1, 2. Co się zmieniło w Strażnicy w styczniu 1895 roku i jak bracia przyjęli tę zmianę?

 JOHN BOHNET, pilny Badacz Pisma Świętego, z zachwytem patrzył na świeżo otrzymany egzemplarz Strażnicy Syjońskiej ze stycznia 1895 roku. Czasopismo miało nową, bogatszą stronę tytułową — widniała na niej latarnia morska, która wznosiła się nad wzburzonym morzem i oświetlała mroczne niebo snopami światła. W środku czasopisma zamieszczono ogłoszenie na temat nowej szaty graficznej.

² Brat Bohnet wysłał do Charlesa Russella list, w którym podzielił się swoimi odczuciami: „Cieszę się, że STRAŻNICA ma taki elegancki wygląd. Jest piękna”. Inny gorliwy Badacz Pisma Świętego, John Brown, napisał o zmienionej stronie tytułowej: „Robi wrażenie. Jakże mocny jest fundament, na którym stoi wieża i o który rozbijają się sztormowe fale!”. Nowa szata graficzna Strażnicy była pierwszą zmianą, którą przyniósł rok 1895 — ale nie ostatnią. W listopadzie bracia dowiedzieli się o innej ważnej zmianie. Co ciekawe, również ona miała w pewnym sensie związek ze wzburzonym morzem.

3, 4. Jaki problem został omówiony w Strażnicy z 15 listopada 1895 roku i jaką zmianę wtedy ogłoszono?

³ W Strażnicy z 15 listopada 1895 roku ukazał się obszerny artykuł nazywający rzecz po imieniu: w organizacji Badaczy Pisma Świętego pojawiły się problemy, które burzyły pokój. W lokalnych zborach bracia coraz częściej spierali się o to, który z nich ma przewodzić. Aby pomóc im dostrzec, co jest konieczne do wyrugowania destrukcyjnego ducha rywalizacji, w artykule tym organizację przyrównano do statku. Następnie szczerze przyznano, że osoby sprawujące w niej przewodnictwo nie przygotowały tego „statku” na sztormową pogodę. Jakie kroki należało poczynić?

⁴ W artykule podkreślono, że dobry kapitan upewnia się, czy na pokładzie znajduje się sprzęt ratunkowy i czy załoga jest przygotowana do zabezpieczenia statku przed sztormem. Podobnie osoby przewodzące organizacji powinny  upewniać się, czy wszystkie zbory są przygotowane do radzenia sobie z symbolicznymi sztormami. Dlatego we wspomnianej Strażnicy ogłoszono dalekosiężną zmianę: w każdym zborze należało bezzwłocznie wybrać ‛starszych, którzy obejmą nadzór nad trzodą’ (Dzieje 20:28).

5. (a) Pod jakim względem pierwsze wskazówki dotyczące starszych trafiły w ówczesne potrzeby? (b) Co omówimy w tym rozdziale?

⁵ Te pierwsze wskazówki co do starszych — będące potrzebą chwili — stanowiły ważny krok w kierunku stabilizacji zborów. Pomogły naszym braciom przebrnąć przez nawałnicę I wojny światowej. W kolejnych dziesięcioleciach wprowadzono dalsze usprawnienia organizacyjne, dzięki którym słudzy Jehowy byli lepiej wyposażeni do wykonywania Jego woli. Jakie proroctwo biblijne zapowiadało taki rozwój wydarzeń? Jakie zmiany organizacyjne widziałeś na własne oczy? Czy odnosisz z nich pożytek?

6, 7. (a) Co zapowiada proroctwo z Izajasza 60:17? (b) Na co wskazuje wzmianka o „nadzorcach” oraz ‛wyznaczających zadania’?

⁶ Zgodnie z zapowiedzią Izajasza — omówioną już w rozdziale 9 tej książki — Jehowa miał zapewnić swemu ludowi wzrost liczebny (Izaj. 60:22). Ale w tym samym proroctwie obiecał coś jeszcze: „Zamiast miedzi przyniosę złoto, a zamiast żelaza przyniosę srebro, a zamiast drewna — miedź, a zamiast kamieni — żelazo; i uczynię pokój twymi nadzorcami, a prawość — wyznaczającymi ci zadania” (Izaj. 60:17). Jak rozumieć to proroctwo? Jak się ono spełnia w naszych czasach?

⁷ Według słów zanotowanych przez Izajasza jeden materiał miał być zastąpiony innym. Ale zwróćmy uwagę, że nie chodzi o zmianę ze złego na dobre, lecz z dobrego na lepsze. Zastąpienie miedzi złotem stanowi ulepszenie i podobnie jest z pozostałymi wymienionymi materiałami. W ten obrazowy sposób Jehowa zapowiedział stopniową poprawę stanu swojego ludu. W jakiej dziedzinie miała być ona widoczna? Wzmianka o „nadzorcach” oraz ‛wyznaczających zadania’ wskazuje na usprawnienia organizacyjne — lud Boży miał być otaczany coraz lepszą opieką.

8. (a) Komu zawdzięczamy usprawnienia zapowiedziane w proroctwie Izajasza? (b) Dlaczego wprowadzanie ulepszeń przynosi nam pożytek? (Zobacz też ramkę „ Pokornie przyjął skorygowanie”).

⁸ Komu zawdzięczamy ten postęp? Zauważmy, że to Jehowa mówi: „Przyniosę złoto, (...) przyniosę srebro (...) i uczynię pokój twymi nadzorcami”. Rzeczywiście, usprawnień w organizacji zboru nie zawdzięczamy ludzkim wysiłkom, lecz samemu Jehowie. A odkąd Jezus sprawuje władzę królewską, Jehowa dokonuje takich ulepszeń za jego pośrednictwem. Dlaczego są one korzystne? Z omawianego wersetu wynika, że miały przynieść „pokój” i „prawość”. Gdy stosujemy się do Bożych wskazówek i wprowadzamy zmiany w życie, panuje wśród nas pokój, a do służenia  Jehowie, którego apostoł Paweł nazwał „Bogiem pokoju”, pobudza nas umiłowanie prawości (Filip. 4:9).

9. Co jest właściwą podwaliną porządku i jedności w zborze i dlaczego?

⁹ Poza tym Paweł napisał o Jehowie: „Bóg nie jest Bogiem nieporządku, lecz pokoju” (1 Kor. 14:33). Co ciekawe, apostoł przeciwstawił nieporządkowi pokój. Dlaczego nie skontrastował go z porządkiem? Rozważmy przykład: Rezultatem porządku niekoniecznie jest pokój. Żołnierze, choć zmierzają na front w marszowym szyku, nie przynoszą pokoju, lecz wojnę. Dlatego jako chrześcijanie zawsze chcemy pamiętać o ważnej zasadzie: Każda uporządkowana struktura, u której podstaw nie leży pokój, prędzej czy później runie. Natomiast rezultatem pokoju od Boga jest trwały porządek. Jakże jesteśmy wdzięczni, że naszą organizację prowadzi i udoskonala „Bóg, który daje pokój”! (Rzym. 15:33). Pokój Boży tworzy podwalinę dobroczynnego w skutkach porządku i prawdziwej jedności, którymi cieszymy się w zborach na całym świecie (Ps. 29:11).

10. (a) Jakie zmiany wprowadzono w naszej organizacji w początkowym okresie? (Zobacz ramkę „ Usprawnienia dotyczące nadzoru w zborach”). (b) Jakie pytania teraz rozważymy?

¹⁰ Ramka „ Usprawnienia dotyczące nadzoru w zborach” zawiera przegląd korzystnych zmian, dzięki którym uporządkowane zostały pewne sprawy w naszej organizacji w początkowym okresie. Ale jakie zmiany ‛z miedzi na złoto’ Jehowa za pośrednictwem naszego Króla wprowadził stosunkowo niedawno? Jak ulepszenia dotyczące sprawowania nadzoru umocniły pokój i jedność w zborach na całym świecie? Jak tobie osobiście pomagają spełniać wolę „Boga pokoju”?

11. (a) Co lepiej zrozumiano dzięki analizie Biblii? (b) Na co byli zdecydowani bracia z ciała kierowniczego?

¹¹ W latach 1964-1971 ciało kierownicze sprawowało pieczę nad pewnym szeroko zakrojonym przedsięwzięciem związanym z analizą Biblii a. W trakcie gromadzenia informacji przyjrzano się między innymi funkcjonowaniu zboru wczesnochrześcijańskiego. Ustalono, że nadzór nad zborami w I wieku sprawowało grono starszych, a nie jeden starszy, inaczej nadzorca (odczytaj Filipian 1:1; 1 Tymoteusza 4:14). Kiedy lepiej zrozumiano tę kwestię, członkowie ciała kierowniczego uświadomili sobie, że Jezus jako Król prowadzi ich ku zmianom — ku ulepszeniu struktury organizacyjnej ludu Bożego. Bracia ci byli zdecydowani poddać się kierownictwu Króla. Szybko dokonali usprawnień, żeby bardziej dostosować się do biblijnego wzorca zamianowywania starszych. Co zmieniło się na początku lat siedemdziesiątych?

12. (a) Jakich zmian dokonano w ciele kierowniczym? (b) Jak obecnie zorganizowane jest Ciało Kierownicze? (Zobacz ramkę „ Jak Ciało Kierownicze troszczy się o sprawy Królestwa”).

¹² Pierwsza zmiana dotyczyła samego ciała kierowniczego. Jego funkcję pełniło dotąd siedmiu namaszczonych  duchem braci, którzy tworzyli zarząd Pensylwańskiego Towarzystwa Biblijnego i Traktatowego — Strażnica. W roku 1971 gremium to nazwano oficjalnie Ciałem Kierowniczym, liczbę jego członków zwiększono do 11 i wyraźnie odróżniono od zarządu korporacji. Żaden z braci nie miał większych uprawnień od pozostałych. Co roku mieli oni kolejno — według porządku alfabetycznego — obejmować przewodnictwo na swoich spotkaniach.

13. (a) Jakiej zasady postępowania trzymano się przez 40 lat? (b) Co Ciało Kierownicze przygotowywało w roku 1972?

¹³ Kolejna zmiana dotyczyła każdego zboru. Na czym polegała? W latach 1932-1972 nadzór nad zborem najczęściej sprawował jeden brat. Do roku 1936 takiego zamianowanego brata nazywano kierownikiem służby. Później nazywano go sługą zastępu, następnie sługą zboru, a w końcu nadzorcą zboru. Bracia ci gorliwie troszczyli się o duchową pomyślność trzody, jednak zwykle podejmowali decyzje dotyczące zboru bez konsultowania się z pozostałymi braćmi usługującymi. Ale w roku 1972 Ciało Kierownicze przygotowywało historyczną zmianę. Jaką?

14. (a) Jaka zmiana weszła w życie 1 października 1972 roku? (b) Jak koordynator grona starszych stosuje się do rady z Filipian 2:3?

¹⁴ Od tej pory nadzoru nad zborem nie miał sprawować jeden brat, lecz grono starszych, spełniających biblijne wymagania i mianowanych w sposób teokratyczny. Zmiana ta  weszła w życie 1 października 1972 roku. Dzisiaj koordynator grona starszych nie czuje się ważniejszy od pozostałych starszych, ale „zachowuje się jak pomniejszy” (Łuk. 9:48). Jakimż błogosławieństwem są ci pokorni słudzy dla ogólnoświatowej społeczności braci! (Filip. 2:3).

15. (a) Jakie korzyści wynikają z funkcjonowania gron starszych? (b) Co dowodzi, że mamy przewidującego Króla?

¹⁵ Rozłożenie odpowiedzialności za zbór na wszystkich członków gron starszych wydało wspaniałe owoce. Zwróćmy uwagę na trzy korzyści. Po pierwsze, postanowienie to pomaga wszystkim starszym — niezależnie od tego, jak odpowiedzialne pełnią zadania — stale pamiętać, że Głową zboru jest Jezus (Efez. 5:23). Po drugie, jak czytamy w Księdze Przysłów 15:22, „przy mnóstwie doradców osiąga się cel”. Gdy w sprawach mających wpływ na duchowy stan zboru starsi wspólnie się naradzają i rozważają nawzajem swoje sugestie, łatwiej im podjąć decyzje zgodne z zasadami biblijnymi (Prz. 27:17). Jehowa błogosławi takim decyzjom, co w rezultacie przyczynia się do powodzenia realizowanych przedsięwzięć. Po trzecie, większa liczba wykwalifikowanych braci usługujących jako starsi pozwala zaspokajać coraz większe potrzeby w zakresie nadzorowania i pasienia trzody (Izaj. 60:3-5). Pomyśl tylko: liczba zborów  na całym świecie wzrosła z przeszło 27 000 w roku 1971 do przeszło 113 000 w roku 2013! Wyraźnie więc widać, że nasz przewidujący Król dostarczył swoim naśladowcom potrzebnych pasterzy we właściwym czasie (Mich. 5:5).

16. (a) Jaki obowiązek ciąży na starszych? (b) Jak Badacze Pisma Świętego zapatrywali się na polecenie Jezusa, żeby ‛paść jego owieczki’?

¹⁶ Już w początkowym okresie działalności Badaczy Pisma Świętego starsi rozumieli, że ciąży na nich obowiązek pomagania współwyznawcom w wytrwałym pełnieniu służby dla Boga (odczytaj Galatów 6:10). W roku 1908 w Strażnicy omówiono polecenie Jezusa: „Paś moje owieczki” (Jana 21:15-17). Do starszych skierowano następujące słowa: „To bardzo ważne, żeby nakaz Pana dotyczący trzody zajmował w naszych sercach wyjątkowe miejsce — żebyśmy karmienie i pasienie naśladowców Pana poczytywali za wielki zaszczyt”. W roku 1925 w Strażnicy ponownie podkreślono znaczenie usługiwania w charakterze pasterzy, przypominając starszym, że „kościół Boga należy do Niego (...) i On pociągnie do odpowiedzialności wszystkich, którzy mają przywilej usługiwania braciom”.

17. Dzięki jakiej pomocy nadzorcy mogą rozwijać swoje umiejętności pasienia trzody?

¹⁷ Jak organizacja Jehowy pomaga starszym rozwijać umiejętności pasienia trzody — niejako zastępować ‛żelazo srebrem’? Poprzez szkolenia. W roku 1959 odbył się pierwszy Kurs Służby Królestwa przeznaczony dla nadzorców. Jedna część programu podkreślała wartość okazywania braciom osobistego zainteresowania. Nadzorcy zostali zachęceni do ułożenia sobie „planu odwiedzania głosicieli w ich domach”. Otrzymali też różne wskazówki, co robić, żeby  składane wizyty były budujące. W roku 1966 rozpoczęły się zajęcia uaktualnionego Kursu Służby Królestwa. Omawiano na nim między innymi temat „Znaczenie pracy pasterskiej”. Jaką ważną myśl przy tym uwypuklano? Bracia sprawujący przewodnictwo „powinni serdecznie troszczyć się o trzodę Bożą, nie zapominając o poświęcaniu należytej uwagi własnemu domowi i o stosownym udziale w służbie polowej”. W ostatnich latach urządza się jeszcze więcej szkoleń dla starszych. Jakie efekty przynosi to ciągłe kształcenie zapewniane przez organizację Jehowy? Dzisiaj w roli duchowych pasterzy usługują w zborach tysiące wykwalifikowanych braci.

18. (a) Jakie zadanie spoczywa na starszych? (b) Dlaczego Jehowa i Jezus kochają ciężko pracujących starszych?

¹⁸ Jehowa za pośrednictwem Jezusa, naszego Króla, powierzył chrześcijańskim starszym niezwykle ważne zadanie. Jakie? Mają przeprowadzić Jego trzodę przez najkrytyczniejszy okres w dziejach ludzkości (Efez. 4:11, 12; 2 Tym. 3:1). Jehowa i Jezus kochają ciężko pracujących starszych, ponieważ bracia ci postępują zgodnie z biblijnym wezwaniem: ‛Paście powierzoną wam trzodę Bożą chętnie, ochoczo, stając się przykładami dla trzody’ (1 Piotra 5:2, 3). Starsi na wiele sposobów dają przykład trzodzie i przyczyniają się do atmosfery pokoju i radości w zborze. Przeanalizujmy dwa takie sposoby.

19. Jak na nas wpływa współpraca ze starszymi w służbie kaznodziejskiej?

¹⁹ Po pierwsze, starsi współpracują z członkami zboru. Ewangelista Łukasz napisał o Jezusie: „Ruszył w drogę od miasta do miasta i od wsi do wsi, głosząc i oznajmiając  dobrą nowinę o królestwie Bożym. A było z nim dwunastu” (Łuk. 8:1). Podobnie jak Jezus głosił razem z apostołami, tak przykładni starsi uczestniczą ramię w ramię ze współwyznawcami w służbie kaznodziejskiej. Rozumieją, że dzięki temu mają duży wkład w budowanie w zborze zdrowego ducha. Co głosiciele myślą o takim wsparciu ze strony starszych? Jeannine, siostra mająca blisko 90 lat, zauważa: „Współpraca ze starszym w służbie polowej to wspaniała okazja, żeby z nim porozmawiać i bliżej go poznać”. A trzydziestokilkuletni Steven mówi: „Kiedy starszy wyrusza ze mną do służby od domu do domu, czuję, że chce mi pomóc. Zawsze bardzo się cieszę z takiego wsparcia”.

20, 21. Jak starsi mogą naśladować pasterza z przypowieści Jezusa? Podaj przykład (zobacz też ramkę „ Dobre efekty cotygodniowych wizyt”).

²⁰ Po drugie, organizacja Jehowy szkoli starszych, żeby interesowali się tymi, którzy utracili kontakt ze zborem (Hebr. 12:12). Dlaczego starsi powinni pomagać takim osobom i jak mają to robić? Odpowiedzi dostarcza przypowieść Jezusa o pasterzu i zagubionej owcy (odczytaj Łukasza 15:4-7). Kiedy pasterz zauważa, że brakuje jakiejś owieczki, szuka jej tak, jakby to była jego jedyna owca. Jak chrześcijańscy nadzorcy naśladują ten wzór? Zagubiona owca jest dla pasterza wciąż bardzo cenna i podobnie osoby, które straciły kontakt z ludem Bożym, w oczach starszych wciąż są cenne. Poszukiwania zaginionych owiec starsi w żadnym wypadku nie uważają za stratę czasu. Poza tym — jak pasterz ‛idzie za zagubioną, aż ją znajdzie’ — tak oni wychodzą z inicjatywą, żeby odnaleźć słabych i udzielić im pomocy.

²¹ Co pasterz z przypowieści robi po odnalezieniu owcy? Delikatnie ją podnosi, „wkłada ją na swe barki” i zanosi z powrotem do stada. Tak samo szczere wyrazy troski ze strony starszego mogą niejako delikatnie podnieść osobę, która osłabła duchowo, i pomóc jej wrócić do zboru. Czegoś takiego doświadczył Victor, brat z Afryki. Opowiada on: „Przez osiem lat, kiedy byłem nieczynny, starsi stale próbowali mi pomóc”. Co szczególnie go poruszyło? Victor wyjaśnia: „Pewnego dnia odwiedził mnie John, starszy, z którym byłem kiedyś na kursie pionierskim. Pokazał mi zdjęcia, jakie zrobił w czasie tego kursu. Wywołały one tyle pięknych wspomnień, że zatęskniłem za radością, jaką odczuwałem, kiedy służyłem Jehowie”. Wkrótce po tej wizycie Victor powrócił do zboru. Dzisiaj znowu jest pionierem. Troskliwi starsi naprawdę pomagają nam pełnić służbę z radością (2 Kor. 1:24) b.

22. Jaką rolę w umacnianiu jedności zboru odgrywają prawość i pokój? (Zobacz też ramkę „ Byliśmy zdumieni”).

²² Jak wspomniano wcześniej, Jehowa zapowiedział, że wśród Jego ludu będzie rozkwitać prawość i pokój (Izaj. 60:17). Oba te przymioty umacniają jedność zboru. W jaki sposób przyczynia się do niej prawość? „Nasz Bóg to jeden Jehowa” (Powt. Pr. 6:4). Jego prawe zasady obowiązujące w zborach w jednym kraju nie różnią się od zasad przestrzeganych przez zbory w innym kraju. Normy dobra i zła są jednakowe dla „każdego zboru świętych” (1 Kor. 14:33). Zbór będzie się rozwijał tylko wtedy, gdy jego członkowie się do tych norm stosują. A co z pokojem? Nasz Król pragnie, żebyśmy nie tylko się nim w zborze cieszyli, ale też ‛o niego zabiegali’ (Mat. 5:9, Edycja Świętego Pawła). ‛Dążymy więc do tego, co służy pokojowi’. Wychodzimy z inicjatywą, by rozwiązywać nieporozumienia, które niekiedy wśród nas powstają (Rzym. 14:19). W ten sposób przyczyniamy się zarówno do pokoju, jak i do jedności w swoim zborze (Izaj. 60:18).

23. Czym cieszymy się dzisiaj jako słudzy Jehowy?

²³ W listopadzie 1895 roku, kiedy w Strażnicy zamieszczono pierwsze wskazówki co do starszych, odpowiedzialni bracia wyrazili również pewne szczere pragnienie. Jakie? Pragnęli — i modlili się o to — żeby nowe usprawnienie organizacyjne pomogło ludowi Bożemu „szybko dojść do jedności w wierze”. Patrząc z perspektywy czasu, z wdzięcznością przyznajemy, że stopniowe usprawnienia w nadzorowaniu zborów — wprowadzone przez Jehowę za pośrednictwem naszego Króla — rzeczywiście umocniły naszą jedność jako czcicieli Boga (Ps. 99:4). W rezultacie cały lud Jehowy na ziemi z radością ‛chodzi w tym samym duchu’, podąża „tymi samymi śladami” i wykonuje wolę „Boga pokoju” „ramię przy ramieniu” (2 Kor. 12:18; odczytaj Sofoniasza 3:9).