„Jest to dowód prawego sądu Bożego, prowadzącego do poczytania was za godnych królestwa Bożego” (2 TES. 1:5).

1, 2. Co Bóg zamierzył, jeśli chodzi o sądzenie ludzi, i komu powierzył to zadanie?

OKOŁO roku 50 n.e. w Atenach przebywał apostoł Paweł. Oburzony wszechobecnym bałwochwalstwem, postanowił umiejętnie dać świadectwo. Swoje wystąpienie zakończył słowami, które musiały przykuć uwagę słuchających go pogan. Oświadczył: „[Bóg] mówi ludziom, żeby wszyscy wszędzie okazali skruchę. Ustalił bowiem dzień, w którym zamierza w prawości sądzić zamieszkaną ziemię przez męża, którego wyznaczył, udzielił też gwarancji wszystkim ludziom przez wskrzeszenie go z martwych” (Dzieje 17:30, 31).

² Jakże trzeźwiące jest uświadomienie sobie, że Bóg wyznaczył dzień, w którym osądzi ludzkość! Uczyni to za pośrednictwem kogoś, kto nie został w przemówieniu Pawła wymieniony z imienia. Wiemy jednak, że chodzi o zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa. Dokonany przez niego osąd będzie oznaczał życie albo śmierć.

3. W jakim celu Jehowa zawarł przymierze z Abrahamem i kto odgrywa szczególną rolę w jego urzeczywistnieniu?

³ Ów Dzień Sądu potrwa 1000 lat. W imieniu Jehowy jego przebieg będzie nadzorował Jezus, wyznaczony na Władcę Królestwa Bożego. Ale nie zajmie się tym w pojedynkę. Podczas tego tysiącletniego „dnia” u boku Chrystusa będą panować i sprawować sąd ludzie wybrani przez Jehowę (porównaj Łukasza 22:29, 30). Przygotowania do Dnia Sądu Bóg rozpoczął prawie 4000 lat temu, gdy zawarł przymierze ze swym wiernym sługą Abrahamem (odczytaj Rodzaju 22:17, 18). Najwyraźniej zaczęło ono obowiązywać w roku 1943 p.n.e. Rzecz jasna Abraham nie rozumiał w pełni, co to przymierze będzie oznaczać dla ludzkości. Obecnie jednak widać, że na mocy tego przymierza potomstwo Abrahama odgrywa szczególną rolę w urzeczywistnieniu zamierzenia Bożego co do sądzenia rodziny ludzkiej.

4, 5. (a) Kto jest głównym przedstawicielem potomstwa Abrahama i co ten Potomek powiedział o Królestwie? (b) Kiedy w pełni udostępniono ludziom nadzieję na wejście w skład Królestwa Bożego?

⁴ Głównym przedstawicielem potomstwa Abrahama okazał się Jezus, który w roku 29 n.e. został namaszczony duchem świętym  i stał się obiecanym Mesjaszem, czyli Chrystusem (Gal. 3:16). Przez następne trzy i pół roku głosił dobrą nowinę o Królestwie narodowi żydowskiemu. Gdy Jan Chrzciciel został uwięziony, Jezus wskazał, że nadzieję na wejście do tego Królestwa mogą żywić jeszcze inni. Powiedział: „Od dni Jana Chrzciciela aż dotąd królestwo niebios jest celem, ku któremu ludzie prą, a ci, którzy prą naprzód, pochwytują je” (Mat. 11:12).

⁵ Co ciekawe, tuż przed wzmianką o tych, którzy „pochwytują” Królestwo niebios, Jezus oświadczył: „Zaprawdę wam mówię: Wśród narodzonych z niewiast nie został wzbudzony większy niż Jan Chrzciciel; lecz pomniejszy w królestwie niebios jest większy niż on” (Mat. 11:11). Dlaczego tak powiedział? Ponieważ wiernym osobom nadzieję na wejście w skład Królestwa Bożego w pełni udostępniono dopiero w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., po wylaniu na nie ducha świętego. W tym czasie Jan Chrzciciel już nie żył (Dzieje 2:1-4).

Potomstwo Abrahama uznane za prawe

6, 7. (a) W jakim sensie potomstwo Abrahama miało się stać „jak gwiazdy niebios”? (b) Jakiego błogosławieństwa dostąpił Abraham i czego podobnego zaznaje jego potomstwo?

⁶ Abrahamowi obiecano, że jego potomstwo się rozmnoży i stanie się ‛jak gwiazdy niebios oraz jak ziarnka piasku na brzegu morza’ (Rodz. 13:16; 22:17). Innymi słowy, za czasów Abrahama ludzie nie byli w stanie ustalić liczebności tego duchowego potomstwa. W końcu jednak jego dokładna liczba została wyjawiona. Miała wynosić 144 000 oprócz Jezusa (Obj. 7:4; 14:1).

⁷ Na temat wiary Abrahama w Słowie Bożym powiedziano: „Uwierzył Jehowie; a on zaczął poczytywać mu to za prawość” (Rodz. 15:5, 6). To prawda, że żaden człowiek nie jest prawy w sensie absolutnym (Jak. 3:2). Ale ze względu na niezwykłą wiarę Abrahama Jehowa uważał go za prawego i nawet nazwał swoim przyjacielem (Izaj. 41:8). Osoby, które razem z Jezusem tworzą duchowe potomstwo Abrahama, też są uznawane za prawe i zaznają jeszcze większych błogosławieństw niż ten patriarcha.

8. Jakie błogosławieństwa czekają członków potomstwa Abrahama?

⁸ Chrześcijańskim pomazańcom przypisano prawość, ponieważ okazują wiarę w Jezusową ofiarę okupu (Rzym. 3:24, 28). W oczach Jehowy są uwolnieni od grzechu i mogą być namaszczeni duchem świętym, by stać się duchowymi synami Boga, braćmi Jezusa Chrystusa (Jana 1:12, 13). Zostają objęci nowym przymierzem i tworzą nowy naród, „Izrael Boży” (Gal. 6:16; Łuk. 22:20). Jakiż to wspaniały zaszczyt! W rezultacie tych działań podjętych przez Boga namaszczeni chrześcijanie otrzymują inną perspektywę niż nadzieja na życie wieczne na ziemi. Są gotowi je poświęcić dla niewymownej radości wynikającej z towarzyszenia Jezusowi podczas Dnia Sądu i panowania u jego boku w niebiosach (odczytaj Rzymian 8:17).

9, 10. (a) Kiedy po raz pierwszy namaszczono chrześcijan duchem świętym i co ich czekało? (b) Z jakiej pomocy korzystali chrześcijańscy pomazańcy?

 ⁹ W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. możliwość znalezienia się wśród przyszłych współwładców Jezusa udostępniono pewnej grupie wiernych ludzi. Około 120 jego uczniów zostało ochrzczonych duchem świętym i w ten sposób stało się pierwszymi namaszczonymi chrześcijanami. Ale był to dopiero początek ich drogi. Musieli odtąd dowodzić swej lojalności wobec Jehowy pomimo wszelkich prób, jakie miał sprowadzić na nich Szatan. Aby otrzymać koronę życia w niebie, musieli być wierni aż do śmierci (Obj. 2:10).

¹⁰ Chcąc wesprzeć pomazańców, Jehowa zadbał o to, żeby za pośrednictwem Jego Słowa oraz zboru chrześcijańskiego otrzymywali oni niezbędne zachęty i pokrzepienie. Na przykład apostoł Paweł napisał do braci w Tesalonice: „Jak ojciec postępuje ze swymi dziećmi, tak każdego z was usilnie zachęcaliśmy i pocieszaliśmy, i składaliśmy wam świadectwo, abyście dalej chodzili w sposób godny Boga, który was powołuje do swego królestwa i chwały” (1 Tes. 2:11, 12).

11. Co Jehowa polecił utrwalić na piśmie z myślą o członkach „Izraela Bożego”?

¹¹ W następnych dziesięcioleciach po wyborze pierwszych członków zboru pomazańców Jehowa uznał za stosowne dopilnować, by spisano relacje z ziemskiej służby Jezusa. Zadbał też o utrwalenie na piśmie tego, w jaki sposób obchodził się z namaszczonymi chrześcijanami i co im radził. Dzięki temu do już istniejących natchnionych Pism Hebrajskich dodał natchnione Chrześcijańskie Pisma Greckie. Pisma Hebrajskie spisano przede wszystkim dla narodu izraelskiego w okresie, gdy łączyła go z Bogiem szczególna więź. Z kolei Pisma Greckie powstały głównie dla „Izraela Bożego”, czyli namaszczonych braci Chrystusa i duchowych synów Bożych. Nie oznacza to bynajmniej, że nie-Izraelici nie mogli odnosić pożytku ze studiowania Pism Hebrajskich. Podobnie chrześcijanie, którzy nie są namaszczeni duchem świętym, czerpią niezmierne korzyści z analizowania i trzymania się rad zawartych w Chrześcijańskich Pismach Greckich (odczytaj 2 Tymoteusza 3:15-17).

12. O czym Paweł przypomniał namaszczonym chrześcijanom?

¹² Pierwsi chrześcijanie zostali uznani za prawych i namaszczeni duchem świętym, by mogli otrzymać dziedzictwo w niebie. Ale dopóki byli jeszcze na ziemi, nie mieli prawa panować nad innymi pomazańcami. Niektórzy najwyraźniej o tym zapomnieli i zaczęli dążyć do wybicia się ponad braci w zborze. Dlatego Paweł czuł się w obowiązku zapytać: „Już się nasyciliście? Już jesteście bogaci? Już zaczęliście bez nas królować? I obyście zaczęli królować, abyśmy również my z wami królowali” (1 Kor. 4:8). Ponadto przypomniał ówczesnym pomazańcom: „Nie jakobyśmy byli panami waszej wiary, lecz jesteśmy współpracownikami ku waszej radości” (2 Kor. 1:24).

Kompletowanie zapowiedzianej liczby

13. Jak przebiegało powoływanie pomazańców po 33 roku?

¹³ W I wieku n.e. nie wybrano całego grona 144 000 namaszczonych chrześcijan. Powoływanie ich trwało przez okres apostolski, a potem najwyraźniej zostało spowolnione. Niemniej było kontynuowane przez kolejne stulecia aż do naszych czasów (Mat. 28:20). Sprawy nabrały tempa, gdy w roku 1914 Jezus objął władzę.

14, 15. Co się dzieje w naszych czasach, jeśli chodzi o powoływanie pomazańców?

¹⁴ Najpierw Jezus oczyścił niebiosa z wszelkich przeciwników panowania Bożego (odczytaj  Objawienie 12:10, 12). Potem poświęcił uwagę zbieraniu ostatka przyszłych członków jego Królestwa, by skompletować grono 144 000. Do połowy lat trzydziestych ubiegłego stulecia zadanie to najwyraźniej zostało w znacznej mierze zrealizowane, gdyż wielu ludzi reagujących na głoszone orędzie nie pragnęło iść do nieba. Nie mieli oni świadectwa ducha, że są synami Bożymi (porównaj Rzymian 8:16). Utożsamiali się z „drugimi owcami”, które spodziewają się żyć wiecznie w ziemskim raju (Jana 10:16). Tak więc po roku 1935 głównym celem działalności kaznodziejskiej stało się zgromadzanie „wielkiej rzeszy”, którą ujrzał w wizji apostoł Jan i która ma przeżyć „wielki ucisk” (Obj. 7:9, 10, 14).

¹⁵ Ale nawet po upływie lat trzydziestych ubiegłego wieku zdarzało się, że jakieś osoby otrzymywały nadzieję niebiańską. Dlaczego? Część z nich być może zastąpiła niewiernych pomazańców (porównaj Objawienie 3:16). Sam Paweł mówił o bliskich mu ludziach, którzy porzucili prawdę (Filip. 3:17-19). Kogo Jehowa wybiera na miejsce takich osób? Rzecz jasna decyzja należy do Niego. Rozsądny wydaje się wszakże wniosek, iż powołuje nie nowo nawróconych, lecz tych, którzy — tak jak uczniowie wspomniani przez Jezusa przy ustanawianiu Pamiątki — w jakiejś mierze już dowiedli swej lojalności (Łuk. 22:28). *

16. Za co jesteśmy wdzięczni Jehowie, jeśli chodzi o pomazańców, i czego możemy być pewni?

¹⁶ Wygląda jednak na to, że nie wszyscy obdarzeni nadzieją niebiańską po latach trzydziestych XX wieku zastępują pomazańców, którzy odpadli. Jehowa najwidoczniej zadbał, żeby w dniach ostatnich obecnego systemu rzeczy aż do zagłady „Babilonu Wielkiego” byli wśród nas namaszczeni chrześcijanie (Obj. 17:5). * Możemy być pewni, że w czasie ustalonym przez Jehowę pełna liczba 144 000 zostanie skompletowana i że wszyscy oni zajmą miejsca w rządzie Królestwa. Możemy też wierzyć proroczemu Słowu, że stale rosnąca wielka rzesza jako grupa dalej będzie dowodzić swej wierności. Niebawem ‛wyjdzie z wielkiego ucisku’ sprowadzonego na świat podległy Szatanowi i z radością wkroczy do Bożego nowego świata.

Niebiański rząd Boży niemal skompletowany!

17. Co w myśl 1 Tesaloniczan 4:15-17 i Objawienia 6:9-11 dzieje się z pomazańcami, którzy dochowują wierności aż do śmierci?

¹⁷ Począwszy od roku 33 n.e., dziesiątki tysięcy namaszczonych chrześcijan dowiodło silnej wiary i wytrwało w wierności aż do śmierci. Osoby te zostały już poczytane  za godne otrzymania Królestwa i dostąpiły tej nagrody — najwyraźniej w początkowym okresie obecności Chrystusa (odczytaj 1 Tesaloniczan 4:15-17; Objawienie 6:9-11).

18. (a) Czego są pewni pomazańcy żyjący jeszcze na ziemi? (b) Jak drugie owce zapatrują się na swych namaszczonych braci?

¹⁸ Pomazańcy żyjący jeszcze na ziemi są absolutnie pewni, że jeśli pozostaną wierni, to wkrótce otrzymają nagrodę. Miliony drugich owiec, rozmyślając o wierze swych namaszczonych braci, zgadza się z tym, co apostoł Paweł powiedział o braciach z Tesaloniki: „My sami szczycimy się wami wśród zborów Bożych ze względu na waszą wytrwałość i wiarę we wszystkich waszych prześladowaniach oraz uciskach, które znosicie. Jest to dowód prawego sądu Bożego, prowadzącego do poczytania was za godnych królestwa Bożego, dla którego też cierpicie” (2 Tes. 1:3-5). Gdy tylko odejdzie z ziemi ostatni pomazaniec — obojętnie, kiedy to nastąpi — niebiański rząd Boży zostanie skompletowany. Jakiż będzie to powód do radości — w niebie i na ziemi!

[Przypisy]

Czy potrafisz wyjaśnić?

• Jakie informacje mające związek z Dniem Sądu Bóg wyjawił Abrahamowi?

• Dlaczego Abraham został uznany za prawego?

• Czym zaowocowało uznanie członków potomstwa Abrahama za prawych?

• Jaką ufność żywią wszyscy chrześcijanie?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 20]

Jezus zachęcał swych naśladowców, by zabiegali o Królestwo

[Ilustracja na stronie 21]

W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Jehowa zaczął wybierać drugorzędną część potomstwa Abrahama

[Ilustracje na stronie 23]

Drugie owce cieszą się, że w dniach ostatnich są z nimi namaszczeni chrześcijanie