ROZDZIAŁ TRZECI

„Uporządkujmy sprawy”

Izajasza 1:10-31

1, 2. Do kogo Jehowa przyrównuje władców i lud Jerozolimy oraz Judy? Dlaczego porównanie to jest uzasadnione?

 PO USŁYSZENIU słów potępienia zapisanych w Księdze Izajasza 1:1-9 mieszkańcy Jerozolimy zapewne chcą się usprawiedliwić. Być może zamierzają dumnie wskazać na wszystkie swoje ofiary składane Jehowie. Ale wersety od 10 do 15 przedstawiają Jego ostrą reakcję na takie postępowanie. Najpierw czytamy: „Słuchajcie słowa Jehowy, dyktatorscy władcy Sodomy. Nadstaw ucha ku prawu naszego Boga, ludu Gomory” (Izajasza 1:10).

² Sodoma i Gomora zostały zniszczone nie tylko z powodu wynaturzonych praktyk seksualnych, lecz także ze względu na wyniosłość i nieczułość serc ich mieszkańców (Rodzaju 18:20, 21; 19:4, 5, 23-25; Ezechiela 16:49, 50). Słuchacze Izajasza muszą być wstrząśnięci, że przyrównuje się ich do ludzi z tych przeklętych miast. a Ale Jehowa widzi, jacy są naprawdę, a Izajasz nie łagodzi orędzia Bożego, by im ‛łechtać uszy’ (2 Tymoteusza 4:3).

3. Co Jehowa daje do zrozumienia, gdy mówi, że ‛ma dosyć’ ofiar składanych przez lud, i dlaczego tak się dzieje?

³ Zwróćmy uwagę, jak Jehowa zapatruje się na formalistyczne oddawanie Mu czci. „‚Co mi po mnóstwie waszych  ofiar?’ — mówi Jehowa. ‚Dosyć mam całopaleń z baranów i tłuszczu tuczonych zwierząt, a w krwi młodych byków i baranków, i kozłów nie mam upodobania’” (Izajasza 1:11). Ludzie ci zapomnieli, że Jehowa nie jest uzależniony od ich ofiar (Psalm 50:8-13). On nie potrzebuje niczego, co może Mu ofiarować człowiek. Jeżeli więc myślą, że swymi nieszczerymi ofiarami wyświadczają Mu przysługę, są w błędzie. Jehowa używa tu dosadnej figury retorycznej. Sformułowanie ‛mam dosyć’ można też przetłumaczyć na „jestem przesycony” lub „przejadło mi się”. Czy znasz uczucie takiej sytości, że sam widok następnej porcji jedzenia budzi obrzydzenie? Jehowa podobnie patrzy na wspomniane ofiary — czuje do nich najgłębszą odrazę!

4. Jak Księga Izajasza 1:12 podkreśla, że lud na próżno przybywa do świątyni jerozolimskiej?

⁴ Jehowa ciągnie dalej: „Gdy przychodzicie, by zobaczyć moje oblicze, któż tego żądał z waszej ręki — byście wydeptywali me dziedzińce?” (Izajasza 1:12). Czyż to nie On sam nakazał w swym prawie, żeby ‛szli zobaczyć jego oblicze’, to znaczy żeby przybywali do Jego świątyni w Jerozolimie? (Wyjścia 34:23, 24). Owszem, ale oni przychodzą tam jedynie dla formy, praktykują czyste wielbienie Boga, nie mając czystych pobudek. Dla Jehowy ich liczne wizyty na Jego dziedzińcach sprowadzają się do zwykłego ‛wydeptywania’ posadzki — nie służą niczemu poza jej niszczeniem.

5. Na czym polegają niektóre praktyki religijne Żydów i dlaczego stały się dla Jehowy „brzemieniem”?

⁵ Nic dziwnego, że wypowiedź Jehowy przybiera jeszcze ostrzejszy ton! „Przestańcie już przynosić bezwartościowe ofiary zbożowe. Kadzidło — to dla mnie coś odrażającego. Nów i sabat, zwoływanie zgromadzeń — nie mogę znieść posługiwania się mocą tajemną w połączeniu z uroczystym zgromadzeniem. Wasze dni nowiu i okresy świąteczne znienawidziła dusza moja. Stały się dla mnie brzemieniem; zmęczyłem się znoszeniem ich” (Izajasza 1:13, 14). Ofiary  zbożowe, kadzidło, sabaty i uroczyste zgromadzenia — wszystko to jest nakazane w Prawie Bożym danym Izraelowi. Co do „dni nowiu”, Prawo jedynie wspominało o ich przestrzeganiu, ale stopniowo przyjęły się związane z tym pożyteczne zwyczaje (Liczb 10:10; 28:11). Nów uchodzi za comiesięczny sabat, toteż lud powstrzymuje się od pracy, a nawet zbiera się, by słuchać pouczeń proroków i kapłanów (2 Królów 4:23; Ezechiela 46:3; Amosa 8:5). Nie ma w tym nic złego. Niepokojący jest jednak fakt, że wszystko to robi się tylko na pokaz. Co gorsza, Żydzi próbują pogodzić formalne przestrzeganie Prawa Bożego z używaniem „mocy tajemnej”, czyli z praktykami spirytystycznymi. b Takie oddawanie czci Jehowie jest dla Niego „brzemieniem”.

6. W jakim sensie Jehowa ‛się zmęczył’?

⁶ Ale jak Jehowa mógł ‛się zmęczyć’? Dysponuje przecież „obfitością dynamicznej energii (...). On się nie męczy ani nie nuży” (Izajasza 40:26, 28). Jehowa stosuje tu wymowną przenośnię, żebyśmy mogli zrozumieć Jego uczucia. Czy niosłeś kiedyś ciężar tak długo, że byłeś ledwie żywy i marzyłeś tylko o tym, by się go pozbyć? Czymś takim są dla Jehowy nieszczere praktyki religijne Jego ludu.

7. Dlaczego Jehowa przestał wysłuchiwać modlitw swego ludu?

⁷ Jehowa wspomina teraz o najbardziej osobistej formie oddawania Mu czci: „Gdy rozkładacie dłonie, kryję przed wami oczy. Chociaż mnożycie modlitwy, ja nie wysłuchuję; wasze ręce pełne są przelanej krwi” (Izajasza 1:15). Rozkładanie dłoni, czyli wyciąganie rąk z dłońmi skierowanymi ku górze, jest gestem błagalnym. Dla Jehowy taka postawa przestała mieć znaczenie, ponieważ ręce ludu są pełne przelanej  krwi. W kraju panoszy się przemoc. Powszechnie uciska się słabych. To wstrętne, że tacy samolubni, okrutni ludzie modlą się do Jehowy i proszą Go o błogosławieństwa. Nic dziwnego, iż mówi On: „Ja nie wysłuchuję”!

8. Jaki błąd popełnia dziś chrześcijaństwo i jak niektórzy prawdziwi chrześcijanie wpadają w podobną pułapkę?

⁸ W naszych czasach chrześcijaństwo również nie zyskuje sobie uznania Bożego bezustannym powtarzaniem pustych modlitw oraz innymi „dziełami” o charakterze religijnym (Mateusza 7:21-23). Jest więc niezmiernie ważne, byśmy nie wpadli w podobną pułapkę. Nieraz jakiś chrześcijanin zaczyna ciężko grzeszyć, a potem dochodzi do wniosku, że jeśli to ukryje i zwiększy aktywność w zborze, zrównoważy tym swój występek. Takie uczynki wykonywane dla oka nie cieszą Jehowy. Jak wskazują następne wersety z Księgi Izajasza, jest tylko jeden sposób uleczenia choroby duchowej.

 Lek na chorobę duchową

9, 10. Jak ważna jest rola czystości w oddawaniu czci Jehowie?

⁹ Jehowa, litościwy Bóg, w tym miejscu wprowadza cieplejszy, bardziej ujmujący ton. „Obmyjcie się, oczyśćcie się; usuńcie sprzed moich oczu zło waszych postępków; przestańcie wyrządzać zło. Uczcie się czynić dobro; szukajcie sprawiedliwości; przywołajcie do porządku ciemięzcę; wydajcie wyrok na rzecz chłopca nie mającego ojca; brońcie sprawy wdowy” (Izajasza 1:16, 17). Znajdujemy tu dziewięć poleceń. Pierwsze cztery mają charakter negatywny, dotyczą bowiem odstąpienia od grzechu, pięć dalszych natomiast zachęca do pozytywnego działania, które pozwoli zaskarbić sobie błogosławieństwo Jehowy.

¹⁰ Mycie się i utrzymywanie czystości zawsze odgrywało ważną rolę w nieskażonym wielbieniu Boga (Wyjścia 19:10, 11; 30:20; 2 Koryntian 7:1). Ale Jehowa pragnie, by oczyszczenie sięgało głębiej, do samych serc Jego czcicieli. Najważniejsza jest czystość moralna i duchowa; właśnie ją Jehowa ma na myśli. Dwa początkowe polecenia z wersetu 16 nie są zwykłym powtórzeniem. Pewien hebraista wyraża opinię, że pierwsze („obmyjcie się”) nakazuje przystąpić do oczyszczenia, drugie zaś („oczyśćcie się”) dotyczy dalszych starań mających na celu zachowanie czystości.

11. Jak powinno się walczyć z grzechem i czego nigdy nie należy czynić?

¹¹ Przed Jehową niczego się nie ukryje (Hioba 34:22; Przysłów 15:3; Hebrajczyków 4:13). A zatem Jego nakaz: „Usuńcie sprzed moich oczu zło waszych postępków” może oznaczać tylko jedno — trzeba zaprzestać czynić zło. Wykluczone są próby ukrycia poważnych grzechów, bo już samo to jest grzechem. Księga Przysłów 28:13 ostrzega: „Kto zakrywa swe występki, temu się nie powiedzie, lecz kto je wyznaje i porzuca, temu będzie okazane miłosierdzie”.

12. (a) Dlaczego to takie istotne, aby ‛uczyć się czynić dobro’? (b) Jak starsi mogą szczególnie dbać o wprowadzanie w życie wskazówek, by ‛szukać sprawiedliwości’ i ‛przywołać do porządku ciemięzcę’?

 ¹² Z pozytywnych działań, które Jehowa zleca w 17 wersecie 1 rozdziału Księgi Izajasza, można wyciągnąć wiele cennych wniosków. Co ciekawe, nie mówi On po prostu „czyńcie dobro”, ale „uczcie się czynić dobro”. Chcąc zrozumieć, co jest właściwe w oczach Boga, i rozwinąć w sobie pragnienie wprowadzania tego w czyn, trzeba osobiście studiować Jego Słowo. Ponadto Jehowa nie mówi „wymierzajcie sprawiedliwość”, lecz „szukajcie sprawiedliwości”. Nawet doświadczeni starsi muszą wnikliwie badać Słowo Boże, aby ustalić odpowiedni sposób działania w niektórych skomplikowanych sprawach. Zgodnie z następnym nakazem Jehowy mają również obowiązek ‛przywołać do porządku ciemięzcę’. Są to ważne wskazówki dla dzisiejszych chrześcijańskich pasterzy, pragnących chronić owce przed „ciemięskimi wilkami” (Dzieje 20:28-30).

13. Jakie zastosowanie mają dziś polecenia dotyczące wdowy oraz chłopca bez ojca?

¹³ Dwa ostatnie polecenia mają związek ze słabszymi członkami ludu Bożego — z sierotami i wdowami. Świat aż nazbyt chętnie wykorzystuje takie osoby, ale wśród sług Bożych musi być inaczej. Jeżeli w zborze są dziewczęta i chłopcy wychowujący się bez ojca, starsi z miłością ‛wydają wyrok’ na ich rzecz, chroniąc ich i pomagając im dochodzić sprawiedliwości w świecie, który chciałby ich wyzyskać i sprowadzić na złą drogę. ‛Bronią sprawy’ wdowy lub — jak to może też wynikać z użytego tu słowa hebrajskiego — ‛walczą’ w jej sprawie. W rzeczywistości wszyscy chrześcijanie pragną być ostoją, pociechą oraz pomocą w znalezieniu sprawiedliwości dla potrzebujących ze swego grona, są to bowiem osoby cenne w oczach Jehowy (Micheasza 6:8; Jakuba 1:27).

14. Jakie pozytywne przesłanie zawiera Księga Izajasza 1:16, 17?

¹⁴ Jakże dobitne, a przy tym pozytywne przesłanie zawarł Jehowa w tych dziewięciu nakazach! Ludzie uwikłani  w grzech nieraz wmawiają sobie, że po prostu nie są w stanie postępować właściwie. Taki pogląd odbiera siły. Poza tym jest błędny. Jehowa wie — i chce uświadomić to również nam — iż z Jego pomocą każdy grzesznik może porzucić zło, zawrócić i zacząć czynić dobrze.

Podyktowane współczuciem, uzasadnione błaganie

15. Jak niewłaściwie bywa rozumiana zachęta „uporządkujmy sprawy między sobą” i co ona naprawdę oznacza?

¹⁵ W tonie wypowiedzi Jehowy pojawia się teraz jeszcze więcej serdeczności i współczucia. „‚Chodźcie więc i uporządkujmy sprawy między sobą’ — mówi Jehowa. ‚Chociażby wasze grzechy były jak szkarłat, zostaną wybielone jak śnieg; choćby były czerwone jak tkanina karmazynowa, staną się niczym wełna’” (Izajasza 1:18). Zachęta występująca na początku tego pięknego wersetu często bywa źle rozumiana. Na przykład w Biblii warszawsko-praskiej czytamy: „Przyjdźcie więc, by pospierać się ze Mną” — jak gdyby obie strony miały dla zgody zdobyć się na kompromis. A przecież wcale tak nie jest! Jehowa pod żadnym względem nie uchybił, a już na pewno nie w postępowaniu z tym buntowniczym, obłudnym ludem (Powtórzonego Prawa 32:4, 5). W omawianym wersecie nie chodzi więc o dyskusję, w której obie strony są sobie równe i gotowe do ustępstw, ale o wymierzenie sprawiedliwości na jakimś forum. Jehowa niejako wzywa Izraela na rozprawę sądową.

16, 17. Skąd wiemy, że Jehowa jest gotów przebaczyć nawet ciężkie grzechy?

¹⁶ Mogłoby to budzić niepokój, ale Jehowa jest najbardziej miłosiernym i współczującym Sędzią. Odznacza się niezrównaną zdolnością przebaczania (Psalm 86:5). Jedynie On może usunąć grzechy Izraela, przyrównane do szkarłatu, i sprawić, że „zostaną wybielone jak śnieg”. Żadne ludzkie  wysiłki, żadna kombinacja uczynków, ofiar lub modlitw nie zlikwiduje skazy grzechu. Potrafi ją zmyć tylko przebaczenie Jehowy. Bóg udziela go na warunkach, które sam ustala, a należy do nich szczera skrucha.

¹⁷ Prawda ta jest tak ważna, że Jehowa powtarza ją jeszcze w poetyckich słowach: „karmazynowe” grzechy staną się niczym nowa, niefarbowana, biała wełna. Jehowa pragnie nam uprzytomnić, iż On naprawdę przebacza grzechy, nawet bardzo ciężkie, jeżeli tylko dostrzega rzeczywistą skruchę. Komu trudno uwierzyć, że dotyczy to także jego, ten powinien rozważyć chociażby dzieje Manassesa. Ów człowiek rażąco grzeszył, i to przez wiele lat, jednak pożałował tego i uzyskał przebaczenie (2 Kronik 33:9-16). Jehowa powiadamia wszystkich, w tym również osoby obciążone poważnymi grzechami, że nie jest za późno, by ‛uporządkować z nim sprawy’.

18. Przed jakim wyborem Jehowa stawia swój zbuntowany lud?

¹⁸ Jehowa przypomina swemu ludowi o konieczności dokonania wyboru: „Jeżeli okażecie gotowość i rzeczywiście posłuchacie, spożywać będziecie to, co dobre w tej ziemi. Ale jeśli odmówicie i wręcz będziecie się buntować, miecz was pożre; bo usta Jehowy to powiedziały” (Izajasza 1:19, 20). Jehowa posługuje się teraz inną przenośnią, by uwydatnić znaczenie określonych postaw. Juda ma do wyboru: albo sama będzie spożywać, albo zostanie pożarta. Jeżeli jej mieszkańcy zechcą ochoczo słuchać Jehowy i wprowadzać Jego słowa w czyn, będą żywić się wybornymi produktami swej ziemi. Ale jeśli zachowają buntowniczą postawę, sami zostaną pożarci — przez miecz swych wrogów! Aż trudno uwierzyć, że ktoś mógłby przedłożyć miecz nieprzyjaciół nad miłosierdzie i gotowość przebaczania wspaniałomyślnego Boga. A jednak — jak to wynika z następnych wersetów Księgi Izajasza — Jerozolima tak właśnie postępuje.

 Pieśń żałobna o ukochanym mieście

19, 20. (a) Jak Jehowa wyjawia, że czuje się zdradzony? (b) W jakim sensie w Jerozolimie ‛mieszkała prawość’?

¹⁹ Księga Izajasza 1:21-23 zapoznaje nas z rozmiarami zła panoszącego się wówczas w Jerozolimie. Izajasz rozpoczyna natchniony poemat, który ma charakter pieśni żałobnej, czyli trenu: „O, jakże to wierne miasto stało się nierządnicą! Pełne było sprawiedliwości; mieszkała w nim prawość, a teraz mordercy” (Izajasza 1:21).

²⁰ Jerozolima rzeczywiście nisko upadła! Była wierną żoną, a jest nierządnicą. Czyż można dosadniej wyrazić, jak bardzo Jehowa czuje się rozczarowany i zdradzony? W mieście tym ‛mieszkała prawość’. Kiedy? Zanim jeszcze powstał Izrael, za dni Abrahama, nosiło nazwę Salem. Władzę w nim sprawował człowiek, który był zarówno królem, jak  i kapłanem. Dobrze pasowało do niego imię Melchizedek — „Król Prawości” (Hebrajczyków 7:2; Rodzaju 14:18-20). Mniej więcej tysiąc lat później, pod rządami Dawida i Salomona, owo miasto przeżywało okres niebywałej świetności. „Mieszkała w nim prawość”, zwłaszcza gdy królowie dawali ludowi dobry przykład, krocząc drogami Jehowy. Ale za czasów Izajasza było to już tylko odległym wspomnieniem.

21, 22. Co oznaczają żużel i rozwodnione piwo i dlaczego przywódcy Judy zasługują na taki opis?

²¹ Przyczyną kłopotów w dużym stopniu są przywódcy ludu. Izajasz dalej ubolewa: „Srebro twoje stało się spienionym żużlem. Twe piwo pszenne jest rozcieńczone wodą. Twoi książęta są oporni, to wspólnicy złodziei. Każdy z nich kocha łapówkę i ugania się za darami. Nie wydają wyroku na rzecz chłopca nie mającego ojca; i nawet nie dociera do nich sprawa wdowy” (Izajasza 1:22, 23). Dwa szybko następujące po sobie, sugestywne porównania stanowią znakomite wprowadzenie do myśli zasadniczej. Rafiner zbiera z roztopionego srebra spieniony żużel i wyrzuca go. Książęta i sędziowie izraelscy nie przypominają srebra, lecz żużel. Dlatego muszą być usunięci. Są nic niewarci, podobnie jak rozwodnione piwo, które straciło smak. Taki napój nadaje się tylko do ścieku!

²² Werset 23 wyjaśnia, dlaczego przywódcy zasługują na ten opis. Prawo Mojżeszowe oddzielało lud Boży od innych narodów i uszlachetniało go. Nakazywało na przykład chronić sieroty i wdowy (Wyjścia 22:22-24). Jednakże za czasów Izajasza chłopiec pozbawiony ojca raczej nie może liczyć na korzystny wyrok. Wdowa nie ma nikogo, kto by jej wysłuchał, a cóż dopiero kogoś, kto by wystąpił w jej imieniu. Niestety, ci sędziowie i przywódcy są zbyt zajęci własnymi sprawami: zabiegają o łapówki i dary oraz współdziałają ze złodziejami — zapewne chronią przestępców, a ich ofiarom pozwalają cierpieć. Co gorsza, „są oporni”, zatwardziali w swym niegodziwym postępowaniu. To naprawdę żałosne!

 Jehowa oczyści swój lud

23. Jakie uczucia wyraża Jehowa wobec swych przeciwników?

²³ Jehowa nie będzie bez końca tolerował takiego nadużywania władzy. Izajasz pisze dalej: „Dlatego wypowiedź prawdziwego Pana, Jehowy Zastępów, Mocarza Izraela, brzmi: ‚Ha! Uwolnię się od moich wrogów i pomszczę się na mych nieprzyjaciołach’” (Izajasza 1:24). Te trzy określenia odnoszące się do Jehowy uwydatniają prawowitość Jego władzy i niezwykłą potęgę. Okrzyk: „Ha!” zapewne oznacza, iż mimo odczuwania żalu postanawia On jednak wylać swój gniew. Bez wątpienia ma do tego podstawy.

24. Jak Jehowa zamierza oczyścić swój lud?

²⁴ Wybrany lud Jehowy sam uczynił się Jego wrogiem. W pełni zasługuje na odpłatę z Jego strony. Jehowa ‛uwolni się’ od niego, odrzuci go. Czy to znaczy, że doszczętnie i na zawsze zniszczy lud, z którym związał swe imię? Nie, gdyż dalej oświadcza: „I zwrócę swą rękę ku tobie, i rozpuszczę jak ługiem twój spieniony żużel, i usunę wszystkie twoje odpady” (Izajasza 1:25). Jehowa przytacza teraz jako przykład proces oczyszczania wytopu. W starożytności rafiner często dodawał do niego ługu, co pomagało oddzielić żużel od cennego metalu. Podobnie Jehowa, który nie uważa swego ludu za całkowicie zdegenerowany, ‛ukarze go odpowiednio’. Usunie tylko „odpady” — zatwardziałych, niepożądanych osobników, którzy nie chcą się uczyć ani okazywać posłuszeństwa (Jeremiasza 46:28). c Notując te słowa, Izajasz ma przywilej niejako spisywać historię z góry.

25. (a) Jak Jehowa oczyścił swój lud w roku 607 p.n.e.? (b) Kiedy Jehowa dokonał oczyszczenia swego nowożytnego ludu?

²⁵ Jehowa rzeczywiście oczyścił swój lud — usunął skorumpowanych przywódców oraz innych buntowników niczym spieniony żużel. W 607 roku p.n.e., długo po czasach Izajasza,  Jerozolima została zburzona, a jej ludność uprowadzona na 70 lat do Babilonu. W pewnym sensie odpowiednikiem tego było inne, znacznie późniejsze działanie Boga. Proroctwo zawarte w Księdze Malachiasza 3:1-5, spisane długo po niewoli babilońskiej, wskazywało, że Bóg ponownie przeprowadzi oczyszczanie. Kierowało uwagę na czas, gdy Jehowa Bóg przybędzie do swej duchowej świątyni w towarzystwie „posłańca przymierza”, Jezusa Chrystusa. Doszło do tego najwyraźniej pod koniec I wojny światowej. Jehowa dokonał wtedy przeglądu wszystkich tych, którzy podawali się za chrześcijan, i oddzielił prawdziwych od fałszywych. Z jakim rezultatem?

26-28. (a) W jaki sposób wstępnie spełniła się zapowiedź z Księgi Izajasza 1:26? (b) Jakie spełnienie ma to proroctwo w naszych czasach? (c) Jakie korzyści z omawianego proroctwa mogą odnieść dzisiejsi starsi?

²⁶ Jehowa odpowiada: „Przywrócę ci sędziów jak pierwej i doradców jak na początku. Potem będziesz nazwane Miastem Prawości, Grodem Wiernym. Syjon będzie wykupiony sprawiedliwością, a ci z niego, którzy powracają — prawością” (Izajasza 1:26, 27). Proroctwo to wstępnie spełniło się na starożytnej Jerozolimie. Gdy w 537 roku p.n.e. wygnańcy powrócili do swego ukochanego miasta, znowu znaleźli się w nim rzetelni sędziowie i doradcy, tacy jak dawniej. Prorocy Aggeusz i Zachariasz, kapłan Jozue, pisarz Ezdrasz i namiestnik Zerubbabel pomagali wiernemu ostatkowi chodzić ścieżkami Bożymi, udzielając mu wskazówek i kierując nim. Ale jeszcze ważniejsze spełnienie tego proroctwa nastąpiło w XX wieku n.e.

²⁷ W roku 1919 dla nowożytnego ludu Jehowy zakończył się okres prób. Jego członkowie zostali wyzwoleni z niewoli duchowej w Babilonie Wielkim, ogólnoświatowym imperium religii fałszywej. Wyraźnie zarysowała się różnica między wiernym ostatkiem pomazańców a odstępczym duchowieństwem chrześcijaństwa. Bóg ponownie  zaczął błogosławić swym sługom — ‛przywrócił im sędziów i doradców’, wiernych mężów wspierających lud Boży radami zgodnymi z Jego Słowem, a nie z tradycjami ludzkimi. Obecnie członkowie „małej trzódki”, których jest coraz mniej, oraz towarzyszące im miliony „drugich owiec”, których wciąż przybywa, mają w swym gronie tysiące takich mężczyzn (Łukasza 12:32; Jana 10:16; Izajasza 32:1, 2; 60:17; 61:3, 4).

²⁸ Zamianowani starsi pamiętają, że nieraz rzeczywiście muszą wystąpić w roli „sędziów”, aby utrzymać zbór w czystości moralnej i duchowej i skorygować winowajców. Pilnie wtedy zabiegają o to, żeby wszystko przebiegało zgodnie z wolą Boga, i naśladują Jego miłosierdzie oraz zrównoważone poczucie sprawiedliwości. Najczęściej jednak usługują jako „doradcy”. Oczywiście wyklucza to wszelką tyranię, toteż dokładają starań, by nawet nie sprawiać wrażenia, iż ‛panoszą się wśród tych, którzy są dziedzictwem Bożym’ (1 Piotra 5:3).

29, 30. (a) Co zgodnie z zapowiedzią Jehowy ma spotkać tych, którzy nie chcą się poddać oczyszczeniu? (b) Dlaczego ludzie ‛wstydzą się’ drzew i ogrodów?

²⁹ A co z „żużlem” wspomnianym w proroctwie Izajasza? Jaki los czeka tych, którzy nie chcą się poddać oczyszczeniu przeprowadzanemu przez Boga? Izajasz ciągnie dalej: „Upadek zaś buntowników i grzeszników nastąpi jednocześnie, a ci, którzy opuszczają Jehowę, wyginą.  Bo wstydzić się będą potężnych drzew, których pożądaliście, a wy będziecie zmieszani z powodu ogrodów, któreście wybrali” (Izajasza 1:28, 29). Osoby, które buntują się i grzeszą przeciw Jehowie oraz lekceważą ostrzegawcze orędzia Jego proroków tak długo, aż w końcu jest za późno, naprawdę spotyka „upadek” i ‛wyginięcie’. Dochodzi do tego w roku 607 p.n.e. Ale czego dotyczy wzmianka o drzewach i ogrodach?

³⁰ Judejczycy wciąż zawracają ku bałwochwalstwu. Drzewa, ogrody i gaje często służą im do plugawych praktyk. Na przykład czciciele Baala i jego towarzyszki, Asztarte, wierzą, że w okresie suszy te dwa bóstwa są martwe i pogrzebane. Aby je obudzić i skłonić do małżeństwa, co rzekomo ma zapewnić krajowi urodzaj, bałwochwalcy gromadzą się i biorą udział w wynaturzonych aktach płciowych pod „świętymi” drzewami w gajach lub ogrodach. Kiedy nadchodzą deszcze i ziemia zaczyna rodzić, zasługę przypisuje się fałszywym bogom, a ich czciciele utwierdzają się w swych zabobonach. Ale gdy Jehowa doprowadza krnąbrnych bałwochwalców do upadku, żaden bożek nie jest w stanie ich ochronić. Buntownicy muszą ‛się wstydzić’ bezsilnych drzew i ogrodów.

31. Co gorszego od wstydu czeka bałwochwalców?

³¹ Jednakże Judejczyków trzymających się bałwochwalstwa czeka jeszcze coś gorszego od wstydu. Jehowa przechodzi teraz do innego unaocznienia i przyrównuje samego bałwochwalcę do drzewa. „Gdyż staniecie się jak wielkie drzewo, którego liście więdną, i jak ogród bez wody” (Izajasza 1:30). Przykład ten jest bardzo wymowny, jako że na Bliskim Wschodzie panuje gorący, suchy klimat. Żadne drzewo ani żaden ogród nie wytrzyma tam długo bez stałego zaopatrzenia w wodę. A uschłe rośliny szczególnie łatwo padają ofiarą ognia. W naturalny sposób wprowadza to przykład z wersetu 31.

32. (a) Kim jest „siłacz” wspomniany w wersecie 31? (b) W jakim sensie „siłacz” stanie się „wiązką pakuł”, jaka „iskra” go zapali i co z tego wyniknie?

 ³² „Stanie się siłacz wiązką pakuł, a jego dzieło iskrą; oboje naraz staną w płomieniach i nie będzie komu gasić” (Izajasza 1:31). Kim jest ten siłacz? Użyte w oryginale hebrajskie wyrażenie nasuwa myśl o sile i bogactwie. Najwyraźniej więc odnosi się do zamożnego, pewnego siebie czciciela fałszywych bogów. W czasach Izajasza, podobnie jak obecnie, wielu odrzuca Jehowę i właściwy sposób oddawania Mu czci. Niektórym na pozór nawet dobrze się wiedzie. Ale Jehowa ostrzega, że tacy ludzie będą jak wiązka pakuł — surowych włókien lnu tak wysuszonych i kruchych, iż rozpadają się, gdy tylko poczują ogień (Sędziów 16:8, 9). Dzieło bałwochwalcy — czy to jego bożki, czy bogactwo, czy też cokolwiek innego, czemu oddaje cześć zamiast Jehowie — będzie przypominać iskrę wzniecającą płomienie. Zarówno iskra, jak i wiązka pakuł zostaną strawione, zniszczone przez ogień, którego nikt nie zdoła ugasić. Żadna siła we wszechświecie nie może unieważnić doskonałych wyroków Jehowy.

33. (a) Dlaczego ostrzeżenia od Boga przed nadchodzącym sądem świadczą też o Jego miłosierdziu? (b) Co Jehowa umożliwia dziś ludzkości i jaki ma to wpływ na każdego z nas?

³³ Czy to końcowe obwieszczenie harmonizuje z wypowiedzią o miłosierdziu i przebaczeniu, zanotowaną w wersecie 18? Oczywiście! Jehowa kazał spisać takie ostrzeżenia i przekazać swym sługom właśnie dlatego, że jest miłosierny. On przecież „nie pragnie, żeby ktokolwiek został zgładzony, ale pragnie, żeby wszyscy doszli do skruchy” (2 Piotra 3:9). Obecnie każdy prawdziwy chrześcijanin ma przywilej ogłaszać Boskie przestrogi, tak by skruszone osoby mogły skorzystać z gotowości Jehowy do przebaczania i żyć na wieki. Jakże życzliwie daje On ludziom sposobność, aby ‛uporządkowali z nim sprawy’, zanim będzie za późno!

[Przypisy]

[Pytania do studium]