Wij behoren tot het soort dat geloof heeft

Een boodschap van troost aanbieden in Italië

JEHOVAH is „de God van alle vertroosting”. Door hem te leren navolgen, ’kunnen zijn dienstknechten hen vertroosten die in enigerlei verdrukking zijn’ (2 Korinthiërs 1:3, 4; Efeziërs 5:1). Dit is een van de belangrijkste doeleinden van het predikingswerk dat door Jehovah’s Getuigen wordt verricht.

Een vrouw in moeilijkheden helpen

Vooral in recente jaren hebben armoede, oorlog en het verlangen naar een beter leven velen ertoe gebracht naar welvarender landen te emigreren. Maar het is niet gemakkelijk zich aan een nieuwe omgeving aan te passen. Manjola woonde met mede-Albanezen in Borgomanero. Aangezien zij illegaal in Italië verbleef, aarzelde zij met Wanda, die een van Jehovah’s Getuigen is, te spreken. Niettemin maakte Wanda uiteindelijk een afspraak met Manjola, die al snel veel belangstelling voor de bestudering van Gods Woord aan de dag legde, ook al werd dit door de taalbarrière bemoeilijkt. Maar na enkele bezoeken trof Wanda niemand meer thuis. Wat was er gebeurd? Wanda vernam dat alle bewoners van dat huis gevlucht waren omdat een van hen — Manjola’s vriend — gezocht werd voor moord!

Vier maanden later ontmoette Wanda Manjola opnieuw. „Zij zag er bleek en mager uit, als iemand die het echt moeilijk had”, herinnert Wanda zich. Manjola legde uit dat haar voormalige vriend in de gevangenis zat en dat vrienden tot wie zij zich om hulp had gewend haar bitter hadden teleurgesteld. In wanhoop bad zij tot God om hulp. Toen herinnerde zij zich Wanda, die over de bijbel had gesproken. Wat was Manjola blij haar weer te ontmoeten!

De bijbelstudie werd hervat en weldra begon Manjola christelijke vergaderingen te bezoeken. Zij wist wettelijke toestemming te verkrijgen om in Italië te blijven. Na één jaar werd Manjola een gedoopte Getuige. Vertroost door Gods beloften is zij naar Albanië teruggekeerd om de vertroostende bijbelse boodschap met haar landgenoten te delen.

Getuigenis geven in een immigrantencentrum

Veel Italiaanse gemeenten hebben regelingen getroffen om getuigenis te geven aan immigranten zoals Manjola. Zo trof een gemeente in Florence regelingen om geregeld een immigrantencentrum te bezoeken. De bewoners van het centrum — van wie velen uit Oost-Europa, Macedonië en Kosovo kwamen  — kampten met verschillende moeilijkheden. Sommigen hadden problemen met drugs of alcohol. Velen voorzagen in hun levensbehoeften door kruimeldiefstal.

In deze gemeenschap was prediken een uitdaging. Maar een volletijdevangeliste, Paola genaamd, kwam uiteindelijk in contact met Jaklina, een Macedonische dame. Na enkele gesprekken moedigde Jaklina haar vriendin Susanna aan de bijbel te onderzoeken. Vervolgens sprak Susanna met andere bloedverwanten. Weldra bestudeerden vijf familieleden geregeld de bijbel, bezochten christelijke vergaderingen en brachten wat zij leerden in praktijk. In weerwil van de problemen waaraan zij het hoofd moeten bieden, worden zij door Jehovah en zijn Woord vertroost.

Een non aanvaardt van Jehovah afkomstige vertroosting

In de stad Formia sprak een volletijdevangeliste, Assunta genaamd, met een vrouw die enigszins moeilijk liep. De vrouw was een non die tot een religieuze orde behoorde die hulp biedt aan de zieken en de zwakken in zowel ziekenhuizen als particuliere woningen.

Assunta zei tot de non: „U hebt ook pijn, nietwaar? Droevig genoeg hebben wij allemaal met problemen te kampen.” Daarop barstte de non in tranen uit en zette uiteen dat zij ernstige gezondheidsproblemen had. Assunta moedigde haar aan door te zeggen dat de God van de bijbel haar kon vertroosten. De non nam de op de bijbel gebaseerde tijdschriften die Assunta haar aanbood.

Tijdens hun volgende gesprek gaf de non, die Palmira heette, toe dat zij veel pijn had. Zij had lange tijd in een instituut gewoond dat door nonnen werd geleid. Toen zij er om gezondheidsredenen tijdelijk weg moest, mocht zij niet terugkomen. Niettemin voelde Palmira zich aan God gebonden door de geloften die zij als non had afgelegd. Zij wendde zich voor „behandeling” tot genezers maar werd door de ervaring getraumatiseerd. Palmira stemde erin toe de bijbel te bestuderen en een jaar lang bezocht zij christelijke vergaderingen. Vervolgens verhuisde zij naar een andere streek en verloor de Getuige het contact met haar. Er gingen twee jaar voorbij voordat Assunta haar terugvond. Palmira ondervond grote tegenstand van haar familie en de geestelijkheid. Niettemin hervatte zij haar bijbelstudie, maakte geestelijke vorderingen en werd als een van Jehovah’s Getuigen gedoopt.

Ja, velen worden aangemoedigd door de boodschap van ’de God die vertroosting schenkt’ (Romeinen 15:4, 5). Bijgevolg zijn de Italiaanse getuigen van Jehovah vastbesloten om God te blijven navolgen door anderen zijn schitterende boodschap van vertroosting aan te bieden.