Kana’daki düğünden sonra İsa Kefernahum’a doğru yola çıktı. Annesiyle birlikte üvey kardeşleri Yakup, Yusuf, Simun ve Yahuda da onunlaydı.

Peki İsa neden Kefernahum’a gidiyordu? Kefernahum, konumu açısından Nasıra ve Kana’ya göre daha önemli bir şehirdi ve daha büyüktü. Ayrıca İsa’nın yeni öğrencilerinin çoğu Kefernahum ya da yakınlarında yaşıyordu. İsa böylece onlara kendi memleketlerinde eğitim verebildi.

İsa Kefernahum’da kalırken de mucizeler yaptı. Böylece hem şehirde hem de o bölgede yaşayan birçok insan orada yaptığı şeyleri duydu. Ancak İsa ve dindar Yahudiler olan öğrencileri, MS 30 yılının Fısıh Bayramını kutlamak için artık Yeruşalim’e doğru yola çıkacaklardı.

Yeruşalim’e geldiklerinde öğrenciler mabette İsa’nın daha önce hiç görmedikleri çok etkileyici ve farklı bir yönünü gördüler.

Tanrı’nın Kanunu, İsrailoğullarına mabette kurbanlar sunmalarını emrediyordu. Ayrıca gelen misafirler kaldıkları süre boyunca yiyeceğe ihtiyaç duyacaktı. Kanun Yeruşalim’e uzak mesafeden gelenlerin, şehirden “sığır, koyun, keçi” ve ihtiyaç duyacakları başka şeyler alabilmeleri için yanlarında para getirmelerine de izin veriyordu (Tekrar 14:24-26). Buna dayanarak Yeruşalim’deki tüccarlar, mabedin geniş avlusunda hayvan ve kuş satıyordu. Bazıları da yüksek fiyatlar söyleyerek halkı dolandırıyordu.

İsa buna o kadar öfkelendi ki para bozanların paralarını saçtı, masalarını devirdi ve ticaret yapan herkesi kovdu. “Bunları buradan kaldırın! Artık Babamın evini ticarethaneye çevirmeyin!” dedi (Yuhanna 2:16).

İsa’nın öğrencileri bunu görünce Tanrı’nın Oğluyla ilgili şu peygamberlik sözlerini hatırladılar: “Senin evin için olan gayretim beni yiyip bitirecek.” Fakat oradaki Yahudiler, “Bunları yapmaya yetkin olduğuna dair bize nasıl bir alamet göstereceksin?” diye sordu. İsa da şöyle cevap verdi: “Bu mabedi yıkın, ben onu üç günde yeniden yaparım” (Yuhanna 2:17-19; Mezmur 69:9).

Yahudiler İsa’nın Yeruşalim’deki mabetten söz ettiğini zannedip “Bu mabet kırk altı yılda inşa edildi; sen onu üç günde nasıl yeniden yaparsın?” dediler (Yuhanna 2:20). Ancak İsa’nın söz ettiği mabet kendi bedeniydi. Üç yıl sonra diriltildiğinde öğrencileri bu sözleri hatırlayacaktı.