W BIBLII czytamy o Bogu: „U niego nie ma zmienności obracania się cienia”. A On sam zapewnił: „Ja bowiem jestem Jehowa; ja się nie zmieniłem” (Jakuba 1:17; Malachiasza 3:6). Jakże bardzo Jehowa różni się od osób, które trudno zadowolić i obdarzyć zaufaniem, bo ciągle zmieniają poglądy!

Jednak niektórzy czytelnicy Biblii zastanawiają się, czy Bóg rzeczywiście nie zmienia zdania. Na przykład w pewnym okresie obdarzał chrześcijan mocą dokonywania cudów, ale teraz tego nie robi. W starożytności dopuszczał wielożeństwo, lecz później przestał je tolerować. W ramach Prawa Mojżeszowego wymagał przestrzegania sabatu, ale dziś już tego nie oczekuje. Czy te przykłady nie dowodzą, że Bóg się zmienia?

Przede wszystkim możemy mieć pewność, że Bóg nigdy nie zmienia swych zasad miłości i sprawiedliwości. Niezmienne pozostaje też Jego „wiekuiste zamierzenie”, by za pośrednictwem Królestwa obdarzyć ludzi błogosławieństwami (Efezjan 3:11). Niemniej Jehowa elastycznie reaguje na zmieniające się okoliczności, podobnie jak my niekiedy zaczynamy inaczej traktować kogoś, kto swoim zachowaniem ciągle nas rozczarowuje.

Ponadto Bóg dostosowuje wskazówki udzielane swym sługom do ich sytuacji i potrzeb. Nie powinno nas to dziwić. Pomyślmy, co by zrobił doświadczony przewodnik wycieczki, gdyby dostrzegł jakieś niebezpieczeństwo. Powiedziałby grupie, że trzeba obrać inną drogę,  pozwalającą ominąć zagrożenie. Ale czy to znaczy, że zmienił zdanie co do celu podróży? Przeanalizujmy zatem trzy wspomniane kwestie, mogące budzić kontrowersje.

Dlaczego cuda ustały?

Dlaczego w I wieku n.e. Bóg udzielał niektórym chrześcijanom cudownych mocy? Być może wiesz, że gdy Izraelici byli narodem wybranym przez Boga, On często dowodził swego poparcia właśnie cudami. Za pośrednictwem Mojżesza posłużył się swą wielką mocą, by wyzwolić ich z Egiptu, a następnie poprowadzić przez pustkowie do Ziemi Obiecanej. Niestety, członkowie tego narodu raz po raz zdradzali brak wiary. Kiedy Jehowa w końcu ich odrzucił i założył zbór chrześcijański, obdarzał cudownymi mocami apostołów oraz innych chrześcijan. Na przykład apostołowie Piotr i Jan uzdrowili mężczyznę kulawego od urodzenia, a Paweł wskrzesił zmarłego (Dzieje 3:2-8; 20:9-11). Dokonywane przez nich cuda pomogły ugruntować chrystianizm w wielu krajach. Dlaczego więc ustały?

Apostoł Paweł wyjaśnił to za pomocą przykładu: „Kiedy byłem niemowlęciem, mówiłem jak niemowlę, myślałem jak niemowlę, rozumowałem jak niemowlę; ale teraz, skoro stałem się mężczyzną, pozbyłem się cech niemowlęcia” (1 Koryntian 13:11). Rodzice traktują małe dziecko zupełnie inaczej niż dorosłego syna i podobnie zmieniło się podejście Jehowy do zboru chrześcijańskiego, gdy ten niejako przestał być „niemowlęciem”. Apostoł Paweł zapowiedział, że cudowne dary ducha, jak choćby mówienie obcymi językami czy prorokowanie, „zostaną usunięte” (1 Koryntian 13:8).

Dlaczego dopuszczano poligamię?

Bóg ustanowił wzór małżeństwa, gdy do pierwszych ludzi skierował słowa, które później powtórzył Jezus: „Mężczyzna opuści ojca i matkę, a przylgnie do swej żony i oboje będą jednym ciałem” (Mateusza 19:5). Małżeństwo miało być trwałym związkiem dwojga osób. Kiedy jednak Bóg zorganizował Izraelitów w naród i dał im Prawo, poligamia była już rozpowszechniona. Chociaż więc nie wprowadził ani nie propagował owej praktyki, to uregulował ją przepisami. Gdy powstał zbór chrześcijański, poligamia została w Słowie Bożym wyraźnie zakazana (1 Tymoteusza 3:2).

Jehowa Bóg toleruje pewne rzeczy do chwili, gdy postanawia je skorygować (Rzymian 9:22-24). Jak wynika ze słów Jezusa, Bóg tymczasowo dopuszczał niestosowne zwyczaje małżeńskie, traktując je jako ‛ustępstwo z powodu zatwardziałości serca’ Izraelitów (Mateusza 19:8; Przysłów 4:18).

Dlaczego przestrzeganie sabatu było tymczasowe?

Bóg wprowadził obchodzenie cotygodniowego sabatu po wyzwoleniu Izraelitów z Egiptu.  Później wymaganie to włączył do Prawa obowiązującego ten naród (Wyjścia 16:22-30; 20:8-10). Apostoł Paweł wyjaśnił jednak, że Jezus ofiarował siebie na ofiarę i „zniósł (...) Prawo przykazań złożone z postanowień” oraz „wymazał spisany ręcznie dokument” (Efezjan 2:15; Kolosan 2:14). W zakres tego, co ‛zniesiono i wymazano’, wchodził przepis dotyczący sabatu, gdyż w Biblii powiedziano dalej: „Dlatego niech was nikt nie osądza co do jedzenia i picia bądź w odniesieniu do jakiegoś święta lub przestrzegania nowiu albo sabatu” (Kolosan 2:16). Po co w takim razie Bóg dał Prawo Mojżeszowe, w tym także postanowienie co do sabatu?

Apostoł Paweł napisał: „Prawo stało się naszym wychowawcą prowadzącym do Chrystusa”. Następnie dodał: „Skoro wiara nadeszła, nie podlegamy już wychowawcy” (Galatów 3:24, 25). Bóg nie zmienił zdania, lecz za pomocą tymczasowego postanowienia co do sabatu uzmysłowił ludziom, że powinni regularnie poświęcać czas na rozmyślanie o sprawach duchowych. Chociaż prawo dotyczące sabatu było przejściowe, wskazywało na okres, gdy cała ludzkość zazna trwałego odpoczynku od udręk fizycznych i duchowych (Hebrajczyków 4:10; Objawienie 21:1-4).

Kochający Bóg godny zaufania

Z omówionych przykładów biblijnych wynika, że Jehowa Bóg w różnych okresach udzielał odmiennych wskazówek. Nie znaczy to jednak, że zmieniał zdanie. Raczej reagował na potrzeby swych sług znajdujących się w rozmaitych sytuacjach i czynił to ku ich pożytkowi. Podobnie dzieje się dzisiaj.

Ponieważ Jehowa nie zmienia swych zasad, zawsze wiemy, co powinniśmy czynić, by się Jemu podobać. Możemy też być przekonani, że cokolwiek obiecał, na pewno to spełni. Oświadczył: „Uczynię wszystko, w czym mam upodobanie (...). Ja nadałem temu kształt, ja też to uczynię” (Izajasza 46:10, 11).

[Napis na stronie 21]

Bóg nigdy nie zmienia swych zasad miłości i sprawiedliwości

[Napis na stronie 22]

Paweł zapowiedział, że z czasem cudowne dary ducha „zostaną usunięte”

[Napis na stronie 23]

Małżeństwo miało być trwałym związkiem dwojga osób