ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY

„Pocieszajcie mój lud”

Izajasza 40:1-31

1. W jaki między innymi sposób Jehowa nas pociesza?

 JEHOWA jest ‛Bogiem, który udziela pociechy’. Pociesza między innymi przez obietnice, które kazał zanotować w swym Słowie (Rzymian 15:4, 5). Co na przykład może bardziej pokrzepiać po stracie bliskiej osoby niż widoki na jej zmartwychwstanie w Bożym nowym świecie? (Jana 5:28, 29). A co powiedzieć o przyrzeczeniu Jehowy, iż wkrótce położy kres niegodziwości i przekształci ziemię w raj? Czyż możliwość doczekania raju i niezaznania śmierci nie dodaje otuchy? (Psalm 37:9-11, 29; Objawienie 21:3-5).

2. Dlaczego możemy ufać obietnicom Bożym?

² Ale czy naprawdę możemy ufać obietnicom Boga? Oczywiście, że tak! Można Mu całkowicie zawierzyć. On nie tylko jest w stanie, lecz także chce dotrzymać słowa (Izajasza 55:10, 11). Udowodnił to szczególnie wtedy, gdy za pośrednictwem proroka Izajasza zapowiedział przywrócenie w Jerozolimie religii prawdziwej. Rozważmy to proroctwo, przedstawione w 40 rozdziale Księgi Izajasza, gdyż może ono wzmocnić naszą wiarę w Jehowę — Boga, który spełnia swe obietnice.

Pocieszająca obietnica

3, 4. (a) Jakie słowa pociechy potrzebnej później ludowi Bożemu zapisuje Izajasz? (b) Za co mieszkańcy Jerozolimy i całej Judy pójdą na wygnanie do Babilonu i na jak długo?

³ W VIII wieku p.n.e. Izajasz zapisuje słowa pociechy,  której lud Jehowy będzie później potrzebował. Zaraz po poinformowaniu króla Ezechiasza, że Jerozolima zostanie zburzona, a Żydzi trafią na wygnanie do Babilonu, prorok przytacza wypowiedź Jehowy o odrodzeniu: „‚Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud’ — mówi wasz Bóg. ‚Mówcie do serca Jerozolimy i wołajcie do niej, że jej służba wojskowa się dopełniła, że jej przewinienie zostało spłacone. Otrzymała bowiem z ręki Jehowy pełną miarę za wszystkie swe grzechy’” (Izajasza 40:1, 2).

⁴ Słowo „pocieszajcie”, rozpoczynające 40 rozdział Księgi Izajasza, dobrze charakteryzuje świetlane, tchnące nadzieją orędzie zawarte w pozostałej części Księgi Izajasza. Za odstępstwo mieszkańcy Jerozolimy wraz z resztą Judy pójdą w roku 607 p.n.e. na wygnanie do Babilonu. Nie pozostaną jednak sługami Babilończyków na zawsze. Będą w niewoli, dopóki ich przewinienie nie zostanie „spłacone”. Jak długo to potrwa? Według proroka Jeremiasza 70 lat (Jeremiasza 25:11, 12). Potem Jehowa przyprowadzi skruszony ostatek z Babilonu do Jerozolimy. Jakże pokrzepieni będą się czuć ci jeńcy w 70 roku po spustoszeniu Judy, gdy uświadomią sobie bliskość obiecanego wyzwolenia! (Daniela 9:1, 2).

5, 6. (a) Dlaczego długa podróż z Babilonu do Jerozolimy nie stanie na zawadzie spełnieniu obietnicy Bożej? (b) Jak powrót Żydów do ojczyzny wpłynie na inne narody?

⁵ Podróż z Babilonu do Jerozolimy wymaga pokonania jakichś 800 do 1600 kilometrów, zależnie od obranej drogi. Czy długa wędrówka nie stanie na zawadzie spełnieniu obietnicy Bożej? W żadnym wypadku! Izajasz pisze: „Słuchajcie! Ktoś woła na pustkowiu: ‚Oczyśćcie drogę Jehowy! Prostujcie dla naszego Boga gościniec wiodący przez pustynną równinę. Niech każda dolina się podniesie, a każda góra i wzgórze się obniży. I teren pagórkowaty  ma się stać równiną, a nierówny teren — dolinną równiną. I objawi się chwała Jehowy, a ujrzy ją pospołu wszelkie ciało, bo usta Jehowy to powiedziały’” (Izajasza 40:3-5).

⁶ Wschodni władcy przed wyruszeniem na wyprawę często wysyłali najpierw ludzi, którzy mieli przygotować drogę, usuwając duże kamienie, a nawet budując groble i równając wzniesienia. Przed powracającymi Żydami będzie szedł i usuwał wszelkie przeszkody sam Bóg. Są przecież ludem, z którym wiąże się Jego imię, a dotrzymanie przyrzeczenia co do oddania im ojczyzny okryje Go chwałą wobec wszystkich narodów. Narody te, czy to im się podoba, czy nie, będą zmuszone uznać Jehowę za Boga spełniającego obietnice.

7, 8. (a) Jak słowa z Księgi Izajasza 40:3 spełniły się w I wieku n.e.? (b) Jak proroctwo Izajasza urzeczywistniło się na większą skalę w roku 1919?

⁷ Proroctwo to urzeczywistniło się nie tylko w czasie odrodzenia w VI wieku p.n.e. Ziściło się także w I stuleciu n.e. Głosem ‛wołającego na pustkowiu’, zapowiedzianym w Księdze Izajasza 40:3, okazał się Jan Chrzciciel (Łukasza 3:1-6). Pod wpływem natchnienia Jan odniósł słowa Izajasza do siebie (Jana 1:19-23). Począwszy od roku 29, zaczął przygotowywać drogę Jezusowi Chrystusowi. a Wcześniejsza działalność Jana skłoniła ludzi do wypatrywania obiecanego Mesjasza, co z kolei mogło ich pobudzić do usłuchania go i pójścia w jego ślady (Łukasza 1:13-17, 76). Za pośrednictwem Jezusa Jehowa miał  poprowadzić skruszonych ludzi ku wolności, jaką może zapewnić jedynie Królestwo Boże — wolności od grzechu i śmierci (Jana 1:29; 8:32). Na większą skalę słowa Izajasza spełniły się w roku 1919, gdy ostatek Izraela duchowego został oswobodzony z Babilonu Wielkiego i podjął czyste wielbienie Boga.

⁸ Ale co z żydowskimi jeńcami w Babilonie, czekającymi na pierwsze spełnienie wspomnianej obietnicy? Czy naprawdę mogą ufać, że Jehowa zgodnie ze swym przyrzeczeniem pozwoli im wrócić do ukochanego kraju? Z całą pewnością! Izajasz za pomocą obrazowych słów i przykładów wziętych z życia przekonująco wyjaśnia, dlaczego mogą żywić niezachwianą ufność, iż Jehowa dotrzyma słowa.

Bóg, którego słowo trwa na wieki

9, 10. Jak Izajasz przeciwstawia ulotność życia ludzkiego trwałości Bożego „słowa”?

⁹ Po pierwsze, słowo Tego, który zapowiada odrodzenie, trwa na wieki. Izajasz pisze: „Słuchaj! Ktoś mówi: ‚Wołaj!’ A ktoś rzekł: ‚Co mam wołać?’ ‚Wszelkie ciało jest zieloną trawą, a wszelka ich lojalna życzliwość jest jak kwiat polny. Zielona trawa uschła, kwiecie zwiędło, gdyż powiał na nie duch Jehowy. Zaiste, lud ten to trawa zielona. Zielona trawa uschła, kwiecie zwiędło, lecz słowo naszego Boga będzie trwało po czas niezmierzony’” (Izajasza 40:6-8).

¹⁰ Izraelici doskonale wiedzą, że trawa nie zieleni się długo. W porze suchej pod wpływem skwaru słonecznego przybiera rdzawy kolor. Pod pewnymi względami życie człowieka przypomina istnienie trawy — przemija tak jak ona (Psalm 103:15, 16; Jakuba 1:10, 11). Izajasz przeciwstawia ulotność życia ludzkiego trwałości Bożego „słowa”,  czyli ogłoszonego zamierzenia. „Słowo naszego Boga” pozostaje na zawsze. Kiedy Bóg coś zapowiada, nic nie może tego unieważnić ani udaremnić Jego zamiarów (Jozuego 23:14).

11. Dlaczego możemy być pewni, że Jehowa spełni obietnice zawarte w Jego spisanym Słowie?

¹¹ Obecnie mamy do dyspozycji Biblię, w której zamierzenia Jehowy utrwalono na piśmie. Przez stulecia była zaciekle tępiona, lecz nieustraszeni tłumacze i inni śmiałkowie z narażeniem życia zabiegali o jej uratowanie. Tego, że przetrwała, nie da się jednak wyjaśnić samymi ich staraniami. Całą zasługę za to należy przypisać Jehowie, „Bogu, który żyje i trwa”, i zachowuje swoje Słowo (1 Piotra 1:23-25). Zastanów się: Skoro Jehowa tak strzegł swego spisanego Słowa, czy nie powinniśmy ufać, że spełni też obietnice, które ono zawiera?

Potężny Bóg, który czule troszczy się o swe owce

12, 13. (a) Dlaczego obietnica co do odrodzenia jest godna zaufania? (b) Jaka dobra nowina jest przeznaczona dla żydowskich wygnańców i dlaczego mogą w pełni na niej polegać?

¹² Izajasz podaje też drugi powód, dla którego można zaufać obietnicy co do odrodzenia. Złożył ją potężny Bóg, czule troszczący się o swój lud. Prorok ciągnie dalej: „Wejdź na wysoką górę, niewiasto niosąca dobrą nowinę dla Syjonu. Podnieś z mocą swój głos, niewiasto niosąca dobrą nowinę dla Jerozolimy. Podnieś go. Nie lękaj się. Mów do miast Judy: ‚Oto wasz Bóg’. Oto Wszechwładny Pan, Jehowa, przyjdzie jako siłacz [„z potęgą”, Biblia poznańska], a jego ramię będzie rządzić dla niego. Oto jest z nim jego nagroda, przed nim zaś — jego zapłata. Jak  pasterz będzie on pasł swoje stado. Ramieniem swym zbierze jagnięta i poniesie je na swej piersi. Karmiące poprowadzi ostrożnie” (Izajasza 40:9-11).

¹³ W czasach biblijnych kobiety zwyczajowo świętowały zwycięstwa, wykrzykując lub wyśpiewując dobre wieści o wygranych bitwach lub o bliskiej poprawie sytuacji (1 Samuela 18:6, 7; Psalm 68:11). Izajasz proroczo oznajmia dobrą nowinę dla żydowskich wygnańców — nowinę,  którą można bez obawy głośno obwieszczać nawet ze szczytów gór: Jehowa przyprowadzi swój lud z powrotem do ukochanej Jerozolimy! Można być tego pewnym, bo Jehowa przyjdzie „z potęgą”. Nic więc nie zdoła Go powstrzymać od spełnienia tej obietnicy.

14. (a) Jak Izajasz opisuje ujmujący sposób prowadzenia ludu przez Jehowę? (b) Jaki przykład pokazuje, że pasterze czule troszczyli się o owce? (Patrz ramka, strona 405).

¹⁴ Ale ten silny Bóg jest zarazem delikatny. Izajasz ciepło opisuje, jak Jehowa powiedzie swój lud w ojczyste strony. Przypomina On kochającego pasterza, który zbiera owce i niesie je „na swej piersi”. Słowo użyte w oryginale najwyraźniej odnosi się do górnych fałd szaty. Właśnie tu pasterze czasem noszą nowo narodzone jagnięta, które nie mogą nadążyć za stadem (2 Samuela 12:3). Ta wzruszająca scena z życia pasterskiego bez wątpienia uświadamia członkom wygnanego ludu Jehowy, że On serdecznie się o nich troszczy. Taki potężny, lecz czuły Bóg z pewnością zasługuje na zaufanie, że spełni to, co im przyrzekł!

15. (a) Kiedy Jehowa przybył „z potęgą” i do kogo odnosi się określenie ‛ramię, które rządzi dla niego’? (b) Jaką dobrą nowinę trzeba śmiało rozgłaszać?

¹⁵ Słowa Izajasza mają prorocze znaczenie na nasze czasy. W 1914 roku Jehowa przybył „z potęgą” i ustanowił w niebie Królestwo. ‛Ramię, które rządzi dla niego’, to Jego Syn, Jezus Chrystus, osadzony przezeń na niebiańskim tronie. W roku 1919 Jehowa wyzwolił swych namaszczonych duchem sług z pęt Babilonu Wielkiego i sprawił, że na nowo zaczęto w czysty sposób Go czcić — jako żywego i prawdziwego Boga. Oto dobra nowina, którą należy bez lęku ogłaszać, niejako wołając ze szczytów gór, aby się rozlegała daleko na wszystkie strony. Natężmy zatem głos  i odważnie powiadamiajmy innych, że Jehowa Bóg przywrócił na ziemi religię prawdziwą!

16. W jaki sposób Jehowa prowadzi dziś swój lud i komu daje przykład?

¹⁶ Jednakże treść Księgi Izajasza 40:10, 11 ma dziś dla nas jeszcze większą praktyczną wartość. Bardzo nas to pokrzepia, że Jehowa tak czule przewodzi swemu ludowi. Niczym pasterz, który dostrzega potrzeby poszczególnych owiec — również jagniąt, niezdolnych dotrzymać kroku reszcie stada — Jehowa rozumie ograniczenia każdego swego wiernego sługi. Ponadto ten tkliwy Pasterz daje przykład chrześcijańskim pasterzom. Starsi muszą delikatnie obchodzić się ze zborem, naśladując serdeczną troskę samego Jehowy. Zawsze powinni pamiętać o tym, jak Jehowa traktuje pojedynczych członków zboru, „nabytego przez niego krwią jego własnego Syna” (Dzieje 20:28).

Wszechmocny, wszechmądry

17, 18. (a) Z jakiego jeszcze powodu żydowscy wygnańcy mogą ufać obietnicy co do odrodzenia? (b) Jakie przejmujące pytania zadaje Izajasz?

¹⁷ Żydowscy wygnańcy mogą ufać obietnicy dotyczącej odrodzenia także dlatego, że Bóg jest wszechmocny i wszechmądry. Izajasz oznajmia: „Kto garścią zmierzył wody i piędzią wymierzył niebiosa, i w miarce zmieścił proch ziemi albo zważył góry na wadze, a wzgórza na szalach? Kto wymierzył ducha Jehowy i kto może mu coś oznajmić jako jego doradca? Z kim się wspólnie naradzał, tak by udzielono mu zrozumienia, albo kto go uczy ścieżki sprawiedliwości lub uczy go wiedzy, bądź też zaznajamia go z drogą prawdziwego zrozumienia?” (Izajasza 40:12-14).

¹⁸ Właśnie takie przejmujące pytania mają rozważyć  żydowscy wygnańcy. Czy zwykli ludzie mogą odwrócić bieg fal potężnych mórz? Oczywiście, że nie! Tymczasem dla Jehowy morza pokrywające ziemię są niczym kropla wody na dłoni. b Czy słaby człowiek może zmierzyć ogromne, pełne gwiazd niebo lub zważyć góry i pagórki na ziemi? W żadnym wypadku. A Jehowa potrafi wymierzyć niebiosa równie łatwo, jak człowiek mierzy coś piędzią — miarą równą odległości od końca kciuka do końca środkowego palca rozpostartej dłoni. Bóg mógłby zważyć góry i wzniesienia na szalach. Czy więc nawet najmądrzejsi ludzie są w stanie Mu doradzić, co ma uczynić teraz lub w przyszłości? Stanowczo nie!

19, 20. Jakich obrazowych przykładów używa Izajasz dla podkreślenia wielkości Jehowy?

¹⁹ A potężne narody świata? Może one potrafią stawić opór Bogu spełniającemu swą obietnicę? Izajasz w odpowiedzi tak je opisuje: „Oto narody są jak kropla z wiadra i są uważane za warstewkę pyłu na szalach. Oto podnosi wyspy jak drobniutki proch. Nawet Libanu nie wystarczy na podtrzymywanie ognia, a jego dzikich zwierząt nie wystarczy na całopalenie. Wszystkie narody są przed nim jak coś nie istniejącego; są dla niego jak nicość, coś nierzeczywistego” (Izajasza 40:15-17).

²⁰ Dla Jehowy całe narody są jak kropla wody spadająca z wiadra. Nie są niczym więcej niż cienką, pozbawioną wszelkiego znaczenia warstwą pyłu na szalach wagi. c Przypuśćmy, że ktoś chciałby zbudować olbrzymi ołtarz  i użyć do podtrzymania ognia wszystkich drzew rosnących w górach Libanu. Przypuśćmy też, że zamierzałby złożyć na ofiarę wszystkie zwierzęta wędrujące po tych górach. Nawet taka ofiara nie byłaby odpowiednia dla Jehowy. Jak gdyby nakreślone dotąd obrazy były niewystarczające, Izajasz wypowiada się jeszcze dobitniej: w oczach Jehowy wszystkie narody są „mniej niż niczym” (Izajasza 40:17, New Revised Standard Version).

21, 22. (a) Jak Izajasz uwydatnia to, że nikt nie dorównuje Jehowie? (b) Do jakiego wniosku skłaniają nas barwne opisy sporządzone przez Izajasza? (c) O czym zgodnym z dzisiejszym stanem wiedzy wspomina Izajasz? (Patrz ramka, strona 412).

²¹ Chcąc mocniej podkreślić, że nikt nie dorównuje Jehowie, Izajasz wykazuje głupotę tych, którzy tworzą bożki ze złota, srebra lub drewna. Jakże niemądrze jest mniemać, że mogą one być stosownym wyobrażeniem „Kogoś, kto mieszka nad okręgiem ziemi” i włada jej mieszkańcami! (Przeczytaj Izajasza 40:18-24).

²² Wszystkie te barwne opisy skłaniają nas do jednego wniosku: nic nie może przeszkodzić wszechmocnemu, wszechmądremu i niezrównanemu Jehowie w urzeczywistnieniu tego, co przyrzekł. Słowa Izajasza musiały bardzo pocieszać i wzmacniać żydowskich wygnańców w Babilonie, którzy tęsknili do powrotu w ojczyste strony. My dzisiaj również możemy być przekonani, że obietnice Jehowy dotyczące naszej przyszłości na pewno się spełnią.

„Kto stworzył te rzeczy?”

23. Z jakiej jeszcze przyczyny Żydzi na wygnaniu mogą nabrać ducha i na co Jehowa kładzie teraz nacisk?

²³ Jest jeszcze jedna przyczyna, dla której Żydzi przebywający na wygnaniu mogą nabrać ducha. Wybawienie  obiecuje Stwórca wszystkiego, Źródło wszelkiej dynamicznej energii. Jehowa kładzie nacisk na swe zdumiewające możliwości, przypominając o kunszcie widocznym w dziele stwórczym: „‚Do kogoż mnie przyrównacie, żeby mnie z nim zrównać?’ — mówi Święty. ‚Podnieście oczy ku górze i popatrzcie. Kto stworzył te rzeczy? Ten, który ich zastęp wyprowadza według liczby, wszystkie je woła po imieniu. Dzięki obfitości dynamicznej energii — jako że jest również pełen werwy w swej mocy — ani jednej z nich nie brak’” (Izajasza 40:25, 26).

24. Jak Jehowa osobiście wyjaśnia, że nikt Mu nie dorównuje?

²⁴ Święty Izraela przemawia więc teraz osobiście. Chcąc pokazać, że nie ma równego sobie, kieruje uwagę na gwiazdy na niebie. Sprawuje nad nimi władzę jak dowódca wojskowy ustawiający swe oddziały. Gdyby chciał zrobić ich przegląd, ‛ani jednej z nich nie byłoby brak’. Mimo tak wielkiej ich liczebności każdą woła „po imieniu”, używając nazwy lub jakiegoś określenia. One zaś niczym karni żołnierze pozostają na swych miejscach i przestrzegają porządku, gdyż ich Wódz dysponuje mnóstwem „dynamicznej energii” i jest „pełen werwy w swej mocy”. Uprowadzeni Żydzi mogą więc być spokojni. Stwórca, który komenderuje gwiazdami, zdoła też pomóc swym sługom.

25. Jak powinniśmy zareagować na Boże zaproszenie z Księgi Izajasza 40:26 i z jakim skutkiem?

²⁵ Któż z nas wzdragałby się przyjąć Boże zaproszenie zanotowane w Księdze Izajasza 40:26: „Podnieście oczy ku górze”? Dzięki odkryciom nowożytnych astronomów wiemy, że gwiaździste niebo jest znacznie bardziej zdumiewające, niż myślano za czasów Izajasza. Astronomowie, którzy się w nie wpatrują za pomocą potężnych teleskopów, oceniają, że widoczny wszechświat składa się aż  ze 125 miliardów galaktyk. Zaledwie jedna z nich — Droga Mleczna — według pewnych szacunków liczy ponad 100 miliardów gwiazd! Wiedza o tym powinna budzić w naszych sercach uwielbienie dla Stwórcy oraz absolutne zaufanie do tego, co obiecał.

26, 27. Jak opisano odczucia wygnańców przebywających w Babilonie i o czym powinni oni wiedzieć?

²⁶ Jehowa wie, że lata spędzone na wygnaniu osłabią ducha Żydów, toteż pobudza Izajasza, by zawczasu zapisał słowa pokrzepienia: „Dlaczego mówisz, Jakubie, i powiadasz, Izraelu: ‚Droga moja jest ukryta przed Jehową, a należna mi sprawiedliwość uchodzi uwagi mego Boga’? Czy się nie dowiedziałeś ani nie słyszałeś? Jehowa, Stwórca krańców ziemi, jest Bogiem po czas niezmierzony. On się  nie męczy ani nie nuży. Nie sposób zbadać jego zrozumienia” (Izajasza 40:27, 28). d

²⁷ Izajasz notuje wypowiedź Jehowy, który opisuje odczucia wygnańców przebywających w Babilonie, setki kilometrów od ojczyzny. Niektórzy z nich uważają, że Bóg nie widzi lub nie zna ich „drogi” — ich ciężkiego życia. Myślą, iż Jehowy nie obchodzą ich krzywdy. Dlatego trzeba im przypomnieć coś, o czym powinni wiedzieć, jeśli nie z własnego doświadczenia, to przynajmniej z przekazywanych im informacji. Jehowa może i pragnie wybawić swój lud. Jest Bogiem wiecznym i Stwórcą całej ziemi. Wciąż dysponuje mocą widoczną w dziele stwórczym, a zatem poradzi sobie nawet z potężnym Babilonem. Taki Bóg nie może się zmęczyć ani zawieść swych sług. Nie powinni jednak oczekiwać, że zdołają w pełni objąć umysłem poczynania Jehowy, gdyż Jego „zrozumienie” — wnikliwość, rozeznanie i zdolność pojmowania — przekracza ich możliwości intelektualne.

28, 29. (a) Jak Jehowa przypomina swemu ludowi, że przyjdzie znużonym z pomocą? (b) Na przykładzie czego pokazano, jak Jehowa umacnia swych sług?

²⁸ Za pośrednictwem Izajasza Jehowa dalej pokrzepia przygnębionych wygnańców: „Zmęczonemu udziela mocy, a temu, kto nie ma dynamicznej energii, daje obfitość potęgi. Chłopcy się zmęczą i znużą, a młodzieńcy na pewno się potkną, ale ci, którzy pokładają nadzieję w Jehowie, odzyskają moc. Wzniosą się na skrzydłach jak orły. Będą biec, a się nie znużą; będą chodzić, a się nie zmęczą” (Izajasza 40:29-31).

²⁹ Kiedy Jehowa mówi o konieczności dodania sił  zmęczonemu, zapewne ma na myśli uciążliwą podróż czekającą wygnańców, którzy zechcą wrócić do ojczyzny. Przypomina im, że zawsze wspiera znużonych szukających u Niego pomocy. Nawet ci, którzy mają najwięcej werwy — „chłopcy” i „młodzieńcy” — mogą być zmęczeni i potykać się z wyczerpania. Jehowa obiecuje jednak, iż ufające Mu osoby obdarzy niewyczerpaną siłą potrzebną do chodzenia i biegania. Przykładem tego, jak Jehowa umacnia swych sług, jest lot orła — silnego ptaka, który godzinami potrafi unosić się w powietrzu na pozór bez  wysiłku. e Skoro żydowscy wygnańcy mogą liczyć na taką pomoc ze strony Boga, nie mają powodu do rozpaczy.

30. Jak dzisiejsi prawdziwi chrześcijanie mogą czerpać otuchę z końcowych wersetów 40 rozdziału Księgi Izajasza?

³⁰ Te końcowe wersety 40 rozdziału Księgi Izajasza dodają otuchy prawdziwym chrześcijanom w dniach ostatnich teraźniejszego złego systemu rzeczy. Kiedy mamy tyle odbierających ducha kłopotów, pociesza nas świadomość, że Bóg dostrzega cierpienia i niesprawiedliwości, których zaznajemy. Możemy być pewni, że Stwórca wszechrzeczy, którego „zrozumienie jest nie do opowiedzenia”, naprawi wszelkie krzywdy — w wyznaczonym przez siebie czasie i we właściwy sobie sposób (Psalm 147:5, 6). Tymczasem nie jesteśmy zdani na własne siły. Jehowa, dysponujący niewyczerpanymi zasobami energii, może w obliczu przeciwności obdarzyć swych sług „mocą wykraczającą poza to, co normalne” (2 Koryntian 4:7).

31. Jaką obietnicę będącą światłem dla żydowskich wygnańców w Babilonie zawierało proroctwo Izajasza i czego możemy być całkowicie pewni?

³¹ Pomyślmy o Żydach przebywających w VI wieku p.n.e. na wygnaniu w Babilonie. Od ojczyzny dzieliły ich setki kilometrów, ukochana Jerozolima była wyludniona, świątynia leżała w gruzach. Jednakże dzięki proroctwu Izajasza przyświecała im nadzieja, zawierało ono bowiem pocieszającą obietnicę, iż Jehowa pozwoli im wrócić w rodzinne strony! W roku 537 p.n.e. przyprowadził tam swój lud, dając dowód, że jest Bogiem spełniającym obietnice. My także możemy bezgranicznie Mu ufać. Jego obietnice dotyczące Królestwa, przepięknie wyrażone w proroctwie Izajasza, staną się rzeczywistością. To naprawdę dobra nowina — orędzie będące światłem dla całej ludzkości!

[Przypisy]

[Pytania do studium]

[Ramka i ilustracja na stronach 404, 405]

 Jehowa — kochający Pasterz

Izajasz przyrównuje Jehowę do tkliwego pasterza, który nosi jagnięta na swej piersi (Izajasza 40:10, 11). Niewątpliwie Izajasz zaczerpnął ten przykład z życia prawdziwych pasterzy. Osoba, która w dzisiejszych czasach przyglądała im się na zboczach góry Hermon na Bliskim Wschodzie, opowiada: „Każdy pasterz uważnie obserwował stado, aby wiedzieć, co się dzieje. Kiedy znalazł nowo urodzone jagnię, wkładał je w fałdy swego obszernego płaszcza, (...) ponieważ byłoby za słabe, żeby iść za matką. A gdy zabrakło mu miejsca na piersi, następne brał na ramiona i trzymał za nogi lub umieszczał w torbie bądź koszu na grzbiecie osła — dopóki nie były w stanie dotrzymać kroku matkom”. Czy to nie pokrzepiające, że służymy Bogu, który tak czule troszczy się o swój lud?

 [Ramka i ilustracja na stronie 412]

Jaki kształt ma Ziemia?

W starożytności na ogół uważano Ziemię za płaską. Mimo to w VI wieku p.n.e. grecki filozof Pitagoras wyraził pogląd, że musi ona być kulą. Tymczasem już dwieście lat przed sformułowaniem tej teorii przez Pitagorasa prorok Izajasz niezwykle jasno i stanowczo oświadczył: „Jest Ktoś, kto mieszka nad okręgiem ziemi” (Izajasza 40:22). Hebrajskie słowo chug, przetłumaczone tu na „okrąg”, może też oznaczać „kulę”. Co ciekawe, jedynie kulisty obiekt można ujrzeć jako okrąg bez względu na to, z której strony się na niego patrzy. f A zatem wyprzedzając swą epokę, prorok Izajasz zapisał coś, co jest zgodne z dzisiejszym stanem wiedzy oraz wolne od wpływu starożytnych mitów.

[Przypis]

 [Ilustracja na stronie 403]

Jan Chrzciciel był głosem ‛wołającego na pustkowiu’