Zapałaj pierwszą miłością!
Rozdział 7
Zapałaj pierwszą miłością!
EFEZ
1. Do którego zboru Jezus kieruje pierwsze orędzie i o czym przypomina nadzorcom?
ADRESATEM pierwszego orędzia Jezusa jest zbór w Efezie — kwitnącym podówczas mieście portowym w Azji Mniejszej, niedaleko wyspy Patmos. Jezus nakazuje Janowi: „Do anioła zboru w Efezie napisz: To mówi ten, który trzyma w swej prawicy siedem gwiazd, ten, który się przechadza pośród siedmiu złotych świeczników” (Objawienie 2:1). Podobnie jak w sześciu pozostałych orędziach, Jezus zwraca tu uwagę na szczegół świadczący o jego pozycji i władzy. Przypomina nadzorcom w Efezie, że osobiście kieruje i opiekuje się wszystkimi starszymi i że dokonuje inspekcji każdego zboru. To nacechowane miłością zwierzchnictwo sprawował aż do naszego stulecia i dalej je sprawuje, czuwając nad starszymi i życzliwie pasąc wszystkich mających łączność ze zborami. Od czasu do czasu dokonuje w zborach pewnych zmian, żeby światło mogło świecić coraz jaśniej. Jezus rzeczywiście jest Naczelnym Pasterzem trzody Bożej (Mateusza 11:28-30; 1 Piotra 5:2-4).
2. (a) Za jakie wspaniałe dokonania Jezus pochwalił zbór w Efezie? (b) Jakiej rady apostoła Pawła najwyraźniej usłuchali starsi efescy?
2 Jezus rozpoczyna od serdecznej pochwały, ustanawiając w ten sposób pewien wzorzec, którego trzyma się w pięciu spośród siedmiu swych orędzi. Zborowi w Efezie oznajmia: „Znam twoje uczynki i twój trud, i wytrwałość i wiem, że nie możesz znieść złych ludzi i że poddałeś próbie tych, którzy się podają za apostołów, ale nimi nie są, i stwierdziłeś, że są kłamcami. Okazujesz też wytrwałość i wytrzymałeś przez wzgląd na moje imię, i się nie znużyłeś” (Objawienie 2:2, 3). Kilkadziesiąt lat wcześniej apostoł Paweł ostrzegł starszych z Efezu przed „wilkami drapieżnymi” — odstępcami niepokojącymi trzodę — i kazał owym nadzorcom ‛czuwać’, w czym sam niestrudzenie dawał przykład (Dzieje 20:29, 31). Zapewne stosowali się do tej rady, skoro Jezus chwali ich teraz za trud, wytrwałość i nieuleganie znużeniu.
3. (a) Jak „fałszywi apostołowie” usiłowali w naszych czasach wprowadzić w błąd wiernych chrześcijan? (b) Jakiego ostrzeżenia przed odstępcami udzielił apostoł Piotr?
3 W dniu Pańskim także pojawili się „fałszywi apostołowie”, „mówiący rzeczy przewrotne, aby uczniów pociągnąć za sobą” (2 Koryntian 11:13; Dzieje 20:30; Objawienie 1:10). Dostrzegają coś dobrego w każdej ze skłóconych religii sekciarskich, twierdzą, jakoby Bóg nie miał organizacji, i zaprzeczają temu, iż Jezus otrzymał władzę królewską w roku 1914. Spełnia się na nich proroctwo z Listu 2 Piotra 3:3, 4: „W dniach ostatecznych przyjdą szydercy z drwinami, którzy będą postępować według swych własnych pożądliwości i mówić: Gdzież jest przyobiecane przyjście [„obecność”, NW] jego? Odkąd bowiem zasnęli ojcowie, wszystko tak trwa, jak było od początku stworzenia”.
4. (a) Jak się uzewnętrznia pycha i buntownicza postawa szyderców? (b) Jakie działania przeciw zakłamanym przeciwnikom dowodzą, że współcześni chrześcijanie przypominają Efezjan?
4 Szydercy ci buntują się na myśl o publicznym wyznawaniu swej wiary (Rzymian 10:10). Korzystając z poparcia duchownych chrześcijaństwa, szerzą za pomocą prasy i telewizji kłamliwe wieści o swoich byłych współpracownikach. Wierni słudzy Boży szybko dostrzegają, że ani słowa, ani postępki tych oszustów nie polegają na prawdzie. Dzisiejsi chrześcijanie wzorem Efezjan ‛nie mogą znieść złych ludzi’, toteż wykluczają ich ze swych zborów. *
5. (a) Jaką słabość Jezus wytknął Efezjanom? (b) O jakich słowach powinni byli pamiętać?
5 Teraz jednak Jezus wskazuje na poważny problem — podobnie jak w orędziach do pięciu innych zborów. Oświadcza bowiem: „Niemniej to mam przeciwko tobie, że odstąpiłeś od miłości, którą przejawiałeś pierwotnie” (Objawienie 2:4). Efezjanie nie powinni byli zawieść pod tym względem, ponieważ 35 lat wcześniej Paweł pisał do nich o ‛wielkiej miłości, którą Bóg nas umiłował’, i usilnie ich nakłaniał: „Bądźcie więc naśladowcami Boga jako dzieci umiłowane, i chodźcie w miłości, jak i Chrystus umiłował was” (Efezjan 2:4; 5:1, 2). Powinni też wziąć sobie do serca słowa Jezusa: „Pan [Jehowa, NW], Bóg nasz, Pan jeden jest. Będziesz tedy miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej, i z całej siły swojej” (Marka 12:29-31). Efezjanie postradali tę pierwszą miłość.
6. (a) Jakich niebezpieczeństw i skłonności musimy się wystrzegać bez względu na to, jak długo należymy do zboru? (b) Do czego powinna nas pobudzać miłość do Jehowy?
6 Bez względu na to, czy należymy do zboru już od dawna, czy stosunkowo krótko, nie wolno nam utracić pierwszej miłości do Jehowy. Jak mogłoby do tego dojść? Gdybyśmy pozwolili, by przywiązanie do pracy świeckiej, pragnienie wzbogacenia się lub pogoń za przyjemnościami zajęły ważne miejsce w naszym życiu. W ten sposób rozwijałoby się w nas usposobienie cielesne kosztem duchowego (Rzymian 8:5-8; 1 Tymoteusza 4:8; 6:9, 10). Miłość do Jehowy powinna dodawać nam bodźca do przezwyciężania podobnych skłonności, do ‛szukania najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości Jego’ oraz do ‛gromadzenia sobie skarbów w niebie’ (Mateusza 6:19-21, 31-33).
7. (a) Co powinno nas skłaniać do służenia Jehowie? (b) Co Jan powiedział o miłości?
7 Oby do służenia Jehowie stale pobudzała nas głęboka miłość do Niego. Okazujmy szczerą wdzięczność za wszystko, co uczynili dla nas Jehowa oraz Chrystus. Sam apostoł Jan napisał później: „W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy”. Dalej stwierdził: „Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim”. Obyśmy nigdy nie dopuścili, by ostygła w nas miłość do Jehowy, do Pana Jezusa Chrystusa i do żywego Słowa Bożego! Możemy ją wyrażać nie tylko gorliwą służbą dla Boga, lecz także posłuszeństwem wobec Jego przykazania, „aby ten, kto miłuje Boga, miłował też i brata swego” (1 Jana 4:10, 16, 21, BT; Hebrajczyków 4:12; zobacz też 1 Piotra 4:8; Kolosan 3:10-14; Efezjan 4:15).
„Pełnij poprzednie uczynki”
8. Co w myśl słów Jezusa powinni byli zrobić Efezjanie?
8 Jeżeli Efezjanie nie chcieli stracić wszystkiego, musieli zapałać dawną miłością. „Dlatego pamiętaj, skąd spadłeś”, mówi Jezus, „i okaż skruchę, i pełnij poprzednie uczynki. A jeżeli nie, to przyjdę do ciebie i usunę twój świecznik z jego miejsca, jeśli nie okażesz skruchy” (Objawienie 2:5). Jak przyjęli te słowa chrześcijanie w zborze efeskim? Tego nie wiemy. Mamy jednak nadzieję, że przejawili skruchę i zdołali ponownie wzniecić w sobie miłość do Jehowy. Gdyby tego nie uczynili, ich lampa zostałaby zgaszona, a świecznik — usunięty. Utraciliby przywilej roztaczania światła prawdy.
9. (a) Jakie pokrzepiające słowa skierował Jezus do Efezjan? (b) Jak po czasach Jana zbory przestały zważać na radę, której Jezus udzielił Efezjanom?
9 Niemniej Jezus kieruje do Efezjan słowa zachęty: „Masz jednak to, że nienawidzisz uczynków sekty Nikolausa, których ja też nienawidzę” (Objawienie 2:6). Na ich korzyść przemawiała okoliczność, że nie znosili sekciarskiego rozłamu, tak jak nie cierpi go Pan Jezus Chrystus. Ale z upływem lat członkowie wielu zborów przestali zważać na te słowa. Wskutek braku miłości do Jehowy, do prawdy i do braci stopniowo popadli w ciemność duchową. Podzielili się na liczne, skłócone sekty. „Chrześcijańscy” kopiści, nie miłujący Jehowy, posunęli się nawet do usunięcia z greckich rękopisów Biblii imienia Bożego. Brak miłości doprowadził też do tego, że w imię chrystianizmu zaczęto szerzyć babilońskie i greckie nauki o ogniu piekielnym, czyśćcu, Trójcy i inne. Większość podających się za chrześcijan doszczętnie zatraciła miłość do Boga i do prawdy i przestała głosić dobrą nowinę o Królestwie Bożym. Dostała się pod panowanie samolubnej klasy duchownych, która ustanowiła na ziemi własne królestwo (porównaj 1 Koryntian 4:8).
10. Jak przedstawiała się sytuacja chrześcijaństwa w roku 1918?
10 Kiedy w roku 1918 od domu Bożego rozpoczął się sąd, sekciarski kler chrześcijaństwa otwarcie popierał pierwszą wojnę światową i po obu stronach frontu nakłaniał katolików i protestantów do tego, by się nawzajem mordowali (1 Piotra 4:17). W przeciwieństwie do zboru efeskiego, nienawidzącego postępków sekty Nikolausa, religie chrześcijaństwa od dawna były przepojone sprzecznymi, wrogimi Bogu dogmatami, a duchowni na dobre związali się ze światem, choć Jezus zaznaczył, że jego uczniom nie wolno do niego należeć (Jana 15:17-19). Gminy i parafie chrześcijaństwa nic nie wiedziały o Królestwie Bożym, stanowiącym myśl przewodnią Biblii, toteż nie były świecznikami roztaczającymi światło prawdy biblijnej, a ich członkowie nie wchodzili w skład duchowej świątyni Jehowy. Mężczyźni (i kobiety) stojący na ich czele nie byli gwiazdami, lecz okazali się cząstką „człowieka bezprawia” (2 Tesaloniczan 2:3, NW; Malachiasza 3:1-3, Bp).
11. (a) Jaka grupa chrześcijan, obecna na arenie światowej w roku 1918, wprowadzała w czyn słowa Jezusa adresowane do Efezjan? (b) Co robiła klasa Jana od roku 1919?
11 W tym samym okresie członkowie klasy Jana wyszli z zawieruchy wojennej przepełnieni szczerą miłością do Jehowy i prawdy, miłością pobudzającą ich do służenia Mu z płomiennym zapałem. Przeciwstawili się osobnikom o zapędach sekciarskich, którzy zaczęli niemal ubóstwiać pierwszego prezesa Towarzystwa Strażnica, Charlesa T. Russella, zmarłego w roku 1916. Wierni chrześcijanie, skarceni prześladowaniami i przeciwnościami, najwyraźniej zasłużyli na pochwałę swego Pana i na zaproszenie, by wejść do jego radości (Mateusza 25:21, 23). Analizując bieg wydarzeń światowych oraz własne przeżycia, zrozumieli, że spełnia się znak, który według słów Jezusa miał wskazywać na jego niewidzialną obecność jako Władcy Królestwa. Od roku 1919 zaczęli aktywnie uczestniczyć w urzeczywistnianiu dalszej części wielkiego proroctwa Jezusa: „I będzie głoszona ta ewangelia o Królestwie po całej ziemi na świadectwo wszystkim narodom, i wtedy nadejdzie koniec” (Mateusza 6:9, 10; 24:3-14). Jeśli nawet przedtem ich miłość do Jehowy wykazywała jakieś braki, to od tej pory rozgorzała jasnym płomieniem.
12. (a) Jakie wezwanie zabrzmiało na historycznym zgromadzeniu w roku 1922? (b) Jaką nazwę przyjęli prawdziwi chrześcijanie w roku 1931 i za co okazali skruchę?
12 W dniach od 5 do 13 września 1922 roku 18 000 tych chrześcijan spotkało się na historycznym zgromadzeniu w Cedar Point w stanie Ohio, gdzie rozległo się wezwanie: „Wracajcie na niwę, synowie Boga Najwyższego! (...) Świat musi się dowiedzieć, że Jehowa jest Bogiem, a Jezus Chrystus — Królem królów i Panem panów. (...) Dlatego rozgłaszajcie, rozgłaszajcie, rozgłaszajcie wieść o Królu i jego Królestwie!” Coraz wyraźniej wysuwano na pierwszy plan drogocenne imię Jehowy. W roku 1931 na zgromadzeniu w Columbus w stanie Ohio chrześcijanie ci z radością przyjęli nazwę wskazaną przez Boga w proroctwie Izajasza — Świadkowie Jehowy (Izajasza 43:10, 12). Od 1 marca 1939 roku zmienił się tytuł najważniejszego pisma ich organizacji, który odtąd brzmi: Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy i w ten sposób wywyższa przede wszystkim naszego Stwórcę i Jego królewski rząd. Świadkowie Jehowy, pałający odnowioną miłością do swego Boga, okazali skruchę za wszelkie dawniejsze niedopisania w wysławianiu Jego prześwietnego imienia i chwalebnego Królestwa (Psalm 106:6, 47, 48).
„Temu, kto zwycięży”
13. (a) Jakiego błogosławieństwa mieli dostąpić Efezjanie, gdyby ‛zwyciężyli’? (b) W jaki sposób chrześcijanie z Efezu mogli ‛zwyciężyć’?
13 Podobnie jak w pozostałych orędziach, Jezus uwypukla na koniec, że duch Boży obwieszcza przez niego nagrodę za wierność. Oświadcza Efezjanom: „Kto ma ucho, niech słucha, co duch mówi do zborów: Temu, kto zwycięży, dam jeść z drzewa życia, które jest w raju Bożym” (Objawienie 2:7). Ludzie mający otwarte uszy mieli skwapliwie usłuchać tego ważkiego orędzia, wiedząc, że jego inicjatorem nie jest Jezus, lecz sam Pan Wszechwładny Jehowa, który posłużył się swym świętym duchem, swą czynną mocą. Jak mogli ‛zwyciężyć’? Ściśle naśladując Jezusa, który zachował niezłomną prawość aż do śmierci, dzięki czemu mógł powiedzieć: „Odwagi! Ja odniosłem zwycięstwo nad światem!” (Jana 8:28; 16:33, Wp; zobacz też 1 Jana 5:4).
14. Do czego musi się odnosić użyte przez Jezusa wyrażenie „raj Boży”?
14 Skoro chrześcijanie namaszczeni duchem nie mają nadziei na życie w ziemskim raju, w jaki sposób zostają nagrodzeni tym, co obiecano Efezjanom — spożywaniem „z drzewa życia, które jest w raju Bożym”? Nie może tu chodzić o raj przywrócony na ziemi, gdyż 144 000 namaszczonych chrześcijan, wraz z członkami zboru w Efezie, wykupiono spośród ludzkości, aby jako duchowi synowie Boży panowali na niebiańskiej górze Syjon u boku Baranka, Chrystusa Jezusa (Efezjan 1:5-12; Objawienie 14:1, 4). Wzmianka o raju musi się więc odnosić do przypominającego ogród dziedzictwa niebiańskiego owych zwycięzców. W tym „raju Bożym”, w którym jest obecny sam Jehowa, zwycięzcy nagrodzeni nieśmiertelnością będą żyć wiecznie, co zostało tu wyobrażone przez spożywanie z drzewa życia.
15. Dlaczego słowa Jezusa, zachęcające do zwyciężania, są dziś tak ważne dla wielkiej rzeszy?
15 A co z tymi, którzy na ziemi lojalnie wspierają 144 000 pomazańców? Wielka rzesza tych współświadków również zwycięża, ale spodziewają się oni wejść do ziemskiego raju, gdzie będą pić z „rzeki wody życia” i zostaną uzdrowieni przez „liście drzew” zasadzonych wzdłuż tej rzeki (Objawienie 7:4, 9, 17; 22:1, 2). Jeżeli należysz do owej grupy, okazuj szczerą miłość do Jehowy i tocz zwycięski bój o wiarę. Tylko w ten sposób będziesz mógł dostąpić szczęścia, jakim jest życie wieczne na rajskiej ziemi (porównaj 1 Jana 2:13, 14).
[Przypis]
^ ak. 4 Szczegóły historyczne co do pojawienia się fałszywych apostołów można znaleźć na stronach 325-332 podręcznika Prowadzenie rozmów na podstawie Pism, który chętnie udostępnią wydawcy tej książki.
[Pytania do studium]
[Ramka na stronie 36]
Miłość pobudza do wysławiania Jehowy i Jego Syna
W śpiewniku wydanym przez lud Jehowy w roku 1905 było dwa razy więcej pieśni sławiących Jezusa niż wywyższających Jehowę Boga. W śpiewniku z roku 1928 zamieszczono mniej więcej tyle samo pieśni wychwalających Jezusa, co wysławiających Jehowę. Jednakże w najnowszym śpiewniku wydanym w roku 1984, a po polsku w roku 1989, pieśni na cześć Jehowy jest czterokrotnie więcej niż pieśni o Jezusie. Harmonizuje to ze słowami samego Jezusa: „Ojciec większy jest niż Ja” (Jana 14:28). Miłość do Jehowy musi przewyższać wszystko i iść w parze z głęboką miłością do Jezusa, jak też z docenianiem jego drogocennej ofiary oraz urzędu Arcykapłana i Króla Bożego.
[Tabela na stronie 34]
Wzorzec rad Jezusa
(Rozdziały i wersety pochodzą z Objawienia)
Zbór będący adresatem orędzia
Upoważnienie do udzielania rad
Wstępna pochwała
Wyraźne wskazanie na problem
Skarcenie i (lub) zachęta
Błogosławieństwa wynikające z posłuszeństwa
Efez
Smyrna
—
Pergamon
Tiatyra
Sardes
—
Filadelfia
—
Laodycea
—
