အေဒီ ၃၂၊ ပသခါပွဲ မတိုင်ခင်​လေးမှာ တမန်တော်​တွေဟာ လှည့်လည်ဟောပြောပြီး ပြန်ရောက်​လာတယ်။ သူတို့ အတော်လေး မော​နေကြ​လို့ အနားယူ​ရ​အောင် ဗက်ဇဲဒမြို့​ကို ယေရှု လှေ​နဲ့​ခေါ်​သွားတယ်။ အဲဒီ​ကိုရော​က်​တော့ လူ​ထောင်နဲ့​ချီ လိုက်​လာ​တာ​ကို ယေရှု​မြင်တယ်။ တမန်တော်​တွေနဲ့ပဲ ယေရှု နေချင်​ပေ​မဲ့ လူတွေကို ကြင်ကြင်နာနာ ကြိုဆို​တ​ယ်။ ပါလာတဲ့​လူနာ​တွေကို ယေရှု ကုပေး​ပြီး စဟော​တော့​တ​ယ်။ တစ်နေ့​လုံး ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်​အကြောင်း သင်ပေးတယ်။ ညနေစောင်း​တော့ တမန်တော်​တွေ​က ‘သူတို့ ဆာ​နေ​မှာပဲ။ အစာစား​ဖို့ ပြန်လွှတ်​လိုက်ပါ’ လို့ပြောတယ်။

ယေရှုက ‘သူတို့ သွား​စရာ မလို​ပါဘူး။ အစာ​ကျွေး​လိုက်ပါ’ လို့ပြော​တော့ တမန်တော်တွေက ‘သူတို့​အတွက် အစားအစာ သွား​ဝယ်​ပေး​ရမှာ​လား’ လို့​မေးတယ်။ တမန်တော် ဖိလိပ္ပု​က ‘ပိုက်ဆံ​အများကြီး ရှိ​ရင်တောင် ဒီ​လူအုပ်​အတွက် စားစရာ အလုံအလောက် ဝယ်​လို့​ရမှာ မဟုတ်ဘူး’ လို့ပြောတယ်။

ယေရှုက ‘ငါ​တို့​မှာ အစားအစာ ဘယ်လောက်​ရှိသလဲ’ လို့ မေး​တော့ အန္ဒြေ​က ‘မုန့်​ငါးလုံး​နဲ့ ငါးနှစ်ကောင်ပဲ ရှိတယ်။ ဘယ်လို​လုပ် လောက်​နိုင်မှာလဲ’ တဲ့။ ဒါနဲ့ ယေရှုက ‘အဲဒီ​မုန့်​နဲ့ ငါး​ကို ယူလာ​ပါ’ လို့ပြောတယ်။ မြက်ခင်း​ပေါ်မှာ လူတွေကို ၅၀ စီ၊ ၁၀၀ စီ အုပ်စုဖွဲ့ ထိုင်​ခိုင်း​ပြီး မုန့်နဲ့ ငါး​ကို ယူ၊ ကောင်းကင်​ကို မော့ကြည့်​ပြီး ဆုတောင်း​တ​ယ်။ အဲဒီနောက် စားစရာ​ကို တမန်တော်​တွေဆီ ပေးလိုက်​ပြီး သူတို့က လူတွေကို ဝေပေး​တ​ယ်။ ယောက်ျား ၅,၀​၀​၀၊ မိန်းမ​တွေ၊ ကလေးတွေ​ပါ အဝ​စား​ပြီးတော့ စား​ကြွင်း​စား​ကျန်​တွေကို လိုက်​ကောက်သိမ်း​တဲ့အခါ တောင်း ၁၂ လုံး အပြည့်​ရတယ်။ တကယ် အံ့သြစရာ ကောင်းတယ် မဟုတ်လား။

 လူတွေ​က ယေရှုကို အထင်ကြီး​ပြီး ဘုရင်​မြှောက်ချင်​ကြ​တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘုရင်​ဖြစ်ဖို့ အချိန်မတန်​သေး​မှန်း ယေရှု သိတယ်။ ဒါကြောင့် လူအုပ်​ကို ပြန်​ခိုင်း​ပြီး တမန်တော်​တွေကို ဂါလိလဲ​အိုင် တစ်ဖက်​ကမ်း​ကို သွား​နှင့်​ဖို့ မှာ​တ​ယ်။ တမန်တော်​တွေ လှေ​စီး​ပြီး ထွက်သွား​တဲ့အခါ ယေရှု တောင်ပေါ် တက်​သွားတယ်။ ဘာကြောင့်လဲ သိလား။ သူ့​အဖေ​ဆီ ဆုတောင်း​ချင်​လို့။ ယေရှုဟာ ဘယ်လောက်​ပဲ အလုပ်များ​နေ​ပါစေ ဆုတောင်း​ဖို့ အချိန်ပေး​တ​ယ်။