ကျွန်​တော့်​ကို ၁၉၃၆၊ ဒီ​ဇင်​ဘာ ၁၀၊ အမေရိ​ကန်​နိုင်​ငံ၊ ကန်​စပ်စ်​ပြည်​နယ်၊ ဝီ​ချီ​တာ​မြို့​မှာ မွေး​ဖွား​ခဲ့​တယ်။ သား​သမီး​လေး​ယောက်​ထဲ​မှာ သား​ကြီး​ဖြစ်​တယ်။ မိ​ဘ​နှစ်​ပါး​ဖြစ်​တဲ့ ဝီ​လျံ​နဲ့ ဂျင်း​တို့​ဟာ ယေဟောဝါ​ကို သစ္စာ​ရှိ​ရှိ​ဝတ်​ပြု​သူ​တွေ ဖြစ်​တယ်။ အဖေက ကုမ္ပဏီ​အမှု​ထမ်း​ပါ။ အဲဒီ​တုန်း​က အသင်း​တော်​မှာ ဦး​ဆောင်​သူ​တွေ​ကို အဲဒီ​လို ခေါ်​တယ်။ အဖွား အမ္မာ​ဝ​ဂ္ဂ​နာ​က အမေ့​ကို ကျမ်း​စာ​သင်​ပေး​တယ်။ ဂါ​ထ​ရု​စ​တီး အပါ​အဝင် လူ​များ​စွာ​ကို​လည်း ကျမ်း​စာ​အမှန်​တ​ရား သင်​ပေး​ခဲ့​တယ်။ သူ​က ပွာ​တီ​ရီ​ကို​မှာ သာသနာ​ပြု​အဖြစ် နှစ်​ပေါင်း​များ​စွာ အမှု​ဆောင်​ခဲ့​တယ်။ * ဒါကြောင့် ကျွန်​တော့်​မှာ တု​ပစ​ရာ ပုံသက်သေများ​စွာ ရှိ​ခဲ့​တယ်။

ကျွန်​တော် ငါး​နှစ်​အရွယ်​တုန်း​က စ​နေ​နေ့ ည​နေ​မှာ လမ်း​သွား​လမ်း​လာ​တွေ​ကို အဖေနဲ့​အတူ ကင်း​မျှော်​စင်​ နဲ့ နှစ်​သိမ့်​မှု (အခု နိုး​လော့!) မဂ္ဂ​ဇင်း ဝေ​ငှခဲ့​တယ်။ ဒုတိ​ယ​ကမ္ဘာ​စစ်​မှာ အမေရိ​ကန် ဝင်​ရောက်​တိုက်​ခိုက်​နေ​ချိန်​ပေါ့။ အရက်​မူး​နေ​တဲ့ ဆ​ရာ​ဝန်​တစ်​ယောက် ရောက်​လာ​ပြီး ခ​ရစ်​ယာန်​ကြား​နေ​မှု​ကြောင့် စစ်​ထဲ မဝင်​တဲ့ င​ကြောက်​လို့ အဖေ့​ကို ဆဲ​ဆို​ပါ​လေ​ရော။ အဖေ့​မျက်​နှာ​နား ကပ်​ပြီး “ငါ့​ကို ပြန်​ထိုး​လေ၊ င​ကြောက်​ရဲ့” လို့​ပြော​တယ်။ ကျွန်​တော် သိပ်​ကြောက်​ပေမဲ့ အဖေ့​ကို အထင်​ကြီး​ လေး​စား​သွား​မိ​တယ်။ အဖေက စု​ရုံး​လာ​တဲ့​လူ​အုပ်​ကို မဂ္ဂ​ဇင်း​တွေ ဆက်​ဝေ​ငှ​တယ်။ စစ်​သား​တစ်​ယောက် ဖြတ်​သွား​တော့ အဲဒီ​ဆ​ရာ​ဝန်​က “ဒီငကြောက်​ကို တစ်​ခု​ခု လုပ်​ဦး​ဟေ့” လို့​အော်​ပြော​တယ်။ အရက်​မူး​နေ​မှန်း စစ်​သား သိ​တဲ့​အတွက် “အိမ်​ပြန်​ပြီး နှပ်​နေ​လိုက်” လို့​ပြော​တယ်။ နှစ်​ယောက်​စ​လုံး ထွက်​သွား​ကြ​တယ်။ အဖေ့​ကို ယေဟောဝါ ပေး​ခဲ့​တဲ့ ရဲ​စွမ်း​သတ္တိ​အကြောင်း ကျေး​ဇူး​တင်​လေး​မြတ်​စိတ်​နဲ့ ပြန်​တွေး​နေ​တုန်း​ပဲ။ အဖေက ဝီ​ချီ​တာ​မြို့​မှာ ဆံသ​ဆိုင်​နှစ်​ဆိုင် ပိုင်​တယ်။ အဲဒီ​ဆ​ရာ​ဝန်​က အဖေ့​ဖောက်​သည်​ပေါ့။

ကျွန်​တော် ရှစ်​နှစ်​အရွယ်​မှာ မိ​ဘ​တွေ​က အိမ်​နဲ့ ဆိုင်​တွေ​ကို ရောင်း​လိုက်​ပြီး ကား​အိမ်​တစ်​လုံး ဆောက်​လိုက်​တယ်။ ပို​လို​အပ်​တဲ့ ကော်​လို​ရာဒို​ပြည်​နယ်​ကို ပြောင်း​ရွှေ့​ပြီး ဂရင်း​ဂျန်း​ရှင်း​မြို့​နား​မှာ အခြေ​ချ​တယ်။ အဲဒီ​မှာ မိ​ဘ​တွေ​က ရှေ့​ဆောင်​လုပ်​ပြီး စိုက်​ ပျိုး​မွေး​မြူ​ရေး​ခြံ​မှာ အချိန်​ပိုင်း​အလုပ် လုပ်​ခဲ့​တယ်။ ယေဟောဝါ​ရဲ့ ကောင်း​ချီး​နဲ့ သူတို့​ရဲ့ ဇွဲ​ကြောင့် အသင်း​တော်​တစ်​ခု စ​နိုင်​ခဲ့​တယ်။ ၁၉၄၈၊ ဇွန် ၂၀ မှာ ကျွန်​တော်​နဲ့ အမှန်​တ​ရား​လက်ခံ​တဲ့ တ​ခြား​သူ​တွေ​ကို တောင်​ကျ​ချောင်း​လေး​တစ်​ခု​မှာ အဖေ နှစ်ခြင်း​ပေး​ခဲ့​တယ်။ အဲဒီ​ထဲ​မှာ ဘီ​လီ​နီ​ကိုး​တို့ ဇနီး​မောင်​နှံ​လည်း ပါ​တယ်။ နောက်​ပိုင်း တိုက်​နယ်​လုပ်ငန်း​မှာ သူတို့​ပါ​ဝင်​ခဲ့​တယ်။ သူတို့​ရဲ့​သား​နဲ့ ဇနီး​လည်း တိုက်​နယ်​လုပ်ငန်း​မှာ ပါ​ဝင်​ခဲ့​တယ်။

ယေဟောဝါ​ရဲ့ အမှု​တော်​မှာ အပြည့်​အဝ ပါ​ဝင်​သူ​များ​စွာ​နဲ့ ကျွန်​တော်​တို့ ခင်​မင်​ရင်း​နှီး​တယ်။ အထူး​သဖြင့် ဒွန်​နဲ့ အာ​လင်း၊ ဒေ့ဗ်​နဲ့ ဂျူ​လီ​ယာ၊ စိုင်း​နဲ့ မာ​သစ​တဲ့ စ​တီး​မိသား​စု​ဝင်​တွေ​က ကျွန်​တော့်​ဘဝ​ကို တော်​တော်​သြဇာ​လွှမ်း​မိုး​ခဲ့​တယ်။ ဘု​ရား​နိုင်​ငံ​တော်​ကို ဦးစား​ထား​ခြင်း​က စစ်​မှန်​တဲ့ ဘဝ​အဓိပ္ပာယ်​နဲ့ ပျော်​ရွှင်​မှု ရ​ရှိ​စေ​တယ်​ဆို​တာ သူတို့​သင်​ပြပေး​ခဲ့​တယ်။

ကျွန်​တော် ၁၉​ နှစ်​အရွယ် ရောက်​တော့ မိသား​စု​မိတ်ဆွေ ဘတ်​ဟေ​စ​တီ​က အမေရိ​ကန်​တောင်​ပိုင်း​မှာ သူ​နဲ့​အတူ ရှေ့​ဆောင်​လာ​လုပ်​ဖို့ ခေါ်​တယ်။ ကျွန်​တော်​တို့​ကို တိုက်​နယ်​ကြီး​ကြပ်​မှူး​က လူ​ဝီ​ဇီ​ယား​နား​ပြည်​နယ်၊ ရပ်​စ​တန်​မြို့​ကို ပြောင်း​ဖို့ ပြော​တယ်။ အဲဒီ​မှာ သက်သေခံ​အတော်​များ​များ မလှုပ်​မရှား ဖြစ်​နေ​ကြ​တယ်။ ဘယ်​နှစ်​ယောက်​ပဲ​တက်​တက် အပတ်​စဉ် အစည်း​အဝေး​အားလုံး​ကို ကျင်း​ပဖို့ တိုက်​နယ်​ကြီး​ကြပ်​မှူး​က ပြော​တယ်။ အစည်း​အဝေး လုပ်​ဖို့ သင့်​တော်​တဲ့​နေ​ရာ​တစ်​ခု တွေ့​သွား​ပြီး ပြု​ပြင်​မွမ်း​မံ​လိုက်​တယ်။ အစည်း​အဝေး​အားလုံး ကျင်း​ပပေမဲ့ တစ်​ခါ​တ​လေ ကျွန်​တော်​တို့​နှစ်​ယောက်​ပဲ ရှိ​တယ်။ အစည်း​အဝေး​အပိုင်း​တွေ​ကို တစ်​လှည့်​စီ တင်​ဆက်​ကြ​တယ်။ မေး​ခွန်း​အားလုံး​ကို တစ်​ယောက်​တည်း ဒိုင်​ခံ​ဖြေရ​တာ​ပေါ့။ သရုပ်​ပြအပိုင်း​ဆို​ရင် နှစ်​ယောက်​စ​လုံး စင်​ပေါ်​ရောက်​နေ​တော့ ပရိ​သတ် မရှိ​ဘူး။ နောက်​ဆုံး သက်​ကြီး ညီ​အစ်​မတစ်​ယောက် လာ​တက်​တယ်။ တ​ဖြည်း​ဖြည်း ကျမ်း​စာ​သင်​သား​တ​ချို့​နဲ့ မလှုပ်​ရှား​သူ​တ​ချို့ တက်​လာ​ကြ​တယ်။ မကြာ​ခင်​မှာ​ပဲ တက်​ကြွ​တဲ့ အသင်း​တော် ဖြစ်​လာ​တယ်။

တစ်​နေ့၊ ဘတ်​နဲ့ ကျွန်​တော် ချာ့ခ်ျ​အော့​ဖ်​ခ​ရိုက်စ်ရဲ့ ဓမ္မ​ဆ​ရာ​နဲ့ တွေ့​တယ်။ ကျွန်​တော် အကျွမ်း​မဝင်​တဲ့ ကျမ်း​ချက်​တွေ​ကို သူ​ပြော​တယ်။ ကျွန်​တော် နည်း​နည်း​တော့ လန့်​သွား​တယ်။ ကိုယ့်​ယုံ​ကြည်​ချက်​အကြောင်း လေး​လေး​နက်​နက် ထပ်​လေ့​လာ​ဖို့ လို​သေး​တယ်​လို့ ခံစား​ရ​တယ်။ သူ့​မေး​ခွန်း​တွေ​ကို မီး​ခွက်​ထွန်း​ပြီး ည​နက်​တဲ့​အထိ တစ်​ပတ်​လောက် လေ့​လာခဲ့​တယ်။ ဒါ​က အမှန်​တ​ရား​ကို ကိုယ်​ပိုင်​ဖြစ်​စေ​ဖို့ ကူညီ​ပေး​ခဲ့​တယ်။ နောက်​ထပ် ဓမ္မ​ဆ​ရာ​တွေ​နဲ့ တွေ့​ချင်​နေ​ပြီ။

မကြာ​ခင်​မှာ​ပဲ တိုက်​နယ်​ကြီး​ကြပ်​မှူး​က အာ​ကန်​ဆော​ပြည်​နယ်၊ အယ်ဒိုရာဒို​မြို့​ကို ပြောင်း​ရွှေ့​ပြီး အသင်း​တော်​ကို ကူညီ​ပေး​ဖို့ တောင်း​ဆို​တယ်။ အဲဒီ​မြို့​က​နေ ကော်​လို​ရာဒို​ပြည်​နယ်​မှာ​ရှိ​တဲ့ စစ်​မှု​ထမ်း​ကြီး​ကြပ်​ရေး​ကော်​မတီ​ရုံး​ကို အကြိမ်​ကြိမ် ဆင့်​ခေါ်​ ခံ​ရ​တယ်။ ခ​ရီး​စဉ်​တစ်​ခု​မှာ ရှေ့​ဆောင်​တ​ချို့​နဲ့ ကျွန်​တော်​တို့ စီး​တဲ့​ကား​ဟာ တက္က​ဆပ်​ပြည်​နယ်​မှာ ယာဉ်​မတော်​တ​ဆ​မှု ဖြစ်​ပြီး တော်​တော် ပျက်​စီး​သွား​တယ်။ ညီ​အစ်​ကို​တစ်​ယောက်​ကို ခေါ်​လိုက်​တော့ ရောက်​လာ​ပြီး သူ့​အိမ်​ဆီ ခေါ်​သွား​တယ်။ ပြီး​တော့ အသင်း​တော် အစည်း​အဝေး​ကို​လည်း ခေါ်​သွား​တယ်။ ကျွန်​တော်​တို့​တစ်​တွေ မတော်​တ​ဆ​မှု ဖြစ်​တဲ့​အကြောင်း ကြေ​ညာ​တော့ ညီ​အစ်​ကို​တွေ​က ငွေ​ကြေး​အကူ​အညီ ပေး​ကြ​တယ်။ ကျွန်​တော့်​ကား​ကို​လည်း ၂၅ ဒေါ်​လာ​နဲ့ ရောင်း​ပေး​ခဲ့​တယ်။

ဒီ​လို​နဲ့ ဝီ​ချီ​တာ​မှာ ရှေ့​ဆောင်​လုပ်​နေ​တဲ့ မိသား​စု​မိတ်ဆွေ မက်​ကော့​တ​နီ​ဆီ သွား​နိုင်​ခဲ့​တယ်။ သူ့​ရဲ့ အမြွှာ​သား​နှစ်​ယောက် ဖရန့်ခ်​နဲ့ ဖရန်​စစ္စ​တို့​က ကျွန်​တော့်ရဲ့ အခင်​ဆုံး သူ​ငယ်​ချင်း​တွေ ဖြစ်​နေ​တုန်း​ပါ​ပဲ။ သူတို့​ရဲ့ ကား​ဟောင်း​ကို ၂၅ ဒေါ်​လာ​နဲ့ ကျွန်​တော့်​ကို ရောင်း​တယ်။ ပျက်​သွား​တဲ့​ကား​အတွက် ကျွန်​တော်​ရ​လိုက်​တဲ့ ငွေ​ပမာ​ဏ အတိ​အကျ​ပါ​ပဲ။ ဘု​ရား​နိုင်​ငံ​တော်​ကို ဦးစား​ထား​လို့ လို​အပ်​ရာ​ကို ယေဟောဝါ ပေး​မှန်း ဦး​ဆုံး​အကြိမ် ခံစား​လိုက်​ရ​တယ်။ အဲဒီ​ခ​ရီး​မှာ မက်​ကော့​တ​နီ​က ချစ်​စ​ရာ​ကောင်း​တဲ့ ညီ​အစ်​မ ဘက်​သဲလ်​က​ရိန်​နဲ့ မိတ်​ဆက်​ပေး​တယ်။ သူ့​အမေ ရုသ်​က ကန်​စပ်စ်​ပြည်​နယ်၊ ဝယ်​လင်​တန်​မြို့​က ထက်​သန်​တဲ့ ညီ​အစ်​မပေါ့။ အသက် ၉၀ ကျော်​အထိ ရှေ့​ဆောင်​လုပ်​နေ​တုန်း​ပဲ။ တစ်​နှစ်​မပြည့်​ခင် ၁၉၅၈​ မှာ ကျွန်​တော်​တို့ လက်​ထပ်​လိုက်​ပြီး အယ်ဒိုရာဒို​မှာ ရှေ့​ဆောင်​အတူ လုပ်​ကြ​တယ်။

ငယ်​ငယ်​က​တည်း​က သိ​ခဲ့ရ​တဲ့ ပုံသက်သေကောင်း​တွေ​ကို တုပချင်​တဲ့​အတွက် ယေဟောဝါ​ရဲ့ အဖွဲ့​အစည်း ပေး​အပ်​တဲ့ ဘယ်​အလုပ်​ကို​မဆို လုပ်​ဖို့ ဆုံး​ဖြတ်​ခဲ့​တယ်။ အာ​ကန်​ဆော​ပြည်​နယ်၊ ဝေါ​နပ်​ရိခ်ျ​မြို့​မှာ အထူး​ရှေ့​ဆောင်​အဖြစ် တာဝန်​ခန့်​အပ်​ခံ​ရ​တယ်။ ၁၉၆၂ မှာ ၃၇ ကြိမ်​မြောက် ဂိလဒ်​ကျောင်း​တက်​ဖို့ ဖိတ်​ခေါ်​ခံ​ရလို့ စိတ်​လှုပ်​ရှား​ခဲ့ရ​တယ်။ ဒွန်​စ​တီး​နဲ့ တစ်​တန်း​တည်း​ကျ​လို့ ပျော်​လိုက်​တာ။ ကျောင်း​ဆင်း​ပြီး​တဲ့​နောက် ကင်​ညာ​နိုင်​ငံ၊ နိုင်​ရို​ဘီ​မြို့​မှာ တာဝန်​ကျ​တယ်။ န​ယူး​ယောက်​က​နေ ထွက်​ခွာ​ချိန်​မှာ ရင်​ထဲ ဆို့​နေ​ပေမဲ့ နိုင်​ရို​ဘီ​လေ​ဆိပ်​မှာ ညီ​အစ်​ကို/မတွေ​နဲ့ တွေ့​တဲ့​အခါ သိပ်​ပျော်​သွား​တယ်။

ကင်​ညာ​နိုင်​ငံ​နဲ့ ပျော်​စ​ရာ​အမှု​ဆောင်​လုပ်ငန်း​ကို မြန်​မြန်​ဆန်​ဆန်​ပဲ သိပ်​ကြိုက်​သွား​တယ်။ ဦး​ဆုံး​ကျမ်း​စာ​သင်​သား​က​တော့ ခရစ္စ​နဲ့ မေရီ​ကာ​နိုင်​ယာ​တို့​ဖြစ်​တယ်။ သူတို့ အခု​ချိန်​အထိ ကင်​ညာ​နိုင်​ငံ​မှာ အချိန်​ပြည့် အမှု​ဆောင်​နေ​ကြ​တုန်း​ပဲ။ နောက်​တစ်​နှစ်​မှာ ယူ​ဂန္ဓာ​နိုင်​ငံ၊ ကမ်​ပါ​လာ​မြို့​မှာ ဦး​ဆုံး သာ​သနာ​ပြု​တွေ​အဖြစ် အမှု​ဆောင်​ဖို့ တာဝန်​ရ​တယ်။ အဲဒီ​အချိန်တွေ​ဟာ စိတ်​လှုပ်​ရှား​စ​ရာ​ပါ​ပဲ။ အမှန်​တ​ရား သင်​ယူ​ချင်​သူ​တွေ သိပ်​များ​ပြီး သက်သေခံ ဖြစ်​လာ​ကြ​တယ်။ အာ​ဖရိ​က​မှာ သုံး​နှစ်​ခွဲ နေ​ပြီး​တဲ့​နောက်​မှာ​တော့ မိသား​စု​ဘဝ ထူ​ထောင်​ဖို့ အမေရိ​ကန်​ကို ပြန်​သွား​ခဲ့​ကြ​တယ်။ အာ​ဖရိ​က​က​နေ ထွက်​ခွာ​တဲ့​နေ့​မှာ န​ယူး​ယောက်​က​နေ ထွက်​ခွာ​တဲ့​နေ့​ထက် ပို​ပြီး ဆို့​နင့်​ခဲ့ရ​တယ်။ အာ​ဖရိ​က​တိုက်​သား​တွေ​ကို ကျွန်​တော်​တို့ ချစ်​တယ်။ တစ်​နေ့​နေ့ သူတို့​နဲ့ ပြန်​တွေ့​ဖို့ မျှော်​လင့်​ပါ​တယ်။

မိ​ဘ​တွေ နေ​ထိုင်​တဲ့ ကော်​လို​ရာဒို အနောက်​ပိုင်း​မှာ ကျွန်​တော်​တို့ အခြေ​ချ​တယ်။ မကြာ​ခင်​မှာ​ပဲ သမီး​ဦး​လေး ကင်​ဘာ​လီ​ကို မွေး​ဖွား​ခဲ့​တယ်။ ၁၇ လ​အကြာ​မှာ စ​တက်​ဖနီ မွေး​တယ်။ မိ​ဘ​ဆို​တဲ့ တာဝန်​သစ်​ကို​လည်း အလေး​အနက်​ထား လုပ်​ဆောင်​ပြီး သမီး​တွေရဲ့ စိတ်​နှလုံး​ထဲ အမှန်​တ​ရား သွတ်​သွင်း​ပေး​ခဲ့​တယ်။ ကျွန်​တော်​တို့​အတွက် ချ​မှတ်​ခဲ့​တဲ့ ပုံသက်သေကောင်း​တွေ​အတိုင်း သမီး​တွေ​ရှေ့​မှာ ကျွန်​တော်​တို့​လည်း ပုံသက်သေကောင်း​ ချ​မှတ်​ချင်​ကြ​တယ်။ သား​သမီး​တွေ​အတွက် ပုံသက်သေကောင်း ချ​မှတ်​ခြင်း​က အရေး​ပါ​ပေမဲ့ ယေဟောဝါ​ကို သူတို့​ဝတ်​ပြု​သွား​မယ်​ဆို​တဲ့ အာ​မခံ​ချက်​တော့ မဟုတ်​ဘူး။ ကျွန်​တော့်​ညီ​နဲ့ ညီ​မဆို​ရင် အမှန်​တ​ရား​ကို  စွန့်​ခွာ​သွား​ကြ​တယ်။ သူတို့​ရှေ့​မှာ ချ​မှတ်​ခဲ့​တဲ့ ပုံသက်သေကောင်း​တွေ​ကို ပြန်​တု​ပမယ်​လို့ မျှော်​လင့်ရ​တာ​ပဲ။

သမီး​တွေ​ကို ပြု​စု​ပျိုး​ထောင်​ရ​တာ သိပ်​ပျော်​တယ်။ ဘာ​မဆို မိသား​စု​လိုက် လုပ်​ဖို့ အမြဲကြိုး​စား​ခဲ့​တယ်။ ကော်​လို​ရာဒို​ပြည်​နယ်၊ အက်​စ​ပန်​မြို့​နား​မှာ နေ​တဲ့​အတွက် မကြာ​ခ​ဏ အတူ​နှင်း​လျှော​စီး​ကြ​တယ်။ အဲဒီ​အချိန်​တွေ​မှာ သမီး​တွေ​နဲ့ စကား​ပြော​ဖို့ အချိန်ရ​တယ်။ အပျော်​ည​အိပ်​ခ​ရီးတွေ​လည်း သွား​ပြီး မီး​ပုံ​ဘေး​မှာ စကား​ပြော​ခဲ့​ကြ​တာ သိပ်​ပျော်​စ​ရာ​ကောင်း​တယ်။ သူတို့ ငယ်​ရွယ်​သေး​ပေမဲ့ “ကြီး​လာရင် ဘာ​လုပ်​ရ​မလဲ၊ ဘယ်​လို​လူ​ကို လက်​ထပ်​ရ​မလဲ” စ​တဲ့ မေး​ခွန်း​တွေ မေး​ခဲ့​ကြ​တယ်။ သမီး​တွေရဲ့ စိတ်​နှလုံး​ထဲ​မှာ ယေဟောဝါ​ရဲ့ စံနှုန်း​တွေ​ကို မြတ်​နိုး​လာ​ဖို့ သွန်သင်​ပေး​ခဲ့​တယ်။ အချိန်​ပြည့်​လုပ်ငန်း​ကို ပန်း​တိုင်​ချ​မှတ်​ပေး​တယ်။ ပန်း​တိုင်​တူ​တဲ့​သူ​နဲ့​ပဲ လက်​ထပ်​ဖို့​လည်း အား​ပေး​ခဲ့​တယ်။ ငယ်​ငယ်​ရွယ်​ရွယ်​နဲ့ အိမ်​ထောင်​မပြု​တာ အကောင်း​ဆုံး​ဖြစ်​မှန်း နား​လည်​အောင် ကူညီ​ပေး​ခဲ့​တယ်။ “၂၃ နှစ်​အထိ အိမ်​ထောင်​မပြု​ကြေး” ဆို​တဲ့​စကား​ကို ပြော​လေ့​ရှိ​တယ်။

ကျွန်​တော်​တို့​ရဲ့ မိ​ဘ​တွေ လုပ်​ခဲ့​သလို​ပဲ ကျွန်​တော်​တို့​လည်း မိသား​စု​လိုက် အစည်း​အဝေး တက်​ဖို့၊ အမှု​ဆောင်​လုပ်ငန်း​မှာ မှန်​မှန်​ပါ​ဝင်​ဖို့ ကြိုး​စား​ခဲ့​တယ်။ အချိန်​ပြည့် အမှု​ဆောင်​တွေ​ကို​လည်း အိမ်​မှာ တည်း​ခို​ဖို့ စီ​စဉ်​ပေး​တယ်။ သာ​သနာ​ပြု​လုပ်​ခဲ့​တဲ့​အချိန်​အကြောင်း​ကို​လည်း သတိ​တ​ရ ပြော​လေ့​ရှိ​တယ်။ မိသား​စု​လေး​ယောက်​စ​လုံး အာ​ဖရိ​က​ကို အတူ​ခ​ရီး​ထွက်​နိုင်​ဖို့ မျှော်​လင့်ခဲ့​ကြ​တယ်။ သမီး​တွေ​လည်း တ​အား​သွား​လည်​ချင်​ကြ​တယ်။

မိသား​စု သင်​အံ​မှု ပုံ​မှန်​လုပ်​ပြီး ကျောင်း​မှာ ကြုံ​တွေ့​နိုင်​တဲ့ အခြေ​အနေ​တွေ​ကို သရုပ်​ဆောင်​ကြ​တယ်။ သမီး​တွေ​က မေး​ခွန်း​တွေ​ကို ပြန်​ဖြေတဲ့ သက်သေခံ​တွေ​အဖြစ် သရုပ်​ဆောင်​တယ်။ ဒီ​နည်း​နဲ့ သင်​ယူ​ရ​တာ​ကို သူတို့​ပျော်​ပြီး ယုံ​ကြည်​စိတ်​ချ​မှု ရှိ​လာ​တယ်။ ကြီး​လာ​တော့ မိသား​စု​သင်​အံ​မှု လုပ်​ရ​တာ​ကို ညည်း​ညူ​တဲ့​အခါ​လည်း ရှိ​တယ်။ တစ်​ခါ​တုန်း​က စိတ်​ပျက်​လက်​ပျက်​နဲ့ သင်​အံ​မှု မလုပ်​တော့​ဘူး၊ အခန်း​ထဲ သွား​နေ​ကြ​လို့ ပြော​လိုက်​တယ်။ သူတို့ လန့်​ပြီး ငို​ကြ​ပါ​လေ​ရော။ ပြီး​တော့ သင်​အံ​မှု လုပ်​ချင်​တယ်​လို့ ပြော​ကြ​တယ်။ အဲဒီ​တော့​မှ ယေဟောဝါ​အကြောင်း သူတို့ သင်​ယူ​ချင်​စိတ် ရှိ​လာ​အောင် ကူညီ​ပေး​နေ​မှန်း သိ​လာ​တယ်။ သင်​အံ​မှု​မှာ သူတို့​ပျော်​လာ​ပြီး လွတ်​လွတ်​လပ်​လပ် ပါ​ဝင်​ပြော​ဆို​လာ​ကြ​တယ်။ တ​ချို့​အကြောင်း​တွေ​ကို လက်မခံ​ဘူး​လို့ ပြော​တဲ့​အခါ​တွေ​မှာ​တော့ စိတ်​မကောင်း ဖြစ်​မိ​တယ်။ ဒါ​ပေမဲ့ သူတို့​စိတ်​နှလုံး​ထဲ​မှာ ရှိ​တဲ့​အရာ​ကို သိ​ခွင့်​ရခဲ့​တယ်။ သူတို့​နဲ့ ကျိုး​ကြောင်း​ဆင်​ခြင်​ပြီး​တဲ့​နောက်​မှာ​တော့ ကိစ္စရပ်တွေ​အပေါ် ယေဟောဝါ​ရဲ့ သဘော​ထား​ကို သဘော​ပေါက်​ကျေ​နပ်​သွား​ကြ​တယ်။

သမီး​တွေ​ကို ပြု​စု​ပျိုး​ထောင်​ပေး​ရ​တဲ့​အချိန်တွေ အကုန်​မြန်လိုက်​တာ။ ဘု​ရား​အဖွဲ့​အစည်း​ရဲ့ ကူညီ​လမ်း​ပြမှု​ကြောင့် ယေဟောဝါ​ကို ချစ်​လာ​ဖို့ အတတ်​နိုင်​ဆုံး ကူညီ​ပေး​နိုင်​ခဲ့​တယ်။ အထက်​တန်း​ကျောင်း ပြီး​သွား​တော့ သမီး​နှစ်​ယောက်​လုံး ကိုယ့်​ကိုယ်​ကိုယ် ထောက်ပံ့​ပြီး ရှေ့​ဆောင်​လုပ်ငန်း​မှာ ပါ​ဝင်​ခဲ့လို့ ကျေး​ဇူး​တင်​စ​ရာ​ပဲ။ ပို​လို​အပ်​တဲ့​နေ​ရာ​မှာ အမှု​ဆောင်​ဖို့ တ​ခြား​ညီ​အစ်​မနှစ်​ယောက်​နဲ့​အတူ တီ​နက်​စီ​ပြည်​နယ်၊ က​လိဖ်​လန်း​ကို ပြောင်း​ရွှေ့​သွား​ကြ​တယ်။ သူတို့​ကို သိပ်​သတိ​ရ​ပေမဲ့ အချိန်​ပြည့်​လုပ်ငန်း​မှာ ပါ​ဝင်​နေ​ကြ​လို့ ကျေ​နပ်​ပါ​တယ်။ ဘက်​သဲလ်​နဲ့ ကျွန်​တော် ရှေ့​ဆောင် ပြန်​လုပ်​တဲ့​အတွက် တ​ခြား​အခွင့်​ထူး​တွေ ရ​ရှိ​ခဲ့​တယ်။ အရန်​တိုက်​နယ်​လုပ်ငန်း​နဲ့ ခ​ရိုင်​အစည်း​အဝေး လုပ်ငန်း​တွေ​မှာ လုပ်​ဆောင်​ခဲ့ရ​တယ်။

သမီး​တွေ​က တီ​နက်​စီ​ပြည်​နယ်​ကို မပြောင်း​ခင် အင်္ဂ​လန်​နိုင်​ငံ၊ လန်​ဒန်​ဌာန​ခွဲ​ရုံး​ကို သွား​လည်​ပတ်​ခဲ့​ကြ​တယ်။ အဲဒီ​မှာ ၁၉ နှစ်​အရွယ် စ​တက်​ဖနီ​က လူငယ် ဗေသလ​အိမ်​သား ပေါလ် နော်​တွန်​နဲ့ ဆုံ​ခဲ့​တယ်။ နောက်​တစ်​ခေါက် ပြန်​သွား​တော့ ကင်​ဘာ​လီ​က ပေါလ်ရဲ့ အလုပ်​ဖော် ဘ​ရိုင်​ယန်​လယ်​ဝေ​လင်း​နဲ့ ဆုံ​ခဲ့​တယ်။ စတက်​ဖနီ ၂၃ နှစ်​ပြည့်​ပြီး​နောက် ပေါလ်​နဲ့ လက်​ထပ်​ခဲ့​တယ်။ ကင်​ဘာ​လီ​က​တော့ နောက်​တစ်​နှစ်၊ ၂၅ နှစ်​ပြည့်​တဲ့​အခါ ဘ​ရိုင်​ယန်​နဲ့ လက်​ထပ်​ခဲ့​တယ်။ သူတို့​နှစ်​ယောက်​လုံး ၂၃ နှစ်​အထိ အိမ်​ထောင်​မပြု​ခဲ့​ကြ​ဘူး။ သူတို့​ရဲ့ အိမ်​ထောင်​ဖက်​ကောင်း ရွေး​ချယ်​မှု​ကို ကျွန်​တော်​တို့ အပြည့်​အဝ သဘော​တူ​ပါ​တယ်။

ကျွန်​တော်​တို့​နဲ့ ဘိုး​ဘွား​တို့​ရဲ့ ပုံသက်သေက ငွေ​ကြေး​ခက်​ခဲ​ချိန်​မှာ​တောင် ‘ဘု​ရား​သခင်​၏​နိုင်​ငံ​တော်​ကို ဦး​စွာ ရှာ​လျက်​နေ​ကြ’ ပါ​ဆို​တဲ့ ယေရှု​ရဲ့ မိန့်မှာ​ချက်​ကို နာ​ခံ​ဖို့ ကူညီ​ပေး​ခဲ့​တယ်​ဆို​ပြီး သမီး​တွေ ပြော​တယ်။ (မ. ၆:၃၃) ၁၉၉၈၊ ဧ​ပြီလ​မှာ ပေါလ်နဲ့ စ​တက်​ဖနီ​တို့​ဟာ ၁၀၅ ကြိမ်​မြောက် ဂိလဒ်​ကျောင်း​တက်​ဖို့ ဖိတ်​ခေါ်​ခံ​ရ​ပြီး​နောက် အာ​ဖရိ​က​တိုက်၊ မာ​လာ​ဝီ​နိုင်​ငံ​မှာ တာဝန်​ကျ​တယ်။ အဲဒီ​အချိန်​မှာ​ပဲ ဘ​ရိုင်​ယန်​နဲ့ ကင်​ဘာ​လီ​ဟာ လန်​ဒန်​ဗေသလ​မှာ အမှု​ဆောင်​ဖို့ ဖိတ်​ခေါ်​ခံ​ရ​ပြီး နောက်​ပိုင်း မာ​လာ​ဝီ​ဗေသလ​မှာ ပြောင်း​ရွှေ့​အမှု​ဆောင်​ခဲ့​တယ်။ ဒီ​လို​အကောင်း​ဆုံး​နည်း​နဲ့ အသက်​တာ​ကို လူငယ်​တွေ အသုံး​ပြု​နေ​တဲ့​အတွက် အတိုင်း​မသိ ပျော်​ရွှင်​ရ​ပါ​တယ်။

၂၀၀၁၊ ဇန်​န​ဝါ​ရီ​မှာ အစ​ပိုင်း​မှာ ပြော​ခဲ့​တဲ့ ဖုန်း​ခေါ်​ဆို​မှု​ကို လက်ခံ​ရ​ရှိ​ခဲ့​တယ်။ ဘာ​သာ​ပြန်​လုပ်ငန်း​ဌာန ကြီး​ကြပ်​မှူး ညီ​အစ်​ကို မာ​ရေး​က ကမ္ဘာ​တစ်​ဝန်း​မှာ​ရှိ​တဲ့ ဘာ​သာ​ပြန်​တွေ​အတွက် အင်္ဂ​လိပ်​စကား​သင်​တန်း​ကို ညီ​အစ်​ကို​တွေ စီ​စဉ်​နေ​တဲ့​အကြောင်း ပြော​ပြတယ်။ အသက် ၆၄ နှစ်​ရှိ​ပြီဖြစ်​တဲ့ ကျွန်​တော့်​ကို နည်း​ပြတစ်​ယောက်​အဖြစ် သင်​တန်း​ပေး​ဖို့ စဉ်း​စား​နေ​တယ်။ ဘက်​သဲလ်​နဲ့ ကျွန်​တော် အသေအချာ ဆုတောင်း​ပြီး​နောက် အမေတွေ​နဲ့ တိုင်​ပင်​တယ်။ သူတို့​နှစ်​ယောက်​လုံး ကျွန်​တော်​တို့​ရဲ့ အကူ​အညီ​ ရ​တော့​မှာ မဟုတ်​ပေမဲ့ သွား​စေ​ချင်​ကြ​တယ်။ ဒါ​နဲ့ ဒီ​အခွင့်​ထူး​ကို လက်ခံ​ပါ​တယ်​လို့ ဖုန်း​ပြန်​ဆက်​လိုက်​တယ်။

အဲဒီ​အချိန်​မှာ​ပဲ ကျွန်​တော့်​အမေမှာ ကင်​ဆာ​ရှိ​မှန်း သိ​လိုက်​ရ​တယ်။ အမေနဲ့​အတူ နေ​ပြီး ညီ​မလေး လင်​ဒါ​နဲ့​အတူ ပြု​စု​ပေး​မယ်​လို့​ပြော​တော့ “အဲဒီ​လို မလုပ်​ပါ​နဲ့။ သား​တို့ မသွား​မှ အမေ ပို​ဆိုး​မှာ” လို့​ပြော​တယ်။ လင်​ဒါ​လည်း အဲဒီ​လို​ပဲ ပြော​တယ်။ သူတို့​ရဲ့ ကိုယ်​ကျိုး​စွန့်​မှု​နဲ့ ဒေ​သခံ​မိတ်ဆွေ​တွေရဲ့ အကူ​အညီ​အတွက် ကျေး​ဇူး​တင်​လိုက်​တာ။ ပက်​တာ​စင်​မှာ​ရှိ​တဲ့ ကင်း​မျှော်​စင် ပညာ​ပေး​ဌာန​ကို ထွက်​သွား​ပြီး နောက်​တစ်​နေ့​မှာ​ပဲ အမေဆုံး​ပြီလို့ လင်​ဒါ ဖုန်း​ဆက်​တယ်။ အမေဖြစ်​စေ​ချင်​တဲ့​အတိုင်း တာဝန်​သစ်​မှာ ဘဝ​ကို မြှုပ်​နှံ​ခဲ့​ကြ​တယ်။

ဦး​ဆုံး တာဝန်​ကျ​တဲ့​နေ​ရာ​က သမီး​တွေ၊ သမက်​တွေ အမှု​ဆောင်​နေ​တဲ့ မာ​လာ​ဝီ​ဌာန​ခွဲ​ဖြစ်​လို့ ပျော်​လိုက်​ရ​တာ။ စိတ်​လှုပ်​ရှား​စ​ရာ ပြန်​လည်​ဆုံ​ဆည်း​မှု​ပါ​ပဲ။ မာ​လာ​ဝီ​ပြီး​တော့ ဇင်​ဘာ​ဘွေ​နဲ့ ဇမ်​ဘီ​ယာ​မှာ​လည်း သင်​တန်း​ပေး​ခဲ့​တယ်။ သုံး​နှစ်​ခွဲ သင်​တန်း​ပေး​ပြီး​နောက် မာ​လာ​ဝီ​ကို ပြန်​ပြီး ခ​ရစ်​ယာန်​ကြား​နေ​မှု​ကြောင့် နှိပ်​စက်​ညှဉ်း​ပန်း​ခံ​ခဲ့ရ​တဲ့ သက်သေခံ​တွေရဲ့ တွေ့​ကြုံ​မှု​တွေ​ကို ရေး​သား​ပြု​စု​ဖို့ တာဝန်​ပေး​ခံ​ရ​တယ်။ *

၂၀၀၅ ခု​နှစ်​မှာ ကော်​လို​ရာဒို​ပြည်​နယ်၊ ဘာ​ဆော့​မြို့​က အိမ်​ကို ပြန်​တဲ့​အခါ​လည်း ဆို့​နင့်​ခဲ့ရ​ပြန်​တယ်။ အဲဒီ​မှာ ဘက်​သဲလ်​နဲ့ ကျွန်​တော် ရှေ့​ဆောင် ဆက်​လုပ်​တယ်။ ၂၀၀၆ မှာ ဘ​ရိုင်​ယန်​နဲ့ ကင်​ဘာ​လီ​က မက္ကင်​ဇီ​နဲ့ အဲ​လီ​ဇ​ဘက်​ဆို​တဲ့ သမီး​နှစ်​ယောက်​ကို ကျွေး​မွေး​စောင့်​ရှောက်​ဖို့ ကျွန်​တော်​တို့​အနား​ကို ပြောင်း​လာ​ကြ​တယ်။ ပေါလ်​နဲ့ စ​တက်​ဖနီ​က​တော့ မာ​လာ​ဝီ​ဌာန​ခွဲ​မှာ​ပဲ ဆက်​အမှု​ဆောင်​နေ​ပြီး ပေါလ်​က ဌာန​ခွဲ ကော်​မတီ​ဝင်​အဖြစ် အမှု​ဆောင်​နေ​တယ်။ ကျွန်​တော့်​အသက် ၈၀ ပြည့်​တော့​မယ်။ နှစ်​တွေ​တစ်​လျှောက် ကျွန်​တော်​နဲ့​အတူ တွဲ​လုပ်​ခဲ့​တဲ့ လူငယ်​လေး​တွေ​က ကျွန်​တော်​လုပ်​ခဲ့​တဲ့​တာဝန်​တွေ ထမ်း​ဆောင်​နေ​တာ​ကို တွေ့​ရ​တာ ဝမ်း​သာ​အား​ရ ဖြစ်​ရ​ပါ​တယ်။ ကျွန်​တော်​တို့​အတွက် တ​ခြား​သူ​တွေ ချ​မှတ်​တဲ့ ပုံသက်သေကောင်း​မျိုး​ကို သား​သမီး​တွေ၊ မြေး​တွေ​အတွက် ချ​မှတ်​နိုင်​ခဲ့လို့ ဝမ်း​မြောက်​ပျော်​ရွှင်​ရ​ပါ​တယ်။