesë. Ndër të tjera kishte edhe mjaft veshje nga Franca. Një baba shkroi: «Fëmijët e mi kërcenin, këndonin e lëvdonin Jehovain nga gëzimi. Kishin rroba të reja për mbledhje.» Disa motra e vëllezër thanë se nuk ishin veshur kurrë më bukur.

Gjithsesi, refugjatët nuk kishin nevojë vetëm për gjëra materiale. Jezui tha: «Njeriu s’jeton vetëm me bukë, por me çdo fjalë që del nga goja e Jehovait.» (Mat. 4:4)  Kështu, zyra e degës dërgoi literaturë biblike dhe organizoi rregullisht asamble e kongrese. Dërguan edhe pionierë e mbikëqyrës udhëtues.

Kur mbikëqyrësi qarkor Andrei Bati vizitoi Kondunë, Guine, takoi një përgjegjës të kampit, i cili e ftoi të mbante një fjalim biblik për refugjatët. Rreth 50 veta dëgjuan fjalimin e Andreit me temë «Gjeni strehë te Jehovai», bazuar te Psalmi 18. Kur mbaroi, një grua e moshuar u ngrit dhe tha: «Na kënaqe zemrën. Orizi nuk i zgjidh hallet tona, por Bibla na tregon si të shpresojmë te Perëndia. Të falënderojmë nga thellësia e zemrës që na dhe ngushëllim e shpresë.»

Kur misionarët Uilliam dhe Klaudia Slotëri u caktuan në Gekedu, Guine, më se 100 refugjatët e kongregacionit atje ishin të zjarrtë në frymë. (Rom. 12:11) Uilliami kujton: «Shumë djem kishin synime frymore. Nëse dikush s’kishte mundësi të bënte fjalimin në Shkollën e Shërbimit Teokratik, 10 deri në 15 vëllezër të rinj në moshë dilnin vullnetarë për ta zëvendësuar. Grupe të mëdha shkonin e predikonin gjithë zell. Disa nga ata të rinj të zellshëm më vonë u bënë pionierë specialë e mbikëqyrës udhëtues.»

Pak pasi filloi lufta civile, vëllezërit në Fritaun blenë 6 hektarë tokë në Rrugën Uilkinson, nr. 133, disa qindra metra larg zyrës së degës. Alfred Gani thotë: «Donim të ndërtonim një Bethel të ri në atë vend, por kishim merakun e luftës. Meqë në atë kohë na vizitoi Llojd Berri nga Trupi Udhëheqës, ia shprehëm atij shqetësimin  tonë. Ai u përgjigj: ‘Nëse i lejojmë luftërat të na sprapsin, kurrë nuk do të bëjmë gjë.’ Fjalët e tij inkurajuese na dhanë guxim të ecnim para.»

Qindra vëllezër punuan fort për këtë projekt, përfshirë më se 50 vullnetarë nga 12 shtete dhe shumë të tjerë nga kongregacionet vendëse. Punimet nisën në maj të 1991-shit. Tom Bolli, mbikëqyrësi i ndërtimit thotë: «Kalimtarëve u bënin përshtypje blloqet e betonit që ishin ndërtuar me cilësi të lartë. Struktura prej çeliku ishte shumë e veçantë në krahasim me ndërtesat e tjera të zonës. Por ajo që u linte veçanërisht mbresa ishte të shihnin të bardhët e huaj dhe zezakët vendës, që punonin të bashkuar e të lumtur për këtë projekt.»

Më 19 prill 1997, njerëz nga shumë vende u mblodhën plot gëzim për kushtimin e ndërtesave të reja të degës. Një muaj më vonë, pas pesë vjet konfliktesh të ashpra nëpër fshatra, FBR-ja sulmoi Fritaunin.

Mijëra luftëtarë të FBR-së me flokë të ngatërruar dhe me shirita të kuq në kokë u turrën në qytet duke plaçkitur, përdhunuar e vrarë. Alfred Gani kujton: «Situata ishte jashtëzakonisht e tensionuar. Shumica e misionarëve të huaj u evakuan me shpejtësi. Të fundit që ikën ishin Billi e Sandra Kauani, Xhimi e Xhojs Hollandi dhe unë me Katerinën.

U lutëm me bethelitët vendës që vendosën të qëndronin dhe pastaj nxituam për në qendrën e evakuimit. Gjatë rrugës na ndaluan 20 ushtarë rebelë të dehur e me pamje shtazarake. Kur u dhamë revista dhe para, na lanë të kalonim. Bashkë me më shumë se 1.000 të evakuar të tjerë, u drejtuam për te një postbllok i fortifikuar  nën kontrollin e marinsave të armatosur rëndë të SHBA-së. Na hipën në një helikopter ushtarak dhe na çuan vrik larg bregut, te një anije e flotës amerikane. Më vonë, një oficer anijeje na tha se evakuimi ynë kishte qenë më i madhi që kishte realizuar Marina e Shteteve të Bashkuara që nga koha e Luftës së Vietnamit. Të nesërmen, shkuam me helikopter në Konakri, Guine. Atje ngritëm një zyrë dege të përkohshme.»

Këta misionarë pritnin me ankth ndonjë lajm nga Fritauni. Më në fund erdhi një letër ku thuhej: «Edhe mes kaosit po shpërndajmë fletushkën Lajmërim i Mbretërisë nr. 35: ‘A do ta duan njëri-tjetrin të gjithë njerëzit ndonjëherë?’ Njerëzit po reagojnë shumë mirë, madje disa nga rebelët po studiojnë me ne. Prandaj kemi vendosur të shtojmë shërbimin.»

Xhonatan Mboma, i cili shërbente si mbikëqyrës qarkor, sjell ndër mend: «Mbajtëm edhe një asamble speciale njëditore në Fritaun. Ishte kaq inkurajuese sa udhëtova deri në Bou dhe në Kenemë për të mbajtur programin edhe atje. Vëllezërit në ato qytete të rrënuara nga lufta falënderuan Jehovain për ushqimin e mrekullueshëm frymor.

Në fund të vitit 1997, mbajtëm një kongres krahinor në stadiumin kombëtar të Fritaunit. Ditën e fundit të kongresit, ushtarët rebelë hynë në stadium dhe na urdhëruan të largoheshim. Iu lutëm të na linin sa të mbaronim programin. Pas një diskutimi të gjatë u zbutën dhe ikën. Më se 1.000 veta ishin të pranishëm në atë kongres dhe 27 u pagëzuan. Disa vëllezër bënë udhëtimin e rrezikshëm deri në Bou dhe e dëgjuan përsëri programin atje. Sa të mrekullueshme e drithëruese ishin ato kongrese!»