ဘဝ​အတ္ထုပ္ပတ္တိ

“နက်ဖြန်နေ့​၌ အဘယ်​သို့​ဖြစ်​မည်​ကို သင်တို့​မသိကြ”

ဟဲရ်​ဘက် ဂျဲန်​နစ်​ဇ် ပြောပြ​သည်

“တီ​မာ​ဆိပ်ကမ်း​မြို့ကနေ ဂါနာ​မှာ​ရှိတဲ့ ကင်းမျှော်စင်​အသင်းရဲ့​ဌာနခွဲရုံး​ကို ကျွန်တော်​ပြန်လာ​ချိန်မှာ မြို့ထဲ​ကို​ကား​ကြုံ​လိုက်​ချင်​နေတဲ့ လူငယ်​တစ်ဦး​ကို ကား​ရပ်​ပြီး ခေါ်​တင်​ခဲ့​ပါ​တယ်။ သက်သေခံဖို့​အခွင့်ကောင်း​ကို ကျွန်တော်​အရ​ယူခဲ့တယ်။ ကောင်းစွာ​သက်သေခံ​ခဲ့တယ်​လို့ ကျွန်တော်​ထင်​ခဲ့​တာ! ဒါပေမဲ့ အဲဒီ​လူငယ်ဟာ သူ​သွား​ချင်​တဲ့​နေရာလည်း​ရောက်​ရော ကား​ပေါ်​ကခုန်​ဆင်း​ပြီး သုတ်​ခြေ​တင်​ပြေး​သွားခဲ့တယ်။”

ဖော်ပြ​ပါ​အဖြစ်အပျက်ဟာ ကျွန်တော့်​ဘဝမှာ မဖြစ်​စ​ဖူး​တဲ့​အရာ ဖြစ်နေ​တယ်​ဆိုတာ​ကို​ပြ​တဲ့ သဲလွန်စ​တစ်ခု​ဖြစ်တယ်။ ဘာဖြစ်​ခဲ့တယ်​ဆိုတာ​ကို​မပြောပြ​ခင် ကနေဒါ​ပြည်သား​တစ်ယောက်​ဖြစ်​တဲ့​ကျွန်တော်​ဟာ ဂါနာ​ကို​ဘယ်လို​ရောက်လာ​တယ်​ဆိုတာ​ကို ပြောပြ​ပါ​ရစေ။

ကနေဒါ​နိုင်ငံ တိုရွန်တို​မြို့ရဲ့​မြောက်ဘက် ဆင်ခြေ​ဖုံး​ရပ်ကွက်​တစ်ခု​မှာ ၁၉၄၉ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာ​လလယ်​က​ဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ဟာ အိမ်သစ်​တစ်လုံး​ရေ​ရရှိဖို့​အတွက် ရေခဲ​ဖုံးနေတဲ့​မြေအောက်​လွှာ​ကို ပေပေါင်း​များစွာ တူးပြီး​ရုံ​ရှိသေးတယ်။ ချမ်းအေး​ပြီး​မောပန်း​နေတဲ့ ကျွန်တော်​တို့​အလုပ်သမား​အုပ်စု​ဟာ သစ်​တို​သစ်​စ​မီးဖို​နား​မှာ တိုးဝှေ့​ပူးကပ်​ပြီး ထရပ်ကား လာ​အခေါ်​ကို​စောင့်နေ​ကြတယ်။ ရုတ်တရက် အလုပ်သမားတွေ​ထဲ​က​တစ်ယောက်​ဖြစ်​တဲ့ အာနိုးလော်တန်​က “စစ်တိုက်ခြင်း​နှင့် စစ်တိုက်ခြင်း​သတင်း​များ၊” “ဤ​လောက​၏​အဆုံး၊” နဲ့​ကျွန်တော်​လုံးဝ​အကျွမ်းတဝင်​မရှိတဲ့ တခြား​စကား​အသုံးအနှုန်းတွေကို စပြီး​ပြော​နေတယ်။ အားလုံး ချက်ချင်းပဲ စကားပြော​ရပ်သွား​ကြ​ပြီး အရှက်ခွဲ​ကြ​ကာ တချို့​ဆိုရင် သူ့ကို​ရန်မူ​တဲ့​အထိ​ပြု​ခဲ့​ကြတယ်။ ကျွန်တော်​မှတ်မိ​နေ​သေး​တယ်၊ ‘အဲဒီ​လူဟာ အတော့်​ကို​သတ္တိ​ရှိတယ်! ဘယ်သူမှ​နားမထောင်​ချင်​ပေမဲ့ သူ​ဆက်​ပြော​တယ်။’ ဒါပေမဲ့ သူ​ပြော​ခဲ့​တဲ့​အရာ​တွေ​ဟာ ကျွန်တော့်​ဆီ​မှာ စွဲကျန်​ခဲ့​ပါ​တယ်။ ဒုတိယ​ကမ္ဘာ​စစ်​ပြီး​နောက် နှစ်​အနည်းငယ်​လောက်​မှာ​ဖြစ်​ပြီး ကျွန်တော့်​မိသားစုရဲ့ ဘိုး​စဉ်​ဘောင်​ဆက်​ဘာသာ​ဖြစ်​ခဲ့​တဲ့ ခရစ်တော်​၏​ညီတော်​များ​ဘာသာ​မှာ အဲဒီလို​အကြောင်းအရာ​မျိုးကို ကျွန်တော်​တစ်ခါ​မှ​မကြားခဲ့ဖူး​ဘူး။ အာရုံ​စူးစိုက်​နားထောင်​ခဲ့​ပြီး သူ့ရဲ့​ရှင်းပြချက်​တွေ​က ကျွန်တော့်​ကို ညှို့ယူ​သွားတယ်။

မကြာခင်​ပဲ အချက်အလက်​တွေ​ကို​ပို​သိနိုင်ဖို့ အာနိုး​ဆီ​ကို​ချဉ်းကပ်​ခဲ့တယ်။ နောက်ကြောင်း​ကို​ပြန်​ကြည့်​လိုက်ရင် ၁၉ နှစ်အရွယ် အ တွေ့​အ​ကြုံ​နည်းပါး​တဲ့​ကျွန်တော့်​အပေါ်မှာ သူနဲ့ သူ့​ဇနီး​ဂျီးန်​တို့ ဘယ်လောက်​သည်းခံ​ပြီး ကြင်နာ​မှု​ပြ​ခဲ့​ကြတယ်​ဆိုတာ​ကို နားလည်​လာတယ်။ သူတို့​အိမ်မှာ သူတို့နဲ့အတူ​ဆွေးနွေး​ဖို့​အတွက် အသိ​မပေး၊ မဖိတ်​ခေါ်​ဘဲ​နဲ့ မကြာခဏ​သွားခဲ့တယ်။ သူတို့ဟာ ကျွန်တော့်​ကို လမ်းမှန်​ပေါ်​တင်​ပေး​ပြီး ငယ်ရွယ်​တဲ့​ကျွန်တော့်​စိတ်​ထဲမှာ ရ​စ်​ဝဲ​နေတဲ့​စံနှုန်း​တွေ​နဲ့ ကိုယ်ကျင့်တရား​တွေ​ရဲ့ ကွဲပြား​ခြားနား​မှု​ကို ခွဲခြား​တတ်​ဖို့​ကူညီပေး​ခဲ့တယ်။ လမ်းဘေး​မီးဖို​ကနေ အစပြု​ခဲ့​တဲ့​အတွေ့အကြုံ​ပြီး​နောက် ဆယ်လ​အကြာ ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ် အောက်တိုဘာ ၂၂ ရက်မှာ ယေဟောဝါသက်သေ​တစ်ယောက်​အဖြစ် ကျွန်တော်​နှစ်ခြင်း​ခံ​ခဲ့​ပြီး ယခု​တိုရွန်တို​မြို့ထဲမှာ​ပါသွား​တဲ့ နော့သ်​ယောက်​မှာ​ရှိတဲ့ ဝေ့လ်​လိုး​ဒေးလ်​အသင်းတော်​နဲ့ ပူးပေါင်း​ခဲ့တယ်။

ဝတ်ပြုသူချင်း​တို့​နှင့်အတူ တိုးတက်​နေခြင်း

အသစ်​တွေ့​လာတဲ့​ယုံကြည်ခြင်းကို လိုက်လျှောက်ဖို့​ဆုံးဖြတ်ထား​တာ​ကို အဖေ​သိတဲ့​အခါ အိမ်တွင်း​အခြေအနေဟာ ပို​ပြီး​တင်းမာ​လာခဲ့တယ်။ မကြာသေး​ခင်​က အဖေဟာ အရက်မူး​နေတဲ့​ယာဉ်မောင်း​တစ်ယောက်​ကြောင့် ခေါင်းချင်းဆိုင်​တိုက်မိ​တဲ့​အမှုမှာ ဒဏ်ရာ​ရခဲ့ပြီး​နောက် ဆက်ဆံ​ရတာ​သိပ်​ခက်တယ်။ ကျွန်တော့်​ညီ​နှစ်ယောက်၊ ညီမ​နှစ်ယောက်​နဲ့​အမေ​ရဲ့​ဘဝဟာ ခက်ခဲ​ကျပ်တည်း​ခဲ့တယ်။ ကျမ်းစာ​အမှန်တရား​နဲ့​ပတ်သက်​တဲ့ တင်းမာမှု​တွေ ပြင်းထန်​လာခဲ့တယ်။ ဒါ​ကြောင့် ကျွန်တော့်​မိဘတွေ​နဲ့ စိတ်ဝမ်း​မ​ကွဲ​စေဖို့​နဲ့ ကျွန်တော်​ကိုယ်တိုင် “[အမှန်] တရားလမ်း” မှာ​တည်မြဲ​နိုင်​ဖို့ အိမ်က​ထွက်သွား​တာ​ဟာ အမြော်အမြင်​ရှိရာ​ရောက်တယ်လို့​ထင်​တယ်။—၂ ပေတရု ၂:၂။

၁၉၅၁ ခုနှစ်​ရဲ့​နွေ​ရာသီ​အကုန်ပိုင်း​မှာ အဲလ်​ဘာ​တာ​ပြည်နယ် ခိုး​လ်​မ​န်​မှာ​ရှိတဲ့ အသင်းတော်​ငယ်​တစ်ခု​မှာ အခြေချ​ခဲ့​ပါ​တယ်။ အဲ့ဒီ​အသင်းတော်မှာ လူငယ်​နှစ်ယောက်​ဖြစ်​တဲ့ ရော့စ်​ဟန့်​တ်​နဲ့ ကိသ်​ရော်ဘင်​တို့​ဟာ မှန်မှန်ရှေ့ဆောင်​လို့​ခေါ်​တဲ့ အချိန်ပြည့်​လူထုရှေ့​ဟောပြောခြင်း​မှာ အလုပ်များ​နေကြ​တယ်။ သူတို့က ကျွန်တော့်​ကို အဲဒီ​စေတနာ့​ဝန်ထမ်း​အမှုဆောင်ခြင်းနဲ့​ပတ်သက်ပြီး လမ်းပြ​ကူညီပေး​ခဲ့​ကြတယ်။ ၁၉၅၂ ခုနှစ် မတ်​လ ၁ ရက်မှာ မှန်မှန်ရှေ့ဆောင်​လုပ်ငန်းမှာ ကျွန်တော်​ပါဝင်​ခဲ့တယ်။

ကျွန်တော်​ရခဲ့တဲ့ အားပေး​ထောက်မမှု​တွေ​ကို တန်ဖိုး​ထား​မြတ်နိုးမှု​နဲ့​အတူ သတိရ​မိတယ်။ ကျွန်တော်​မှာ သင်ယူစရာတွေ​အများကြီး​ရှိပြီး ဒီ​အရာ​က ကျွန်တော်​ရဲ့​ပဏာမ​စမ်းသပ်​ရာ​နေရာ​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ အဲလ်​ဘာ​တာ​ပြည်နယ် လက်​သ်​ဘ​ရ​စ်ခ်ျ​အသင်းတော်​နဲ့​အတူ ရှေ့ဆောင်​လုပ်ငန်းမှာ တစ်နှစ်​လောက်​ပါဝင်​ပြီး​နောက် မမျှော်လင့်​ဘဲ နယ်လှည့်​ကြီးကြပ်မှူး​အဖြစ်​အမှုဆောင်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်​ခံရ​တယ်။ န​ယူး​ဘ​ရူးစ်​ဝ​စ်​ပြည်နယ်၊ မော်​န်​တန်​ကနေ ကွိ​ဘက်​ပြည်နယ်၊ ဂက်စ်​ပေ​အထိ ကနေဒါ​နိုင်ငံ​အရှေ့ဘက်​ကမ်းခြေ​တစ်လျှောက် ပျံ့နှံ့​တည်ရှိ​နေတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေ​များ​ရဲ့ အသင်းတော်​တွေ​မှာ အမှုဆောင်ဖို့​ဖြစ်တယ်။

အသက် ၂၄ နှစ်ပဲ​ရှိသေး​ပြီး အမှန်တရားမှာ​လူသစ်​သာ​ဖြစ်၊ အထူးသဖြင့် ကျွန်တော်​အမှုဆောင်​ရမယ့်​နေရာ​က ရင့်ကျက်တဲ့​သက်သေခံ​တွေ့​နဲ့​နှိုင်းယှဉ်​လိုက်ရင် အရည်အချင်း​မပြည့်မီ​ဘူးလို့​ခံစား​ခဲ့​ရတယ်။ နောက်ပိုင်း​လပေါင်း​များစွာအတွင်း​မှာ စိတ်ရင်းမှန်​နဲ့​ကြိုးစား​အားထုတ်ခဲ့တယ်။ အဲဒီနောက် နောက်ထပ်​အံ့အားသင့်​စ​ရာ​ဖြစ်ပျက်​ခဲ့​ပြန်​တယ်။

ဂိလဒ်​ကျောင်း​နှင့် ဂိုးလ်ကို့စ်​သို့

၁၉၅၅ ခုနှစ် စက်တင်ဘာ​မှာ နယူးယောက်၊ ဆောက်​သ်​လ​န်​စင်း​မှာ​ရှိတဲ့ ကင်းမျှော်စင်​သမ္မာကျမ်းစာ ဂိလဒ်​ကျောင်း​ရဲ့ ၂၆ ကြိမ်​မြောက်​သင်တန်းကို တခြား​ကျောင်းသား​တစ်​ရာ​လောက်​နဲ့​အတူပါ​ဝင်​တက်ရောက်​ဖို့ ဖိတ်ခေါ်​ခံ​ခဲ့​ရတယ်။ ငါး​လ​ကြာ အပြင်းအထန်​လေ့ကျင့်ပေး​မှု​နဲ့ လေ့လာမှု​ဟာ ကျွန်တော်​အမှန်​လိုအပ်​နေတဲ့​အရာ​တွေ​ဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော်​ရဲ့​စိတ်အား​ထက်သန်မှု​ဟာ အရမ်း​ကို​လှုံ့ဆော်မှု​ပေး​တဲ့ အဲဒီ​အုပ်စု​နဲ့ အတူ​နေရာ​ကနေ ခိုင်မာ​ခဲ့တယ်။ အဲဒီ​အချိန်​အတောအတွင်း ဒီနေ့​ထိ​တိုင် ကျွန်တော့်​ဘဝကို​ပြည့်စုံ​စေ​တဲ့ တခြား​တိုးတက်​ဖြစ်ပေါ်မှု​တစ်ခု​ရှိခဲ့တယ်။

ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​လုပ်ငန်း​အတွက် လေ့ကျင့်ပေး​နေတဲ့​ကျောင်းသား​တွေ​ထဲ​က အို​က်လီန်​စ​တာ့ဘ် ဆို​တဲ့​ညီမငယ်​တစ်ယောက်​ရှိတယ်။ အို​က်လီန်​ဟာ တည်ငြိမ်​တယ်၊ ဣန္ဒြေရှိ​တယ်၊ လက်တွေ့ကျ​လုပ်ကိုင်​နိုင်တယ်၊ ကျိုးနွံ​မှု​ရှိပြီး ရွှင်​ပျ​တဲ့​သဘော​ရှိသူ​ဖြစ်တယ်။ သူ့ကို​လက်ထပ်​ဖို့ အဆီ​အ​ငေါ်​မတည့်​ဖွင့်ပြော​တုန်း​က ကျွန်တော် ခပ်​လန့်​လန့်​ပဲ။ ဒါပေမဲ့ သူ,မငြင်းပယ်ခဲ့​ဘူး! အပြန်အလှန်​သဘောတူညီ​မှု​ရပြီး​ချိန်မှာ အို​က်လီန်​က ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု​ဖို့​တာဝန်ကျ​တဲ့ ကော့စ်တာရီကာ​ကို သွား​ရမှာဖြစ်​ပြီး ကျွန်တော်​က​တော့ အနောက်​အာဖရိကရဲ့ ဂိုးလ်ကို့စ် (ယခု​ဂါနာ) ကို​သွား​ရမှာ​ဖြစ်တယ်။

၁၉၅၆ ခုနှစ် မေလ​ရဲ့ တစ်ခု​သော​နံနက်ခင်း​မှာ နယူးယောက်၊ ဘ​ရွတ်​က​လင်​က ညီအစ်ကို​နေသန်နောရ်ရဲ့ ဆယ်​ထပ်​က​ရုံးခန်း​ကို ကျွန်တော်​ရောက်သွား​ခဲ့တယ်။ သူဟာ အဲဒီတုန်းက ကင်းမျှော်စင်​အသင်းရဲ့ ဥက္ကဋ္ဌ​ဖြစ်တယ်။ ဂိုးလ်ကို့စ်၊ တို​ဂို​လန်း (ယခု တို​ဂို)၊ အိုင်ဗရီကို့စ် (ယခု ကုတ်ဒ်​အ​ဗွား)၊ အထက်​ဗော်လ်​တာ (ယခု ဘာ​ကီ​နာ​ဖာ​ဆို) နဲ့​ဂမ်ဘီယာ​နိုင်ငံ​တွေ​မှာ ဟောပြောခြင်း​လုပ်ငန်း​ကို ကြီးကြပ်​ဖို့​အတွက် ဌာနခွဲ​အမှုထမ်း​တစ်ဦး​အဖြစ် ခန့်အပ်​ခံ​ခဲ့​ရတယ်။

ညီအစ်ကို​နောရ်​ရဲ့​စကား​တွေ​ဟာ မ​နေ့​တစ်နေ့​က​ပြော​ခဲ့​သလိုပဲ မှတ်မိ​နေတယ်။ “တာဝန်​တွေ​ကို ချက်ချင်း​လွှဲယူ​ဖို့​မလိုဘူး၊ အချိန်​ယူပါ၊ အဲဒီ​က အတွေ့အကြုံ​ရှိတဲ့​ညီအစ်ကို​တွေ​ဆီကနေ သင်ယူပါ။ အဲဒီနောက် အသင့်​ဖြစ်​ပြီ​လို့​ယူမှတ်​တဲ့​အခါ ဌာနခွဲ​အမှုထမ်း​အဖြစ် စပြီး​အမှုဆောင်​သင့်တယ်။ . . . ဒါက ခင်ဗျား​ကို​ခန့်အပ်​တဲ့​စာ​ဖြစ်တယ်။ ခင်ဗျား​ရောက်သွား​ပြီး ခု​နစ်​ရက်​ကြာ​တဲ့​အခါ တာဝန်​တွေ​ကို​ထမ်းဆောင်​သင့်တယ်။”

‘ခု​နစ်​ရက်​ပဲ၊’ ကျွန်တော်​သုံးသပ်ကြည့်​တယ်။ ‘“အချိန်​ယူပါ” ဆို​တဲ့​သူ့ရဲ့​အကြံပေး​ချက်​က​ကော။’ အံ့အားသင့်​စွာ​နဲ့ အဲဒီ​တွေ့ဆုံ​ပြောဆို​ရာ​ကနေ ပြန်လာ​ခဲ့တယ်။

နောက်ပိုင်း​ရက်​အနည်းငယ်​ဟာ လျင်မြန်​စွာ​ပဲ​ကုန်လွန်​ခဲ့တယ်။  သိပ်​မကြာခင်​မှာပဲ အသင်းမ​ရဲ့​ဘ​ရွတ်​က​လင်​ရုံး​တွေ​ကို​ဖြတ်ကျော်​ပြီး အိစ်ရေဗာမြစ်ရိုး​တစ်လျှောက်​ရွက်လွှင့်​တဲ့ ကုန်တင်​သင်္ဘော​ကုန်းပတ်​လက်​ရန်း​နား​မှာ​ရပ်နေ​ရင်း ဂိုးလ်ကို့စ်​သို့ ၂၁ ရက်​ကြာ အဏ္ဏဝါ​ပြင်​ခရီး​ကို စ​နှင်ခဲ့​တယ်။

အို​က်လီန်​နဲ့​ကျွန်တော်​ဟာ လေကြောင်း​ကနေ​စာ​အများကြီး​ရေးခဲ့ကြတယ်။ ၁၉၅၈ ခုနှစ်​မှာ ကျွန်တော်​တို့​ပြန်​ဆုံ​ကြ​ပြီး အဲဒီ​နှစ် ဩဂုတ်​လ ၂၃ ရက်​နေ့မှာ လက်ထပ်ခဲ့​ကြတယ်။ အရမ်း​ကောင်းမွန်​တဲ့​အိမ်ထောင်ဖက်​အတွက် ယေဟောဝါ​ကို ကျေးဇူး​မတင်​ဘဲ​မနေဘူး။

ခရစ်ယာန်​သာသနာပြု လုပ်ဖော်ဆောင်ဖက်တွေ၊ အသင်းမ​ဌာနခွဲရုံး​က အာဖရိကန်​ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ​တွေ​နဲ့​အတူ ၁၉ နှစ်​ကြာ အမှုဆောင်ခဲ့​ရတဲ့​အခွင့်ထူး​ကို ကျွန်တော်​အရမ်း​လေးမြတ်တယ်။ အဲ့ဒီ​အချိန်အတွင်း​မှာ ဗေသလ​မိသားစုဟာ လက်တစ်ဆုပ်​စာ​လေး​ကနေ ၂၅ ယောက်​လောက်​အထိ တိုးများ​လာခဲ့တယ်။ အဲဒါ​က ကျွန်တော်​တို့အတွက် စိန်ခေါ်ချက်​တွေ၊ အတွေ့အကြုံ​စုံ​အောင်​ရတဲ့ အကျိုး​ဖြစ်ထွန်း​တဲ့​နေ့ရက်​တွေ​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်​ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း​ပြောပြ​မယ်။ ကျွန်တော့်​အတွက် အထူး​စိန်ခေါ်ချက်​တစ်ခု​ဖြစ်​တဲ့ ပူအိုက်​စွတ်စို​တဲ့​ရာသီဥတု​ကို တွေ့ကြုံ​ခဲ့​ရတယ်။ ကျွန်တော်​ဟာ​အမြဲလို ချွေး​ထွက်​နေတတ်တယ်၊ အမြဲလို​စေး​ထ​န်း​ထ​န်း​ဖြစ်နေ​ပြီး တစ်ခါ​တ​လေ​ဒေါသ​ထွက်​နေ​ပုံ​ရတယ်။ ဘယ်လိုပဲ​ဖြစ်ပါစေ ဂါနာ​မှာ​ရှိတဲ့​ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​အရေအတွက်ဟာ ၁၉၅၆ ခုနှစ်​မှာ​ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ကြေညာသူ ၆,၀၀၀ ကျော်​ကနေ ၁၉၇၅ ခုနှစ်​မှာ ၂၁,၀၀၀ အထိ​တိုးများ​လာတဲ့​အတွက် အမှုဆောင်​ရတာ တကယ့်ကို​ရွှင်လန်းမှု​တစ်ရပ်​ဖြစ်​ခဲ့တယ်။ ဒါ့အပြင် အခု​အဲဒီမှာ လှုပ်ရှား​တဲ့​သက်သေခံ ၆၀,၀၀၀ ကျော်​ကို​တွေ့ရ​ခြင်း​က နှစ်ဆ​သော​ဝမ်းမြောက်​ရွှင်လန်းမှု​ကို​ဖြစ်စေ​ပါ​တယ်။

ကျွန်ုပ်​တို့​မျှော်လင့်​မထား​ခဲ့​တဲ့ “မနက်ဖြန်”

၁၉၇၀ ပြည့်နှစ်​လောက်​မှာ ရောဂါ​အမည်တပ်​ဖို့​အရမ်း​ခက်​တဲ့ ကျန်းမာ​ရေး​ပြဿနာ​တစ်ရပ်​ကို ကျွန်တော်​စတင်​ခံစား​ခဲ့​ရတယ်။ ဆေး​ဘက်​ဆိုင်ရာ​စမ်းသပ်​စစ်ဆေးမှု​အားလုံး​ပြု​လုပ်ခဲ့​ပြီး “ကျန်းမာ​ရေး​ကောင်းတယ်” လို့​ပဲ​အဖြေ​ထွက်တယ်။ ဒါဆိုရင် ဘာကြောင့်​မို့ ကျွန်တော်​အမြဲလို အလွန့်အလွန်​ကျန်းမာ​ရေး​မကောင်း၊ မောဟိုက်​ပြီး အိပ်လို့မရ​ဖြစ်​ရတာလဲ။ အဖြစ်အပျက်​နှစ်ခု​က အဖြေ​ရစေ​ပြီး အဲဒါတွေ​က အံ့သြ​ထိတ်လန့်ဖွယ်​ဖြစ်စေ​တယ်။ ယာကုပ်​ရေးသားခဲ့တဲ့​အတိုင်း– “နက်ဖြန်နေ့​၌ အဘယ်​သို့​ဖြစ်​မည်​ကို သင်တို့​မသိကြ။”—ယာကုပ် ၄:၁၄။

ပထမ​သဲလွန်စ​က​တော့ မြို့ထဲ​ကို​ကား​ကြုံ​လိုက်​စီး​ခွင့်ပြု​ပြီး ကျွန်တော်​သက်သေခံ​ခဲ့​တဲ့ လူငယ်​နဲ့​တွေ့ခဲ့​တုန်း​က​ဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော်​ဟာ မနားတမ်း​စကား​တွေ​ပြော​တယ်၊ စကားပြော​တာ​ပို​မြန်​လာပြီး ကြာ​လာ​လေ ပို​ထ​န်​လာ​လေ​ဖြစ်နေ​တယ်​ဆိုတာ​ကို ကျွန်တော်​မသိခဲ့ဘူး။ အဲဒီ​လူငယ်​သွားမယ့်​နေရာကိုလည်း​ရောက်​ရော သူဟာ ကား​ပေါ်​က​ဆင်း​ပြီး သုတ်​ခြေ​တင်​ပြေး​သွားတဲ့အခါ ကျွန်တော်​အံ့သြ​ခဲ့​မိတယ်။ ဂါနာ​လူမျိုး​အများစုဟာ သဘာဝ​အားဖြင့် ဣန္ဒြေရှိ​တယ်၊ စိတ်​တည်ငြိမ်​တဲ့​လူမျိုး​ဖြစ်​ပြီး အလွယ်တကူ​စိတ်​အနှောင့်အယှက်​မဖြစ်​တတ်ကြ​ဘူး။ သူ့ရဲ့​တုံ့ပြန်​ပုံ​က ဒီ​အရပ်​ဓလေ့​စရိုက်​နဲ့​မကိုက်ညီ​ဘူး။ ကျွန်တော်​ထိုင်ပြီး ဆင်ခြင်​သုံးသပ်ကြည့်​တယ်။ ကျွန်တော့်​မှာ​ပြဿနာ​ရှိနေပြီ​လို့ နားလည်​လိုက်တယ်။ ဘာလဲဆိုတာ​ကို​တော့ တိတိကျကျ​မသိ​ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်​မှာ​ပြဿနာ​ရှိနေတာ​တော့ သေချာတယ်။

ဒုတိယ​က အသေးစိတ်​ခန္ဓာပိုင်း​ဆန်းစစ်​တဲ့ ဆွေးနွေး​နှီးနှော​မှု​တစ်ခု​အပြီးမှာ အို​က်လီန်​က– “ကောင်းပြီ၊ ဒီ​ပြဿနာ​က ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ​မဟုတ်ဘူး​ဆိုရင် စိတ်ပိုင်း​ဆိုင်ရာ​ဖြစ်​မယ်။” ဒါ​ကြောင့် ကျွန်တော်​ရဲ့​ရောဂါ​လက္ခဏာ​အားလုံး​ကို သေချာ​ရေးသား​ပြီး စိတ်ရောဂါ​ကု​ဆရာဝန် တစ်ယောက်​ဆီ​ကို​သွား​လိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်​ရဲ့​စာရင်း​ကို​ဖတ်ပြ​လိုက်တဲ့အခါ သူက ဒီလို​တုံ့ပြန်​ဖြေကြား​တယ်– “ဒါဟာ​ရောဂါဆန်း​ပဲ။ ခင်ဗျား​က စိတ်​ရွ​စိတ်ကျ​စိတ်​လွှတ်​ရောဂါ ခံစား​နေရ​တာ​ဖြစ်တယ်။”

ကျွန်တော်​အံ့အားသင့်​လွန်းလို့ မှင်တက်​မိ​သွားပါ​တယ်! နောက်​နှစ်​အနည်းငယ်​အထိ လွတ်မြောက်​ဖို့​ကြိုးစား​အားထုတ်​ပေမဲ့ အဆက်မပြတ်​ဆုတ်ယုတ်​ကျဆင်း​ခဲ့တယ်။ ဖြေရှင်း​နည်းကို ကျွန်တော်​ဆက်​ပြီး​ရှာဖွေ​နေခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘာလုပ်​ရမယ်ဆိုတာ​ကို ဘယ်သူမှ သေချာ​မသိ​ခဲ့​ကြဘူး။ စိတ်ပျက်​အားလျော့​စ​ရာ​ကောင်း​တဲ့ ကြိုးပမ်း​အားထုတ်မှု​တစ်ခု​ပါ​ပဲ!

ဘဝ​အလုပ်အကိုင်​အနေ​နဲ့ အချိန်ပြည့်​အမှုဆောင်ခြင်း​အခွင့်ထူး​ကို စွဲမြဲ​စွာ​ဆုပ်ကိုင်​ထား​ဖို့ အမြဲ​အာရုံစိုက်​ကြ​ပြီး လုပ်ဆောင်​စ​ရာတွေ လည်း အများကြီး​ရှိပါတယ်။ နှလုံး​အကြွင်းမဲ့​စိတ်အား​ထက်သန်​စွာ အကြိမ်ကြိမ်​ဆုတောင်း​ခဲ့တယ်– “ယေဟောဝါ၊ ကိုယ်တော်​အလိုတော်​ရှိ၍၊ ‘ငါ​တို့သည်​လည်း အသက်ရှင်​လျှင် ဤသို့​ပြု​ကြ​ကုန်​အံ့။’” (ယာကုပ် ၄:၁၅) ဒါပေမဲ့ အဲဒီလို​မဖြစ်ခဲ့​ပါ​ဘူး။ တကယ်တမ်း​ရင်ဆိုင်ခဲ့​ရတာက ဂါနာ​နဲ့ ရင်းနှီးတဲ့​မိတ်ဆွေတွေကို​ထားပြီး ၁၉၇၅ ခုနှစ်​ဇွန်လ​မှာ ကနေဒါ​ကို​ပြန်​ဖို့​စီစဉ်​ခဲ့​ရတယ်။

ကိုယ်တော့်​လူမျိုး​မှ​တစ်ဆင့် ထောက်မမှုကို​ယေဟောဝါ​ပေးသနား

မကြာခင်​မှာပဲ ကျွန်တော်​ဟာ မရှိမဖြစ်​လိုအပ်သူ​မဟုတ်ဘူး၊ ကျွန်တော့်​ပြဿနာ​က​လည်း တစ်ယောက်တည်း​ခံစား​ရတာ​မဟုတ်ဘူးဆိုတာ​ကို သဘောပေါက်​လာခဲ့တယ်။ ၁ ပေတရု ၅:၉ မှာပါတဲ့​စကား​တွေ​ဟာ ကျွန်တော့်​အတွက်​အဓိပ္ပာယ်​ရှိလာ​ခဲ့တယ်– “လူ​ပြည်​အရပ်ရပ်​တို့​၌​ရှိသော သင်တို့​ညီအစ်ကို​များ​တို့သည် ထိုသို့​သော​ဆင်းရဲ​ကို​ခံရ​ကြသည်​ဟု [သိမှတ်] လော့။” အဲဒါကို​သဘောပေါက်ခဲ့​ခြင်း​ကြောင့် ဒီလို​ကြေကွဲဖွယ်​ပြောင်းလဲမှု​ဖြစ်​ခဲ့​ပေမဲ့ ကျွန်တော်​တို့​နှစ်ယောက်ကို ယေဟောဝါ​ဘယ်လို​ထောက်မ​ခဲ့တယ်​ဆိုတာ​ကို စတင်​သိမြင်​လာတယ်။ နှစ်သက်​ကျေနပ်ဖွယ်​ကောင်းစွာ ‘ညီအစ်ကို​များ’ ဟာ​အမျိုးမျိုး​အဖုံဖုံ​သော​နည်း​တွေ​အားဖြင့် ကျွန်တော်​တို့ကို​ထောက်မ​ကူညီ​နေပါ​လား!

ကျွန်တော်​တို့​မှာ ဥစ္စာ​ပစ္စည်း​များများ​စား​စား​မရှိပေမဲ့​လည်း ယေဟောဝါ ကျွန်တော်​တို့ကို​စွန့်​မထားပါဘူး။ ဂါနာ​မှာ​ရှိတဲ့​ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​မိတ်ဆွေတွေကို ရုပ်ပစ္စည်း​နဲ့​တခြား​နည်း​တွေ​အားဖြင့် ကျွန်တော်​တို့ကို​ထောက်ပံ့​ကူညီ​ဖို့ ကိုယ်တော်​လှုံ့ဆော်ပေး​ခဲ့တယ်။ အလွန့်အလွန် ဝမ်းနည်း​ဝမ်းသာ​ခြင်း​တွေ​နဲ့​အတူ ကျွန်တော်​တို့​အလွန်​ချစ်ခင်​မြတ်နိုး​လာ​သူအား​လုံး​ကို​ထားခဲ့​ပြီး မျှော်လင့်​မထားတဲ့ “မနက်ဖြန်” ကို​ကိုင်တွယ်​ဖြေရှင်း​ရမည့်​အလှည့်​ပဲ။

လပေါင်း​များစွာအတွင်း​မှာ ကျွန်တော်​တို့​လိုအပ်ရာ​တွေ​ကို ရက်ရော​စွာ​ထောက်မ​ပေး​တဲ့ အို​က်လီန်​ရဲ့​အစ်မ လီ​နို​ရ်​နဲ့​သူ့​ခင်ပွန်း အဲလ်​ဗင် ဖ​ရီး​ဇ​င်​တို့​ရဲ့ ကြင်နာ​မှု​ပြည့်ဝ​တဲ့​အိမ်မှာ​နေခဲ့​ကြတယ်။ နာမည်ကြီး​တဲ့ စိတ်ရောဂါ​ကု​ဆရာဝန်​တစ်ယောက်​က ယုံကြည်​စိတ်ချ​စွာ​နဲ့– “ခြောက်​လ​အတွင်းမှာ ခင်ဗျား​ထူထူ​ထောင်​ထောင်​ဖြစ်လာ​လိမ့်မယ်” လို့​ကြိုတင်​ခန့်မှန်း​ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော် စိတ်​အေးအေး​ထား​ဖို့​ပြော​ခဲ့​တာ ဖြစ်​ကောင်း​ဖြစ်​ပေမဲ့ အဲဒီ​ကြိုတင်​ခန့်မှန်းချက်​က ခြောက်​လ​ကျော်​ပြီး​တာ​တောင် ဖြစ်​မလာ​ခဲ့​ပါ​ဘူး။ ယနေ့​အထိ ဒွိ​ပို​စွန်း​စိတ်ဝေဒနာ​လို့ အခု ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး​ခေါ်​တဲ့ ဝေဒနာ​ကို တိုက်လှန်​နေ​ရတယ်။ ထောက်ထား​စာနာမှု​ပါ​တဲ့​အမည်​ဖြစ်​ပေမဲ့လည်း ဒီ​ရောဂါ​ကို​ခံစား​ရသူတွေ ကောင်းကောင်း​သိတဲ့​အတိုင်း ကြင်နာ​မှု​ပါ​တဲ့​သူ့​အမည်​က ဒီ​ရောဂါ​ရဲ့​အပြင်းအထန်​ဖိစီးမှု​လက္ခဏာတွေ​ကနေ ဘယ်လိုမှ​မ​သက်သာ​သွား​စေပါ​ဘူး။

အဲဒီ​အချိန်​လောက်​မှာ ညီအစ်ကို​နောရ်​ဟာ ရောဂါ​ဖိစီးမှု​ခံ​နေရ​ပြီး နောက်ဆုံး ၁၉၇၇ ခုနှစ်​ဇွန်လ​မှာ ကွယ်လွန်​သွားခဲ့တယ်။ အဲ့​လို​ဖြစ်နေ​တာ​တောင် ကျွန်တော့်​ဆီ​ကို နှစ်သိမ့်မှုနဲ့​အကြံပြု​စကား​တွေ​ပါ​တဲ့ အားပေးစာ​အရှည်ကြီး​တွေ​ကို​ရေး​ဖို့ အချိန်​ယူ၊ ခွန်အား​စိုက်ထုတ်​ခဲ့​သေး​တယ်။ အဲဒီ​စာ​တွေ​ကို ကျွန်တော်​အမြတ်တနိုး​သိမ်းထားဆဲ​ပါ။ သူ့ရဲ့​စကား​တွေ​က အဆက်မပြတ်​ပေါ်လာ​နေတဲ့ ရှုံးနိမ့်​လစ်ဟင်း​မှု​နဲ့​ပတ်သက်ပြီး အလွန်အကျွံ​ခံစား​နေရ​တာတွေကို များစွာ​သက်သာ​စေပါ​တယ်။

၁၉၇၅ ခုနှစ်​ကုန်ပိုင်း​မှာ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့ အဖိုးထိုက်​လှတဲ့ အချိန်ပြည့်​အမှုဆောင်ခြင်း​အခွင့်ထူး​တွေ​ကို စွန့်လွှတ်​ခဲ့​ရပြီး ကျွန်တော့်​ကျန်းမာ​ရေး​ထူထူ​ထောင်​ထောင်​ဖြစ်လာ​ဖို့ အာရုံ​စိုက်​ခဲ့တယ်။ သာမန်​နေရောင်​ခြည်​က ကျွန်တော့်​မျက်စိ​ကို စူး​စေတယ်။ ရုတ်တရက်​ပေါ်လာ​တဲ့ စူးရှ​တဲ့​အသံ​တွေ​က ရိုင်ဖယ်​သေနတ်​ပစ်​သလို​မျိုး ပဲ့​တင်​ပြန်​တယ်။ ရှုပ်ယှက်​ခတ်​နေတဲ့​လူအုပ်​တွေ​က ကျွန်တော့်​ကို​မခံမရပ်​နိုင်အောင်​ဖိစီးမှု​ဖြစ်စေ​ခဲ့တယ်။ ခရစ်ယာန်​စည်းဝေး​တွေ​တက်ရောက်​ဖို့​လေး​တောင် တကယ့်ကို​ရုန်းကန်​ခဲ့​ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဝိညာဉ်​ရေးရာ​ပေါင်းသင်းမှု​ရဲ့​တန်ဖိုး​ကို ကျွန်တော်​အကြွင်းမဲ့ယုံ​ကြည်​တယ်။ ကျော်လွှား​နိုင်​ဖို့ လူအားလုံး​နေရာ​ယူပြီး​နောက်​မှ ဘုရားသခင့်​နိုင်ငံတော်​ခန်းမ​ထဲ​ကို​ဝင်ပြီး အစီအစဉ်​အဆုံး သူတို့​လှုပ်လှုပ်ရွရွ​မဖြစ်ခင်​မှာ ထွက်ခွာ​လေ့​ရှိတယ်။

လူအများရှေ့​အမှုဆောင်ခြင်းမှာ​ပါဝင်​ရတာက ကြီးမား​တဲ့​စိန်ခေါ်ချက်​နောက်တစ်ခု​ဖြစ်တယ်။ တစ်ခါ​တ​လေ​မှာ အိမ်​တစ်အိမ်​ကို​ရောက်​ပြီး​တာ​တောင် တံခါး​ခေါင်းလောင်း​နှိပ်​နိုင်​လောက်​အောင် ကျွန်တော့်​မှာ​အင်အား​မရှိတော့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ လက်မလျှော့​ပါ​ဘူး၊ ဘာကြောင့်လဲ​ဆိုတော့ ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​အမှုဆောင်ခြင်းဟာ ကျွန်တော်​တို့​ကိုယ်တိုင်​အတွက်ရော လိုလိုလားလား​လက်ခံသူ ဘယ်သူ​မဆို​အတွက်​ပါ ကယ်တင်ခြင်း​ဖြစ်တယ်​ဆိုတာ​ကို ကျွန်တော်​သိထားတယ်။ (၁ တိမောသေ ၄:၁၆) ခဏအကြာ​မှာ ကျွန်တော့်​ရဲ့​စိတ်​လှုပ်ရှားမှု​ကို​ထိန်းချုပ်​နိုင်​ကာ နောက်​တံခါး​တစ်ခု​ကို​သွားပြီး တစ်ခါ​ကြိုးစား​ပြန်​တယ်။ အမှုဆောင်ခြင်းမှာ ဆက်လက်​ပါဝင်ခြင်း​ကြောင့် အတော်အတန်​ဝိညာဉ်​ရေးရာ​ကျန်းမာ​မှု​ကို ဆက်​ထိန်းသိမ်း​ထားပြီး အဲဒါ​က ကျော်လွှား​နိုင်စွမ်း​တိုးပွား​စေ​ခဲ့တယ်။

ဒွိ​ပို​စွန်း​စိတ်ဝေဒနာ​ဟာ နာတာရှည်​ဖြစ်တတ်​တာ​ကြောင့် ဒီ​ရောဂါ​ဟာ လက်ရှိ​အစီအစဉ်​စနစ်​အတွင်း ကျွန်တော့်​အသက်တာမှာ​အမြဲ​ဖြစ်နေ​လိမ့်မယ်လို့ ကျွန်တော်​သဘောပေါက်​လာခဲ့တယ်။ ၁၉၈၁ ခုနှစ်​မှာ အထူး​ကောင်းမွန်​တဲ့​အခန်းဆက်​ဆောင်းပါး​တွေ နိုးလော့!မှာ​ပါ​လာခဲ့တယ်။ * အဲဒါတွေ​အားဖြင့် ဒီ​ဖျားနာခြင်း​ရဲ့​သဘောသဘာဝ​ကို  ပို​ပြီး​စတင်​သဘောပေါက်ခဲ့​ပြီး အဲဒါကို​ကိုင်တွယ်​ဖြေရှင်းဖို့​အတွက် ထိရောက်​ပြီး​စနစ်ကျ​တဲ့​နည်းလမ်းတွေကို ပို​သိရှိ​လာခဲ့တယ်။

အောင်မြင်​ကျော်လွှား​ရန်​သင်ယူခြင်း

ဒါတွေ​အားလုံး​မှာ ကျွန်တော့်​ဇနီး​ဘက်က ကိုယ်ကျိုး​စွန့်​အနစ်နာခံ​မှု​နဲ့ အပြောင်းအလဲ​လုပ်ပေး​မှုမရှိ​ရင် ဖြစ်လာ​မှာ​မဟုတ်ပါဘူး။ ထပ်တူ​အခြေအနေ​မျိုးမှာ သင်ဟာ​ပြုစု​စောင့်ရှောက်​ရသူ​တစ်ဦး​ဖြစ်​မယ်​ဆိုရင် သူ့ရဲ့ ဒီ​တွေ့ရှိ​ရှုမြင်ချက်​ကို သဘောပေါက်​ပါ​လိမ့်မယ်–

“စိတ်ဝေဒနာ​ရှင်​တစ်ဦး​ဟာ ဥပဓိရုပ် ရုတ်ခြည်း​ပြောင်းလဲ​သွား​တတ်တယ်။ အချိန်​အနည်းငယ်​အတွင်းမှာ ဝေဒနာ​ခံစားရ​သူဟာ ဆန်းသစ်​တဲ့​အကြံအစည်​တွေ၊ အကြံဉာဏ်​တွေ​နဲ့ တက်ကြွ​စွာ​အားပေး​စကားပြော​နေရာ​ကနေ ပင်ပန်း​နွမ်း​နယ်၊ အပျက်သဘော​ဝင်ပြီး ဒေါသ​ထွက်​လာတဲ့​အထိ​တောင် ပြောင်းလဲသွား​နိုင်တယ်။ ရောဂါ​တစ်ခု​အဖြစ် အသိအမှတ်​မပြုဘူး​ဆိုရင် ပြုစုပေး​သူဟာ ဒေါသ​ထွက်​မှု၊ စိတ်​ရှုပ်ထွေးမှု​တို့​ရဲ့​တခြား​ခံစားချက်​တွေ ဖြစ်ပေါ်​လာနိုင်​ပါ​တယ်။ ရှင်းရှင်း​ပြော​ရ​ရင် အကြံအစည်​တွေ​ကို အလျင်အမြန်​ပြောင်းလဲ​ဖို့​လို​ပြီး စိတ်ဓာတ်ကျ​ဆင်း​မှု ဒါမှ​မဟုတ် ငြင်းဆန်​မှု​ကို​ဦးတည်​တဲ့​ခံစားချက်​တွေ​ကို ကိုယ်တိုင်​တွန်းလှန်​ရတယ်။”

ကျွန်တော့်​အတွက်​တော့ သာမန်​ထက်​ထူးကဲ​စွာ​ခံစား​ရတဲ့အခါ စိုးရိမ်​လာတယ်။ “စိတ်ကြွ​ရွ​ခြင်း” ပြီး​ရင် သု​န်​မှု​န်​ပြီး “စိတ်ကျ​ခြင်း” ဖြစ်လာ​တော့​မယ်​ဆိုတာ အလိုလို​သိတယ်။ ကျွန်တော့်​ကိစ္စ​မှာ​တော့ “စိတ်ကျ​ခြင်း” ဟာ “စိတ်ကြွ​ရွ​ခြင်း” ထက်​ပို​ကောင်းတယ်၊ အကြောင်းကတော့ စိတ်ကျ​ခြင်း​က ကျွန်တော့်​ကို​ရက်​အတော်ကြာ မလှုပ်မရှား​ဖြစ်နေ​စေ​လေ့​ရှိ​တော့ မသင့်လျော်တဲ့​ဘယ်အရာ​မှာ​မဆို မပါဝင်​မိ​စေ​ဘူး​ပေါ့။ စိတ်ကြွ​လာတဲ့အခါ သတိပေး​ခြင်း​နဲ့ စိတ်​ညှိုးငယ်​မှု​လွှမ်းမိုးတဲ့​အခါ နှစ်သိမ့်​အားပေးမှု​တွေ​ပြုခြင်း​အားဖြင့် အို​က်လီန်​က အကြီးအကျယ်​ထောက်ကူ​ပေး​ရတယ်။

ရောဂါ​အရမ်း​ထ​တဲ့​အခါမှာ အရာခပ်သိမ်း​ကို​ပစ်ပယ်​ပြီး ကိုယ့်​စိတ်ကူး​ပေါက်​ရာ ထ​လုပ်ခြင်း​ဟာ တကယ့်​အန္တရာယ်​ပါ​ပဲ။ စိတ်ကျ​လာတဲ့အခါ​မှာ တစ်ယောက်တည်း​နေနိုင်​ပြီး တက်ကြွ​လွန်း​ချိန်​အတွင်းမှာ​ဆို အခြား​သူတွေရဲ့​ခံစားချက်​တွေ​နဲ့ တုံ့ပြန်မှု​တွေ​ကို မသိဘဲ​ဖြစ်နေ​နိုင်​ပါ​တယ်။ တစ်ချိန်က မိမိရဲ့​စိတ်ပိုင်း​ဆိုင်ရာ​နဲ့ စိတ်​လှုပ်ရှားမှု​ဆိုင်ရာ​ပြဿနာ​ရဲ့​လက္ခဏာကို ကျွန်တော်​လက်ခံဖို့​ခက်ခဲ​ခဲ့တယ်။ ပျက်ပြား​သွားတဲ့​ကြံရွယ်ချက်​တစ်ခု၊ ဒါမှ​မဟုတ် အခြား​တစ်ယောက်ယောက်​ကဲ့သို့​သော ပြင်ပ​အရာ​တစ်ခုခု​ကြောင့် ဒီ​ပြဿနာ​တက်တာ​ဆို​တဲ့​အတွေး​နဲ့ လုံးပန်း​နေ​ရတယ်။ မကြာခဏ ကိုယ့်​ကိုယ်ကို သတိပေး​ခဲ့​ရတယ်၊ ‘ငါ့​ပတ်ဝန်းကျင်​မှာ ဘာမှ​မပြောင်းလဲ​သွားပါ​ဘူး။ ပြဿနာ​က အတွင်း​က​ဖြစ်တယ်၊ အပြင်​က​မဟုတ်ဘူး။’ တဖြည်းဖြည်း​နဲ့ ကျွန်တော့်​ရဲ့​တွေးခေါ်ပုံ​တွေ ပြောင်း​သွားပါ​တယ်။

နှစ်တွေ​တစ်လျှောက် ကျွန်တော့်​အခြေအနေ​နဲ့​စပ်လျဉ်းပြီး ကျွန်တော်​တို့​ကိုယ်တိုင်​ရော တခြား​သူတွေကိုပါ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း၊ ရိုးရိုးသားသား​ပြော​ဖို့ ကျွန်တော်​တို့​နှစ်ယောက်စလုံး သင်ယူ​ခဲ့​ရတယ်။ အပြုသဘောထား​ကို​ထိန်းသိမ်းဖို့ ကြိုးစား​ခဲ့​ကြ​ပြီး ကျွန်တော်​တို့​ရဲ့​အသက်တာကို ရောဂါ​က​လွှမ်းမိုး​သွားဖို့ ခွင့်​မပြု​ကြဘူး။

သာ၍​ကောင်းသော “မနက်ဖြန်”

စိတ်အား​ထက်သန်​စွာ​ဆုတောင်း​ပြီး ကြိုးစား​အားထုတ်မှု​တွေ​ကြောင့် ကျွန်တော်​တို့​ဟာ ယေဟောဝါ​ရဲ့​ကောင်းချီး​မင်္ဂလာ​နဲ့ ထောက်မမှု​တွေ​ကနေ အကျိုးကျေးဇူး​ခံစား​ခဲ့​ရတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​နှစ်ယောက်စလုံး အခု​အသက်အရွယ်​ကြီးရင့်​နေကြပြီ။ အတော်အတန် ဆေး​ဘက်​ဆိုင်ရာ​ကြပ်မတ်​မှု​ကို ခံယူ​နေရ​ဆဲ၊ ဆေးဝါး​ကို မပြတ်​မှီဝဲ​နေရ​ဆဲ​ဖြစ်​ပြီး ကျွန်တော့်​ရဲ့​ကျန်းမာ​ရေး​ဟာ အတော်လေး​ထူထူ​ထောင်​ထောင်​ရှိနေပါတယ်။ ကျွန်တော်​တို့​ရရှိနိုင်​တဲ့ ဘယ်​အမှုဆောင်ခြင်း​အခွင့်ထူး​ကို​မဆို လေးမြတ်တယ်။ အသင်းတော်​အကြီးအကဲ​အဖြစ် ကျွန်တော်​ဆက်​အမှုထမ်း​နေတယ်။ ယုံကြည်ခြင်း​ရှိ​အခြားသူ​တွေ​ကို ထောက်မ​ကူညီ​နိုင်​ဖို့ ကျွန်တော်​တို့​အမြဲ​ကြိုးစား​တယ်။

မှန်ပါတယ်၊ ယာကုပ် ၄:၁၄ မှာ​ပြော​ထား​တဲ့​အတိုင်း– “နက်ဖြန်နေ့​၌ အဘယ်​သို့​ဖြစ်​မည်​ကို သင်တို့​မသိကြ။” ဒီ​အစီအစဉ်​စနစ် ဆက်​တည်ရှိ​နေ​သ၍​တော့ ဒီ​ဝေဒနာ​လည်း ဆက်​ရှိနေ​ဦး​မှာပဲ။ ဒါပေမဲ့ ယာကုပ် ၁:၁၂ က​စကား​တွေ​ဟာ​လည်း မှန်ကန်​ပါ​တယ်– “စုံစမ်း​နှောင့်ယှက်ခြင်း​ကို​သည်းခံသော​သူသည် မင်္ဂလာ​ရှိ၏။ အကြောင်း​မူ​ကား၊ စစ်ကြော​စုံစမ်းခြင်း​ကို​ခံ​ပြီး​မှ သခင်​ဘုရား​ကို​ချစ်သော​သူတို့အား ကတိ​ထား​တော်​မူ​သော​အသက်​သရဖူ​ကို​ရ​လိမ့်​မည်။” ကျွန်တော်​တို့အားလုံး ယနေ့​အချိန်​မှာ ခိုင်မြဲ​စွာ​ရပ်တည်​နိုင်​ပြီး မနက်ဖြန်​အတွက် ယေဟောဝါ​ကတိ​ထား​တော်​မူ​တဲ့ ကောင်းချီး​တွေ​ကို ခံစား​နိုင်​ပါစေ။

[အောက်ခြေ​မှတ်ချက်များ]

[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

အနုပညာ​အခန်း​တွင် တစ်ကိုယ်တည်း​နေခြင်း

[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]

ကျွန်တော့်​ဇနီး အို​က်လီန်​နှင့်အတူ

[စာမျက်နှာ ၂၈ ပါ ရုပ်ပုံ]

၁၉၆၃ ခုနှစ်​ဂါနာ​မြို့တော်၊ တီ​မာ​တွင်​ကျင်းပ​သည့် “ထာဝရ​သတင်းကောင်း” အစည်းအဝေး