DANIEL EN MIRIAM trouwden in september 2000 en settelden zich in Barcelona (Spanje). ‘We leidden een “normaal leven”’, zegt Daniel. ‘We konden het ons permitteren om in goede restaurants te eten, op vakantie te gaan naar het buitenland en merkkleding te dragen. We gingen ook regelmatig in de velddienst.’ Maar toen veranderde er iets.

Op een congres in 2006 werd Daniel diep geraakt door een lezing waarin de vraag werd gesteld: ‘Doen we alles wat we kunnen om degenen die “wankelen naar de slachting” te helpen op de weg tot eeuwig leven te komen?’ (Spr. 24:11) De nadruk werd gelegd op de verantwoordelijkheid om de levensreddende boodschap uit de Bijbel bekend te maken (Hand. 20:26, 27). Daniel zegt: ‘Ik had het gevoel dat Jehovah tot mij sprak.’ In de lezing kwam ook naar voren dat als je je dienst uitbreidt, dat tot meer vreugde leidt. Daniel wist dat dat waar was. Miriam was al begonnen met de pioniersdienst en ze werd enorm gezegend.

Daniel zegt: ‘Ik besefte dat het tijd was om radicale veranderingen aan te brengen.’ En dat deed hij. Hij ging minder werken, begon met pionieren en dacht aan de vreugde die het zou geven als hij en Miriam zouden dienen in een gebied waar de behoefte aan Koninkrijkspredikers groter is.

In mei 2007 namen Daniel en Miriam ontslag en gingen naar Panama, een land dat ze al eerder bezocht hadden. Hun nieuwe gebied bestond uit een aantal eilanden in de Bocas del Toro-archipel in de Caribische Zee, die voornamelijk bewoond worden door de inheemse Ngöbe. Daniel en Miriam hadden berekend dat ze in Panama ongeveer acht maanden van hun spaargeld konden leven.

Ze reisden per boot en met de fiets. Hun eerste fietstocht kunnen ze zich nog goed herinneren — ongeveer 32 kilometer over steile heuvels in de felle zon. Daniel was zo uitgeput dat hij bijna flauwviel. Maar de gezinnen langs de route ontvingen hen gastvrij, vooral nadat Daniel en Miriam enkele uitdrukkingen in de plaatselijke taal hadden geleerd. Al snel leidden ze 23 Bijbelstudies.

Maar toen hun spaargeld begon op te raken, sloeg hun vreugde om in verdriet. Daniel zegt: ‘De gedachte dat we weer terug naar Spanje moesten, maakte ons verdrietig. We vonden het zo erg om onze Bijbelstudies achter te laten.’ Maar toen, een maand later, kregen ze geweldig nieuws. Miriam zegt: ‘We kregen de uitnodiging om als speciale pioniers te dienen. Nu konden we in onze toewijzing blijven!’

Als gevolg van veranderingen in de organisatie werd Daniel en Miriam in 2015 gevraagd om hun dienst voort te zetten als gewone pioniers. Wat moesten ze nu doen? Ze vertrouwden op de belofte in Psalm 37:5: ‘Wentel uw weg op Jehovah, en verlaat u op hem, en hijzelf zal handelen.’ Ze vonden werk waarmee ze als pioniers konden rondkomen. Nu dienen ze in een gemeente in de provincie Veraguas (Panama).

Daniel zegt: ‘Voordat we uit Spanje vertrokken, waren we er niet zeker van of we echt in staat waren een eenvoudig leven te leiden. Nu leiden we een eenvoudig leven, en we hebben alles wat we nodig hebben.’ Wat is hun grootste bron van vreugde? Ze zeggen: ‘Er is niets mooiers dan nederige mensen te vertellen over Jehovah!’