Забур 4:1-8
Ба сардори ромишгарон. Бар созҳои торӣ. Таронаи Довуд.
4 Вақте сӯят фарёд кунам, ба фарёдам бирас, Худоям, эй Худои одил.+
Дар тангиҳо роҳи наҷотро бароям бикшо.
Ба ман лутф намо ва дуоямро бишнав.
2 Эй фарзандони одам, то ба кай маро беҳурмат месозед?
То ба кай чизи беҳударо дӯст дошта, аз пайи дурӯғ медавед? (Село)
3 Бидонед, ки Яҳува бандаи бовафояшро сарбаланд мегардонад*,Вақте сӯяш бихонам, Яҳува дуоямро мешунавад.
4 Ба ғазаб биёӣ, гуноҳ накун.+
Гапатро дар дилат, бар бистарат, бигӯВа хомӯш бимон. (Село)
5 Бо дили нек қурбониҳо биёредВа ба Яҳува такя кунед.+
6 Бисёр касон мегӯянд: «Кист, ки ба мо некие нишон диҳад?»
Бигзор нури рӯйи ту бар мо бидурахшад, эй Яҳува.+
7 Ҳосили фаровони ғалла ва шароби нави бисёр касро шод мегардонад,Аммо ту дили маро аз шодии бештаре лабрез гардондаӣ.
8 Дароз кашида, орому осуда мехобам,+Зеро танҳо ту, эй Яҳува, маро дар амон нигоҳ медорӣ.+
Поварақҳо
^ Ё «гиромӣ хоҳад дошт».
