ဘဝ​အတ္ထုပ္ပတ္တိ

စွန့်ပစ်​ခံရ​သော​မိဘမဲ့​တစ်ဦး မေတ္တာရှင်​ဖခင်​ကို​ရှာတွေ့

ဒီ​မီ​ထ​ရ​စ္စ စီဒီ​ရို​ပေါ​လော့​စ် ပြောပြ​သည်

အရာရှိ​က ရိုင်ဖယ်​ကို ကျွန်တော့်​ရှေ့ ထိုး​ပေး​ပြီး “ပစ်​လေ၊ သေနတ်​ကိုင်​ပြီး​ပစ်လိုက်​စမ်း” လို့​ဟိန်းဟောက်​လိုက်တယ်။ ကျွန်တော် အေးအေးဆေးဆေး​ပဲ ငြင်း​လိုက်တယ်။ အရာရှိ​ပစ်လိုက်​တဲ့ ကျည်ဆန်​တွေ​ဟာ ကျွန်တော့်​ပခုံး​ပေါ်ကနေ ဖြတ်သန်း​သွားတာကို စစ်သား​တွေ​မြင်​လိုက်ရ​တော့ လန့်ဖျပ်​သွား​ကြတယ်။ ကျွန်တော် သေရ​တော့​မယ့်​ပုံ​ပဲ။ တော်​ပါ​သေး​တယ်၊ မသေ​ခဲ့​ဘူး။ ကျွန်တော်​အသက်ဘေး​ကြုံ​ရတာ ဒါ​ပထမ​ဆုံး​အကြိမ်​တော့ မဟုတ်ဘူး။

ကျွန်တော့်​မိသားစုဟာ တူရကီ​နိုင်ငံ၊ က​က်​ပ​ဒိုး​ရှီး​ယား၊ ကိုင်​ဇ​ရီး​မြို့အနီး​မှာ​နေထိုင်တဲ့ လူမျိုးစု​ငယ်​လေး​တစ်ခု​က​ပါ။ အဲ့ဒီ​ဒေသက​လူတွေဟာ စီ.အီး.ပထမ​ရာစု​က ခရစ်ယာန်​ဘာသာ​ကို လက်ခံခဲ့​ပုံ​ရတယ်။ (တမန်​တော် ၂:၉) ဒါပေမဲ့ ၂၀ ရာစု​အစ​မှာ ခေတ်​က အကြီးအကျယ်​ပြောင်းလဲ​ခဲ့တယ်။

ဒုက္ခသည်​ဘဝ​မှ မိဘမဲ့​ဖြစ်​ခဲ့​ရ

၁၉၂၂ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်တော့်​ကို​မွေး​ပြီး လအနည်းငယ်​ကြာ​တော့ လူမျိုးရေး​ပဋိပက္ခ​ကြောင့် ကျွန်တော့်​မိသားစုဟာ ဒုက္ခသည်​တွေ​အဖြစ် ဂရိ​နိုင်ငံ​ကို ထွက်ပြေး​ခဲ့​ကြရတယ်။ ကြောက်​စိတ်မွှန်​နေတဲ့ ကျွန်တော့်​မိဘတွေလည်း လ​သားလေး​ဖြစ်​တဲ့ ကျွန်တော်​က​လွဲလို့ ဘာ​ဆို​ဘာမှ ပါ​မလာ​ခဲ့​ဘူး။ အခက်အခဲ​တွေ အလူးအလဲ​ခံစား​ရပြီး​နောက် ဂရိ​နိုင်ငံ​မြောက်ပိုင်း၊ ဒ​ရာ​မာ​မြို့အနီး​က ကီ​ရီ​ယာ​ရွာမှာ ဆင်းရဲ​နုံ​ချာ​တဲ့​ဘဝ ရောက်​ခဲ့​ကြရတယ်။

ကျွန်တော်​လေးနှစ်​သား​အရွယ်၊ ကျွန်တော့်​ညီလေး​မွေး​ပြီး​တဲ့​နောက် အဖေ​ဆုံးသွား​ရှာတယ်။ အသက် ၂၇ နှစ်ပဲ​ရှိသေး​တဲ့ အဖေ့​ခမျာ ခေတ်ဆိုး​ခေတ်​ကျပ်​ကြီး​ကြောင့် လဲသွား​တာ။ မကြာ​ပါ​ဘူး၊ အမေ​လည်း ဆင်းရဲ​ချို့ငဲ့​လွန်းလို့ ဆုံးသွား​ရှာတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ညီအစ်ကို​နှစ်ယောက်​ဟာ ခိုကိုးရာ​မဲ့​ဖြစ်​ပြီး ကျန်ရစ်​ခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ မိဘမဲ့​ဂေဟာ​တစ်ခု​ပြီး​တစ်ခု​ဆီ​ကို အ​ပို့​ခံရ​တာ ကျွန်တော် ၁၂ နှစ်​သား​အရွယ်မှာ သက်သာလောနိတ်​မြို့က မိဘမဲ့​ဂေဟာ​ကို​ရောက်​လာတယ်၊ အဲ့ဒီ​မှာ စက်​ပြင်​အဖြစ် အလုပ်သင်​ခဲ့တယ်။

မိဘမဲ့​ဂေဟာ​ရဲ့ ဖော်ရွေမှု​မရှိ၊ အေး​တိ​အေးစက်​ဝန်းကျင်​မှာ ကြီးပြင်း​လာတာ​ကြောင့် လူတချို့ ဘာကြောင့် ဒီလောက်​ဆင်းရဲ​ဝေဒနာ​နဲ့ မတရားမှုတွေ​ခံစား​ရတယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်​သိချင်ခဲ့တယ်။ ဒီလို​ဝမ်းနည်းစရာ​အခြေအနေ​မျိုး​တွေ​ကို ဘုရားသခင် ဘာကြောင့်​ခွင့်ပြု​ရတာလဲ​လို့ ကိုယ့်​ကိုယ်ကို​မေး​မိတယ်။ ဘုရားသခင်​ဟာ တကယ့်​တန်ခိုးရှင်​ဖြစ်တယ်​လို့ ဘာသာရေး​ပညာပေး​သင်တန်း​တွေ​မှာ သင်ပေးပေမဲ့ ဆိုးသွမ်းမှု​တွေ တည်ရှိ၊ ပျံ့နှံ့​နေရ​တဲ့​အကြောင်း ကျိုးကြောင်း​ရှင်းပြ​တာ​မရှိဘူး။ ဂရိ​သြ​သ​ဒေါ​က်​ချာ့ခ်ျ​ဟာ အကောင်းဆုံး​ဘာသာ​ဖြစ်တယ်​လို့ နာမည်ကြီး​ဂါထာ​တစ်ပုဒ်​က ဆိုတယ်။ “ဩသ​ဒေါ​က်​ချာ့ခ်ျ​သာ အကောင်းဆုံး​ဘာသာ​ဆိုရင် ဘာကြောင့် လူတိုင်း​သြ​သ​ဒေါ​က်​မဖြစ်​သလဲ” လို့ ကျွန်တော်​မေးတဲ့အခါ ကျေနပ်​လောက်​စ​ရာ ဘာ​အဖြေ​မှ မရခဲ့​ပါ​ဘူး။

ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်​ဆရာ​က ကျမ်းစာ​ကို​အရမ်း​လေးမြတ်​ပြီး သန့်ရှင်းတဲ့​စာအုပ်​ဖြစ်တယ်​လို့​ပြော​တယ်။ မိဘမဲ့​ဂေဟာ​ရဲ့​ညွှန်ကြားရေးမှူး​က​လည်း ဒီလိုပဲ​သဘောထား​ပေမဲ့ ဘာသာရေးပွဲ​တွေ​ကို ဘာကြောင့်​ရှောင်​မှန်း​မသိ​ဘူး။ တစ်ခါ​က အဲဒီ​အကြောင်း​မေးမြန်း​ကြည့်​တော့ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​နဲ့ သူ​ကျမ်းစာ​လေ့လာ​ဖူး​တယ်လို့​ပြောပြ​တယ်၊ ဘယ်​ဘာသာ​မှန်း​တော့ ကျွန်တော်​မသိခဲ့ဘူး။

သက်သာလောနိတ်​မိဘမဲ့​ဂေဟာ​မှာ ပညာ​သင်​ပြီးသွား​တဲ့​အခါ ကျွန်တော့်​အသက် ၁၇ နှစ်​ရှိနေပြီ။ ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​စ​ဖြစ်နေ​ပြီး ဂရိ​နိုင်ငံ​က နာဇီ​လက်အောက်​မှာ​ရှိတယ်။ လမ်းပေါ်မှာ လူတွေ​ငတ်ပြတ်​ပြီး သေနေ​ကြတယ်။ ကျွန်တော်​လည်း အသက်ဆက်​နိုင်​ဖို့ တော​ပိုင်း​ကို​ထွက်ပြေး​ပြီး လုပ်ခ​နည်းနည်းလေး​ရတဲ့​အလုပ် လုပ်ခဲ့တယ်။

သမ္မာကျမ်းစာ​က အဖြေပေး

၁၉၄၅၊ ဧပြီလ​မှာ သက်သာလောနိတ်​မြို့ကို ကျွန်တော်​ပြန်ရောက်​လာတဲ့အခါ ကျွန်တော်​နေခဲ့​ဖူး​တဲ့ မိဘမဲ့​ဂေဟာ​တွေ​ထဲ​က ငယ်​သူငယ်ချင်း​တစ်ယောက်​ရဲ့​အစ်မ​က ကျွန်တော့်​ဆီ​အလည်​လာတယ်။ ပေ​ရှယ်​လီ​ယေ​က သူ့​အစ်ကို​ပျောက်​သွား​လို့ သတင်း​များ​ရ​သလား​လို့ လာ​မေး​တာ​ပါ။ ကျွန်တော်​တို့​စကားပြော​ရင်း သူဟာ ယေဟောဝါသက်သေ​တစ်ယောက်​ဖြစ်​တဲ့​အကြောင်း၊ လူတွေကို ဘုရားသခင်​စိတ်ဝင်စား​တဲ့​အကြောင်း​ပြောပြ​တယ်။

ကျွန်တော်​လည်း စိတ်နာ​နာ​နဲ့ မဖြစ်​နိုင်​ပါ​ဘူးလို့​ကန့်ကွက်​လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်​ငယ်ငယ်​ကတည်းက ဘာကြောင့်​ဆင်းရဲ​ခက်ခဲ​ရသလဲ၊ ဘာကြောင့်​မိဘမဲ့​ဖြစ်​ရသလဲ၊ တကယ် အကူအညီ​လိုအပ်​တဲ့​အချိန်​မှာ ဘုရားသခင်​ဘယ်​ရောက်နေ​သလဲ​ဆိုပြီး မေးလိုက်တယ်။ “ဒါတွေဟာ တကယ်ပဲ ဘုရားသခင်​ကြောင့်​လား” လို့ သူ​ပြန်​ဖြေတယ်။ ဘုရားသခင်​ဟာ လူတွေကို​ဆင်းရဲ​ဝေဒနာ​တွေ ခံစား​စေ​တာ​မဟုတ်ဘူးလို့ သူ့ရဲ့​ကျမ်းစာ​ထဲ​ကနေ ဖတ်ပြ​တယ်။ ဖန်ဆင်း​ရှင်ဟာ လူတွေကို​ချစ်တယ်၊ မကြာခင် အခြေအနေ​တွေ ကောင်းမွန်​လာ​စေ​လိမ့်မယ်လို့ နားလည်အောင် ရှင်းပြ​ပေး​ခဲ့တယ်။ ဟေရှာယ ၃၅:၅-၇ နဲ့ ဗျာ. ၂၁:၃၊ ၄ စတဲ့ ကျမ်းချက်​တွေ​ကို​ဖတ်ပြ​ပြီး မကြာခင် စစ်၊ ပဋိပက္ခ၊ အဖျား​အနာ၊ သေခြင်း​တွေ​မရှိတော့ဘူး၊ အဲဒီနောက် သမာဓိ​စောင့်သိ​သူတွေဟာ ကမ္ဘာ​ပေါ် ထာဝစဉ်​နေထိုင်ကြ​ရတော့မယ်​လို့ သူ​ရှင်းပြတယ်။

အထောက်အကူ​ပြု​မိသားစု​တစ်စု တွေ့ ရှိ

ပြောက်ကျားစစ်​တပ်​ရဲ့​တိုက်ပွဲ​တစ်ခု​မှာ ပေ​ရှယ်​လီ​ယေ​ရဲ့​အစ်ကို ဆုံး​သွားတယ်​ဆိုတာ သိခဲ့ရတယ်။ သူ့ရဲ့​မိသားစုကို​အားပေး​နှစ်သိမ့်​ဖို့ ကျွန်တော်​အလည်​သွားခဲ့​ပေမဲ့ သူတို့က ကျွန်တော့်​ကို ကျမ်းစာ​နဲ့​နှစ်သိမ့်​ပေး​ခဲ့တယ်။ ကျမ်းစာ​ရဲ့​နှစ်သိမ့်မှု​တွေ ပို​ရရှိဖို့ သူတို့ဆီ​ပြန်သွား​ရင်း မကြာခင်​မှာ လျှို့ဝှက်​စည်းဝေး​ပြီး ကျမ်းစာ​လေ့လာ၊ ဝတ်ပြုကြတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေ​အဖွဲ့​ငယ်​လေးမှာ ကျွန်တော်​ပါဝင်​လာတယ်။ ယေဟောဝါ​သက်သေတွေကို ပိတ်ပင်​တားမြစ်​ထား​ပေမဲ့ သူတို့နဲ့​ဆက်​ပူးပေါင်း​ဖို့ ကျွန်တော်​ဆုံးဖြတ်​ခဲ့တယ်။

အဲ့ဒီ​နှိမ့်ချ​သူ ခရစ်ယာန်​အုပ်စု​လေးမှာ ကျွန်တော်​ငတ်မွတ်​တောင့်တ​နေတဲ့ နွေးထွေးမှု​နဲ့ မိသားစု​စိတ်ဓာတ်​ကို​တွေ့ရှိ​ရတယ်။ ကျွန်တော်​အရမ်း​လိုအပ်​နေတဲ့ ဝိညာဉ်​ရေး​ထောက်မ​ကူညီ​မှု​တွေ သူတို့​ပေး​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်​ကို ကူညီ​နှစ်သိမ့်​ပေးဖို့​အသင့်​ရှိတဲ့ ကိုယ်ကျိုးမဖက်၊ ဂရုစိုက်​တတ်​တဲ့​မိတ်ဆွေ​တွေ သူတို့​ထဲမှာ​တွေ့ရှိ​ခဲ့တယ်။ (၂ ကောရိန္သု ၇:၅-၇) အဲ့​ဒါ​ထက်​အရေးကြီးတာက အခု ကျွန်တော့်​ရဲ့​မေတ္တာရှင်​ဖခင်​လို့​သဘောထား​နိုင်​တဲ့ ယေဟောဝါ​ဆီ​ချဉ်းကပ်​ဖို့ အကူအညီ​ရခဲ့​တာ​ဖြစ်တယ်။ ကိုယ်တော်​ရဲ့​အရည်အချင်းတွေ​ဖြစ်​တဲ့ ချစ်ခြင်း​မေတ္တာ၊ သနား​ကြင်နာ​မှု၊ စိုးရိမ်​ပူပန်​စိတ်​တို့​ဟာ တကယ်​နှစ်သက်စရာ​ပဲ။ (ဆာလံ ၂၃:၁-၆) အခု​မှ​ပဲ ကျွန်တော့်​မှာ ဝိညာဉ်​ရေး​မိသားစုနဲ့ မေတ္တာရှင်​ဖခင်​ရှိ​လာတယ်! ကျွန်တော် အရမ်း​စိတ်​ကြည်နူး​မိတယ်။ မကြာခင် ယေဟောဝါ​ကို​ဆက်ကပ်​အပ်နှံ​ချင်စိတ်​ပေါ်လာ​ပြီး ၁၉၄၅၊ စက်တင်ဘာ​လမှာ​နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့တယ်။

ခရစ်ယာန်​အစည်းအဝေးတွေကို​တက်​လို့ အသိပညာ​တိုးလာ​ရုံ​မ​က​ဘူး၊ ယုံကြည်ခြင်းလည်း တိုးများ​လာတယ်။ အစည်းအဝေးတွေ​တက်​ဖို့ ရွာ​ကနေ သုံး​မိုင်​လမ်းလျှောက်သွား​ရတယ်၊ အဲဒီ​တစ်နည်း​ပဲ​ရှိလို့ လမ်းလျှောက်သွား​ရင်း မမေ့နိုင်​တဲ့​ဝိညာဉ်​ရေး​စကား​တွေ​ကို အချင်းချင်း​ပြောဆို​ဆွေးနွေး​ခဲ့​ကြတယ်။ ၁၉၄၅ ခုနှစ်​အကုန်ပိုင်း​ကျ​တော့ အချိန်ပြည့်​ဧဝံဂေလိ​လုပ်ငန်းမှာပါ​ဝင်နိုင်​တဲ့​အကြောင်း သိလိုက်​ရတဲ့အခါ ကျွန်တော်​ရှေ့ဆောင်​စ​လုပ်ခဲ့တယ်။ ယေဟောဝါ​နဲ့​ဆက်ဆံ​ရေး​ကောင်း​ဖို့ အရေးကြီး​နေတယ်၊ ဘာကြောင့်လဲ​ဆိုတော့ ကျွန်တော်​ရဲ့​ယုံကြည်ခြင်းနဲ့ သမာဓိဟာ အဆုံးစွန်​စမ်းသပ်ခံ​ရတော့မယ်။

ဆန့်ကျင်မှု ထင်သလို​ဖြစ်​မလာ

ရဲတွေ​က ကျွန်တော်​တို့​အစည်းအဝေး​လုပ်တဲ့​နေရာကို သေနတ်​ချိန်​ပြီး​ဝင်စီး​တတ်တယ်။ ဂရိ​နိုင်ငံ​မှာ ပြည်တွင်းစစ်​ဖြစ်နေ​လို့ မာ​ရှယ်​လော​ထုတ်​ထား​တယ်။ အတိုက်အခံ​အုပ်စု​တွေ​က မုန်းတီးစိတ်​နဲ့ အချင်းချင်း​တိုက်ခိုက်​နေကြ​တယ်။ အဲ့ဒီ​အခြေအနေ​ကို အခွင့်ကောင်း​ယူပြီး ဓမ္မ​ဆရာ​တွေ​က ကျွန်တော်​တို့​ဟာ ကွန်မြူနစ်​ဖြစ်တယ်​လို့ အာဏာပိုင်တွေ​အထင်လွဲ​အောင်​လုပ်ပြီး ရက်ရက်စက်စက်​နှိပ်စက်​ဖို့ သွေးထိုးခဲ့​ကြတယ်။

နှစ်နှစ်​အတွင်း ကျွန်တော်​တို့​အကြိမ်ကြိမ်​အဖမ်းခံ​ခဲ့​ရတယ်၊ ခြောက်​ကြိမ်​မြောက်​မှာ​တော့ လေးလ​ကျော်​ထောင်ချ​ခံ​ခဲ့​ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ထောင်​ထဲမှာ နိုင်ငံရေး​အကျဉ်းသားတွေ​ပြည့်နေ​လို့ ကျွန်တော်​တို့ကို ပြန်​လွှတ်လိုက်တယ်။ မထင်မှတ်​ဘဲ လွတ်မြောက်​လာလို့ ဆက်​ဟောပြောကြ​ပေမဲ့ မကြာခင် ပြန်​အဖမ်း​ခံရ​တယ်၊ တစ်ခါ​က​ဆိုရင် တစ်ပတ်​အတွင်း သုံးကြိမ်​တောင်​အဖမ်းခံ​ခဲ့​ရတယ်။ ညီအစ်ကို​အတော်များများ တစ်ကျွန်း​ပို့​ခံရ​မှန်း ကျွန်တော်​တို့​သိထားကြတယ်။ အဲ့ဒီ​လို​စမ်းသပ်ခံ​ရ​ရင် ကျွန်တော့်​ရဲ့​ယုံကြည်ခြင်း​ခိုင်ခံ့​ပါ့​မလား။

ရဲစခန်း​ဆီ ပုံမှန်​အစစ်​ဆေး​ဝင်​ရတဲ့ အစမ်း​ထားချိန်​မှာ ကျွန်တော့်​အခြေအနေ အရမ်း​ခက်​လာတယ်။ ကျွန်တော့်​ကို​စောင့်ကြပ်မှု​အောက်​ထား​ဖို့ အာဏာပိုင်တွေ​က ရဲစခန်း​ရှိတဲ့​သက်သာလောနိတ်​မြို့အနီး​က အ​ဗ်​ဗော​စ​မော​ရွာမှာ သွား​နေခိုင်း​တယ်။ အနီးအနား​က အခန်း​တစ်ခု​ကို​ငှား​နေပြီး ဝမ်းစာရှာ​လုပ်ငန်း​အတွက် နယ်လှည့်​လက်မှုပညာ​သည်​အဖြစ် ကြေးနီ​အိုး​တွေ​ကို ပွတ်တိုက်​ဆေးကြော​ပြီး အရောင်တင်​ပေး​တယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်​ရွာ​တွေ​မှာ ရှေ့ဆောင်​လုပ်​ရင်း ဒီ​အလုပ်လုပ်​လို့ ရဲတွေ​မသင်္ကာ​စ​ရာ​မဖြစ်​ဘဲ အိမ်တွေမှာ​ဝင်ထွက်​နိုင်​ခဲ့တယ်။ ဒါ​ကြောင့် လူ​အတော်များများ သတင်းကောင်း​ကြား​ရပြီး လက်ခံခဲ့​ကြတယ်။ အဲ့ဒီ​ထဲ​က​ဆယ်ယောက်​က​တော့ တဖြည်းဖြည်း​နဲ့ ယေဟောဝါ​ကို​ဆပ်ကပ်​အပ်နှံ​ဝတ်ပြု​သူတွေ ဖြစ်လာ​ကြတယ်။

ဆယ်နှစ်​အတွင်း အကျဉ်းထောင်​ရှစ်ခု

၁၉၄၉ ခုနှစ်​ကုန်​တဲ့​အထိ ရဲ​စောင့်ကြပ်မှု​အောက် ကျွန်တော်​နေခဲ့ရ​ပြီး​နောက်​အချိန်ပြည့်​အမှုဆောင်​လုပ်ငန်း​ဆက်​လုပ်ဖို့ သက်သာလောနိတ်​မြို့ကို ပြန်လာ​နိုင်​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်​ရဲ့​ပင်ပန်း​ဆင်းရဲမှု​တွေ ပြီးဆုံး​ပြီ​လို့​ထင်​နေ​ခါ​မှ ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်​မှာ စစ်​ထဲ​ဝင်​ဖို့​အမိန့်​ရခဲ့တယ်။ ကျွန်တော့်​ခရစ်ယာန်​ကြားနေ​မှု​ကြောင့် ‘စစ်​အတတ်ကို မသင်​ဖို့’ ဆုံးဖြတ်ထား​တယ်။ (ဟေရှာယ ၂:၄) အဲ့​ဒါနဲ့​ပဲ ဂရိ​နိုင်ငံ​ရဲ့ နာမည်​အဆိုးဆုံး​အကျဉ်းထောင်​တွေ​ဆီ ရောက်သွား​ရတော့မယ့် အဖြစ်ဆိုး​မျိုး​စတင်​ခဲ့တယ်။

ဒါတွေ​အားလုံး ဒ​ရာ​မာ​မြို့မှာ စ​ဖြစ်​ခဲ့​တာ။ အဲ့ဒီ​မှာ ကျွန်တော်​ထောင်ကျခါစ ပထမ​အပတ်​တွေ​မှာ စစ်မှုထမ်း​လူသစ်တွေ​က ပစ်​ကွင်း​ကို သေနတ်​နဲ့​ချိန်ရွယ်​ပစ်ခတ်​ကြရတယ်။ တစ်နေ့ ကျွန်တော့်​ကို အဲ့ဒီ​ပစ်​ကွင်း​ဆီ​ခေါ်သွား​ကြတယ်။ အရာရှိ​တစ်ယောက်​က ကျွန်တော့်​ရှေ့ ရိုင်ဖယ်​သေနတ်​ထိုး​ပေး​ပြီး ပစ်​ခိုင်းတယ်။ ကျွန်တော်​ငြင်း​လိုက်​တော့ ကျွန်တော့်​ကို စ​ပစ်ခတ်​တယ်။ ကျွန်တော်​အ​လျော့​မပေးဘူး​ဆိုတာ တခြား​အရာရှိ​တွေ​တွေ့​တဲ့​အခါ ကျွန်တော့်​ကို ရက်ရက်စက်စက်​ဝိုင်းပြီး​ထိုး​ကြတယ်။ စီးကရက်​မီးညှိ​ပြီး ကျွန်တော့်​လက်ဝါး​ထဲ ဖိ​ခြေ​ငြိမ်း​ပစ်​ကြတယ်။ အဲ့ဒီ​နောက် သုံးရက်လုံးလုံး တိုက်ပိတ်​ထား​ကြတယ်။ စီးကရက်​မီးလောင်​နာ​ကို မချိမဆံ့​ခံစား​ရတယ်၊ လက်​ပေါ်​က အမာရွတ်​တွေ​ဟာ နှစ်ချီ​မ​ပျောက်​တော့​ဘူး။

ကျွန်တော်​စစ်ခုံရုံး​တင်​မခံရ​ခင် ခရိ​ကျွန်း၊ အစ်​ရေ​ခ်လီ​အန်​မြို့က စစ်​စခန်း​ကို ပြောင်းရွှေ့​ခံ​လိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော့်​ရဲ့​သမာဓိကို​ချိုးဖျက်​ဖို့ အသေအလဲ​ရိုက်​ကြတယ်။ ကျွန်တော်​အလျှော့ပေး​မိ​မှာ​စိုးလို့ ကောင်းကင်​ခမည်းတော်​ကို ခွန်အား​ပေး​ပါ​ဆိုပြီး အကြီးအကျယ်​ဆုတောင်း​ခဲ့​ရတယ်။ အဲ့ဒီ​အချိန်​မှာ ‘သင့်ကို​စစ်​တိုက်၍ မ​နိုင်​ရ​ကြ။ သင့်ကို​ကယ်နုတ်ခြင်း​ငှာ သင်​နှင့်အတူ​ငါ​ရှိသည်​ဟု ထာဝရ​ဘုရားသခင်​မိန့်တော်မူ’ ခဲ့​တဲ့ ယေရမိ ၁:၁၉ က​စကား​ကို သတိရ​လိုက်တယ်။ “ဘုရားသခင်​ရဲ့​ငြိမ်သက်ခြင်း” ကြောင့် ကျွန်တော်​စိတ်​တည်ငြိမ်​ပြီး ငြိမ်းချမ်းမှု​ခံစား​ခဲ့​ရတယ်။ ယေဟောဝါ​ကို အကြွင်းမဲ့​အားကိုးခြင်း​ဟာ ဉာဏ်ပညာ​ဖြစ်တယ်​ဆိုတာ ကျွန်တော်​သဘောပေါက်​လာတယ်။—ဖိလိပ္ပိ ၄:၆၊ ၇; သု. ၃:၅။

အမှုစစ်ဆေး​ပြီး​တဲ့​နောက် ကျွန်တော် ထောင်ဒဏ်​တစ်သက်တစ်ကျွန်း​ချ​ခံရ​တယ်။ ယေဟောဝါ​သက်သေတွေကို အဆိုးတကာ့​အဆိုးဆုံး “နိုင်ငံ​ရဲ့​ရန်သူတွေ” လို့​ယူမှတ်​ထား​ကြတယ်။ ကျွန်တော်​တိုက်ပိတ်​ခံရ​တဲ့ ကင်​နီ​ယာ​မြို့ပြင်​က အစ်​စ​ဒင်​အကျဉ်းထောင်​မှာ အဲဒီ တစ်သက်တစ်ကျွန်း​ထောင်ဒဏ်​စ​ခဲ့တယ်။ အစ်​စ​ဒင်​ထောင်​က ရဲတိုက်​ဟောင်း​ကြီး​ဖြစ်​ပြီး ကျွန်တော့်​အခန်း​ထဲမှာ ကြွက်​တွေ​အပြည့်​ပဲ။ ဒါ​ကြောင့် ကျွန်တော့်​ကိုယ်​ပေါ် ကြွက်​တွေ​သွားလာ​တဲ့​အခါ ကျွန်တော့်​အသား​နဲ့​မထိ​စေဖို့ စောင်​အ​စု​တ်​တစ်ထည်​ကို ခေါင်းမြီးခြုံ​ထား​ရတယ်။ အဆုတ်​ရော​င်​ရောဂါ​နဲ့ အသည်းအသန်​ဖျား​သွားခဲ့​သေး​တယ်။ ဆရာဝန်​က ကျွန်တော်​နေ​ပူ​စာ​ထွက်​လှုံ​ရမယ်ဆို​လို့ ထောင်​ဝင်း​ထဲ​က အကျဉ်းသားတွေ​နဲ့ စကားပြော​ဆို​ဆွေးနွေးခွင့်​ရခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်​ရဲ့​အခြေအနေ​ပို​ဆိုး​လာပြီး ဆိုးဆိုးရွားရွား​အဆုတ်​သွေးသွန်​တဲ့​အတွက် အစ်​ရေ​ခ်လီ​အန်​ဆေးရုံ​တက်​လိုက်ရတယ်။

ကျွန်တော့်​ရဲ့​ဝိညာဉ်​ရေး​မိသားစုက ခရစ်ယာန်​ချင်း​တွေ​ရောက်လာ​ပြီး အကူအညီ​ပေး​ကြ​ပြန်​တယ်။ (ကောလောသဲ ၄:၁၁) အစ်​ရေ​ခ်လီ​အန်​မြို့က ညီအစ်ကို​တွေ ကျွန်တော့်​ဆီ​မှန်မှန်​လာပြီး နှစ်သိမ့်​အားပေးကြတယ်။ စိတ်ဝင်စား​သူတွေကို​သက်သေခံဖို့ စာပေ​တွေ​လိုချင်​တယ်လို့ သူတို့ကို​ပြောပြ​တော့ စာပေ​တွေ​ကို​ဝှက်ထား​နိုင်​ဖို့ နှစ်ထပ်​အဝတ်​သေတ္တာ​တစ်လုံး ယူလာ​ပေး​တယ်။ အဲ့ဒီ​အကျဉ်းထောင်​တွေ​ထဲမှာ ကျွန်တော်​နေခဲ့​ချိန်​အတွင်း အနည်းဆုံး​အဖော်​ခြောက်​ယောက်​ကို ခရစ်ယာန်စစ်​တွေ​ဖြစ်​လာအောင်​ကူညီ​နိုင်​ခဲ့လို့ ဝမ်းသာ​မိတယ်!

အဲ့ဒီ​အတောအတွင်း ပြည်တွင်းစစ်​ပြီး​သွားတယ်၊ ကျွန်တော့်​ရဲ့​ထောင်ဒဏ်​ကို ဆယ်နှစ်​ဆိုပြီး​စီရင်​လိုက်​တော့ ကျန်​တဲ့​အချိန်အတွင်း ရီ​သမ်​နို၊ ဂျန်​တီ​ကူလီ​နဲ့ ကက်စန်​ဒ​ရာ​အကျဉ်းထောင်​တွေ​မှာ နေခဲ့​ရတယ်။ ဆယ်နှစ်​အတွင်း အကျဉ်းထောင်​ရှစ်ခု​မှာ နေခဲ့ရ​ပြီး​နောက် ကျွန်တော့်​ကို​လွှတ်​ပေး​တော့ သက်သာလောနိတ်​မြို့ကို ပြန်လာ​ခဲ့တယ်၊ ကျွန်တော်​ချစ်ခင်​ရတဲ့ ခရစ်ယာန်​ညီအစ်ကို​တွေ​က လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ​ကြိုဆို​ကြတယ်။

ခရစ်ယာန်​ညီအစ်ကို​အသင်းအပင်း​တွင် ကြီးပွား​နေခြင်း

အခုတော့ ဂရိ​နိုင်ငံ​မှာ သက်သေခံတွေ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဝတ်ပြု​နိုင်​ကြပြီ။ ကျွန်တော်​လည်း ချက်ချင်းပဲ အချိန်ပြည့်​အမှုဆောင်​လုပ်ငန်းမှာ ဆက်​ပါဝင်​ခဲ့တယ်။ မကြာခင်​မှာ နောက်​ကောင်းချီး​တစ်ခု​ထပ်​ရခဲ့တယ်၊ ယေဟောဝါ​ကို​ချစ်​ပြီး တက်တက်ကြွကြွ​ဟောပြောတဲ့ တည်ကြည်သူ​ခရစ်ယာန်​ညီအစ်မ ကာ​တီနာ​နဲ့ ခင်မင်​ရင်းနှီး​လာတယ်။ ၁၉၅၉၊ အောက်တိုဘာ​မှာ ကျွန်တော်​တို့ လက်ထပ်​လိုက်တယ်။ သမီးလေး အ​ဂါ​ပီ​မွေး​ပြီး​တဲ့​နောက် ကိုယ့်​ခရစ်ယာန်​မိသားစုနဲ့​ကိုယ်​ဖြစ်လာ​တော့ မိဘမဲ့​ဘဝ​ဆိုး​ကို တဖြည်းဖြည်း​မေ့ပျောက်​နိုင်​ခဲ့တယ်။ အဓိက​တော့ ကျွန်တော့်​ရဲ့​မိသားစုဟာ မေတ္တာရှင်​ကောင်းကင်ဖခင် ယေဟောဝါ​ရဲ့​ဂရုစိုက်​မှု​အောက် အမှုဆောင်​ရတာကို ကျေနပ်​မိတယ်။—ဆာလံ ၅:၁၁။

စား​ဝတ်​နေ​ရေး​အခက်အခဲ​တွေ​ကြောင့် ကျွန်တော်​ရှေ့ဆောင်​ဆက်​မ​လုပ်နိုင်​တော့​ပေမဲ့ ကျွန်တော့်​ဇနီး​ကို အချိန်ပြည့်​လုပ်ငန်း​ဆက်​လုပ်နိုင်ဖို့ ကူညီပေး​ခဲ့တယ်။ ၁၉၆၉ ခုနှစ်​ဟာ ကျွန်တော့်​ရဲ့​ခရစ်ယာန်​အသက်တာမှာ ထူးခြားတဲ့​နှစ်ပဲ၊ အဲ့ဒီ​တုန်း​က ဂျာမနီ​နိုင်ငံ၊ နျူ​ရင်​ဘာ့ဂ်​မြို့မှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တွေ​ရဲ့ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ​စည်းဝေးကြီး​တစ်ခု ကျင်းပ​ခဲ့တယ်။ အဲဒီကို​သွား​နိုင်​ဖို့ ပတ်စ်ပို့ (နိုင်ငံ​ကူး​လက်မှတ်) လျှောက်​တော့ အရမ်း​ကြာ​လို့ ကျွန်တော့်​ဇနီး​က ရဲစခန်း​ကို​သွားပြီး နှစ်လ​ကျော်​တာ​တောင် ဘာကြောင့် ကျွန်တော့်​ရဲ့​ပတ်စ်ပို့ မကျ​သေး​သလဲ​လို့​မေးတဲ့အခါ အရာရှိ​က အံဆွဲ​ထဲ​က ဖိုင်တွဲ​ထူ​ကြီး​တစ်ခု​ကို​ထုတ်ပြီး “ဂျာမနီ​ကလူ​တွေ​ကို ဘာသာ​ပြောင်း​စေနိုင်​ဖို့ ဒီ​လူ​အတွက် ပတ်စ်ပို့​ရ​ချင်​တာ​လား။ လုံးဝ​မပေး​နိုင်ဘူး! သူဟာ အန္တရာယ်​ကောင်​ပဲ” လို့​ပြော​ခဲ့တယ်။

ဒါပေမဲ့ ယေဟောဝါ​ရဲ့​မစမှု၊ ညီအစ်ကို​တချို့​ရဲ့​အကူအညီ​နဲ့ အုပ်စု​လိုက်​ပတ်စ်ပို့​လျှောက်​ခွင့်​ရတဲ့​အတွက် အဲဒီ​ပျော်စရာ​သိပ်​ကောင်း​တဲ့​စည်းဝေးကြီး​ကို ကျွန်တော်​တက်​နိုင်​ခဲ့တယ်။ အများဆုံး​တက်ရောက်သူ ၁၅၀,၀၀၀ အထိ​ရှိပြီး ဒီ​အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ​ဝိညာဉ်​ရေး​မိသားစုကို ယေဟောဝါ​ရဲ့​ဝိညာဉ်​တော်​လမ်းညွှန်​နေပြီး စည်းလုံးစေ​တာ​ကို အထင်အရှား​တွေ့မြင်​နိုင်​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်​အသက်ကြီး​လာတဲ့အခါ ခရစ်ယာန်​ညီအစ်ကို အသင်းအပင်း​ကို အရင်ကထက် ပို​ပြီး​တန်ဖိုး​ထား​တတ်​လာတယ်။

၁၉၇၇ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်တော့်​ရဲ့​ချစ်​ဇနီး၊ တည်ကြည်​တဲ့​အဖော်မွန် ကွယ်လွန်​သွား​ရှာတယ်။ ကျွန်တော့်​သမီးလေးကို ကျမ်းစာ​မူတွေ​အတိုင်း အတတ်နိုင်ဆုံး​ပြုစု​ပျိုးထောင်​ပေး​ခဲ့​ပေမဲ့ ကျွန်တော်​တစ်ကိုယ်တည်း​မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီ​တစ်ခါ​လည်း ဝိညာဉ်​ရေး မိသားစုက ကူညီပေး​ပြန်​တယ်။ အဲ့ဒီ​လို​အခက်အခဲ​ကြား​က ညီအစ်ကို​တွေ​ကူညီပေး​ခဲ့​တာ​ကို အမြဲ​ကျေးဇူး​တင်​နေမယ်။ တချို့​ဆိုရင် သမီးကို​ဂရုစိုက်​စောင့်ရှောက်​ပေးဖို့ ကျွန်တော့်​အိမ်ကို ခဏ​ပြောင်း​လာပြီး​နေ​ပေး​ကြတယ်။ သူတို့ရဲ့​ကိုယ်ကျိုး​စွန့်​မေတ္တာကို ဘယ်တော့မှ​မမေ့​နိုင်ဘူး။—ယောဟန် ၁၃:၃၄၊ ၃၅။

အ​ဂါ​ပီ​အရွယ်ရောက်​လာတော့ ညီအစ်ကို အီလီယပ်စ်​နဲ့ လက်ထပ်ခဲ့​တယ်။ သူတို့မှာ သားလေး​ယောက်​ရှိတယ်၊သူတို့​အားလုံး အမှန်တရား​ထဲမှာ​ရှိကြတယ်။ မကြာသေး​ခင်​နှစ်တွေ​မှာ ကျွန်တော်​အကြိမ်ကြိမ်​လေဖြတ်​ပြီး ကျန်းမာ​ရေး ပို​ဆိုး​လာတယ်။ သမီးရဲ့​မိသားစုက ကျွန်တော့်​ကို ကောင်းကောင်း​ဂရုစိုက်​ကြည့်ရှု​ပေး​ကြတယ်။ ကျန်းမာ​ရေး​မကောင်း​တော့​ပေမဲ့ ပျော်ရွှင်စရာ​အကြောင်း​တွေ အများကြီး​ရှိ​နေတုန်းပါပဲ။ သက်သာလောနိတ်​တစ်မြို့လုံး​မှာ ညီအစ်ကို​တစ်​ရာ​လောက်​ပဲ​ရှိပြီး အိမ်တွေမှာ အစည်းအဝေးတွေ လျှို့ဝှက်​ကျင်းပ​ခဲ့​ရတဲ့​အချိန်ကို သတိ​ရတယ်။ အခု​ဒီ​ဒေသမှာ တက်တက်ကြွကြွ​ရှိတဲ့​သက်သေခံ ငါး​ထောင်​နီးပါး​ရှိနေပြီ။ (ဟေရှာယ ၆၀:၂၂) စည်းဝေးကြီး​တွေ​မှာ ညီအစ်ကို​ငယ်​တချို့က ကျွန်တော့်​ဆီ​လာပြီး “ကျွန်တော်​တို့​အိမ်ကို မဂ္ဂဇင်း​တွေ​လာ​ပို့ပေး​တာ မှတ်မိသေးလား” လို့​မေးကြတယ်။ သူတို့ရဲ့​မိဘတွေက အဲ့ဒီ​မဂ္ဂဇင်း​တွေ​ကို​မဖတ်​ပေမဲ့ ကလေး​တွေ​က​ဖတ်​ပြီး ဝိညာဉ်​ရေး​မှာ​တိုးတက်လာ​ခဲ့​ကြတယ်!

ယေဟောဝါ​အဖွဲ့အစည်း​ရဲ့​တိုးတက်မှု​ကို ကျွန်တော်​တွေ့ရတဲ့​အခါ အခက်အခဲ​အားလုံး​ကို ခံစားရ​ကျိုး​နပ်​တယ်လို့​ထင်​မိတယ်။ ကျွန်တော့်​မြေး​တွေ​နဲ့ တခြား​လူငယ်တွေကို ငယ်ရွယ်ချိန်​မှာ ကောင်းကင်ဖခင်​ကို​သတိရပါ၊ အဲ့ဒီ​လို​ဆိုရင် ကိုယ်တော်​ဟာ ဘယ်တော့မှ​စွန့်ပစ်​ထား​မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ အမြဲ​ပြောပြ​တယ်။ (ဒေ. ၁၂:၁) ယေဟောဝါ​ပြော​ခဲ့​တဲ့​အတိုင်းပဲ ကိုယ်တော်​ဟာ ကျွန်တော့်​အတွက် “မိဘ​မရှိသော​သူတို့၏​အဘ” ဖြစ်လာ​တယ်။ (ဆာလံ ၆၈:၅) ကျွန်တော်​ငယ်ငယ်​ကတည်းက စွန့်ပစ်​ခံရ​တဲ့​မိဘမဲ့​တစ်ယောက်​ဖြစ်​ပေမဲ့ နောက်ဆုံး​တော့ မေတ္တာရှင်​ဖခင်​ကို ရှာတွေ့ ခဲ့တယ်!

 [စာမျက်နှာ ၂၂ ပါ ရုပ်ပုံ]

ဒ​ရာ​မာ​အကျဉ်းထောင်​တွင် ထမင်းချက်​အဖြစ် ကျွန်တော်​အလုပ်လုပ်​ခဲ့

 [စာမျက်နှာ ၂၃ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၅၉ ခုနှစ်၊ ကျွန်တော့်​တို့​လက်ထပ်​သည့်​နေ့တွင် ကာ​တီနာ​နှင့်အတူ

[စာမျက်နှာ ၂၃ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၆၀ ပြည့်လွန်​နှစ်များ​နှောင်းပိုင်း၊ သက်သာလောနိတ်​မြို့အနီး​ရှိ သစ်တော​တွင် ကျင်းပ​သော စည်းဝေးပွဲ​တစ်ခု

 [စာမျက်နှာ ၂၄ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၆၇ ခုနှစ်​တွင် ကျွန်တော်​တို့​သမီး​နှင့်အတူ