ປັນຍາຈານ 9:1-18
9 ຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບສິ່ງທັງໝົດນີ້ແລະສະຫຼຸບໄດ້ວ່າ ທັງຄົນທີ່ເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງແລະຄົນສະຫຼາດລວມທັງຜົນງານທັງໝົດຂອງເຂົາເຈົ້າຢູ່ໃນມືຂອງພະເຈົ້າທ່ຽງແທ້.+ ມະນຸດບໍ່ຮູ້ວ່າຄົນທີ່ຢູ່ກ່ອນໜ້າເຂົາເຈົ້າຮັກຫຼືຊັງກັນຫຼາຍສ່ຳໃດ.
2 ມະນຸດທຸກຄົນມີຈຸດຈົບຄືກັນ+ ທັງຄົນທີ່ເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງແລະຄົນຊົ່ວ+ ຄົນດີກັບຄົນສະອາດແລະຄົນທີ່ບໍ່ສະອາດ ຄົນທີ່ເອົາເຄື່ອງບູຊາມາໃຫ້ແລະຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ເອົາເຄື່ອງບູຊາມາໃຫ້ ຄົນທີ່ເຮັດດີແລະຄົນທີ່ເຮັດຜິດ ຄົນທີ່ສາບານແບບບໍ່ຄິດແລະຄົນທີ່ຢ້ານບໍ່ກ້າສາບານ.
3 ມີອີກເລື່ອງໜຶ່ງທີ່ເປັນເລື່ອງໜ້າເສົ້າທີ່ເກີດຂຶ້ນໃຕ້ດວງຕາເວັນ ຍ້ອນມະນຸດທຸກຄົນມີຈຸດຈົບແບບດຽວກັນ+ ໃຈຂອງມະນຸດຈຶ່ງເຕັມແຕ່ສິ່ງຊົ່ວ. ໃນຊ່ວງຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າ ເຂົາເຈົ້າຄິດແຕ່ແນວໂງ່ໆແລ້ວເຂົາເຈົ້າກໍຕາຍໄປ.
4 ຄົນທີ່ຍັງມີຊີວິດຢູ່ກໍຍັງມີຄວາມຫວັງ ຍ້ອນໂຕໝາທີ່ຍັງມີຊີວິດຢູ່ກໍດີກວ່າໂຕສິງທີ່ຕາຍແລ້ວ.+
5 ຄົນເປັນຮູ້ວ່າໂຕເອງຈະຕາຍ+ ແຕ່ຄົນຕາຍແລ້ວບໍ່ຮູ້ຫຍັງເລີຍ.+ ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮັບລາງວັນ*ອີກຕໍ່ໄປຍ້ອນຄົນອື່ນໆພາກັນລືມເຂົາເຈົ້າໄປໝົດແລ້ວ.+
6 ນອກຈາກນັ້ນ ຄວາມຮັກ ຄວາມກຽດຊັງ ແລະຄວາມອິດສາຂອງເຂົາເຈົ້າກໍໝົດໄປ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ມີສ່ວນຮ່ວມກັບສິ່ງທີ່ຄົນອື່ນເຮັດໃຕ້ດວງຕາເວັນອີກຕໍ່ໄປ.+
7 ໃຫ້ເຈົ້າໄປກິນອາຫານຢ່າງມີຄວາມສຸກແລະກິນເຫຼົ້າແວງດ້ວຍໃຈທີ່ເບີກບານ+ ຍ້ອນພະເຈົ້າທ່ຽງແທ້ພໍໃຈກັບສິ່ງທີ່ເຈົ້າເຮັດ.+
8 ຂໍໃຫ້ເຈົ້ານຸ່ງເຄື່ອງນຸ່ງສີຂາວ*ສະເໝີແລະຢ່າລືມເອົານ້ຳມັນໃສ່ຫົວຂອງເຈົ້ານຳ.+
9 ໃຫ້ໃຊ້ຊີວິດຢ່າງມີຄວາມສຸກກັບເມຍທີ່ເຈົ້າຮັກ+ຕະຫຼອດຊ່ວງຊີວິດສັ້ນໆຂອງເຈົ້າທີ່ພະເຈົ້າໄດ້ເອົາໃຫ້ໃຕ້ດວງຕາເວັນ ຍ້ອນນີ້ແມ່ນສ່ວນແບ່ງຂອງເຈົ້າໃນຊ່ວງຊີວິດສັ້ນໆແລະນີ້ແມ່ນລາງວັນຂອງເຈົ້າສຳລັບວຽກໜັກທີ່ເຈົ້າເຮັດຢ່າງຍາກລຳບາກໃຕ້ດວງຕາເວັນ.+
10 ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະເຮັດຫຍັງກໍໃຫ້ເຮັດສຸດກຳລັງ ຍ້ອນບໍ່ມີວຽກ ບໍ່ມີໂຄງການ ບໍ່ມີຄວາມຮູ້ ແລະບໍ່ມີສະຕິປັນຍາໃນຂຸມຝັງສົບ*+ທີ່ເຈົ້າຈະໄປນັ້ນ.
11 ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນບາງຢ່າງອີກໃຕ້ດວງຕາເວັນ. ຂ້ອຍເຫັນວ່າຄົນທີ່ວ່ອງໄວບໍ່ໄດ້ຊະນະການແຂ່ງຂັນສະເໝີໄປ ຄົນທີ່ແຂງແຮງບໍ່ໄດ້ຊະນະສົງຄາມທຸກເທື່ອ+ ຄົນສະຫຼາດບໍ່ໄດ້ມີອາຫານກິນຕະຫຼອດ ຄົນທີ່ມີສະຕິປັນຍາບໍ່ໄດ້ມີຊັບສົມບັດຫຼາຍຕະຫຼອດ+ ແລະຄົນທີ່ມີຄວາມຮູ້ບໍ່ໄດ້ປະສົບຄວາມສຳເລັດສະເໝີໄປ+ ຍ້ອນເວລາແລະເຫດການທີ່ບໍ່ຄາດຄິດເກີດຂຶ້ນກັບເຂົາເຈົ້າທຸກຄົນ.
12 ມະນຸດບໍ່ຮູ້ຊ້ຳວ່າຕອນໃດແນວບໍ່ດີຈະເກີດຂຶ້ນກັບໂຕເອງ.+ ລາວອາດຈະເຈິກັບຄວາມຈິບຫາຍແບບບໍ່ຮູ້ໂຕຄືກັບປາທີ່ຕິດດາງທີ່ເຮັດໃຫ້ເຖິງຕາຍແລະຄືກັບນົກທີ່ຕິດແຮ້ວ.
13 ຂ້ອຍໄດ້ສັງເກດອີກຕົວຢ່າງໜຶ່ງຂອງການໃຊ້ສະຕິປັນຍາໃຕ້ດວງຕາເວັນແລະມັນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍປະທັບໃຈ.
14 ມີເມືອງນ້ອຍໆເມືອງໜຶ່ງທີ່ມີຄົນບໍ່ຫຼາຍແລະມີກະສັດອົງໜຶ່ງທີ່ມີກຳລັງຫຼາຍມາໂຈມຕີເມືອງນີ້. ລາວໄດ້ເອົາດິນມາກອງເປັນໂນນຈຸກຳແພງເພື່ອລ້ອມເມືອງໄວ້.
15 ໃນເມືອງນັ້ນມີຄົນທຸກຄົນໜຶ່ງທີ່ເປັນຄົນສະຫຼາດແລະລາວປົກປ້ອງເມືອງໄວ້ໄດ້ດ້ວຍສະຕິປັນຍາຂອງລາວ ແຕ່ບໍ່ມີໃຜຈື່ຄົນທຸກຄົນນັ້ນໄດ້ເລີຍ.+
16 ແລ້ວຂ້ອຍກໍເວົ້າກັບໂຕເອງວ່າ: “ເປັນຄົນສະຫຼາດກໍດີກວ່າເປັນຄົນທີ່ມີກຳລັງຫຼາຍ+ ແຕ່ຜູ້ຄົນພັດບໍ່ເຫັນຄ່າສະຕິປັນຍາຂອງຄົນທຸກຄົນນັ້ນແລະບໍ່ສົນໃຈຄຳເວົ້າຂອງລາວ.”+
17 ການໃສ່ໃຈຟັງຄຳແນະນຳທີ່ອ່ອນໂຍນຂອງຄົນສະຫຼາດດີກວ່າການຟັງສຽງຮ້ອງດັງໆຂອງຜູ້ນຳທີ່ປົກຄອງພວກຄົນໂງ່.
18 ສະຕິປັນຍາດີກວ່າອາວຸດສົງຄາມ ແຕ່ຄົນທີ່ເຮັດຜິດຄົນດຽວເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມເສຍຫາຍໄດ້ຫຼາຍອີ່ຫຼີ.+
ຂໍ
^ ຫຼື “ຄ່າຈ້າງ”
^ ໝາຍເຖິງເຄື່ອງນຸ່ງສີແຈ້ງໆທີ່ສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນອາລົມດີ ບໍ່ແມ່ນເຄື່ອງນຸ່ງສຳລັບໄວ້ທຸກ
^ ເບິ່ງສ່ວນອະທິບາຍຄຳສັບ
