Zasada „oko za oko” wchodziła w skład Prawa, które Bóg dał starożytnemu Izraelowi za pośrednictwem Mojżesza. Jezus zacytował ją w swoim Kazaniu na Górze (Mateusza 5:38; Wyjścia 21:24, 25; Powtórzonego Prawa 19:21). Oznaczała ona, że kara wymierzana winowajcy powinna być adekwatna do popełnionego przez niego przestępstwa a.

 Zasadę tę stosowano wtedy, gdy ktoś celowo wyrządził komuś krzywdę. W takim wypadku Prawo Mojżeszowe nakazywało: „Złamanie za złamanie, oko za oko, ząb za ząb; takie samo uszkodzenie, jakie spowodował u tego człowieka, należy spowodować u niego” (Kapłańska 24:20).

•  Jaki był cel zasady „oko za oko”?

•  Czy zasada „oko za oko” obowiązuje chrześcijan?

•  Błędne poglądy na temat zasady „oko za oko”

•  Jezus prostuje błędny pogląd

 Zasada „oko za oko” nie upoważniała do dokonywania samosądu. Pomagała raczej wyznaczonym sędziom wymierzyć karę adekwatną do czynu — ani zbyt surową, ani zbyt łagodną.

 Zasada ta miała powstrzymywać od celowego krzywdzenia drugich czy nawet planowania tego. W Prawie Mojżeszowym czytamy: „Pozostali [ci, którzy zobaczą sprawiedliwe wymierzenie kary] usłyszą to i będą się bać, i już nigdy nie dopuszczą się pośród ciebie żadnego takiego zła” (Powtórzonego Prawa 19:20).

 Nie. Była ona częścią Prawa Mojżeszowego, które zostało zniesione z chwilą ofiarnej śmierci Jezusa (Rzymian 10:4).

 Tak czy inaczej, zasada ta daje wgląd w sposób myślenia Boga. Na przykład świadczy o tym, że On bardzo ceni sprawiedliwość (Psalm 89:14). Pokazuje też, jakie są Jego normy sprawiedliwości — że winowajca powinien być ukarany „w odpowiedniej mierze” (Jeremiasza 30:11).

 Błędny pogląd: Zasada „oko za oko” napędzała błędne koło zemsty.

 Prawda: W samym Prawie Mojżeszowym znajdujemy słowa: „Nie wolno ci wywierać pomsty ani żywić urazy do synów swego ludu” (Kapłańska 19:18). Prawo nie dawało przyzwolenia na osobistą zemstę, ale zachęcało, żeby polegać na Bogu oraz ustalonym przez Niego systemie prawnym, który służył do egzekwowania sprawiedliwości (Powtórzonego Prawa 32:35).