മാതാ​പി​താ​ക്കൾ ഉപേക്ഷി​ച്ചു എന്നാൽ ദൈവം സ്‌നേ​ഹി​ച്ചു

ബർണാഡെറ്റ്‌ ഫിൻ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

എന്റെ മൂന്ന്‌ സഹോ​ദ​രി​മാ​രോ​ടൊ​പ്പം എന്നെ മഠത്തിൽ കൊണ്ടു​ചെ​ന്നാ​ക്കു​മ്പോൾ എനിക്ക്‌ നാലു വയസ്സു പോലും തികഞ്ഞി​രു​ന്നില്ല. ചേച്ചി​മാ​രായ ബിർഡിക്ക്‌ 12 വയസ്സും ഫിലി​സിന്‌ 8 വയസ്സും അന്നമേക്ക്‌ 7 വയസ്സും ആയിരു​ന്നു അന്ന്‌. ആഴ്‌ച​ക​ളോ​ളം അമ്മയെ​യും അച്ഛനെ​യും വിളിച്ച്‌ ഞാൻ നിറു​ത്താ​തെ കരഞ്ഞത്‌ അവർ ഇന്നും ഓർക്കു​ന്നു. ഞങ്ങളെ അവിടെ കൊണ്ടു​പോ​യി ആക്കിയത്‌ എന്തി​നെ​ന്നല്ലേ? പറയാം.

ആയിര​ത്തി​ത്തൊ​ള്ളാ​യി​ര​ത്തി​മു​പ്പത്തി​യാറ്‌ മേയ്‌ 28-നാണ്‌ ഞാൻ ജനിച്ചത്‌. വലി​യൊ​രു കത്തോ​ലി​ക്കാ കുടും​ബ​ത്തി​ലെ എട്ടാമത്തെ കുട്ടി​യാ​യിട്ട്‌. മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളോ​ടൊ​പ്പം ഞങ്ങൾ എല്ലാവ​രും അയർലൻഡി​ലെ കൗണ്ടി വെക്‌സ്‌ഫോർഡി​ലുള്ള ഒരു കൊച്ചു വീട്ടി​ലാ​യി​രു​ന്നു താമസം. വലി​യൊ​രു കിടക്ക​യിൽ ഏഴ്‌ സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രോ​ടൊ​പ്പ​മാണ്‌ ഞാൻ ഉറങ്ങി​യി​രു​ന്നത്‌. താമസി​യാ​തെ എനിക്ക്‌ ഒരു സഹോ​ദ​ര​നും സഹോ​ദ​രി​യും കൂടെ ജനിച്ചു. അവരെ കിടത്തി​യു​റ​ക്കി​യി​രു​ന്നത്‌ എവി​ടെ​യാ​ണെ​ന്നോ? വസ്‌ത്രങ്ങൾ സൂക്ഷി​ക്കുന്ന മേശയു​ടെ വലിപ്പു​ക​ളിൽ.

ഞങ്ങളുടെ പിതാവ്‌ കഠിനാ​ധ്വാ​നി​യായ ഒരു കർഷക​നാ​യി​രു​ന്നു. അദ്ദേഹ​ത്തി​നു ലഭിച്ചി​രുന്ന കൂലി വളരെ തുച്ഛമാ​യി​രു​ന്നു. അതു​കൊണ്ട്‌ ഞങ്ങൾക്ക്‌ ആവശ്യ​ത്തിന്‌ ആഹാരം ഉണ്ടായി​രു​ന്നില്ല. എന്റെ മൂത്ത സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​ര​ന്മാർ സ്‌കൂ​ളിൽ പോകു​മ്പോൾ ഭക്ഷണം കൊടു​ത്തു​വി​ടാൻ വല്ലപ്പോ​ഴും മാത്രമേ അമ്മയ്‌ക്കു കഴിഞ്ഞി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. കത്തോ​ലി​ക്കാ സഭയുടെ നിർദ​യ​മായ ഭരണാ​ധി​പ​ത്യ​ത്തി​ന്റെ പിടി​യി​ലാ​യി​രുന്ന അയർലൻഡിൽ അന്ന്‌ പൊതു​വെ ദാരി​ദ്ര്യ​മാ​യി​രു​ന്നു. അതായി​രു​ന്നു ഞങ്ങളുടെ ആ ദുരവ​സ്ഥ​യ്‌ക്കു പ്രധാന കാരണം.

പതിവാ​യി പള്ളിയിൽ പോയി​രുന്ന ഒരു കുടും​ബ​മാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങളു​ടേ​തെ​ങ്കി​ലും, അമ്മയ്‌ക്ക്‌ ആത്മീയ കാര്യ​ങ്ങ​ളിൽ വലിയ താത്‌പ​ര്യ​മൊ​ന്നും ഉണ്ടായി​രു​ന്നില്ല. എന്നാൽ, തീ കായുന്ന സ്ഥലത്തി​രുന്ന്‌ അമ്മ ചില മത പ്രസി​ദ്ധീ​ക​ര​ണങ്ങൾ വായി​ക്കു​ന്നതു കണ്ടിട്ടു​ള്ള​താ​യി ചേച്ചി​മാർക്ക്‌ ഓർമ​യുണ്ട്‌. വായിച്ച കാര്യങ്ങൾ അമ്മ ഞങ്ങൾക്കു വിവരി​ച്ചു തരുമാ​യി​രു​ന്നു.

“എന്റെ അമ്മ എവിടെ?”

മഠത്തി​ലേക്ക്‌ എന്നെ കൊണ്ടു​പോയ ആ ദിവസം ഞാൻ ഒരിക്ക​ലും മറക്കില്ല. അച്ഛനും അമ്മയും ഇടനാ​ഴി​യിൽ നിന്നു​കൊണ്ട്‌ ഒരു കന്യാ​സ്‌ത്രീ​യോട്‌ വളരെ ഗൗരവ​ത്തിൽ എന്തൊ​ക്കെ​യോ സംസാ​രി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. കാര്യ​മൊ​ന്നു​മ​റി​യാ​തെ ഞാൻ സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടെ അവിടെ ഉണ്ടായി​രുന്ന മറ്റു ചില കൊച്ചു പെൺകു​ട്ടി​ക​ളോ​ടൊ​പ്പം കളിക്കാൻ തുടങ്ങി. പെട്ടെന്നു ഞാൻ ചുറ്റും നോക്കി. അച്ഛനെ​യും അമ്മയെ​യും കാണാ​നില്ല. “എന്റെ അമ്മ എവിടെ?” തൊണ്ട പൊട്ടു​മാറ്‌ ഞാൻ അലറി​ക്ക​രഞ്ഞു. തുടക്ക​ത്തിൽ പറഞ്ഞതു​പോ​ലെ, ആഴ്‌ച​ക​ളോ​ളം ഞാൻ അതു തുടർന്നു.

മൂന്നു ചേച്ചി​മാർ ഒപ്പമു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നത്‌ അൽപ്പം ആശ്വാ​സ​മാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ അവർ മഠത്തിന്റെ മറ്റൊരു ഭാഗത്താ​യി​രു​ന്ന​തു​കൊണ്ട്‌ അവരു​മാ​യി എനിക്ക്‌ അത്രയ​ധി​കം സമ്പർക്കം ഉണ്ടായി​രു​ന്നില്ല. കുറേ​ക്കൂ​ടെ ചെറിയ കുട്ടി​ക​ളാ​യി​രുന്ന ഞങ്ങൾ കിടന്ന്‌ രണ്ടു മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞാണ്‌ അവരെ ഉറങ്ങാൻ വിട്ടി​രു​ന്നത്‌. അവർ കിടക്കാൻ പോകു​ന്ന​തു​വരെ ഞാൻ ഉണർന്നി​രി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. പിന്നെ പതുങ്ങി​പ്പ​തു​ങ്ങി ഞാൻ മുകളി​ലേക്കു പോകും, അപ്പുറ​ത്തു​നിന്ന്‌ ചേച്ചി​മാർ എന്നെ കൈവീ​ശി​ക്കാ​ണി​ക്കും. ആ വില​യേ​റിയ നിമി​ഷ​ങ്ങൾക്കാ​യി ഓരോ ദിവസ​വും ഞാൻ കാത്തി​രി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.

മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളു​മാ​യി സമ്പർക്കം പുലർത്തു​ന്ന​തി​നെ മഠത്തി​ലു​ള്ളവർ പ്രോ​ത്സാ​ഹി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നില്ല, അതു​കൊണ്ട്‌ അമ്മയെ​യും അച്ഛനെ​യും ഞങ്ങൾക്ക്‌ കാണാൻ കഴിഞ്ഞ​തു​മില്ല. ആ വേർപാട്‌ എന്നെ വളരെ​യ​ധി​കം തളർത്തി. അച്ഛനും അമ്മയും ഒരു തവണ ഞങ്ങളെ കാണാൻ വന്നതായി ഞാൻ ഓർക്കു​ന്നുണ്ട്‌. എന്നാൽ ഞാൻ അവരുടെ അടുക്ക​ലേക്കു ചെന്നില്ല, അവർ എന്നെ കാണാ​നും ശ്രമി​ച്ചില്ല. അവർ പിന്നീ​ടും ഏതാനും തവണ വന്നതായി ചേച്ചി​മാർ പറയുന്നു.

കാലം കടന്നു​പോ​യ​തോ​ടെ, മഠം എന്റെ കുടും​ബ​മാ​യി, എന്റെ ഭവനമാ​യി, എന്റെ ലോക​മാ​യി. അവിടെ താമസിച്ച 12 വർഷത്തി​നി​ട​യിൽ രണ്ടു പ്രാവ​ശ്യം മാത്രമേ ഞാൻ പുറം​ലോ​കം കണ്ടിട്ടു​ള്ളൂ. അതു വിനോ​ദ​യാ​ത്ര​യ്‌ക്കാ​യി ഞങ്ങളെ അടുത്തുള്ള നാട്ടിൻപു​റ​ത്തേക്കു കൊണ്ടു​പോ​യ​പ്പോ​ഴാ​യി​രു​ന്നു. അത്‌ ഞങ്ങളെ സംബന്ധി​ച്ചി​ട​ത്തോ​ളം ആവേശ​ജ​ന​ക​മായ അനുഭ​വ​മാ​യി​രു​ന്നു, ഞങ്ങൾ മരങ്ങ​ളെ​യും മൃഗങ്ങ​ളെ​യു​മൊ​ക്കെ കണ്ടാസ്വ​ദി​ച്ചു. ഞങ്ങൾ ഒരിക്ക​ലും കാറോ ബസോ കടകളോ ഒന്നും കണ്ടിരു​ന്നില്ല, പുരു​ഷ​ന്മാ​രെ പോലും. ആകെക്കൂ​ടി കണ്ടിരു​ന്നത്‌ അവിടത്തെ വൈദി​ക​നെ​യാണ്‌.

 മഠത്തിലെ ജീവിതം

മഠത്തിലെ ജീവി​ത​ത്തിന്‌ നല്ലതും മോശ​വു​മായ രണ്ടു വശങ്ങൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. അവിടെ യുവതി​യായ ഒരു നല്ല കന്യാ​സ്‌ത്രീ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. അറിയാ​വുന്ന വിധത്തി​ലൊ​ക്കെ ദൈവത്തെ കുറിച്ച്‌ അവർ ഞങ്ങളെ പഠിപ്പി​ച്ചു. ദൈവം സ്‌നേ​ഹ​വാ​നായ ഒരു പിതാ​വാ​ണെന്ന്‌ അവർ ഞങ്ങൾക്കു പറഞ്ഞു​തന്നു. അത്‌ എന്നെ വളരെ​യ​ധി​കം സന്തോ​ഷി​പ്പി​ച്ചു. അന്നുമു​തൽ ദൈവത്തെ എന്റെ പിതാ​വാ​യി കരുതാൻ ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു. കാരണം എന്റെ ജഡിക പിതാ​വി​നെ​ക്കാൾ സ്‌നേ​ഹ​വും കരുണ​യും ഉള്ളവനാണ്‌ അവൻ എന്ന്‌ എനിക്കു തോന്നി. അതിൽപ്പി​ന്നെ ഞാൻ ദൈവ​ത്തോട്‌ പ്രാർഥ​ന​യിൽ എന്റേതായ രീതി​യിൽ, കുട്ടി​കളെ പോലെ പലതും സംസാ​രി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. ആയിടെ, നേരത്തേ പറഞ്ഞ ആ കന്യാ​സ്‌ത്രീ മഠം വിട്ടു പോയി. അതിൽ എനിക്കു വല്ലാത്ത സങ്കടം തോന്നി.

എനിക്ക്‌ നല്ല അടിസ്ഥാന വിദ്യാ​ഭ്യാ​സം ലഭിച്ചു, അതിൽ ഞാൻ കൃതജ്ഞ​ത​യു​ള്ള​വ​ളാണ്‌. എന്നിരു​ന്നാ​ലും, ഒരു കാര്യം ഞാൻ ഓർക്കു​ന്നു. മഠത്തിൽ പഠിക്കാ​നാ​യി ദിവസ​വും വീട്ടിൽനിന്ന്‌ വന്നു​പോ​കുന്ന കുട്ടികൾ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. “ഡേ ഗേൾസ്‌” എന്നാണ്‌ അവരെ വിശേ​ഷി​പ്പി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌. സമ്പന്ന കുടും​ബ​ത്തി​ലെ കുട്ടി​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു അവർ. ഈ കുട്ടികൾ വരു​മ്പോൾ ഞങ്ങൾ ക്ലാസ്‌മു​റി വിട്ടു പോക​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞങ്ങൾ വെറും അനാഥ​രാ​ണെ​ന്നും അതു​കൊണ്ട്‌ അങ്ങനെ​യൊ​രു ചിന്ത​യോ​ടെ വേണം എപ്പോ​ഴും പെരു​മാ​റാ​നെ​ന്നും കന്യാ​സ്‌ത്രീ​കൾ ഞങ്ങളെ കൂടെ​ക്കൂ​ടെ ഓർമി​പ്പി​ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു.

മഠത്തിൽ പല ചിട്ടക​ളും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. ചിലത്‌ ന്യായ​മാ​യവ ആയിരു​ന്നു. അതു​കൊ​ണ്ടു​തന്നെ അവ ആവശ്യ​മാ​ണെന്ന ബോധ്യ​വും ഞങ്ങൾക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പെരു​മാ​റ്റ​രീ​തി​ക​ളും നല്ല ശീലങ്ങ​ളും ഉൾപ്പെടെ പ്രയോ​ജ​ന​പ്ര​ദ​മായ പല കാര്യ​ങ്ങ​ളും മഠത്തിൽനിന്ന്‌ എനിക്കു പഠിക്കാൻ സാധിച്ചു. ഒരിക്ക​ലും ഞാൻ അവ മറന്നു​ക​ള​ഞ്ഞി​ട്ടില്ല, അവ ജീവി​ത​ത്തി​ലു​ട​നീ​ളം എനിക്കു പ്രയോ​ജനം ചെയ്‌തി​ട്ടു​മുണ്ട്‌. എന്നാൽ ചില നിയമങ്ങൾ തീർത്തും അനാവ​ശ്യ​വും അന്യാ​യ​വും ആയിരു​ന്നു. മറ്റു ചിലതാ​കട്ടെ, ആശയക്കു​ഴ​പ്പ​ത്തി​ലാ​ക്കു​ന്ന​തും മാനസി​ക​മാ​യി തകർക്കു​ന്ന​തും ആയിരു​ന്നു. അത്തരത്തിൽ ഒന്നായി​രു​ന്നു, രാത്രി​യിൽ കിടക്ക നനച്ചാ​ലുള്ള ശിക്ഷ. മറ്റൊന്ന്‌ രാത്രി​യിൽ കക്കൂസിൽ പോകു​ന്ന​തി​നും.

ഒരു ദിവസം ഗോവണി കയറി​പ്പോ​കു​ന്ന​തി​നി​ട​യിൽ കൂടെ​യു​ണ്ടാ​യി​രുന്ന പെൺകു​ട്ടി​യോ​ടു ഞാൻ വർത്തമാ​നം പറഞ്ഞു. ഒരു കന്യാ​സ്‌ത്രീ എന്നെ തിരി​ച്ചു​വി​ളി​ച്ചിട്ട്‌ വർത്തമാ​നം പറഞ്ഞതിന്‌ ശിക്ഷ നൽകി. ശിക്ഷ എന്തായി​രു​ന്നെ​ന്നോ? അയർലൻഡി​ലെ ആ കൊടും തണുപ്പു കാലം മുഴുവൻ വേനൽക്കാ​ല​വ​സ്‌ത്ര​ങ്ങ​ളും ധരിച്ചു കഴിയുക എന്നത്‌! എപ്പോ​ഴും അസുഖം വരുന്ന പ്രകൃ​ത​മാ​യി​രു​ന്നു എന്റേത്‌. കൂടെ​ക്കൂ​ടെ എനിക്ക്‌ വലിവും ടോൺസി​ലൈ​റ്റി​സും വരുമാ​യി​രു​ന്നു. എന്റെ അസുഖം മൂർച്ഛി​ച്ചു, മഠത്തിലെ മറ്റനേകം കുട്ടി​കളെ പോലെ എനിക്കും ക്ഷയരോ​ഗം ബാധിച്ചു. ഒരു പ്രത്യേക മുറി​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങളെ പാർപ്പി​ച്ചത്‌. എന്നാൽ യാതൊ​രു​വിധ വൈദ്യ​ചി​കി​ത്സ​യും ഞങ്ങൾക്കു ലഭിച്ചില്ല. തന്മൂലം എന്റെ അടുത്ത കൂട്ടു​കാ​രി ഉൾപ്പെടെ പലരും മരിച്ചു.

ചെറിയ പിശകു​കൾ വരുത്തി​യ​തിന്‌ ഞങ്ങളിൽ ചിലർക്ക്‌ കടുത്ത ശിക്ഷ ലഭിച്ചി​ട്ടുണ്ട്‌. ഒരിക്കൽ അസംബ്ലി​യു​ടെ സമയത്ത്‌ ഞങ്ങളു​ടെ​യെ​ല്ലാം മുന്നിൽവെച്ച്‌ കന്യാ​സ്‌ത്രീ ഒരു പെൺകു​ട്ടി​യെ രണ്ടു മണിക്കൂ​റി​ല​ധി​കം തല്ലി. ഞങ്ങൾ എല്ലാവ​രും അതു കണ്ട്‌ കരഞ്ഞു. എന്നാൽ എല്ലാ കന്യാ​സ്‌ത്രീ​ക​ളും അത്രയ്‌ക്ക്‌ നിർദ​യ​ര​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എങ്കിലും, നിസ്സഹാ​യ​രായ കുട്ടി​ക​ളോട്‌ ഒരു വ്യക്തിക്ക്‌ ഇത്രയ​ധി​കം ക്രൂരത കാണി​ക്കാൻ എങ്ങനെ മനസ്സു​വ​രു​ന്നു എന്ന്‌ ഞാൻ ഇപ്പോ​ഴും ചിന്തി​ക്കാ​റുണ്ട്‌. ഒരിക്ക​ലും എനിക്ക്‌ അത്‌ ഉൾക്കൊ​ള്ളാൻ കഴിയില്ല.

കുറച്ചു കാലം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ബിർഡി​യും ഫിലി​സും മഠം വിട്ടു​പോ​യി. ഞാനും അന്നമേ​യും മാത്രം അവശേ​ഷി​ച്ചു. എനിക്ക്‌ അന്നമേ​യും അന്നമേക്കു ഞാനും മാത്രമേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ. അന്നമേ പല കഥകളും പറഞ്ഞ്‌ എന്നെ ആശ്വസി​പ്പി​ക്കും. അച്ഛനും അമ്മയും വന്ന്‌ മഠത്തിലെ കന്യാ​സ്‌ത്രീ​കൾക്ക്‌ ആർക്കും കണ്ടുപി​ടി​ക്കാ​നാ​കാത്ത ഒരിട​ത്തേക്ക്‌ ഞങ്ങളെ കൂട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​കും എന്നൊക്കെ അവൾ പറയും. അന്നമേ​യും കൂടി മഠം വിട്ട​പ്പോൾ ഞാൻ ആകെ തകർന്നു​പോ​യി. അതിനു​ശേഷം മൂന്നു വർഷം കൂടെ ഞാൻ അവിടെ കഴിഞ്ഞു.

പുറത്തു ജീവി​ക്കാൻ പഠിക്കു​ന്നു

പതിനാ​റു വയസ്സു​ള്ള​പ്പോ​ഴാണ്‌ ഞാൻ മഠം വിട്ടു​പോ​കു​ന്നത്‌. പേടി​പ്പെ​ടു​ത്തുന്ന ഒരനു​ഭ​വ​മാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. മഠത്തിന്റെ ചുവരു​കൾക്ക്‌ അപ്പുറ​ത്തുള്ള ലോകത്തെ കുറിച്ച്‌ എനിക്ക്‌ യാതൊ​ന്നും അറിയി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. എനിക്ക്‌ ആകെ അങ്കലാപ്പ്‌ തോന്നി. ബസ്സിൽ കയറി​യ​പ്പോൾ എന്നോട്‌ ടിക്കറ്റ്‌ എടുക്കാൻ ആവശ്യ​പ്പെട്ടു, എന്നാൽ അത്‌ എന്തിനാ​ണെന്ന്‌ എനിക്കു പിടി​കി​ട്ടി​യില്ല. എന്റെ പക്കൽ പണം ഇല്ലാതി​രു​ന്ന​തി​നാൽ അവർ എന്നെ ബസ്സിൽനിന്ന്‌ ഇറക്കി​വി​ട്ടു. പിന്നെ ലക്ഷ്യസ്ഥാ​നത്ത്‌ എത്തുന്ന​തു​വരെ എനിക്കു നടക്കേ​ണ്ടി​വന്നു. മറ്റൊരു സന്ദർഭ​ത്തിൽ എനിക്ക്‌ ഒരു ബസ്സിൽ പോക​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു, എന്നാൽ ബസ്‌ ഒന്നും വന്നില്ല. ബസ്‌ സ്റ്റോപ്പിൽ ചെന്നാലേ ബസ്‌ കിട്ടൂ എന്ന്‌ എനിക്ക​റി​യി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു.

ഒടുവിൽ, ഞാൻ അൽപ്പം ശക്തിയും ധൈര്യ​വു​മൊ​ക്കെ സംഭരി​ച്ചു. എന്താണ്‌ ചെയ്യേ​ണ്ടത്‌ എന്ന്‌ ക്രമേണ എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​യി. ഞാൻ ഒരു ചെറിയ ജോലി തരപ്പെ​ടു​ത്തി. ഏതാനും മാസങ്ങൾ ജോലി ചെയ്‌തു കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ, എനിക്ക്‌ അമ്മയെ കാണണ​മെന്നു തോന്നി. വീട്ടി​ലേക്കു  മടങ്ങി​പ്പോ​കാൻ ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. വീട്ടിൽ ചെന്ന​പ്പോൾ എന്റെ ഇളയ സഹോ​ദ​ര​ങ്ങ​ളിൽ ചിലരെ എനിക്കു കാണാൻ സാധിച്ചു, അപ്പോ​ഴേ​ക്കും എനിക്ക്‌ 14 സഹോ​ദ​രീ​സ​ഹോ​ദ​ര​ന്മാർ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. അവിടെ എന്നെക്കൂ​ടെ താമസി​പ്പി​ക്കാ​നുള്ള സൗകര്യം ഇല്ലായി​രു​ന്ന​തി​നാൽ അമ്മയും അച്ഛനും എന്നെ വെയിൽസിൽ അന്നമേ​യു​ടെ അടുക്കൽ കൊണ്ടു​ചെ​ന്നാ​ക്കാൻ ഏർപ്പാ​ടു​കൾ ചെയ്‌തു. എന്നെ അവിടെ കൊണ്ടാ​ക്കിയ ഉടനെ അച്ഛൻ തിരി​ച്ചു​പോ​യി.

ആകെ ഗതിമു​ട്ടിയ അവസ്ഥയിൽ ആയിരു​ന്നെ​ങ്കി​ലും, ഞാൻ എങ്ങനെ​യോ പിടി​ച്ചു​നി​ന്നു. 1953-ൽ ഞാൻ ഇംഗ്ലണ്ടി​ലെ ലണ്ടനി​ലേക്കു പോയി. അവിടെ ലീജിയൺ ഓഫ്‌ മേരി എന്ന അൽമായ റോമൻ കത്തോ​ലി​ക്കാ ക്ഷേമ സംഘട​ന​യിൽ ഞാൻ ചേർന്നു. എന്നാൽ അവരോ​ടൊ​പ്പ​മുള്ള പ്രവർത്തനം വളരെ നിരാ​ശാ​ജ​ന​ക​മാ​യി​രു​ന്നു, അവരൊ​ക്കെ വലിയ ആത്മീയ​ത​യു​ള്ളവർ ആയിരി​ക്കു​മെ​ന്നാ​ണു ഞാൻ കരുതി​യത്‌. ആത്മീയ കാര്യ​ങ്ങളെ കുറിച്ച്‌ സംസാ​രി​ക്കാൻ എനിക്ക്‌ വളരെ ഇഷ്ടമാ​യി​രു​ന്നു. എന്നാൽ ലീജിയൺ ഓഫ്‌ മേരി​യി​ലെ എന്റെ പ്രവർത്തനം തികച്ചും ലൗകിക സ്വഭാ​വ​മു​ള്ള​താ​യി​രു​ന്നു. ആത്മീയ സംഭാ​ഷ​ണ​ങ്ങൾക്കൊ​ന്നും അവിടെ നേരം ഉണ്ടായി​രു​ന്നില്ല.

ലണ്ടനിൽ താമസി​ക്കു​മ്പോൾ എന്റെ സഹോ​ദ​ര​ന്മാ​രു​ടെ ഒരു സുഹൃ​ത്താ​യി​രുന്ന പാട്രി​ക്കി​നെ ഞാൻ കണ്ടുമു​ട്ടി. ഞങ്ങൾ പ്രണയ​ബ​ദ്ധ​രാ​യി, 1961-ൽ വിവാ​ഹി​ത​രാ​കു​ക​യും ചെയ്‌തു. ഞങ്ങളുടെ മൂത്ത കുട്ടി​ക​ളായ അഞ്ചെല​യും സ്റ്റീഫനും അവിടെ വെച്ചാണ്‌ ജനിച്ചത്‌. 1967-ൽ ഞങ്ങൾ ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യി​ലേക്കു കുടി​യേറി, അവി​ടെ​വെച്ച്‌ മൂന്നാ​മത്തെ കുട്ടി​യായ ആൻഡ്രു ജനിച്ചു. ന്യൂ സൗത്ത്‌ വെയിൽസി​ലെ ഒരു ഉൾനാടൻ പട്ടണമായ ബോം​ബാ​ല​യിൽ ഞങ്ങൾ താമസ​മാ​ക്കി.

ഒടുവിൽ, ആത്മീയ ഭക്ഷണം

ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യിൽ എത്തി അധികം കഴിയു​ന്ന​തി​നു മുമ്പ്‌ ബിൽ ലോയിഡ്‌ എന്നു പേരുള്ള ഒരു ചെറു​പ്പ​ക്കാ​രൻ ബൈബി​ളി​നെ കുറിച്ചു സംസാ​രി​ക്കാൻ ഞങ്ങളുടെ വീട്ടി​ലെത്തി. എന്റെ ചോദ്യ​ങ്ങൾക്ക്‌ ബൈബി​ളിൽനി​ന്നു നേരിട്ട്‌ ഉത്തരങ്ങൾ ലഭിച്ച​പ്പോൾ എനിക്കു വലിയ സന്തോ​ഷ​മാ​യി. ബിൽ പറയു​ന്ന​തിൽ സത്യമു​ണ്ടെന്നു മനസ്സി​ലാ​യെ​ങ്കി​ലും ബൈബി​ളിൽനി​ന്നു കൂടുതൽ കാര്യങ്ങൾ കേൾക്കാൻ അദ്ദേഹത്തെ അവിടെ പിടി​ച്ചു​നി​റു​ത്തു​ന്ന​തി​നാ​യി, ഞാൻ അദ്ദേഹ​ത്തോട്‌ വളരെ​യ​ധി​കം തർക്കിച്ചു. പിന്നീട്‌, ബിൽ എനിക്ക്‌ ഒരു ബൈബി​ളും കുറെ മാസി​ക​ക​ളും കൊണ്ടു​വന്നു തന്നു.

ആ മാസി​കകൾ എനിക്ക്‌ നന്നേ ഇഷ്ടമായി. എന്നാൽ ഒരു കാര്യം എന്നെ ഞെട്ടിച്ചു, അവയുടെ പ്രസാ​ധകർ ത്രിത്വ​ത്തിൽ വിശ്വ​സി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല​ത്രേ. ആ മാസി​ക​ക​ളെ​ങ്ങാ​നും വായിച്ച്‌ പാട്രി​ക്കി​ന്റെ വിശ്വാ​സം തകരേണ്ടാ എന്നു കരുതി ഞാൻ അവ ഒളിച്ചു​വെച്ചു. അടുത്ത പ്രാവ​ശ്യം ബിൽ വരു​മ്പോൾ അത്‌ മടക്കി​ക്കൊ​ടു​ക്ക​ണ​മെന്നു ഞാൻ തീരു​മാ​നി​ച്ചു. എന്നാൽ മൂന്നു വ്യക്തികൾ അടങ്ങിയ ‘ദൈവ​ശി​ര​സ്സി​നെ’ കുറി​ച്ചുള്ള പഠിപ്പി​ക്കൽ തിരു​വെ​ഴു​ത്തു​ക്കൾക്കു കടകവി​രു​ദ്ധ​മാ​ണെന്ന്‌ തന്റെ അടുത്ത സന്ദർശ​ന​ത്തിൽത്തന്നെ ബിൽ എനിക്കു കാണി​ച്ചു​തന്നു. യേശു ദൈവ​ത്തി​ന്റെ പുത്ര​നാ​ണെ​ന്നും പിതാ​വായ യഹോ​വ​യാം ദൈവ​ത്താൽ സൃഷ്ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​വ​നാ​ണെ​ന്നും—അതു​കൊണ്ട്‌ അവന്‌ ഒരു ആരംഭം ഉണ്ടെന്നും—പിതാവ്‌ യേശു​വി​നെ​ക്കാൾ വലിയ​വ​നാ​ണെ​ന്നും പെട്ടെ​ന്നു​തന്നെ എനിക്കു ബോധ്യ​മാ​യി.—മത്തായി 16:16; യോഹ​ന്നാൻ 14:28; കൊ​ലൊ​സ്സ്യർ 1:15; വെളി​പ്പാ​ടു 3:14.

കത്തോ​ലി​ക്കാ സഭ എന്നെ പഠിപ്പിച്ച മറ്റു കാര്യ​ങ്ങ​ളും തെറ്റാ​ണെന്ന്‌ അധികം താമസി​യാ​തെ എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​യി. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, മനുഷ്യന്‌ അമർത്യ​മായ ഒരു ആത്മാവ്‌ ഉണ്ടെന്നോ ആത്മാക്കളെ ദണ്ഡിപ്പി​ക്കുന്ന നരകാഗ്നി ഉണ്ടെന്നോ ബൈബിൾ പഠിപ്പി​ക്കു​ന്നില്ല. (സഭാ​പ്ര​സം​ഗി 9:5, 10; യെഹെ​സ്‌കേൽ 18:4) അതെല്ലാം മനസ്സി​ലാ​ക്കി​യ​പ്പോൾ എനി​ക്കെത്ര ആശ്വാസം തോന്നി​യെ​ന്നോ! ഒരു ദിവസം സന്തോഷം സഹിക്ക​വ​യ്യാ​തെ ഞാൻ അടുക്ക​ള​യിൽ നൃത്തം വെച്ചു. ഞാൻ എന്നും സ്‌നേ​ഹി​ച്ചി​രുന്ന, എന്നാൽ എനിക്ക്‌ അജ്ഞാത​നാ​യി​രുന്ന ആ പിതാ​വി​നെ ഞാൻ ഒടുവിൽ കണ്ടെത്തി​യി​രി​ക്കു​ന്നു. എന്റെ ആത്മീയ വിശപ്പ്‌ ശമിച്ച്‌ എനിക്കു തൃപ്‌തി​വ​രാൻ തുടങ്ങി. പുതു​താ​യി കണ്ടെത്തിയ ഈ വിശ്വാ​സങ്ങൾ എന്നെ​പ്പോ​ലെ​തന്നെ പാട്രി​ക്കി​നെ​യും ഉത്സാഹം കൊള്ളി​ച്ചത്‌ എന്നെ കൂടുതൽ സന്തോ​ഷ​വ​തി​യാ​ക്കി.

മറ്റൊരു ഉൾനാടൻ പട്ടണമായ ടമൊ​റാ​യിൽ വെച്ചു നടക്കാ​നി​രുന്ന യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ ഒരു കൺ​വെൻ​ഷന്‌ ബിൽ ഞങ്ങളെ ക്ഷണിച്ചു. അത്‌ വളരെ ദൂരെ ആയിരു​ന്നെ​ങ്കി​ലും ഞങ്ങൾ സന്തോ​ഷ​ത്തോ​ടെ ആ ക്ഷണം സ്വീക​രി​ച്ചു. വെള്ളി​യാഴ്‌ച ഉച്ചതി​രിഞ്ഞ്‌ നേര​ത്തേ​തന്നെ ഞങ്ങൾ ടമൊ​റാ​യിൽ എത്തി. ശനിയാഴ്‌ച രാവിലെ, വീടു​തോ​റു​മുള്ള പ്രസം​ഗ​പ്ര​വർത്ത​ന​ത്തിന്‌ എല്ലാവ​രും കൺ​വെൻ​ഷൻ ഹാളിൽ കൂട്ടങ്ങ​ളാ​യി കൂടി​വന്നു. പാട്രി​ക്കും ഞാനും വലിയ ഉത്സാഹ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു, കാരണം ഈ വേലയിൽ ഏർപ്പെ​ടാൻ ഞങ്ങൾ വളരെ നാളായി ആഗ്രഹി​ക്കു​ന്ന​താണ്‌. എന്നാൽ ഞങ്ങൾക്കു പ്രസം​ഗ​പ്ര​വർത്ത​ന​ത്തിൽ പങ്കു​ചേ​രാൻ സാധി​ക്കി​ല്ലെന്ന്‌ ബിൽ പറഞ്ഞു, കാരണം ഞാനും പാട്രി​ക്കും അപ്പോ​ഴും പുകവലി നിറു​ത്തി​യി​രു​ന്നില്ല. എന്നാൽ ബിൽ പോയ​പ്പോൾ ഞാനും പാട്രി​ക്കും മറ്റൊരു കൂട്ട​ത്തോ​ടൊ​പ്പം കൂടി. ഞങ്ങളും യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളാ​ണെന്നു കരുതി അവർ ഞങ്ങളെ കൂടെ​ക്കൊ​ണ്ടു​പോ​യി.

 പ്രസം​ഗ​പ്ര​വർത്ത​ന​ത്തിൽ ഏർപ്പെ​ടാൻ ആവശ്യ​മായ തിരു​വെ​ഴു​ത്തു യോഗ്യ​ത​കളെ കുറിച്ച്‌ ഞങ്ങൾ താമസി​യാ​തെ പഠിച്ചു. (മത്തായി 24:14) ഒടുവിൽ ഞങ്ങൾ പുകവലി ഉപേക്ഷി​ച്ചു. 1968 ഒക്‌ടോ​ബ​റിൽ ഞാനും പാട്രി​ക്കും യഹോ​വ​യാം ദൈവ​ത്തി​നുള്ള സമർപ്പണം ജലസ്‌നാ​പ​ന​ത്താൽ പ്രതീ​ക​പ്പെ​ടു​ത്തി.

വിശ്വാ​സ​ത്തി​ന്റെ പരി​ശോ​ധ​ന​കൾ

ബൈബിൾ പരിജ്ഞാ​ന​ത്തി​ലും യഹോ​വ​യു​മാ​യുള്ള ബന്ധത്തി​ലും വളർന്നു​വ​ന്ന​പ്പോൾ ദൈവ​ത്തി​ന്റെ വാഗ്‌ദാ​ന​ങ്ങ​ളി​ലുള്ള ഞങ്ങളുടെ വിശ്വാ​സം കൂടുതൽ ബലിഷ്‌ഠ​മാ​യി. കുറച്ചു നാളു​കൾക്കു ശേഷം, ഓസ്‌​ട്രേ​ലി​യ​യു​ടെ തലസ്ഥാ​ന​ന​ഗ​ര​മായ കാൻബ​റ​യി​ലെ, യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളു​ടെ സഭകളി​ലൊ​ന്നിൽ പാട്രിക്ക്‌ മൂപ്പനാ​യി നിയമി​ക്ക​പ്പെട്ടു. മക്കളെ യഹോ​വ​യു​ടെ പത്ഥ്യോ​പ​ദേ​ശ​ത്തിൽ വളർത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രാൻ ഞങ്ങൾ ആകുന്ന​തെ​ല്ലാം ചെയ്‌തു, കൗമാ​ര​പ്രാ​യ​ക്കാ​രെ വളർത്തി​ക്കൊ​ണ്ടു​വ​രു​മ്പോൾ സ്വാഭാ​വി​ക​മാ​യും ഉണ്ടാകുന്ന എല്ലാത്തരം വെല്ലു​വി​ളി​ക​ളെ​യും ഞങ്ങൾക്കും നേരി​ടേ​ണ്ടി​വന്നു.—എഫെസ്യർ 6:4.

ഞങ്ങളെ ദുഃഖ​ത്തി​ലാ​ഴ്‌ത്തി​ക്കൊണ്ട്‌, 18 വയസ്സു​ള്ള​പ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ മകനായ സ്റ്റീഫൻ ഒരു കാറപ​ക​ട​ത്തിൽ മരണമ​ടഞ്ഞു. സ്റ്റീഫൻ യഹോ​വ​യു​ടെ ഒരു ആരാധ​ക​നാ​യി​രു​ന്നു എന്നത്‌ ആ ദുഃഖ​ത്തി​ലും ഞങ്ങൾക്കു സാന്ത്വ​ന​മേകി. സ്‌മാരക കല്ലറക​ളിൽ ഉള്ളവരെ യഹോവ ഉയിർപ്പി​ക്കു​മ്പോൾ അവനെ വീണ്ടും കാണാൻ ഞങ്ങൾ കാത്തു​കാ​ത്തി​രി​ക്കു​ക​യാണ്‌. (യോഹ​ന്നാൻ 5:28, 29) പിറ്റേ വർഷം, അതായത്‌ 1983-ൽ, ഞാൻ മകളായ അഞ്ചെല​യോ​ടൊ​പ്പം മുഴു​സമയ ശുശ്രൂ​ഷ​യിൽ പങ്കു​ചേർന്നു, ഇന്നുവരെ ഞാൻ അതിൽ തുടരു​ക​യും ചെയ്യുന്നു. എന്റെ ബൈബി​ള​ധി​ഷ്‌ഠിത വിശ്വാ​സം മറ്റുള്ള​വ​രു​മാ​യി പങ്കു​വെ​ക്കു​ന്നത്‌ ജീവി​ത​ത്തിൽ ശുഭാ​പ്‌തി​വി​ശ്വാ​സം നിലനി​റു​ത്താൻ എന്നെ സഹായി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്നു. കൂടാതെ, അത്‌ എന്റെ ഹൃദയ​വേ​ദ​ന​യ്‌ക്ക്‌ ശമനം നൽകുന്നു. അടുത്ത​യി​ടെ, എന്റെ സഹോ​ദ​രി​യായ അന്നമേ വെയ്‌ൽസിൽ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​ക​ളോ​ടൊ​പ്പം ബൈബിൾ പഠിക്കാൻ ആരംഭി​ച്ച​താ​യി അറിഞ്ഞ​പ്പോൾ ഉണ്ടായ സന്തോഷം എനിക്കു വിവരി​ക്കാ​നാ​വില്ല.

1984-ൽ, പാട്രി​ക്കിന്‌ ഒരസുഖം പിടി​പെട്ടു. ദുരൂ​ഹ​മായ ഒരു രോഗ​മാ​യി​ട്ടാണ്‌ അന്ന്‌ അതു കാണ​പ്പെ​ട്ടത്‌. പിന്നീട്‌ പാട്രി​ക്കി​ന്റെ അസുഖം ‘ക്രോ​ണിക്ക്‌ ഫറ്റീഗ്‌ സിൻ​ഡ്രോം’ എന്നറി​യ​പ്പെ​ടുന്ന വിട്ടു​മാ​റാത്ത ക്ഷീണ​രോ​ഗ​മാ​ണെന്നു കണ്ടുപി​ടി​ക്ക​പ്പെട്ടു. ഒടുവിൽ അദ്ദേഹ​ത്തിന്‌ തന്റെ ലൗകിക ജോലി ഉപേക്ഷി​ക്കേ​ണ്ട​താ​യും ക്രിസ്‌തീയ മൂപ്പൻ എന്ന നിലയി​ലുള്ള സേവന​പ​ദവി വേണ്ടെ​ന്നു​വെ​ക്കേ​ണ്ട​താ​യും വന്നു. സന്തോ​ഷ​ക​ര​മെന്നു പറയട്ടെ, അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ രോഗം ഭാഗി​ക​മാ​യി സുഖ​പ്പെ​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്നു. ഇപ്പോൾ വീണ്ടും അദ്ദേഹം സഭയിൽ നിയമിത മൂപ്പനാ​യി സേവി​ക്കു​ന്നു.

എന്റെ ബാല്യ​കാ​ലം എന്നിൽ അച്ചടക്ക​വും ആത്മത്യാ​ഗ​വും നട്ടുവ​ളർത്തി​യി​രു​ന്നു. ലളിത​മായ ജീവിതം നയിക്കാ​നും ഉള്ളതു​കൊ​ണ്ടു തൃപ്‌തി​പ്പെ​ടാ​നും അത്‌ എന്നെ പഠിപ്പി​ച്ചു. മറ്റു പതി​നൊ​ന്നു കുട്ടികൾ വീട്ടിൽത്തന്നെ കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞങ്ങൾ നാലു പെൺകു​ട്ടി​കളെ മാത്രം മഠത്തിൽ വിട്ടത്‌ എന്തിനാ​യി​രു​ന്നു എന്നത്‌ ഇപ്പോ​ഴും ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ചോദ്യ​മാ​യി അവശേ​ഷി​ക്കു​ന്നു. ഒരുപക്ഷേ എനിക്ക്‌ ഒരിക്ക​ലും പൂർണ​മാ​യി ഉൾക്കൊ​ള്ളാൻ കഴിയി​ല്ലെ​ങ്കി​ലും, വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പു മരിച്ചു​പോയ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്കൾ തങ്ങളാൽ ആകുന്നതു ചെയ്‌തു എന്ന്‌ ചിന്തിച്ച്‌ അതിൽ ആശ്വാസം കണ്ടെത്താൻ ഞാൻ ശ്രമി​ക്കു​ന്നു. അതെല്ലാം കഷ്ടത നിറഞ്ഞ നാളു​ക​ളാ​യി​രു​ന്നു, പ്രയാ​സ​ക​ര​മായ തീരു​മാ​നങ്ങൾ എടു​ക്കേ​ണ്ടി​യി​രുന്ന ഒരു കാലം. ഇങ്ങനെ​യൊ​ക്കെ ആണെങ്കി​ലും, എനിക്ക്‌ ജീവൻ എന്ന സമ്മാനം കൈമാ​റി​യ​തി​നും തങ്ങളാൽ ആവുന്ന​തു​പോ​ലെ എന്റെ കാര്യങ്ങൾ നോക്കി​ന​ട​ത്തി​യ​തി​നും എനിക്ക്‌ എന്റെ മാതാ​പി​താ​ക്ക​ളോ​ടു നന്ദിയുണ്ട്‌. സർവോ​പരി, എന്നോട്‌ പിതൃ​നിർവി​ശേ​ഷ​മായ കരുതൽ പ്രകട​മാ​ക്കിയ യഹോ​വ​യ്‌ക്കു ഞാൻ നന്ദി കരേറ്റുന്നു.(g01 6/22)

[16-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഞങ്ങൾ നവദമ്പ​തി​കൾ ആയിരി​ക്കെ

[17-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഞങ്ങളുടെ മക്കൾ ചെറു​പ്പ​മാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ

[17-ാം പേജിലെ ചിത്രം]

ഇന്ന്‌ പാട്രി​ക്കി​നോ​ടൊ​പ്പം