பாடல் 142
எல்லாவித மக்களுக்கும் பிரசங்கிப்போம்!
-
யெ-கோ-வா தே-வன் போல் ந-டப்-போ-மே!
பா-ர-பட்-ச-மே பார்க்-க மாட்-டோ-மே!
எல்-லா-ரை-யும் வ-ர-வேற்-கின்-றா-ரே,
காப்-பாற்-ற-வே வி-ரும்-பு-கின்-றா-ரே.
(பல்லவி)
உள்-ளம் தா-னே முக்-கி-யம்!
ஊ-ரும் நா-டும் இல்-லை-யே!
எல்-லா-ருக்-கும் செய்-தி சொல்-லு-வோ-மே!
அன்-பு நம்-மைத் தூண்-டி-னால்,
எங்-கும் போய் நாம் சொல்-லு-வோம்:
க-ட-வு-ளோ-டு நண்-ப-ரா-குங்-கள்!”
-
மக்-க-ளை எங்-கு சந்-தித்-தா-லு-மே,
தோற்-றம் எப்-படி இ-ருந்-தா-லு-மே,
உள்-ளத்-தை-யே தே-வன் பார்க்-கின்-றா-ரே!
வெ-ளித்-தோற்-றத்-தைப் பார்ப்-ப-தில்-லை-யே
(பல்லவி)
உள்-ளம் தா-னே முக்-கி-யம்!
ஊ-ரும் நா-டும் இல்-லை-யே!
எல்-லா-ருக்-கும் செய்-தி சொல்-லு-வோ-மே!
அன்-பு நம்-மைத் தூண்-டி-னால்,
எங்-கும் போய் நாம் சொல்-லு-வோம்:
க-ட-வு-ளோ-டு நண்-ப-ரா-குங்-கள்!”
-
யெ-கோ-வா தன்-னி-டம் வ-ரு-வோ-ரை,
அன்-பா-க அ-ர-வ-ணைக்-கின்-றா-ரே!
எங்-கும் இந்-தச் செய்-தி-யை சொல்-வோ-மே!
மக்-க-ளை ஒன்-றாய் கூட்-டிச்-சேர்ப்-போ-மே!
(பல்லவி)
உள்-ளம் தா-னே முக்-கி-யம்!
ஊ-ரும் நா-டும் இல்-லை-யே!
எல்-லா-ருக்-கும் செய்-தி சொல்-லு-வோ-மே!
அன்-பு நம்-மைத் தூண்-டி-னால்,
எங்-கும் போய் நாம் சொல்-லு-வோம்:
க-ட-வு-ளோ-டு நண்-ப-ரா-குங்-கள்!”
(காண்க: யோவா. 12:32; அப். 10:34; 1 தீ. 4:10; தீத். 2:11.)
