သင်လည်း အလားတူ အခြေအနေမျိုး ကြုံရနိုင်ပါတယ်။ ဘယ်အချိန်အရောက် ပြန်လာရမယ်ဆိုတာမျိုး မဟုတ်ရင်တောင်မှ သင့်သီချင်း၊ သူငယ်ချင်း ဒါမှမဟုတ် အဝတ်အစားနဲ့ပတ်သက်ပြီး သင် မလိုက်နာချင်တဲ့ စည်းမျဉ်းတွေ ထုတ်ထားနိုင်ပါတယ်။ ဥပမာ–

“အမေနဲ့လက်ထပ်ပြီးတဲ့နောက် ကျွန်တော့်ပထွေးက ကျွန်တော်ကြိုက်တဲ့ သီချင်းအားလုံးကို ပေးနားမထောင်တော့ဘူး။ ကျွန်တော့် စီဒီတွေအားလုံးကို လွှင့်ပစ်လိုက်ရတယ်။”—ဘရမ်ဒန်။ *

“သူငယ်ချင်း မရှိလို့ဆိုပြီး အမေက ကျွန်မကို အပြစ်တင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ လျှောက်သွားမယ်ဆိုပြန်တော့လည်း သူမသိတဲ့သူ ဖြစ်နေလို့ ခွင့်မပြုပြန်ဘူး။ ဘာမှန်းကို မသိတော့ဘူး။”—ကာရို။

 “ကျွန်မ အဖေနဲ့ အမေက အင်္ကျီလေး နည်းနည်းကျပ်ပြီဆိုတာနဲ့ မဝတ်ခိုင်းတော့ဘူး။ စကတ်ဆိုရင်လည်း ဒူးလေးနည်းနည်း မပေါ်လိုက်နဲ့၊ အရမ်းတိုတယ်ဆိုပြီး အော်တော့တာပဲ။”—စရီးနာ။

သင့်မိဘတွေနဲ့ သဘောထားချင်း မတိုက်ဆိုင်ရင် သင် ဘာလုပ်နိုင်သလဲ။ သူတို့နဲ့ ပြောဆိုဆွေးနွေးနိုင်မလား။ “ကျွန်မမိဘတွေက ကျွန်မပြောတာ နားမထောင်ချင်ကြဘူး” လို့ ဂျိုအန်းက ပြောတယ်။ ၁၅ နှစ်ရှိပြီဖြစ်တဲ့ အေမီက “မိဘတွေက ကျွန်မကို နားလည်မပေးဘူးလို့ ခံစားရတဲ့အခါ ကျွန်မ ပါးစပ်ပိတ်ပြီးပဲ နေလိုက်တော့တယ်။”

ဒါပေမဲ့ အလျင်စလို လက်မမြှောက်လိုက်ပါနဲ့။ သင့်မိဘတွေက သင်ပြောတာကို သင်ထင်ထားတာထက် နားထောင်ချင်စိတ် ရှိနိုင်ပါတယ်။

စဉ်းစားကြည့်ပါ– ဘုရားသခင်တောင် လူသားတွေက သူတို့ရဲ့အရေးကိစ္စကို ပြောလာတဲ့အခါ နားထောင်ပေးတယ်။ ဥပမာ၊ မောရှေက နာခံမှုမရှိတဲ့ အစ္စရေးလူမျိုးအတွက် ပြောဆိုပေးတဲ့အခါ ယေဟောဝါ နားထောင်ပေးတယ်။—ထွက်မြောက်ရာ ၃၂:၇-၁၄; တရားဟောရာ ၉:၁၄၊ ၁၉။

မိဘတွေကတော့ ဘုရားသခင်လောက် အကျိုးသင့်အကြောင်းသင့် မရှိဘူးလို့ သင်ခံစားကောင်း ခံစားနေရမယ်။ မောရှေက ယေဟောဝါဘုရားသခင်ကို လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးအတွက် ပြောဆိုပေးတာနဲ့ သင်က အဖေ ဒါမှမဟုတ် အမေကို နည်းနည်းအိမ်ပြန်နောက်ကျမယ့်အကြောင်း ပြောတာကတော့ အရမ်းကွာတယ်ဆိုတာ မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ တူညီချက်တော့ ရှိပါတယ်–

သင့်ဆီမှာ အထောက်အထားခိုင်လုံတဲ့ တင်ပြစရာကိစ္စတစ်ခုခု ရှိမယ်ဆိုရင် အခွင့်အာဏာရှိသူတွေဘက်က၊ အခုကိစ္စမှာဆိုရင် သင့်မိဘတွေဘက်က သင်ပြောတာကိုနားထောင်ဖို့ တလိုတလား ရှိပါလိမ့်မယ်။

အောင်မြင်ဖို့ကတော့ သင့်ကိစ္စကို သင် ဘယ်လိုပြောမလဲ ဆိုတဲ့အချက်ပေါ် မူတည်တယ်။ အောက်ပါအဆင့်တွေကို လုပ်ဆောင်ခြင်းက ထိထိရောက်ရောက် ပြောနိုင်ဖို့ ထောက်ကူပေးနိုင်တယ်။

1. ၁။ ပြဿနာကို ကွဲကွဲပြားပြားသိအောင် လုပ်ပါ။ သင်နဲ့ သင့်မိဘတွေ သဘောထား မတိုက်ဆိုင်ဘူးလို့ ထင်ရတဲ့ကိစ္စကို အောက်မှာချရေးပါ။

2. ၂။သင့် ခံစားချက်ကို ကွဲကွဲပြားပြားသိအောင် လုပ်ပါ။ ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး သင့်မိဘရဲ့ ရှုမြင်ပုံက သင့်ကို ဘယ်လို ခံစားရစေသလဲဆိုတာ အောက်မှာချရေးပါ။ နာကျင်စေသလား၊ ဝမ်းနည်းစေသလား၊ အရှက်ရစေသလား၊ ကိုယ့်အပေါ် အယုံအကြည် မရှိဘူးလို့ ခံစားရစေသလား၊ တခြားတစ်ခုခုလား။ (ဥပမာ၊ အစမှာ ဖော်ပြထားတဲ့ အဖြစ်အပျက်မှာဆိုရင် မိဘတွေ သတ်မှတ်ထားတဲ့ အိမ်ပြန်ချိန်ဟာ သူငယ်ချင်းတွေရှေ့မှာ အရှက်ကွဲစေတယ်လို့ ဇော်ဇော် ခံစားရတယ်။)

3.  ၃။မိဘတစ်ယောက်လို စဉ်းစားကြည့်ပါ။ အဆင့် ၁ မှာ သင်ရေးခဲ့တဲ့ပြဿနာမျိုး ကြုံနေရတဲ့ ဆယ်ကျော်သက်တစ်ယောက်ရဲ့ မိဘဖြစ်တယ်လို့ သင့်ကိုယ်သင် မြင်ယောင်ကြည့်ပါ။ သင်သာ မိဘတစ်ယောက်ဖြစ်မယ်ဆိုရင် သူ့အတွက် သင်အစိုးရိမ်ဆုံးက ဘာလဲ။ ဘာကြောင့်လဲ။ (ဥပမာ၊ အစမှာဖော်ပြထားတဲ့ အဖြစ်အပျက်မှာဆိုရင် မိဘတွေက ဇော်ဇော် အန္တရာယ်ဖြစ်မှာကို စိုးရိမ်တာ ဖြစ်နိုင်တယ်။)

4. ၄။ကိစ္စရပ်ကို ပြန်လည်သုံးသပ်ပါ။ အောက်ပါမေးခွန်းတွေကို ဖြေပါ–

   သင့်မိဘရဲ့ ရှုမြင်ပုံမှာ သင့်အတွက် ဘာကောင်းကျိုးရှိတာကို တွေ့မြင်ရသလဲ။

   သင့်မိဘရဲ့ စိုးရိမ်စိတ်ကို သက်သာစေဖို့ သင် ဘာလုပ်ပေးနိုင်မလဲ။

5. ၅။ကိစ္စရပ်ကို မိဘတွေနဲ့အတူ ပြောဆိုဆွေးနွေးပြီး နှစ်ဦးနှစ်ဖက် သဘောတူညီတဲ့ အဖြေရအောင်ယူပါ။ အပေါ်မှာဖော်ပြထားတဲ့ အချက်တွေကို လက်တွေ့ကျင့်သုံးပြီး “ပြောဆိုဆက်သွယ်မှုအတွက် အကြံပြုချက်များ” လေးထောင့်ကွက်ထဲက အကြံပြုချက်တွေကို ထည့်စဉ်းစားမယ်ဆိုရင် သင်ဟာ သင့်မိဘတွေနဲ့ လူကြီးဆန်ဆန် ဆက်သွယ် ပြောဆိုနိုင်ပါလိမ့်မယ်။ အဖေ၊ အမေနဲ့ ပြောဆိုဆက်သွယ်ရတာ အခုအဆင်ပြေနေပြီဖြစ်တဲ့ ကယ်လီက ဒီလိုပြောတယ်– “မိဘတွေနဲ့ ငြင်းခုံတာက ပြဿနာကို မပြေလည်စေတဲ့အပြင် သင်လည်း ဘယ်တော့မှ အနိုင်ရမှာမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်မကတော့ မိဘတွေနဲ့ ပြောဆိုဆွေးနွေးပြီး ဖြေရှင်းလိုက်တယ်။ အားလုံးကျေနပ်တဲ့ အဖြေတစ်ခုကို အမြဲလိုလိုရတယ်။”