List do Rzymian 14:1-23

14  Osobę słabą w wierze serdecznie przyjmujcie w swoim gronie+. Nie osądzajcie czyichś osobistych opinii*. 2  Jeden wierzy, że może jeść wszystko, a słaby jada tylko warzywa. 3  Niech ten, który je, nie patrzy z góry na tego, który nie je, a ten, który nie je, niech nie osądza jedzącego+, bo Bóg serdecznie go przyjął. 4  Kim ty jesteś, żeby osądzać cudzego sługę?+ To sprawa jego pana, czy on stoi, czy upada+. Nie upadnie, bo Jehowa może sprawić, żeby stał. 5  Jeden uważa jakiś dzień za ważniejszy niż inny+, a drugi traktuje wszystkie dni jednakowo+. Niech każdy trzyma się tego, o czym jest w pełni przekonany. 6  Kto wyróżnia jakiś dzień, wyróżnia go dla Jehowy. Również kto wszystko jada, jada to dla Jehowy. Bogu przecież składa podziękowania+. Podobnie kto nie jada wszystkiego, nie jada tego dla Jehowy. I też składa Bogu podziękowania+. 7  W gruncie rzeczy nikt z nas nie żyje tylko dla siebie+ i nikt nie umiera tylko dla siebie. 8  Bo jeśli żyjemy, żyjemy dla Jehowy+, a jeśli umieramy, umieramy dla Jehowy. Tak więc czy żyjemy, czy umieramy, należymy do Jehowy+. 9  Chrystus przecież umarł i powrócił do życia w tym celu, żeby być Panem zarówno umarłych, jak i żyjących+. 10  Dlaczego osądzasz swojego brata?+ Albo dlaczego patrzysz na brata z góry?+ Przecież wszyscy staniemy przed tronem sędziowskim Boga+, 11  jak napisano: „‚Przysięgam na swoje życie’*+, mówi Jehowa, ‚że przede mną ugnie się każde kolano i każdy język otwarcie przyzna, że ja jestem Bogiem’”+. 12  Tak więc każdy z nas sam za siebie zda sprawę Bogu+. 13  Dlatego już nie osądzajmy się wzajemnie+. Bądźcie raczej zdecydowani nie dawać bratu powodu do potknięcia, nie stawiać przed nim przeszkody+. 14  Jako naśladowca Pana Jezusa wiem, jestem przekonany, że nic samo w sobie nie jest nieczyste+. Jedynie wtedy, gdy człowiek uzna coś za nieczyste, jest to dla niego nieczyste. 15  Jeśli to, co jesz, gorszy twojego brata, to już nie postępujesz w zgodzie z miłością+. Nie sprowadzaj swoim pokarmem zguby* na tego, za którego umarł Chrystus+. 16  Nie dopuść, żeby o dobrych rzeczach, które robisz, mówiono źle. 17  Bo Królestwo Boże to nie jedzenie i picie*+. To* prawość, pokój i radość za sprawą ducha świętego. 18  I to dzięki temu każdy niewolnik Chrystusa podoba się Bogu i ma uznanie u ludzi. 19  Dążmy więc do tego, co sprzyja pokojowi+ i wzajemnemu zbudowaniu+. 20  Przestańcie burzyć dzieło Boże ze względu na pokarm+. Wprawdzie wszystko jest czyste, ale jeśli to, co ktoś jada, powoduje czyjeś potknięcie, staje się to czymś złym*+. 21  Lepiej nie jeść mięsa, nie pić wina ani nie robić niczego, przez co twój brat mógłby się potknąć+. 22  Twoje przekonanie* to sprawa między tobą a Bogiem. Szczęśliwy jest człowiek, który nie potępia siebie z powodu tego, co decyduje się robić. 23  Ale gdy ma wątpliwości, a mimo to coś jada, już ściągnął na siebie potępienie, bo nie robi tego z przekonania*. W gruncie rzeczy wszystko, co nie wynika z przekonania*, jest grzechem.

Przypisy

^ Możliwe też „wewnętrznych rozterek”.
^ Dosł. „jako żyję”.
^ Lub „nie rujnuj swoim pokarmem”.
^ Lub „nie oznacza jedzenia i picia”.
^ Lub „oznacza”.
^ Lub „szkodliwym”.
^ Lub „twoja wiara”.
^ Lub „wiary”.
^ Lub „wiary”.

Komentarze

Kim ty jesteś, żeby osądzać cudzego sługę?: W tym i sąsiednich wersetach (Rz 14:1-12) Paweł wyraźnie wskazuje, że chrześcijanie nie powinni osądzać się nawzajem w sprawach pozostawionych sumieniu. Zbór w Rzymie składał się z osób pochodzących z różnych kultur i niektórzy osądzali współwyznawców za decyzje i zachowania, które nie naruszały zasad biblijnych. W poprzednim wersecie (Rz 14:3) Paweł mówi, że ‛Bóg serdecznie przyjął jedzącego i tego, który nie je’. Pytaniem, które zadaje tutaj, w wersecie 4, przypomina współwyznawcom, że ci, których osądzają, mają poparcie Jehowy. Posługuje się przykładem sługi i jego pana. Tylko pan ma prawo ustalać zasady i ograniczenia dla swojego sługi, wyznaczać mu obowiązki i decydować, czy go zatrzymać, czy odesłać. Gdyby ktoś inny odważył się to zrobić, świadczyłoby to o jego arogancji i pan słusznie mógłby mu powiedzieć: „Za kogo ty się uważasz?”. Podobnie każdy chrześcijanin za decyzje w sprawach pozostawionych sumieniu odpowiada przed Bogiem, swoim Panem. Nikt nie ma prawa osądzać brata, bo należy on wyłącznie do Boga.

Jehowa: W dostępnych greckich manuskryptach występuje tu określenie ho Kýrios („Pan”). Ale jak wyjaśniono w Dodatku C, istnieją argumenty przemawiające za tym, że początkowo w tym miejscu było imię Boże, które później zastąpiono tytułem „Pan”. Z kontekstu tego wersetu (Rz 14:1-12) wynika, że chodzi tu o Jehowę Boga. Paweł podkreśla, jakie to ważne, żeby nie osądzać innych w sprawach pozostawionych sumieniu. W Rz 14:10 wspomina, że „wszyscy staniemy przed tronem sędziowskim Boga”. W Rz 14:11 na poparcie swojej argumentacji cytuje Iz 45:23 — gdzie kontekst (Iz 45:18-22) wskazuje, że Tym, który mówi, jest Jehowa Bóg — oraz Iz 49:18, gdzie występuje imię Boże (zob. komentarz do Rz 14:11). W Rz 14:12 Paweł podsumowuje: „Tak więc każdy z nas sam za siebie zda sprawę Bogu”. A zatem zarówno kontekst omawianego wersetu, jak i treść Pism Hebrajskich przemawiają za użyciem tu imienia Bożego (zob. Dodatek C3: wprowadzenie i Rz 14:4).

sprawić, żeby stał: To znaczy Jehowa może sprawić, żeby mu się dobrze wiodło i żeby nie stracił Jego uznania. W podobnym znaczeniu słowo „stać” zostało użyte w Łk 21:36.

Jehowy: W dostępnych greckich manuskryptach trzy razy występuje tu niepoprzedzone rodzajnikiem słowo Kýrios („Pan”). Ale jak wyjaśniono w Dodatku C, istnieją argumenty przemawiające za tym, że początkowo w tym miejscu było imię Boże, które później zastąpiono tytułem „Pan”. Dlatego w Przekładzie Nowego Świata użyto tu imienia Bożego (zob. Dodatek C3: wprowadzenie i Rz 14:6).

Jehowy: W dostępnych greckich manuskryptach trzy razy występuje tu niepoprzedzone rodzajnikiem słowo Kýrios („Pan”). Ale jak wyjaśniono w Dodatku C, istnieją argumenty przemawiające za tym, że początkowo w tym miejscu było imię Boże, które później zastąpiono tytułem „Pan”. Dlatego w Przekładzie Nowego Świata użyto tu imienia Bożego (zob. Dodatek C3: wprowadzenie i Rz 14:8).

mówi Jehowa: Paweł cytuje tu Iz 45:23, gdzie nie występuje zwrot „mówi Jehowa”. Jednak z kontekstu jasno wynika, że Tym, który przemawia, jest właśnie Jehowa (Iz 45:18-22). Bibliści sugerują, że Paweł cytuje też Iz 49:18, gdzie pojawia się sformułowanie: „‚Przysięgam na swoje życie’, oświadcza Jehowa”. Inna możliwość jest taka, że Paweł dodał zwrot „mówi Jehowa”, żeby wyraźnie zaznaczyć, kto wypowiada te słowa. Mógł sugerować się tym, że w wielu wersetach Pism Hebrajskich występują podobne zwroty (Lb 14:28; Jer 22:24; 46:18 [26:18, LXX]; Eze 5:11; 14:16; 16:48; 17:16; 18:3; 20:31, 33; Sof 2:9).

Multimedia

PISMO ŚWIĘTE W PRZEKŁADZIE NOWEGO ŚWIATA — WYDANIE DO STUDIUM
Rzymian 14
polski
Czytaj Biblię w internecie
https://cms-imgp.jw-cdn.org/img/p/1001070103/univ/art/1001070103_univ_sqr_xl.jpg
nwtsty