Son Akşam Yemeği, Rab’bin Sofrası ya da Mesih’in Ölümünün Anılması olarak da bilinen Efendimizin Akşam Yemeğinin kutlanması konusunda Kutsal Kitaba sıkı sıkıya bağlı kalıyoruz (1. Korintoslular 11:20; Yeni Çeviri). Fakat birçok dinsel topluluğun bu kutlamayla ilgili inanç ve uygulamaları Kutsal Kitaba dayanmaz.

 Efendimizin Akşam Yemeği düzenlemesinin amacı, İsa peygamberin bizim için sağladığı fidyeye duyduğumuz minnettarlığı göstererek onu anmaktır (Matta 20:28; 1. Korintoslular 11:24). Bu, kişilerin yüceltildiği ya da günahların bağışlandığı kutsal bir tören veya kutsama ayini değildir. a Kutsal Kitap günahlarımızın dinsel bir törenle değil, sadece İsa’ya duyduğumuz iman sayesinde bağışlanabileceğini öğretir (Romalılar 3:25; 1. Yuhanna 2:1, 2).

 İsa öğrencilerine Efendimizin Akşam Yemeğini kutlamalarını emretti fakat bunu ne sıklıkta yapmaları gerektiğini özel olarak belirtmedi (Luka 22:19). Bazıları bu kutlamanın her ay, bazıları her hafta, her gün, aynı günün içinde birkaç kez ya da kişinin uygun gördüğü her seferinde yapılması gerektiğini düşünür. Fakat bu konuda bazı etkenler göz önünde bulundurulmalıdır.

 İsa, bu kutlamayı Fısıh kutlamasıyla aynı gün başlattı ve aynı günün ilerleyen saatlerinde öldü (Matta 26:1, 2). Bu bir rastlantı değildi. Kutsal Yazılar İsa’nın yaşamını vererek sağladığı kurbanı Fısıh kuzusuna benzetir (1. Korintoslular 5:7, 8). Fısıh her yıl bir kez kutlanırdı (Çıkış 12:1-6; Levioğulları 23:5). Benzer şekilde ilk Hıristiyanlar b İsa’nın ölümünü her yıl bir kez kutlardı. Yehova’nın Şahitleri de Kutsal Kitaba dayanan bu örneği izler.

 İsa’nın bıraktığı örnek bu kutlamanın sadece sıklığını değil, tarihini ve zamanını da belirlememize yardım eder. İsa bu kutlamayı Kutsal Kitap devirlerinde kullanılan ay takvimine göre MS 33 yılının 14 Nisan günü güneş battıktan sonra başlattı (Matta 26:18-20, 26). Biz de ilk Hıristiyanların yaptığı gibi Anma Yemeğini her yıl bu tarihte kutlamaya devam ediyoruz. c

 MS 33 yılının 14 Nisan günü Cuma olmasına rağmen bu kutlama her yıl farklı bir güne denk gelebilir. 14 Nisan’ın her yıl hangi tarihe denk geldiğini çağdaş Yahudi takviminde izlenen yöntemle değil, İsa’nın yeryüzünde yaşadığı dönemde kullanılan yöntemle saptıyoruz. d

 İsa bu yeni kutlama için Fısıh yemeğinden kalmış olan mayasız ekmeği ve kırmızı şarabı kullandı (Matta 26:26-28). Biz de onun bıraktığı örneği izliyoruz. Maya ya da başka bir katkı maddesi eklenmemiş ekmek kullanıyoruz. Üzüm suyu kullanmıyoruz; kullanılan şarap ise tatlandırılmış, içine katkı ya da baharat konmuş şarap değil, katkısız kırmızı şaraptır.

 Bazı dinsel topluluklar bu kutlamada mayalı ekmek kullanır fakat Kutsal Kitapta maya genellikle günah ve yozlaşmayı temsil eder (Luka 12:1; 1. Korintoslular 5:6-8; Galatyalılar 5:7-9). Bu nedenle Mesih’in günahsız bedeninin maya ya da başka bir katkı maddesi eklenmemiş ekmekle temsil edilmesi yerindedir (1. Petrus 2:22). Kutsal Kitabın desteklemediği başka bir uygulama ise şarap yerine mayalanmamış üzüm suyunun kullanılmasıdır. Bazı kiliseler alkol kullanımının Kutsal Yazılarda yasaklandığını düşündükleri için bunu yapar (1. Timoteos 5:23).

 Anma Yemeğinde sunulan mayasız ekmek ve kırmızı şarap Mesih’in bedenini ve kanını simgeler. Bazılarının düşündüğü gibi bunlar mucizevi şekilde İsa’nın gerçek bedenine ve kanına dönüşmez. Şimdi Kutsal Yazılarda bu görüşü destekleyen bazı noktalara bakalım.

•   İsa öğrencilerine onun kanını içmelerini emretmiş olsaydı, Tanrı’nın kandan uzak durun emrine aykırı bir şey söylemiş olurdu (Başlangıç 9:4; Elçiler 15:28, 29). Bunun olması imkânsızdır, çünkü İsa Tanrı’nın kanın kutsallığıyla ilgili kanununu ihlal etmek anlamına gelecek bir talimat asla vermezdi (Yuhanna 8:28, 29).

•   Elçiler gerçekten İsa’nın kanını içmiş olmazdı çünkü İsa hâlâ hayatta ve sağlıklıydı. Onun kanı henüz dökülmemişti (Matta 26:28).

•   İsa’nın kurban edilişi “yalnızca bir kez” gerçekleşti (İbraniler 9:25, 26). Fakat Efendimizin Akşam Yemeği sırasında ekmek ve şarap İsa’nın bedenine ve kanına dönüşüyor olsaydı, bu kutlamaya katılanlar onu defalarca kurban etmiş olurdu.

•   İsa “beni kurban etmek için” değil, “Beni anmak için bunu yapmaya devam edin” dedi (1. Korintoslular 11:24).

 Töz dönüşümüne inanan, yani ekmek ve şarabın İsa’nın gerçek bedenine ve kanına dönüştüğünü düşünen kişiler bu öğretinin Kutsal Kitaptaki bazı ayetler tarafından desteklendiğini ileri sürüyor. Örneğin birçok Kutsal Kitap çevirisinde İsa’nın şarapla ilgili sözleri “Bu benim kanımdır” şeklinde çevrilmiştir (Matta 26:28). e Oysa bu sözler ‘Bu benim kanımı temsil eder’ olarak da çevrilebilir. İsa bu sözlerinde birçok kez yaptığı gibi metafor kullandı (Matta 13:34, 35).

 Yehova’nın Şahitleri, Efendimizin Akşam Yemeğini kutladığında ekmek ve şaraptan sadece küçük bir grup alır. Neden?

 İsa’nın dökülen kanıyla başlayan “yeni ahit” Yehova Tanrı ile eski İsrail milleti arasındaki ahdin yerini aldı (İbraniler 8:10-13). Anma Yemeğindeki sembollerden bu yeni ahde dahil olanlar alır. Bu gruba İsa’nın tüm takipçileri değil, Tanrı tarafından özel şekilde “çağrılan kişiler” dahildir (İbraniler 9:15; Luka 22:20). Kutsal Kitap Mesih’le birlikte gökte hüküm sürme ayrıcalığına sahip olacak bu kişilerin sayısının 144.000 olduğunu belirtir (Luka 22:28-30; Vahiy 5:9, 10; 14:1, 3).

 Mesih’le birlikte gökte hüküm sürecek ‘küçük sürüden’ farklı olarak çoğumuz yeryüzünde sonsuz yaşam ümidine sahip olan ‘büyük kalabalığın’ bir kısmıyız (Luka 12:32; Vahiy 7:9, 10). Yeryüzünde yaşama ümidine sahip olan bizler Anma Yemeğindeki sembollerden almasak da, bu kutlamaya katılarak İsa’nın bizim için yaşamını kurban vermesine duyduğumuz minnettarlığı gösteririz (1. Yuhanna 2:2).