ZASADA BIBLIJNA: „Dalej (...) wspaniałomyślnie przebaczajcie sobie nawzajem, jeśli ktoś ma powód do uskarżania się na drugiego. Jak Jehowa wspaniałomyślnie wam przebaczył, tak czyńcie i wy” (Kolosan 3:13).

Co to oznacza? W Biblii grzech przyrównano do długu, a przebaczenie do jego umorzenia (Mateusza 18:21-35). Pewne źródło podaje, że w Piśmie Świętym greckie słowo tłumaczone na „przebaczać” oznacza „pozwolić długowi odejść, (...) nie żądając spłaty” (J. Thayer, The New Thayer’s Greek-English Lexicon of the New Testament). A zatem gdy przebaczamy komuś, kto wobec nas zawinił, nie oczekujemy żadnego zadośćuczynienia. Gotowość do przebaczania nie oznacza, że akceptujemy złe zachowanie albo pomniejszamy wyrządzoną nam krzywdę. Oznacza raczej, że postanawiamy nie żywić urazy, nawet jeśli mamy uzasadniony „powód do uskarżania się”.

Czy to wciąż praktyczne? Ponieważ jesteśmy niedoskonali, wszyscy grzeszymy (Rzymian 3:23). Gotowość do przebaczania świadczy o mądrości, bo wcześniej czy później sami będziemy go potrzebować. Co więcej, wybaczanie drugim wychodzi nam na dobre. W jaki sposób?

Jeżeli żywimy gniew i urazę — i nie chcemy przebaczyć — sami sobie szkodzimy. Takie negatywne emocje mogą ograbić nas ze szczęścia, zatruć nam życie, a nawet wpędzić nas w rozpacz. Mogą też stanowić poważne zagrożenie dla zdrowia. W raporcie opublikowanym w pewnym czasopiśmie kardiologicznym doktor Yoichi Chida oraz profesor psychologii Andrew Steptoe napisali: „Wyniki niedawnych badań sugerują związek między uczuciami gniewu i wrogości a zapadalnością na chorobę wieńcową” (Journal of the American College of Cardiology).

Z drugiej strony z chętnego przebaczania wynikają konkretne korzyści. Gdy się na nie zdobywamy, przyczyniamy się do jedności i pokoju, a tym samym budujemy dobre relacje z innymi. Co jeszcze ważniejsze, okazujemy się naśladowcami Boga, który chętnie wybacza skruszonym grzesznikom i oczekuje, że będziemy czynić tak samo (Marka 11:25; Efezjan 4:32; 5:1).