Pierwszy List do Koryntian: Tytuły najwyraźniej nie były częścią oryginalnego tekstu Biblii. Ze starożytnych manuskryptów wynika, że dodano je później, zapewne po to, żeby łatwiej było rozróżnić poszczególne księgi. Papirusowy kodeks znany jako P⁴⁶ potwierdza, że kopiści nadawali księgom biblijnym tytuły. Jest to najwcześniejszy dostępny zbiór dziewięciu listów Pawła, przez wielu badaczy datowany na mniej więcej 200 r. n.e. Pierwszy natchniony list Pawła do Koryntian rozpoczyna się tytułem Pros Korínthious A („Do Koryntian 1”) (zob. Multimedia, „Pierwszy list Pawła do Koryntian”). Tytuł ten zawierają też inne wczesne manuskrypty, takie jak Kodeks watykański i Kodeks synajski z IV w. n.e. Pojawia się on tam zarówno na początku, jak i na końcu listu.

Pierwszy List do Tesaloniczan: Tytuły najwyraźniej nie były częścią oryginalnego tekstu Biblii. Ze starożytnych manuskryptów wynika, że dodano je później, zapewne po to, żeby łatwiej było rozróżnić poszczególne księgi (zob. komentarz do 1Ko, Tytuł).

Sylwan: Prawdopodobnie jest to zlatynizowana forma greckiego imienia Sylas (zob. komentarz do 2Ko 1:19).

zboru w Tesalonice: Gdy ok. 50 r. n.e. Paweł z Sylasem dotarli do Tesaloniki, był to główny port morski Macedonii i dobrze prosperujące miasto (zob. Słowniczek pojęć, „Tesalonika”). Ich wizyta i służba w Tesalonice doprowadziła do założenia tam zboru, który wkrótce potem doświadczył ostrych prześladowań (Dz 17:1-10, 13, 14; zob. komentarz do 1Ts 1:6). Kiedy podczas swoich późniejszych podróży Paweł przechodził przez Macedonię, przypuszczalnie również odwiedzał Tesalonikę (Dz 20:1-3; 1Tm 1:3).

waszą wierną pracę, pełen miłości trud oraz waszą wytrwałość, którą okazujecie dzięki nadziei: Paweł łączy służbę chrześcijan w Tesalonice z wiarą, miłością i nadzieją. Słowa oddane tu jako „wierny”, „pełen miłości” i „nadzieja” w języku greckim wszystkie są rzeczownikami. Dlatego fragment ten można również przetłumaczyć na „waszą pracę opartą na wierze, szczere wysiłki wypływające z miłości oraz waszą wytrwałość opartą na nadziei”. Cechy te pobudzały chrześcijan w Tesalonice do gorliwego i wytrwałego służenia Bogu. Biblia często podkreśla związek gorliwości w służbie dla Boga z wiarą, miłością i nadzieją (1Ko 13:13; Gal 5:5, 6; Kol 1:4, 5; 1Ts 5:8; Heb 6:10-12; 10:22-24; 1Pt 1:21, 22).

dzięki nadziei pokładanej w naszym Panu, Jezusie Chrystusie: Ci, którzy pokładają nadzieję w Jezusie Chrystusie, mogą przetrwać nawet ciężkie próby. Nadzieja ta obejmuje wiarę w przyjście Chrystusa jako Króla w Królestwie Bożym oraz w spełnienie się Bożych obietnic (Dz 3:21). Kiedy się urzeczywistni, wszelkie cierpienia, jakich chrześcijanie zaznali, będą się wydawać mało znaczące. Nadzieja ta pomaga im się nie poddawać i nie tracić wiary w Jehowę (Rz 5:4, 5; 8:18-25; 2Ko 4:16-18; Obj 2:10). Dalej w swoim liście Paweł porównuje nadzieję do hełmu (zob. komentarz do 1Ts 5:8).

z głębokim przekonaniem: Lub „z silnym przeświadczeniem; z całkowitą pewnością”. Chrześcijanie w Tesalonice widzieli, że Paweł i jego współpracownicy głęboko wierzą w to, o czym głoszą. Ich przekonanie przejawiało się zarówno w wypowiedziach, jak i stylu życia.

pomimo ogromnej udręki: Chodzi o prześladowanie, którego doświadczyli chrześcijanie w Tesalonice wkrótce po tym, jak Paweł i Sylas zapoznali ich z dobrą nowiną. Fanatyczni Żydzi, rozwścieczeni z powodu rozprzestrzeniania się dobrej nowiny, podburzyli motłoch i wtargnęli do domu, w którym przebywał Paweł. Gdy go tam nie znaleźli, zawlekli gospodarza tego domu, Jazona, i innych braci do władców miasta i oskarżyli ich o działalność wywrotową. Współwyznawcy zachęcili Pawła i Sylasa, żeby pod osłoną nocy opuścili miasto i poszli do Berei (Dz 17:1-10). Niezwykłe jest to, że mimo tych prześladowań duch święty pomógł chrześcijanom w Tesalonice zachować radość.

Achai: Zob. Słowniczek pojęć oraz komentarz do Dz 18:12.

słowo Jehowy: Lub „orędzie od Jehowy”. Wyrażenie to wielokrotnie występuje w tekście oryginalnym Pism Hebrajskich. Często odnosi się tam do natchnionego proroczego orędzia od Jehowy (m.in. w: Iz 1:10; Jer 1:4, 11; Eze 3:16; 6:1; 7:1; Jon 1:1; por. te wersety w NŚ, 1997). W Chrześcijańskich Pismach Greckich dotyczy orędzia głoszonego przez chrześcijan, które pochodzi od Jehowy Boga i podkreśla ważną rolę Jezusa Chrystusa w realizacji zamierzenia Bożego. W Dziejach Apostolskich wyrażenie to pojawia się wiele razy w związku z rozprzestrzenianiem się chrystianizmu (Dz 8:25; 12:24; 13:44, 48, 49; 15:35, 36; 16:32; 19:20; informacje na temat użycia w omawianym wersecie imienia Bożego: zob. Dodatek C3: wprowadzenie i 1Ts 1:8).

rozniosło się: Czasownik ten jest odpowiednikiem greckiego słowa eksechéomai, które w Chrześcijańskich Pismach Greckich występuje tylko tutaj i kryje w sobie myśl o dźwięku rozchodzącym się z jednego miejsca we wszystkich kierunkach. Paweł wyraźnie się cieszy, że „słowo Jehowy” rozprzestrzeniło się po Macedonii, Achai i poza te rzymskie prowincje. Chwaląc chrześcijan w Tesalonice za ich wkład w szerzenie się dobrej nowiny, wskazuje, że nie tylko apostołowie, ale wszyscy chrześcijanie muszą głosić.

swoje bożki: Bałwochwalstwo było w Tesalonice bardzo rozpowszechnione. W mieście tym znajdowało się mnóstwo sanktuariów poświęconych takim bóstwom, jak Dionizos, Zeus, Artemida czy Apollo, a także niektórym bogom egipskim oraz patronowi Tesaloniki. Praktykowano tam również kult cesarza, a odmowa udziału w nim mogła być potraktowana jako bunt przeciw Rzymowi. W niektórych świątyniach propagowano swobodę obyczajów i niemoralność, dlatego Paweł ostrzegł Tesaloniczan przed takimi praktykami (1Ts 4:3-8).

nawróciliście się do (...) Boga: Paweł używa tu czasownika, który dosłownie znaczy „wrócić; zawrócić”, ale w tym i innych wersetach oznacza zejście ze złej drogi i nawrócenie się do Boga (zob. komentarz do Dz 3:19). Chrześcijanie w Tesalonice podjęli mądrą decyzję — odrzucili bałwochwalstwo i zaczęli oddawać cześć „żywemu, prawdziwemu Bogu”.

żeby być Jego niewolnikami: Lub „żeby Mu służyć”. Użyty tu grecki czasownik kryje w sobie myśl, że ktoś komuś służy — zwykle niewolnik swojemu właścicielowi. Tutaj występuje w znaczeniu przenośnym w odniesieniu do służenia Bogu z całkowitym oddaniem (Dz 4:29; Rz 6:22; 12:11). Paweł wiedział, że szczęśliwe życie prowadzi właśnie ten, kto jest ‛niewolnikiem żywego, prawdziwego Boga’, a nie bożków, ludzi czy grzechu (Rz 6:6; 1Ko 7:23; zob. komentarze do Mt 6:24; Rz 1:1).

nadchodzącego gniewu Bożego: Paweł mówi tutaj o przyszłym czasie sądu, gdy Bóg da ostateczny wyraz swojemu sprawiedliwemu gniewowi na niesprawiedliwy świat i na tych, którzy nie chcą uznać Jego zwierzchniej władzy (por. 2Ts 1:6-9).