Kan 40 na si Isaac, naagom niya si Rebeca. Padabaon niya ini. Pag-abot nin panahon, nagkaigwa sinda nin duwang aki—kambal na lalaki.

Si Esau an matua, si Jacob an nguhod. Gusto ni Esau na pirming nasa luwas, tapos matibay siyang magdakop nin mga hayop. Pero si Jacob, mas gusto niyang nasa harong sana.

Kan panahon na idto, itinatao sa pinakamatuang aki an kadaklan sa pagsadiring daga saka kuwarta kan pamilya pag nagadan na an ama. Mana an apod kaiyan. Sa pamilya ni Isaac, kaiba sa mana an magin parte kan mga ipinangako ni Jehova ki Abraham. Daing pakiaram si Esau sa mga pangakong iyan, pero aram ni Jacob na importantehon idto.

Sarong aldaw nag-uli si Esau na pagal-pagal hali sa maghapon na pandadakop nin hayop. Naparong niya an masiram na pigluluto ni Jacob asin nagsabi: ‘Gutumon na ako! Tawi daw ako kan mapulang linagang iyan!’ Nagsabi si Jacob: ‘Tatawan taka, pero mangako ka nguna na sakuya na an mana mo.’ Nagsabi si Esau: ‘Dai akong pakiaram sa mana ko! Saimo na iyan. Basta makakan ako.’ Madunong daw an ginibo ni Esau? Bako. Ipinanao ni Esau an sarong bagay na importantehon, karibay sana nin sarong mangko nin linaga.

Kan gurangon na si Isaac, panahon na para itao an bendisyon sa saiyang matuang aki. Pero tinabangan ni Rebeca si Jacob, an nguhod, para iyo ini an mabendisyunan. Kan naaraman iyan ni  Esau, angguton a siya asin nagplanong gadanon an saiyang kakambal. Gustong protektaran ni Isaac asin Rebeca si Jacob, kaya sinabihan ninda siya: ‘Magdulag ka, duman ka mag-istar sa tugang kan saimong ina, ki Laban, sagkod na anggot pa si Esau.’ Sinunod ni Jacob an sinabi kan saiyang mga magurang asin nagdulag para iligtas an buhay niya.