Het is bijzonder hoe paardenbloemzaadjes zich door de lucht verplaatsen. Als de wind door de pluisjes van een paardenbloem waait, laten tientallen zaadjes zich als kleine parachuutjes door de wind meevoeren. Hoewel hun vlucht vlak boven de grond begint, reizen sommige zaadjes wel een kilometer of meer met de wind mee. Hoe kunnen ze zo lang in de lucht zweven? Wetenschappers hebben onlangs ontdekt dat de zaadjes vier keer efficiënter zweven dan een parachute en daarbij ook stabieler in de lucht blijven.

 Sta hier eens bij stil: Aan elk zaadje zit een steeltje met pluizige haartjes, het zaadpluis. Het zaadpluis vormt een soort parachuutje, dat de luchtweerstand vergroot en ervoor zorgt dat het zaadje kan zweven.

 Als er lucht tussen en rond de haartjes stroomt, ontstaat er een soort draaikolk van lucht boven het zaadpluis. Die draaikolk, of vortex, heeft een lagere luchtdruk en trekt het zaadje als het ware naar boven. Daardoor kan het nog langer in de lucht blijven.

 De ruimte tussen de pluishaartjes zorgt ervoor dat het zaadpluis als een luchtdoorlatende parachute werkt, maar dan eentje die veel stabieler en efficiënter is. Bovendien bestaan de pluizen voor 90 procent uit lucht! Dus er is maar heel weinig materiaal nodig.

 Wetenschappers doen onderzoek naar de manieren waarop het zweefvermogen van paardenbloemzaadjes nagebootst kan worden. Het zou bijvoorbeeld toegepast kunnen worden op kleine drones die weinig of geen stroom nodig hebben en dus weinig energie verbruiken. Zulke drones kunnen verschillende toepassingen hebben, waaronder het meten van luchtvervuiling.

 Wat denkt u? Is het efficiënte zweefvermogen van paardenbloemzaadjes door evolutie ontstaan? Of is het ontworpen?