Ik ben geboren in Nederland. Dat was in 1948. Een jaar na mijn geboorte verhuisde mijn familie naar São Paulo in Brazilië. Mijn ouders waren heel actief in de kerk en als gezin lazen we vaak na het eten de Bijbel. In 1959 emigreerden we opnieuw, maar deze keer naar Amerika. We gingen wonen in de staat Massachusetts.

We waren thuis met z’n achten. Mijn vader werkte hard voor zijn gezin. Hij heeft allerlei banen gehad: van verkoper tot wegwerker en vertegenwoordiger van een internationale luchtvaartmaatschappij. Met zijn baan in de luchtvaart waren we allemaal heel blij, want het betekende dat we overal naartoe konden reizen.

Op de middelbare school vroeg ik me vaak af wat ik met mijn leven moest doen. Een paar van mijn vrienden gingen naar de universiteit. Andere gingen in militaire dienst. Maar het leger was voor mij geen optie, want ik hield niet van ruzie, laat staan van vechten. Om onder militaire dienst uit te komen besloot ik naar de universiteit te gaan. Maar  diep vanbinnen wilde ik graag mensen helpen. Dan heeft mijn leven pas echt een doel, dacht ik.

Op de universiteit vond ik antropologie interessant, want ik was nieuwsgierig naar de oorsprong van het leven. Docenten onderwezen de evolutietheorie en gingen ervan uit dat we die als een vaststaand feit accepteerden. Maar ik zag soms geen logica in de argumenten en vond dat ze om blind geloof vroegen. En dat gaat in tegen de wetenschappelijke methode.

In de colleges die ik volgde werd geen hoge moraal onderwezen. De nadruk lag eerder op het behalen van succes ten koste van alles. Ik voelde me gelukkig als ik met vrienden op feestjes was en drugs kon uitproberen. Maar dat gevoel was vluchtig. Ik vroeg me af: is dit nou de zin van het leven?

Later verhuisde ik naar Boston en ging ik daar naar een universiteit. Om mijn studie te bekostigen nam ik een vakantiebaantje, en toen kwam ik voor het eerst in contact met Jehovah’s Getuigen. Een collega sprak met me over de profetie van de ‘zeven tijden’ in Daniël 4 en legde uit dat we in de tijd van het einde leven (Dan. 4:13-17). Ik kreeg al vrij snel door waar die gesprekken toe zouden leiden als ik ze serieus nam: ik zou mijn leven moeten veranderen. En dus deed ik wat ik kon om die collega uit de weg te gaan.

Op de universiteit volgde ik colleges die me zouden voorbereiden op vrijwilligerswerk in Zuid-Amerika. Ik dacht dat humanitaire hulpverlening me een doel zou geven in het leven. Maar mijn twijfels over de zin van het leven namen alleen maar toe. Gedesillusioneerd stopte ik aan het einde van dat semester met mijn studies.

In mei 1970 verhuisde ik naar Amsterdam, waar ik voor dezelfde luchtvaartmaatschappij als mijn vader ging werken. Door die baan kon ik veel reizen. Ik bezocht landen in Afrika, Amerika, Europa en het Verre Oosten. Maar in elk land waar ik kwam zag ik dat er grote problemen waren en niemand praktische oplossingen had. Ik kreeg opnieuw het verlangen iets te doen dat de moeite waard was. En dus besloot ik terug te gaan naar Amerika om weer te studeren aan dezelfde universiteit in Boston.

Maar daar ging ik al gauw beseffen dat ik nog steeds geen antwoorden kreeg op mijn vragen over het leven. Omdat ik niet wist wat ik moest doen, vroeg ik de hoogleraar antropologie om advies. Zijn reactie verraste me: ‘Waarom zou je nog doorgaan? Waarom stop je niet meteen?’ Dat hoefde hij geen tweede keer te zeggen, en ik stopte definitief met studeren.

Omdat ik nog steeds geen doel had in mijn leven, besloot ik me aan te sluiten bij de zogenaamde flowerpowerbeweging. Met een paar vrienden trok ik liftend door de VS en helemaal naar Acapulco in Mexico. We leefden in communes met hippies, die een zorgeloos leventje leken te hebben. Maar ik kwam er snel achter dat hun manier van leven  doelloos was en geen blijvend geluk bracht. Ik zag juist veel oneerlijkheid en ontrouw.

In die tijd kwam er een oude jongensdroom bovendrijven. Ik wilde graag varen, niet gewoon als matroos maar als kapitein van mijn eigen boot. Een vriend van me, Tom, had dezelfde droom, en dus besloten we samen de wereld rond te varen. Ik wilde op zoek gaan naar een tropisch paradijseiland waar ik vrij zou zijn van de gevestigde orde.

Ik reisde met Tom naar Arenys de Mar, vlak bij Barcelona in Spanje. Daar kochten we de Llygra, een zeilboot van bijna 10 meter lang. We knapten de sloep op zodat hij zeewaardig zou zijn. Omdat we geen haast hadden om onze bestemming te bereiken, haalden we de motor eruit zodat we de ruimte konden gebruiken voor extra drinkwater. Om met de boot in kleine havens te kunnen komen, kochten we twee roeispanen van 5 meter. Uiteindelijk zetten we koers naar de Seychellen in de Indische Oceaan. We waren van plan om langs de westkust van Afrika en dan rond Kaap de Goede Hoop in Zuid-Afrika te varen. We navigeerden met een sextant zodat we onze koers konden uitzetten aan de hand van de sterren, sterrenkaarten en almanakken. Ik stond er versteld van hoe precies we onze positie konden bepalen.

Al gauw kregen we door dat die oude houten schuit helemaal niet zeewaardig was. Het water stroomde met ruim 20 liter per uur naar binnen! Toen er ook nog een storm opstak, werd ik bang en begon ik voor het eerst in jaren weer te bidden. Ik beloofde God dat als we het zouden overleven, ik zou proberen hem te leren kennen. De storm ging liggen, en deze keer hield ik me aan mijn belofte.

Ik begon tijdens de tocht op zee de Bijbel te lezen. Stel je voor: een bootje ergens op de Middellandse Zee, vliegende vissen, dolfijnen en een eindeloze horizon. ’s Nachts keek ik gefascineerd naar de Melkweg. Ik raakte er nog meer van overtuigd dat er een God is die in mensen geïnteresseerd is.

Na een aantal weken op zee roeiden we de haven van Alicante binnen. Daar zetten we onze boot te koop zodat we een betere konden kopen. Het zal geen verrassing zijn dat het niet makkelijk was een koper te vinden voor een oude, motorloze zeilboot met een lek! Aan de andere kant was het een geweldige kans om in mijn bijbel te lezen.

Hoe meer ik de Bijbel las, hoe meer ik die begon te zien als een gids voor succes in het leven. Ik was onder de indruk van de heldere taal waarin over een moreel zuiver leven werd gesproken. Ik vroeg me af waarom zo veel mensen, ikzelf inbegrepen, zich christenen noemen maar negeren wat erin staat.

Ik was vastbesloten mijn leven in het reine te brengen, en dus stopte ik met drugs. Ik dacht: er moeten toch mensen zijn die naar de hoge normen van de Bijbel leven. Omdat ik ze graag wilde ontmoeten, ging ik voor een tweede keer in gebed. Ik vroeg God me te helpen ze te vinden.

Het leek me logisch het eliminatieproces te gebruiken om het ware geloof te vinden. Terwijl ik door de straten van Alicante liep, zag ik heel wat religieuze gebouwen. Maar de meeste hadden beelden, dus die kon ik makkelijk van mijn lijst schrappen.

Op een zondagmiddag las ik op een berghelling met uitzicht op de haven Jakobus 2:1-5, waar wordt gewaarschuwd voor het voortrekken van rijke mensen. Onderweg naar onze boot kwam ik langs een gebouw met een bord boven de ingang waarop stond: Koninkrijkszaal van Jehovah’s Getuigen.

Ik zal die mensen eens uitproberen, dacht ik. Eens zien hoe ze me ontvangen. En dus liep ik op blote voeten, met een baard en in een versleten spijkerbroek de Koninkrijkszaal binnen. De zaalwacht bracht me naar een stoel naast een oudere dame die me vriendelijk hielp de teksten te vinden die de spreker noemde. Na de bijeenkomst stond ik ervan te kijken dat iedereen die me kwam begroeten zo vriendelijk was. Eén man nodigde me uit voor een gesprek bij hem thuis, maar omdat ik de Bijbel nog niet uit had, zei ik: ‘Ik laat je wel weten wanneer ik klaar ben.’ Ondertussen begon ik alle vergaderingen te bezoeken.

Toen ik een paar weken later de man bezocht, beantwoordde hij mijn vragen over de Bijbel. Een week later gaf hij me een tas vol nette kleren. Hij zei dat de persoon van wie ze waren in de gevangenis zat vanwege zijn gehoorzaamheid aan het Bijbelse gebod om elkaar lief te hebben en de oorlog niet meer te leren (Jes. 2:4; Joh. 13:34, 35). Nu wist ik zeker dat ik had gevonden wat ik zocht: mensen die echt toepassen wat de Bijbel duidelijk zegt over een hoge moraal! Mijn doel was niet meer om een paradijselijk eiland te vinden maar om een diepgaande studie van de Bijbel te maken. En dus ging ik terug naar Nederland.

Na vier dagen liften kwam ik in Groningen. Daar moest ik werk zoeken om mezelf te kunnen onderhouden. Bij een timmerwerkplaats waar ik solliciteerde werd op het formulier gevraagd naar mijn geloof. Ik schreef op: Jehovah’s Getuigen. Toen de eigenaar dat las, zag ik de uitdrukking op zijn gezicht veranderen. Hij zei: ‘Ik bel je nog wel.’ Maar ik heb nooit meer wat van hem gehoord.

 Bij een andere timmerwerkplaats vroeg ik de eigenaar of hij nog hulp nodig had. Hij vroeg naar mijn diploma’s en mijn cv. Ik legde uit dat ik reparatiewerk had gedaan aan een houten zeilboot. Tot mijn verrassing zei hij: ‘Je kunt vanmiddag beginnen, maar onder één voorwaarde. Ik wil geen problemen in mijn werkplaats want ik ben een van Jehovah’s Getuigen en ik leef naar Bijbelse principes.’ Ik keek hem verbaasd aan en zei: ‘Ik ook!’ Maar hij keek naar mijn lange haar en baard en zei: ‘Dan zal ik de Bijbel met je bestuderen!’ Dat aanbod nam ik graag aan. Nu snapte ik waarom die andere eigenaar nooit had teruggebeld. Jehovah wilde me de beden van mijn hart geven (Ps. 37:4). Een jaar lang werkte ik bij die broeder in de werkplaats en studeerde hij met mij. In januari 1974 werd ik gedoopt.

Een maand later begon ik met de pioniersdienst, een carrière die me veel voldoening heeft gegeven. De maand erna verhuisde ik naar Amsterdam om een nieuwe Spaanse groep te ondersteunen. Wat was het geweldig Bijbelstudies te leiden in het Spaans en Portugees! In mei 1975 kreeg ik het voorrecht in de speciale pioniersdienst te mogen gaan.

Op een dag kwam een speciale pionierster die Ineke heette naar onze Spaanse vergadering om ons voor te stellen aan haar Bijbelstudie uit Bolivia. Ik begon met Ineke te schrijven zodat we elkaar beter konden leren kennen. Al gauw bleek dat we dezelfde doelen hadden. In 1976 trouwden we, waarna we samen als speciale pioniers dienden. In 1982 werden we uitgenodigd voor de 73ste klas van Gilead. Wat waren we blij dat we een toewijzing kregen in Oost-Afrika! Vijf jaar lang dienden we in Mombassa in Kenia. In 1987 kregen we een toewijzing in Tanzania, waar het verbod op de prediking net was opgeheven. Daar hebben we 26 jaar gediend, waarna we terugkeerden naar Kenia.

Dankbare mensen de Bijbelse waarheid leren heeft ons leven echt betekenis gegeven. Zo was de eerste bij wie ik in Mombassa een Bijbelstudie oprichtte, een man die ik trof met openbaar getuigenis. Nadat ik hem twee tijdschriften had gegeven, zei hij: ‘Wat moet ik doen als ik die uit heb?’ De week daarop begonnen we een Bijbelstudie uit het boek U kunt voor eeuwig in een paradijs op aarde leven, dat net in het Swahili was uitgegeven. Hij liet zich een jaar later dopen en ging in de pioniersdienst. Sindsdien hebben hij en zijn vrouw bijna 100 mensen tot opdracht en doop mogen begeleiden.

Toen ik voor het eerst ging begrijpen wat het doel van het leven is, voelde ik me als de reizende koopman die een speciale parel had ontdekt en die nooit meer kwijt wilde (Matth. 13:45, 46). Ik wilde mijn hele leven gebruiken om anderen te helpen de echte zin van het leven te vinden. Mijn lieve vrouw en ik hebben persoonlijk ervaren dat Jehovah zijn aanbidders zegent met een zinvol leven.