گناه هر عمل،‏ احساس و یا فکری است که برخلاف احکامِ خداوند باشد.‏ انجام کاری که از نظرِ خداوند درست و یا عادلانه نباشد هم گناه به حساب می‌آید.‏ (‏۱ یوحنا ۳:‏۴؛‏ ۵:‏۱۷‏)‏ همچنان در کتاب مقدس آمده،‏ هر کسی که کارِ درست را انجام ندهد‏،‏ گناه کرده است.‏ (‏یعقوب ۴:‏۱۷‏)‏

 کلمهٔ گناه در لسانِ اصلیِ کتاب مقدس به معنای «خطا زدن» و یا «به هدف نزدن» است.‏ به طورِ مثال در اسرائیلِ باستان عسکرهایی بودند که هدف زدن‌شان با پلخمان (‏فلاخن)‏ بسیار خوب بود،‏ حتی «آن‌ها موئی را با فلاخن نشان می گرفتند و خطا نمی کردند.‏» عبارت «خطا نمی‌کردند» می‌تواند «گناه نمی‌کردند» هم ترجمه شود.‏ (‏داوران ۲۰:‏۱۶‏)‏ وقتی که کسی گناه می‌کند،‏ در انجامِ قوانینِ خداوند به هدف نمی‌زند.‏

 خداوند خالقِ ما است؛‏ به همین خاطر او حق دارد که برای ما قانون تعیین کند.‏ (‏مکاشفه ۴:‏۱۱‏)‏ برای همین هر کس حسابِ اعمال خود را به او پس می‌دهد.‏ (‏رومیان ۱۴:‏۱۲‏)‏

آیا کسی می‌تواند هیچ گناهی نکند؟‏

 نخیر.‏ کتاب مقدس می‌گوید:‏ «همه گناه کرده‌اند و نمی‌توانند جلال خدا را به طور کامل منعکس کنند.‏» (‏رومیان ۳:‏۲۳‏،‏ ترجمهٔ دنیای جدید‏؛‏ ۱ پادشاهان ۸:‏۴۶؛‏ جامعه ۷:‏۲۰؛‏ ۱ یوحنا ۱:‏۸‏)‏ چرا اینطور است؟‏

 در اول آدم و حوا که به صورتِ خدا آفریده شده بودند،‏ کامل و بی‌گناه بودند.‏ (‏پیدایش ۱:‏۲۷‏)‏ اما آن‌ها کاملیتِ خود را از دست دادند،‏ به خاطری که از خداوند نافرمانی کردند.‏ (‏پیدایش ۳:‏۵،‏ ۶،‏ ۱۷-‏۱۹‏)‏ آن‌ها ناکاملی را مثل یک مریضی ارثی به نسل‌شان هم به میراث دادند.‏ (‏رومیان ۵:‏۱۲‏)‏ داوودِ پادشاه هم دربارهٔ خودش گفت که «من گناهکار بدنیا آمده‌ام».‏ (‏مزمور ۵۱:‏۵‏)‏

آیا بعضی گناهان بزرگ‌تر از گناهانِ دیگر استند؟‏

 بله.‏ مثلاً کتاب مقدس می‌گوید که «مردم سُدوم،‏ انسان‌های شریری بودند» و «گناهان بزرگ» انجام می‌دادند.‏ (‏پیدایش ۱۳:‏۱۳؛‏ ۱۸:‏۲۰‏،‏ ترجمهٔ دنیای جدید‏)‏ از کجا می‌فهمیم که یک گناه بزرگ است؟‏ این موضوع را باید از سه جنبه در نظر بگیریم:‏

1.  ۱)‏ نوع گناه.‏ کتاب مقدس دربارهٔ گناهانِ بزرگ مثل زناکاری،‏ بت‌پرستی،‏ دزدی،‏ مستی،‏ باج‌گیری،‏ آدم‌کشی و جادوگری هشدار می‌دهد.‏ (‏۱ قرنتیان ۶:‏۹-‏۱۱؛‏ مکاشفه ۲۱:‏۸‏)‏ در کتاب مقدس بین این گناهان و گناهان غیرعمد تفاوت وجود دارد،‏ مثلاً گپ‌ها و کارهایی که دیگران را می‌رنجاند.‏ (‏امثال ۱۲:‏۱۸؛‏ افسسیان ۴:‏۳۱،‏ ۳۲‏)‏ با این وجود هیچ گناهی را نباید خُرد حساب کنیم چرا که آن‌ها می‌توانند باعثِ گناهانِ جدی شوند.‏ (‏متی ۵:‏۲۷،‏ ۲۸‏)‏

2.  ۲)‏ نیت.‏ بعضی انسان‌ها گناه می‌کنند به خاطری که قوانینِ خداوند را نمی‌شناسند.‏ (‏اعمال ۱۷:‏۳۰؛‏ ۱ تیموتاوس ۱:‏۱۳‏)‏ با این که کتاب مقدس گناهانِ این اشخاص را گناه حساب می‌کند،‏ اما نشان می‌دهد که یک فرق بینِ آن گناهان و گناهانی که دانسته و به عمد انجام داده می‌شود،‏ وجود دارد.‏ (‏اعداد ۱۵:‏۳۱،‏ ۳۱‏)‏ کسی که فهمیده گناه می‌کند،‏ نشان می‌دهد که دل و نیتِ بسیار بد دارد.‏ (‏ارمیا ۱۶:‏۱۲‏)‏

3.  ۳)‏ چند دفعه.‏ کتاب مقدس بین گناهانی که فقط یک دفعه و گناهانی که چند دفعه تکرار می‌شوند،‏ فرق می‌گذارد.‏ (‏۱ یوحنا ۳:‏۴-‏۸‏)‏ اگر کسی گناه خود را به قصد تکرار می‌کند،‏ با این که می‌فهمد چه درست است،‏ از طرف خداوند محکوم می‌شود.‏ (‏عبرانیان ۱۰:‏۲۶،‏ ۲۷‏)‏

 بعد از یک گناهِ بزرگ،‏ عذابِ وجدان می‌تواند حالِ انسان را بسیار بد کند.‏ مثلاً داوودِ پادشاه که دربارهٔ خودش نوشت:‏ «گناهانم از سرم گذشته است و مثل بار گران از طاقتم سنگین‌تر شده.‏» (‏مزمور ۳۸:‏۴‏)‏ اما کتاب مقدس شخصِ گناهکار را به این کار تشویق می‌کند:‏ «گناهکاران از شرارت و افکار بد خود دست بردارند و بسوی خدا بازگردند،‏ زیرا خداوند ما بخشنده و رحمت او بی‌پایان است.‏» (‏اشعیا ۵۵:‏۷‏)‏