Писмо од Јужноафриканската Република

„Зошто некој би запрел овде?“

„ОПАСНО ПОДРАЧЈЕ — ГРАБЕЖИ И ПРОСТИТУЦИЈА.“ Ова предупредување стоеше на знакот крај тесниот селски пат. Паркиравме настрана до неколку други коли што нѐ чекаа под огромното рекламно пано кое покажуваше како да се стигне до едно луксузно одморалиште и до еден коцкарски комплекс. Покрај нас јуреа скапи автомобили, и не можевме а да не ги забележиме зачудените погледи на луѓето кои ѕиркаа од прозорците на автомобилите. ‚Зошто некој би запрел овде?‘, како да велеа тие збунети лица.

Излеговме од автомобилот и ѝ се придруживме на групата убаво облечени луѓе што стоеја во сенката на рекламното пано. Нашата група беше составена од луѓе со различно расно и етничко потекло, што е сѐ уште доста необична глетка во Јужноафриканската Република. Патувавме околу 100 километри за да стигнеме до ова место кое се наоѓа северозападно од Јоханесбург, бидејќи имавме желба да им ги пренесеме библиските вистини на луѓето од овдешните села.

Одржавме краток состанок покрај патот за да разгледаме некои библиски стихови и да се договориме за деталите околу нашата служба на проповедање од куќа до куќа. Откако се помоливме, влеговме во автомобилите. На рамнината што се простираше пред нас, сѐ до каде што ни стигаше погледот, имаше расфрлено куќи и колипки. Изгледаа како џуџиња во споредба со високите купишта отпадоци од рудниците за платина. Сиромаштијата што ја гледавме на секој чекор беше во остра спротивност со огромното рудно богатство што лежеше под земјата.

Јас и жена ми имавме двајца гости од Германија, и сите заедно го почнавме утрото проповедајќи од куќа до куќа. Околу една третина од жителите во ова место се невработени, па затоа куќите им се многу скромни. Повеќето колипки беа направени од табли од ребрест лим заковани врз слаба дрвена конструкција. Тие беа споени со големи клинови, а како шајбни за прицврстување служеа израмнети тапи од пивски шишиња.

Кога ќе стигневме до некоја куќа, гласно кажувавме поздрав уште од портата, и најчесто домаќинката излегуваше да нѐ пречека. Луѓето со кои разговаравме многу сакаа да ја слушаат пораката што им ја носевме, и со нас постапуваа како со почесни гости. Сонцето удираше директно на лимените покриви и во текот на денот куќите стануваа како вжарени печки. Обично ги праќаа децата дома да донесат столчиња за да ги стават под некое дрво, и тогаш нѐ покануваа да се сместиме во ладовината.

Сите членови од семејството се собираа и седнуваа на грубо изработени столчиња  или на превртени гајби. Ги викаа да дојдат и да слушаат дури и малите деца, кои си играа со играчките што си ги направиле сами. Им читавме библиски стихови и ги замолувавме децата што одат на училиште да читаат од библиските публикации што ги носевме. Речиси сите што ги сретнавме радосно земаа од нашите публикации, а мнозина нѐ поканија да појдеме пак.

Кога дојде пладне, застанавме да јадеме од сендвичите што си ги понесовме и да се напиеме нешто освежително пред да продолжиме кај луѓето што веќе ги знаевме. Најнапред сакавме да се видиме со Џими, доселеник од Малави, кој работеше во еден од рудниците за платина. Веќе неколку месеци редовно одевме кај него. Секогаш се радуваше кога ќе нѐ видеше бидејќи разговаравме за Библијата. Жена му беше од локалното племе Сецвана и имаа две многу слатки деца. Минатиот пат не го најдовме дома, па затоа сега едвај чекавме да видиме како е.

Кога застанавме пред неговиот скромен дом, веднаш сфативме дека нешто не е во ред. Неговата беспрекорно уредна градина беше запуштена, пченката беше исушена, а кокошките што колваа по скудната земја повеќе ги немаше. Вратата беше врзана со дебел синџир. Една сосетка дојде да види што бараме. Ја прашавме каде е Џими, и таа ни кажа една страшна вест: Џими умрел, а жена му и децата се вратиле кај нејзините родители.

Иако се смета дека не е учтиво да се потпрашува, ние ја замоливме да ни каже нешто повеќе. „Беше болен и умре“, ни рече таа. „Во денешно време има многу болести. Умираат многу луѓе.“ Иако не кажа од што умрел бидејќи за тоа ретко се зборува, сѐ подолгиот ред нови гробови на селските гробишта сурово сведочи дека она што ни го кажа жената беше точно. Поразговаравме со неа за надежта во воскресение, а потоа, иако бевме тажни, продолживме на нашата следна посета.

Влеговме во едно друго село и со автомобилот возевме до последниот ред куќи, каде што имаше огромен куп отпад од рудникот. На крајот од улицата свртевме по тесното патче кое водеше до една куќичка. На еден камен во градината, со впечатливи букви беа испишани зборовите: „Неодлучноста е крадец на времето, а одложувањето му е најголем сојузник“. Дејвид, * кој го има напишано тој знак, ја подаде главата од зад моторот на својот прастар фолксваген. Гледаше подзамижано поради блесокот на сонцето што заоѓаше, а кога нѐ препозна, на лицето му се разлеа широка насмевка и од светлината блеснаа златните коронки на неговите предни заби. Си ги избриша рацете и дојде да се поздрави со нас.

„Здраво, пријатели!“, ни довикна. „Каде бевте?“ Мило ни беше што повторно се видовме со него. Ни се извини што тој ден не можеше да одвои повеќе време за нас бидејќи во меѓувреме нашол работа и требаше да отиде во рудникот. Цело време додека водевме жив разговор, на Дејвид не му се симнуваше насмевката од лицето. „Животот ми се смени од првиот ден кога се сретнавме!“, радосно рече тој. „Навистина ви велам, не знам што ќе се случеше со мене ако не дојдевте вие.“

Бевме многу расположени откако разговаравме со него. Кога сонцето почна да се спушта на хоризонтот, тргнавме накај дома. Додека фрлавме последен поглед кон рамнината, која почна да се замаглува од сончевите зраци и од правот во воздухот, се прашувавме како сите овие луѓе ќе ја чујат добрата вест. Потполно го сфативме значењето на Исусовите зборови: „Вистина, жетвата е голема, а работници има малку“ (Лука 10:2).

[Фуснота]

[Извор на слика на страница 17]

Со љубезна дозвола на South African Post Office