Urodziłam się w stolicy Azerbejdżanu, Baku, jako drugie dziecko w rodzinie. Mój ojciec był muzułmaninem, a matka żydówką. Rodzice bardzo się kochali i akceptowali swoje odmienne wierzenia. Mama wspierała tatę, gdy pościł podczas ramadanu, a tata wspierał mamę, gdy obchodziła Paschę. W domu mieliśmy Koran, Torę i Biblię.

Uważałam się za muzułmankę. Chociaż nigdy nie kwestionowałam istnienia Boga, pewne sprawy nie dawały mi spokoju. Zastanawiałam się, dlaczego Bóg stworzył ludzi i jaki sens jest w tym, że ktoś cierpi przez całe życie, a potem znosi jeszcze wieczne męki w piekle. Ponieważ ludzie mówili, że wszystko dzieje się z woli Bożej, zadawałam sobie pytanie: Czy Bóg traktuje nas jak marionetki i lubi patrzeć, kiedy cierpimy?

W wieku 12 lat zaczęłam odmawiać salat — pięć codziennych muzułmańskich modlitw. Mniej więcej w tym czasie ojciec wysłał moją siostrę i mnie do żydowskiej szkoły. Uczyłyśmy się tam między innymi języka hebrajskiego i judaistycznych tradycji. Przed lekcjami musiałyśmy się modlić zgodnie z żydowskim zwyczajem. Tak więc dzień zaczynałam od salatu, a później w szkole modliłam się po żydowsku.

Bardzo pragnęłam znaleźć logiczne odpowiedzi na swoje pytania. W szkole wielokrotnie pytałam rabinów: „Po co Bóg stworzył ludzi? Co myśli o moim ojcu muzułmaninie? To dobry człowiek, czemu więc uważa się go za nieczystego? Dlaczego Bóg go stworzył?”. Nieliczne odpowiedzi, które otrzymałam, nie były ani logiczne, ani przekonujące.

W 2002 roku moja wiara w Boga legła w gruzach. Tydzień po tym, jak wyemigrowaliśmy do Niemiec, tata dostał udaru i zapadł w śpiączkę. Wcześniej przez lata modliłam się o zdrowie i pomyślność  mojej rodziny. Ponieważ byłam przekonana, że tylko Wszechmocny ma władzę nad życiem i śmiercią, codziennie błagałam Go, żeby mój tata przeżył. Myślałam: „Dla Boga to nic wielkiego spełnić gorącą prośbę małej dziewczynki”. Miałam pewność, że mnie wysłucha. Niestety, tata zmarł.

Zdumiona pozorną obojętnością Boga, załamałam się. Stwierdziłam: „Albo ja się źle modlę, albo Bóg nie istnieje”. Byłam przytłoczona i nie potrafiłam już odmawiać salatu. Inne religie wydawały mi się bez sensu, więc doszłam do wniosku, że Boga nie ma.

Pół roku później odwiedzili nas Świadkowie Jehowy. Ponieważ moja siostra i ja nie miałyśmy dobrego zdania o chrześcijaństwie, chciałyśmy im grzecznie wykazać, że są w błędzie. Zapytałyśmy: „Dlaczego chrześcijanie czczą Jezusa, Marię, krzyż i różne wizerunki, skoro jest to wbrew Dziesięciu Przykazaniom?”. Powołując się na Biblię, Świadkowie pokazali nam przekonujące dowody, że prawdziwi chrześcijanie nie mogą oddawać czci żadnym wizerunkom, a modlitwy należy kierować wyłącznie do Boga. Tego się nie spodziewałam!

Potem zapytałyśmy: „A co z Trójcą? Jeśli Jezus jest Bogiem, to jak mógł żyć na ziemi i zostać zabity przez ludzi?”. Znowu odpowiedzieli na podstawie Biblii i wykazali, że Jezus nie jest Bogiem ani Mu nie dorównuje. Wyjaśnili, że z tego powodu nie wierzą w Trójcę. Zaszokowało mnie to i pomyślałam: „To jacyś dziwni chrześcijanie”.

Jednak nadal chciałam się dowiedzieć, dlaczego ludzie umierają i dlaczego Bóg dopuszcza cierpienia. Świadkowie pokazali mi książkę Wiedza, która prowadzi do życia wiecznego *. Zawierała ona całe rozdziały dotyczące moich pytań. Natychmiast rozpoczęto ze mną studium Biblii.

Podczas każdego spotkania uzyskiwałam rozsądne i oparte na Biblii odpowiedzi na swoje pytania. Odkryłam, że Bóg ma na imię Jehowa (Psalm 83:18). Jego głównym przymiotem jest bezinteresowna miłość (1 Jana 4:8). Stworzył ludzi, ponieważ chciał, żeby cieszyli się darem życia. Zrozumiałam, że chociaż Bóg toleruje niesprawiedliwość, to jej nienawidzi i wkrótce usunie ją na zawsze. Dowiedziałam się, że bunt Adama i Ewy pociągnął za sobą fatalne następstwa (Rzymian 5:12). Należy do nich to, że umierają bliskie nam osoby — tak jak mój tata. Jednak Bóg odwróci skutki takich tragedii w nadchodzącym nowym świecie, w którym zmarli powrócą do życia (Dzieje 24:15).

Prawda z Biblii zaspokoiła moje duchowe pragnienie. Znowu zaczęłam wierzyć w Boga. Gdy lepiej poznałam Świadków Jehowy, uświadomiłam sobie, że tworzą oni ogólnoświatową społeczność braterską. Wielkie wrażenie wywarła na mnie panująca wśród nich jedność i miłość (Jana 13:34, 35). To, czego dowiedziałam się o Jehowie, sprawiło, że zapragnęłam Mu służyć. Postanowiłam, że zostanę Świadkiem Jehowy. Chrzest przyjęłam 8 stycznia 2005 roku.

Przekonujące i logiczne argumenty ze Słowa Bożego całkowicie odmieniły moje podejście do życia. Wiarygodne wyjaśnienia z tej Księgi sprawiły, że zaznałam spokoju wewnętrznego. A obietnica, że dzięki zmartwychwstaniu znowu zobaczę mojego tatę, daje mi ogromną radość i podnosi na duchu (Jana 5:28, 29).

Od sześciu lat jestem szczęśliwą mężatką. Mój mąż, Jonathan, jest oddanym Bogu chrześcijaninem. Oboje przekonaliśmy się, że prawda o Bogu jest logiczna i prosta, a zarazem bezcenna. Dlatego chętnie dzielimy się z innymi naszą cudowną nadzieją. Dziś już wiem, że Świadkowie Jehowy nie są „dziwnymi”, ale prawdziwymi chrześcijanami.