Hayatın Ne Değerli Olduğunu Öğrendim

16 NİSAN 2007 SABAHIYDI. Virginia Politeknik Enstitüsü ve Eyalet Üniversitesi (Virginia Tech) kampüsünde, Norris Hall’un üçüncü katındaki bir ofisin köşesinde yere çökmüş durumdayken, hayatımızın her değerli günü için ne kadar minnettar olmamız gerektiğini bir kez daha hatırladım.

O sabah ofisimde, bana gelen postayı almak için ikinci kata gitmeye hazırlanıyordum. Bir profesör gelip bilgisayarındaki sorunu gidermem için kendi ofisine uğramamı rica etti. Ofisine girerken, ikinci kattan ardı ardına silah sesleri duymaya başladık. Neler olup bittiğini anlamadan kendimizi içeri attık, kapıyı kilitledik ve endişe içinde sonraki dakikalarda neler olacağını beklemeye başladık. Ben bir köşeye saklandım ve Yehova Tanrı’ya yüreğimi açıp beni her ne bekliyorsa onunla başa çıkabilmek için yardım istedim.

Orada beklerken, aniden 15 yıl önce yaşadığım bir olay aklıma geldi. O zamanlar bir araba tamircisinde çalışıyordum. İş arkadaşımın elinde tuttuğu küçük bir kaptaki benzin alev aldı. O da panikle yanan benzini suratıma doğru fırlattı! Alevli duman ciğerlerime doldu ve vücudumun üst kısmında ikinci ve üçüncü derece yanıklar meydana geldi. Beni helikopterle bir yanık merkezine götürdüler, orada üç buçuk ay yaşam mücadelesi vererek yoğun bakımda kaldım. Beş aylık tedavi ve rehabilitasyonun ardından evime dönebildim. Hayatta kaldığıma şükrediyordum. O deneyim bana hayatımın her gününe değer vermeyi öğretti. Ayrıca yaşamımı, onu bana verene, yani Yehova Tanrı’ya hizmetle, O’nun Şahitlerinden biri olarak geçirme kararımı güçlendirdi (Mezmur 90:12; İşaya 43:10).

Yaralarımdan kaynaklanan komplikasyonlar yüzünden araba tamircisi olarak çalışmaya devam edemedim. Bilgisayar eğitimi alıp Virginia Tech’te işe girdim. Bu nedenle o sabah Norris Hall’daydım.

Silah sesleri sürerken, sadece bir kat altımızda meydana gelen olayın ABD tarihindeki en kanlı silahlı saldırı olduğunun farkında değildik. Saldırgan 32 kurbanın canını aldıktan sonra kendini vurdu, böylece katliam sona erdi. Olaydan yaklaşık 20 dakika sonra koridorda polisin sesini duyduk. Onlara seslendik ve bizi sağ salim binadan çıkardılar.

Bu korkunç olay bana hayatın ne kadar kısa ve belirsiz olduğunu öğretti (Yakub 4:14). Yaşamın kaynağı Yehova Tanrı’ya ümit bağlamamız ve her günü O’ndan gelen çok değerli bir armağan olarak görmemiz gerçekten çok önemli (Mezmur 23:4; 91:2).

[Sayfa 30’daki resim tanıtım notu]

AP Photo/The Roanoke Times, Alan Kim