Pierwszy List do Koryntian 14:1-40

14  Zabiegajcie o miłość, ale też wciąż dokładajcie wszelkich starań*, żeby otrzymać dary duchowe, a zwłaszcza żeby prorokować+. 2  Bo kto mówi innym językiem, nie mówi do ludzi, lecz do Boga, ponieważ nikt go nie rozumie+, choć on pod wpływem ducha wypowiada święte tajemnice+. 3  Natomiast kto prorokuje, ten buduje, zachęca i pociesza ludzi swoją mową. 4  Kto mówi innym językiem, buduje samego siebie, a kto prorokuje, buduje zbór. 5  Chciałbym, żebyście wszyscy mówili innymi językami+, ale wolę, żebyście prorokowali+. W gruncie rzeczy kto prorokuje, przewyższa tego, kto mówi innymi językami, chyba że ktoś taki tłumaczy swoje słowa, tak żeby zbór był zbudowany. 6  Bracia, gdybym przyszedł teraz do was i mówił innymi językami, co dobrego bym dla was zrobił? Chyba żebym mówił, korzystając z daru objawienia+ albo daru wiedzy+, prorokowania czy nauczania. 7  Tak samo jest z rzeczami nieożywionymi, które wydają dźwięk — na przykład z fletem czy lirą. Jeśli flet albo lira nie wydadzą dźwięków o różnej wysokości, to jak będzie można rozpoznać, co się na nich gra? 8  Jeśli trąba wyda niewyraźny dźwięk, to kto zacznie się przygotowywać do bitwy? 9  Tak i wy, jeśli wypowiecie słowa trudne do zrozumienia, skąd będzie wiadomo, co mówicie? W rzeczywistości będziecie mówić na próżno*. 10  Na świecie jest tyle różnych języków, a jednak żaden nie jest bez znaczenia. 11  Jeśli więc nie zrozumiem tego, co ktoś mówi, to ja będę cudzoziemcem dla niego, a on będzie cudzoziemcem dla mnie. 12  Dlatego skoro tak zabiegacie o dary ducha, starajcie się, żeby w obfitości otrzymać te, które będą budować zbór+. 13  Kto więc mówi innym językiem, niech się modli, żeby mógł też tłumaczyć swoje słowa+. 14  Bo jeśli modlę się w innym języku, to właściwie modli się darowany mi duch, a mój umysł pozostaje bezczynny+. 15  Co więc mam robić? Będę się modlił, korzystając z daru ducha, ale też angażując w to umysł. Będę śpiewał pieśni pochwalne, korzystając z daru ducha, ale też angażując w to umysł+. 16  Z drugiej strony jeśli wysławiasz Boga, korzystając tylko z daru ducha, to jak ktoś niezaznajomiony* powie na twoje dziękczynienie „amen”, skoro nie wie, co mówisz? 17  Wprawdzie ty pięknie składasz podziękowania, lecz ktoś inny się nie buduje. 18  Dziękuję Bogu, że mówię większą liczbą języków niż wy wszyscy. 19  Jednak w zborze wolałbym raczej powiedzieć pięć słów zrozumiałych, żeby innych pouczyć, niż dziesięć tysięcy słów w obcym języku+. 20  Bracia, nie stawajcie się małymi dziećmi pod względem zdolności rozumienia+. Bądźcie małymi dziećmi co do zła+. Natomiast pod względem zdolności rozumienia stańcie się dorośli+. 21  W Prawie napisano: „‚Językami cudzoziemców, ustami obcych przemówię do tego ludu, a jednak nawet wtedy nie będą chcieli mnie słuchać’ — mówi Jehowa”+. 22  Tak więc dar mówienia różnymi językami nie jest znakiem dla wierzących w Pana, lecz dla niewierzących+, natomiast prorokowanie — nie dla niewierzących w Pana, lecz dla wierzących. 23  Jeśli cały zbór zbierze się w jednym miejscu i wszyscy będą mówić innymi językami, a wejdą ludzie niezaznajomieni* lub niewierzący w Pana, czy nie powiedzą, że straciliście rozum? 24  Ale jeśli wszyscy będziecie prorokować, a wejdzie jakiś niewierzący w Pana lub ktoś niezaznajomiony*, to wasze słowa go skorygują i pobudzą do przebadania samego siebie. 25  A wtedy stanie się jawne, co kryje się w jego sercu+. I upadnie na twarz, i odda cześć Bogu, mówiąc: „Bóg naprawdę jest wśród was”+. 26  Co więc należy robić, bracia? Gdy zbieracie się razem, jeden śpiewa psalmy, drugi naucza, inny przekazuje objawienie, inny mówi obcym językiem, inny tłumaczy, co ktoś mówi+. Niech wszystko to służy zbudowaniu+. 27  Jeśli są tacy, którzy mówią innym językiem, niech mówi dwóch lub najwyżej trzech, i to po kolei, a ktoś musi tłumaczyć+. 28  A gdyby nie było tłumacza, niech takie osoby w zborze milczą, a mówią samym sobie i Bogu. 29  Tak samo niech mówi dwóch lub trzech proroków+, a inni niech wnikają w znaczenie tego, co powiedziano. 30  Ale kiedy ktoś mówi, a inny z siedzących tam otrzyma objawienie, pierwszy niech zamilknie. 31  Możecie prorokować wszyscy po kolei, żeby wszyscy się uczyli i wszyscy czuli się zachęceni+. 32  Prorocy mają korzystać z otrzymanych darów ducha* w sposób kontrolowany. 33  Bo Bóg nie jest Bogiem nieporządku, lecz pokoju+. Jak to jest w każdym zborze świętych, 34  kobiety niech w zborach milczą. Nie pozwala im się mówić+. Niech raczej będą podporządkowane+, tak jak nakazuje Prawo. 35  Jeśli chcą się czegoś nauczyć, niech pytają w domu swoich mężów, bo rzeczą hańbiącą jest dla kobiety mówić w zborze. 36  Czy słowo Boże wyszło od was? Albo czy tylko do was dotarło? 37  Jeżeli ktoś uważa się za proroka albo za obdarzonego duchem, niech uzna to, co do was piszę, za przykazanie Pana. 38  A jeśli ktoś to zlekceważy, sam będzie zlekceważony*. 39  Tak więc, moi bracia, wciąż usilnie zabiegajcie o dar prorokowania+, nie zabraniajcie jednak nikomu mówić innymi językami+. 40  Ale niech wszystko odbywa się godnie i w sposób uporządkowany+.

Przypisy

^ Lub „gorliwie zabiegajcie”.
^ Lub „w powietrze”.
^ Lub „zwykły człowiek”.
^ Lub „zwykli”.
^ Lub „zwykły człowiek”.
^ Dosł. „[z] duchów”.
^ Możliwe też „jeśli ktoś tego nie rozumie, to dalej nie będzie rozumiał”.

Komentarze

prorokować: Zob. komentarz do 1Ko 12:10 i Słowniczek pojęć, „Proroctwo”.

mówi innym językiem: Zob. komentarz do 1Ko 12:10.

zachęca i pociesza: Występują tu dwa greckie słowa: paráklesis (oddane jako „zachęca”) i paramythía (oddane jako „pociesza”). Oba zawierają myśl o zachęcaniu, ale paramythía kryje w sobie jeszcze większy stopień czułości i pokrzepienia. Pokrewny czasownik paramythéomai został użyty w Jn 11:19, 31, gdzie mowa o Żydach, którzy ‛przyszli pocieszyć’ Marię i Martę po śmierci ich brata, Łazarza. W 1Ts 5:14 ten czasownik też przetłumaczono na „pocieszajcie”.

tłumaczy: Występujące tu greckie słowo w tym kontekście odnosi się do tłumaczenia z jednego języka na drugi (Dz 9:36, NŚ, 1997; 1Ko 12:30; 14:13, 27). Jednak może też oznaczać „objaśniać znaczenie; wyjaśniać w pełni” (zob. komentarze do Łk 24:27; 1Ko 12:10).

daru objawienia: Zob. komentarz do Rz 16:25.

rzeczami nieożywionymi: Lub „rzeczami martwymi”. W tym wersecie wyrażenie to odnosi się do instrumentów muzycznych.

trąba: Zgodnie z Prawem Mojżeszowym izraelscy kapłani za pomocą dźwięku trąb przekazywali ważne komunikaty (Lb 10:2-10). Na przykład kiedy wyruszano na wojnę, na trąbach grano sygnał wojenny (Lb 10:9). Gdyby żołnierz usłyszał niewyraźny dźwięk trąby, nie wiedziałby, jak zareagować. Podobnie w zborze chrześcijańskim niewyraźne wskazówki czy niejasne informacje mogłyby prowadzić do zamieszania, nieporządku i zniechęcenia.

tłumaczyć: Zob. komentarz do 1Ko 14:5.

angażując w to umysł: Lub „ze zrozumieniem”. W tym wersecie dwa razy występuje greckie słowo nous (często tłumaczone na „umysł”). Zostało też użyte w 1Ko 14:14, 19 (zob. komentarz do 1Ko 14:19).

powie na twoje dziękczynienie „amen”: Greckie słowo amén jest transkrypcją hebrajskiego określenia ʼamén, które znaczy „niech się tak stanie” lub „zaprawdę; istotnie”. Z wielu wersetów Pism Hebrajskich wynika, że „amen” mówiono na koniec publicznej modlitwy (1Kn 16:36; Neh 5:13; 8:6). Słowa Pawła wskazują, że w zborze chrześcijańskim naśladowano ten wzór. Paweł jednak nie zaznaczył, czy robiono to głośno, czy też po cichu, tylko w sercu (zob. Słowniczek pojęć, „Amen”, i komentarz do Rz 1:25).

zrozumiałych: Lub „z udziałem umysłu”. Użyte tu greckie słowo nous odnosi się do zdolności myślenia i pojmowania. Paweł pod natchnieniem od Boga napisał, że mówienie językami jest darem mniejszej wagi i że wolałby w zborze powiedzieć pięć słów, które on i inni mogliby zrozumieć, niż dziesięć tysięcy słów w jakimś niezrozumiałym języku (1Ko 14:11, 13-18).

pouczyć: Lub „ustnie pouczyć”. Użyty tu grecki czasownik katechéo dosłownie znaczy „czynić słyszanym; rozbrzmiewać” i może zawierać w sobie myśl o ustnym pouczaniu (zob. komentarz do Dz 18:25).

nie stawajcie się małymi dziećmi: Paweł zachęca Koryntian, żeby ‛nie stawali się małymi dziećmi’, jeśli chodzi o zrozumienie spraw duchowych, czyli żeby pod tym względem nie byli niedojrzali, dziecinni. Ale zachęca, żeby stali się „małymi dziećmi co do zła”, czyli żeby pod tym względem byli niedoświadczeni i niewinni.

W Prawie napisano: Słowa te wprowadzają cytat z Iz 28:11, 12, tak więc termin „Prawo” został tutaj użyty w szerszym znaczeniu i odnosi się do całych Pism Hebrajskich (zob. komentarze do Jn 10:34; Rz 2:12).

mówi Jehowa: Paweł cytuje tu słowa z Iz 28:11, 12, żeby pokazać, że Bóg przemówi do ludzi „językami cudzoziemców”, ale oni nie będą chcieli słuchać. Chociaż w proroctwie Izajasza powiedziano, że Bóg „przemówi”, Paweł cytuje te słowa tak, jakby Bóg mówił w pierwszej osobie: „przemówię”. Żeby było jasne, kto je wypowiada, Paweł dodaje zwrot, który w Septuagincie pojawia się setki razy jako odpowiednik hebrajskich sformułowań oznaczających „oświadcza Jehowa”, „mówi Jehowa” czy „tak mówi Jehowa” (m.in. w Iz 1:11; 22:25; 28:16; 30:1; 31:9; 33:10; 43:10; 48:17; 49:18 [werset częściowo zacytowany w Rz 14:11]; 52:4, 5; Am 1:5; Mi 2:3; Nah 1:12; Mal 1:2). Tak więc treść Pism Hebrajskich wyraźnie potwierdza, że w omawianym wersecie pierwotnie występowało imię Boże, które później zastąpiono tytułem „Pan” (zob. Dodatek C oraz Dodatek C3: wprowadzenie i 1Ko 14:21).

prorokowanie: Zob. komentarz do 1Ko 12:10.

wejdzie jakiś niewierzący w Pana lub ktoś niezaznajomiony: Użyto tu greckiego słowa ápistos (dosł. „niewierzący”) i idiòtes (dosł. „zwykły człowiek; prosty człowiek”). Oprócz tych, którzy ‛uwierzyli w Pana’, czyli w Chrystusa, i zostali ochrzczeni (Dz 8:13; 16:31-34; 18:8), na chrześcijańskie zebrania były też zapraszane inne osoby (1Ko 14:22). Tacy ‛niewierzący w Pana i niezaznajomieni’ z pewnością w różnym tempie robili postępy w studiowaniu Słowa Bożego i stosowaniu go w życiu. Jednak wszyscy oni odnosili korzyści z przychodzenia na zebrania, bo to, co słyszeli, ‛korygowało’ ich i ujawniało, ‛co kryje się w ich sercach’ (1Ko 14:23-25; 2Ko 6:14).

psalmy: Użyte tu greckie słowo psalmòs odnosi się do pieśni religijnej lub innego utworu i można je też oddać jako „pieśń pochwalna”.

tłumaczyć: Zob. komentarz do 1Ko 14:5.

tłumacza: Zob. komentarz do 1Ko 14:5.

Bóg nie jest Bogiem nieporządku, lecz pokoju: Paweł kontrastuje tu nieporządek z pokojem. W Flp 4:9; 1Ts 5:23 i w Heb 13:20 opisuje Jehowę jako „Boga pokoju”, a w Rz 15:33 i 16:20 jako „Boga, który daje pokój”. Pokój Boży jest fundamentem porządku i jedności w zborze chrześcijańskim. Paweł nie sugeruje Koryntianom, że robienie czegoś w sposób uporządkowany samo w sobie prowadzi do pokoju. Mówi raczej, że wielbienie Boga w taki sposób przyczynia się do pokojowej atmosfery na zebraniach, która „służy zbudowaniu” i sprawia, że ‛wszyscy czują się zachęceni’ (1Ko 14:26-32). Porządek na chrześcijańskich zebraniach odzwierciedla osobowość „Boga pokoju” i przynosi Mu chwałę.

kobiety niech w zborach milczą: Wcześniej Paweł już dał wskazówki, żeby ‛milczeli’ ci, którzy otrzymali dar mówienia innymi językami, jeśli nie ma tłumacza, oraz ci, którzy prorokują, jeśli ktoś inny otrzyma objawienie. W tym wersecie udzielił wskazówek kobietom, które na zebraniach zabierały głos w niewłaściwym momencie (1Ko 14:28, 30, 34). Być może niektóre z nich przerywały mężczyznom prowadzącym zebranie albo kwestionowały to, co mówili. Paweł zachęcił kobiety, które miały pytania lub wątpliwości, żeby ‛pytały w domu swoich mężów’, zamiast zakłócać przebieg zebrania (1Ko 14:35). Poza tym pod natchnieniem od Boga podkreślił, że według Pism to mężczyźni zostali wyznaczeni do sprawowania przewodnictwa wśród ludu Bożego (1Tm 2:12). Nie ulega wątpliwości, że Paweł bardzo cenił kobiety jako głosicielki dobrej nowiny i swoje współpracowniczki w służbie (Rz 16:1, 2; Flp 4:2, 3). Wskazówki, które przekazał tu pod natchnieniem, nie oznaczały, że kobiety w ogóle nie mogły zabierać głosu na zebraniach (1Ko 11:5; Heb 10:23-25).

Czy słowo Boże wyszło od was?: Paweł zadaje to retoryczne pytanie, by przypomnieć Koryntianom, że nie są pierwszym zborem, jaki powstał, i że nie tylko im głoszono „słowo Boże”. Byli częścią dużej społeczności chrześcijan. Zamiast więc wprowadzać w zborze nowe metody postępowania, mieli stosować się do wskazówek apostołów. Robiąc to, mogli przyczynić się do porządku, jedności i duchowego rozwoju.

obdarzonego duchem: Wyrażenie to jest tłumaczeniem greckiego słowa pneumatikòs, którego podstawowy sens oddają słowa „właściwy duchowi; duchowy”. To prawda, że wszyscy chrześcijanie mogą prosić o pomoc ducha świętego i ją otrzymać (Łk 11:13) i że chrześcijanie powołani do życia w niebie są namaszczeni duchem świętym (2Ko 1:21, 22). Jednak tutaj wyrażenie „obdarzony duchem” odnosi się do kogoś, kto otrzymał szczególny, nadprzyrodzony dar ducha świętego. Na takie znaczenie wskazuje kontekst, w którym Paweł omawia takie cudowne dary. W 1Ko 14:1 słowo pneumatikòs, użyte w liczbie mnogiej, oddano jako „dary duchowe”. Tutaj, w 1Ko 14:37, Paweł wspomina zarówno o kimś, kto prorokuje, jak i o kimś, kto jest „obdarzony duchem”, co wskazuje, że w dalszym ciągu mówi o cudownych darach ducha świętego, tak jak w wersecie 1.

w sposób uporządkowany: Lub „w sposób zorganizowany”. Dosł. „według porządku”. Kontekst tego wersetu wskazuje, że Paweł ma na myśli uporządkowany sposób wielbienia Boga na chrześcijańskich zebraniach (1Ko 14:26-33). To samo greckie słowo (przetłumaczone na „obowiązki”) występuje w Łk 1:8, gdzie mowa o zorganizowanej służbie w świątyni. W Septuagincie użyto go w Lb 1:52 do opisania dobrze zorganizowanego obozu Izraela.

Multimedia

PISMO ŚWIĘTE W PRZEKŁADZIE NOWEGO ŚWIATA — WYDANIE DO STUDIUM
1 Koryntian 14
polski
Czytaj Biblię w internecie
https://cms-imgp.jw-cdn.org/img/p/1001070103/univ/art/1001070103_univ_sqr_xl.jpg
nwtsty