1. வான் தந்-தை-யே! என் வேண்-டு-தல் சொல்-வேன்;

உம் பெ-ய-ரே எல்-லோ-ரும் போற்-ற வேண்-டும்.

விண்-ணில் ம-லர்ந்-த உம் அ-ர-சே,

பூ-மி-யை ஆ-ளும் நாள் வ-ர வேண்-டும்.

அங்-கே கண்-ணீர் இல்-லா-மல்

வாழ்-வே-னே யெ-கோ-வா-வே!

2. ஒவ்-வொ-ரு நாள் என் தே-வை-கள் தந்-து,

என் ம-ன-தில் சந்-தோ-ஷம் கா-ண செய்-து,

யா-வும் யெ-கோ-வா உம் க-ரு-ணை.

மண்-ணி-லி-ருந்-து என்-னை வ-ரைந்-து,

ஸ்வா-சம் தந்-த என் தே-வன்

உ-மக்-கே என் நன்-றி-யே!

3. மே-கம் எல்-லாம் தன் நீர் வி-ழ நீங்-கும்;

சோ-கம் எல்-லாம் உம் நா-ளில் அற்-றுப்-போ-கும்.

இன்-று நான் கா-ணும் சோ-த-னை-கள்,

வென்-றி-ட வேண்-டும், உம் ப-லம் வேண்-டும்.

என்-னைத் தந்-தேன் உம் கை-யில்,

உ-மக்-கே என் ஜீ-வ-னே!