Исо барои таълим додани ҳақиқатҳои чуқури рӯҳонӣ мисолҳоро истифода мебурд. Лекин танҳо шахсони фурӯтан онҳоро мефаҳмиданду қабул мекарданд (Мт 13:10–15). Ҳар як мисолҳоро дар бораи Подшоҳӣ дида бароед ва ба саволҳои зерин ҷавоб диҳед: «Чӣ тавр ман аз ин мисол манфиат гирифта метавонам? Чӣ тавр ин мисол бояд ба ҳаёти ман таъсир кунад?»

• «донаи хардал» (Мт 13:31, 32; w14 15.12 саҳ. 8, сарх. 9).

• «хамиртуруш» (Мт 13:33; w14 15.12 саҳ. 9, 10, сарх. 14, 15).

• «ганҷ» ва «савдогар» (Мт 13:44–46; w14 15.12 саҳ. 10, сарх. 18).