De Getuigen waren niet alleen aardig voor mensen maar ook voor m’n honden. Op een dag gaf Elaine, die naast de stand stond, m’n twee terriërs wat koekjes. Daarna begonnen de honden natuurlijk steeds aan de lijn te trekken als we in de buurt van de “snackcorner” kwamen.

Zo gingen er maanden voorbij. De honden genoten van de koekjes en ik van de gesprekken met de Getuigen. Maar ik wilde niet te vriendschappelijk met ze omgaan. Ik was in de 70 en ik wist niet precies wat de Getuigen geloofden. Omdat ik teleurgesteld was in de protestantse kerken, dacht ik dat het beter was op mezelf de Bijbel te lezen.

In die tijd zag ik in andere delen van de stad nog meer Getuigen die bij hun stands stonden. Ook zij waren altijd heel aardig. Ze gaven steeds een Bijbels antwoord op m’n vragen, en daardoor ging ik ze meer en meer vertrouwen.

Op een dag vroeg Elaine: “Gelooft u dat dieren een geschenk van God zijn?” Ik antwoordde: “Ja, dat geloof ik zeker.” Daarna las ze Jesaja 11:6-9 met me. Dat was echt een keerpunt, ook al aarzelde ik nog steeds om lectuur te nemen.

In de dagen daarna had ik korte maar interessante gesprekken met Elaine en haar man, Brent. Ze gaven me de tip Mattheüs tot Handelingen te lezen om te begrijpen wat het wil zeggen een christen te zijn. Dat deed ik. Niet lang daarna nam ik Bijbelles van Brent en Elaine. Dat was in de zomer van 2016.

Ik ging uitkijken naar m’n wekelijkse Bijbelstudie en de bijeenkomsten in de Koninkrijkszaal. Ik was heel blij dat ik leerde wat de Bijbel echt zegt. Ruim een jaar later werd ik een gedoopte Getuige. Nu ben ik 79. Ik weet zeker dat ik op het goede pad zit. Jehovah heeft me gezegend door me in zijn gezin van opgedragen aanbidders op te nemen.’