De Israeliten deeden wada nich daut, waut Jehova haben wull, un fungen aun faulsche Jetta auntobäden. De Amonita kjeemen toom jäajen de Israeliten Kjrich fieren, oba de faulsche Jetta holpen de Israeliten nich. Fa väl Joaren jinkj de Israeliten daut schlajcht. Dan säden dee to Jehova: “Wie haben jesindicht. Rad ons toom Jefaulen von onse Fiend.” De Israeliten riemden äare faulsche Jetta opp un deeden wada Jehova aunbäden. Jehova wull nich, daut dee daut noch lenja soo schlajcht jinkj.

Een Kjrichsmaun, waut Jefta heet, sull de Väaschta sennen, wan de Israeliten wudden jäajen de Amonita kjriejen. Jefta säd to Jehova: “Ekj vespräakj die waut, wan du ons woascht halpen to jewennen. Ekj woa die dän ieeschten Mensch jäwen, waut mie von mien Hus  entjäajen kjemt, wan ekj trigjkom.” Jehova horcht no Jefta sien Jebäd un holp am to jewennen.

Wäa kjeem daut ieeschte rut, aus Jefta no Hus kjeem? Siene Dochta kjeem am entjäajen, sien eensjet Kjint. Dee daunzt un späld met de Hauntdrommel. Waut wudd Jefta nu doonen? Hee docht aun sien Vespräakjen un säd: “Oh nä, miene Dochta! Dit moakt mie sea truarich. Ekj hab Jehova waut vesproaken, un daut ekj daut hoolen kaun, mott ekj die no daut Aunbädungszelt en Silo schekjen, daut du doa deenst.” Siene Dochta säd to am: “Pape, wan du Jehova waut vesproaken hast, dan motst du daut uk hoolen. Lot mie bloos twee Moonat en de Boaj sennen met de Mejalen toop, waut miene Frind sent. Dan woa ekj gonen.” Jefta siene Dochta deend äa Läwen lank tru bie daut Aunbädungszelt. Un äare Frind kjeemen jieda Joa no Silo, om ar to seenen.