Serokên kahîna Îsa birine bal Pîlato. Pîlato wana pirsî: “Ewî merivî çi neheqî we kiriye?” Wana got: “Ew dibêje, wekî ew padşa ye!” Pîlato Îsa pirsî: “Tu yî Padşê Cihûdayê?” Îsa got: “Padşatiya min, ne ji vê dinê ye”.

Paşê Pîlato Îsa şande bal Hêrodes serwêrê Celîlê, wekî ew tiştekî miqabilî wî bivîne. Hêrodes tiştekî xirab Îsada nedît û wî paşda şande bal Pîlato. Paşê Pîlato gote cimetê: “Ne Hêrodes, ne jî min tiştekî xirab wîda nedît. Lema jî ezê wî aza kim”. Cimetê kire qarînî: “Wî bikujin! Wî bikujin!” Eskera Îsa dane ber qamçiya, tûyî wî dikirin û wî dikutan. Wana tacek ji stiriya vegirtî, dane ser serê wî û bi qerfa digotin: “Xweş be, Padşê Cihûda!” Pîlato dîsa gote cimetê: “Min tiştekî xirab wî merivîda nedîtiye”. Lê ewana ser ya xwe sekinîn û gotin: “Wî darda kin!” Hingê Pîlato wî da destê eskera, wekî wî bikujin.

Wana wî birine Golgotayê û wêderê ser stûnê mix kirin. Îsa dua kir: “Bavo bibaxşîne wana, çimkî ewana nizanin çi dikin”. Cimetê qerfê xwe Îsa dikirin û digotin: “Hergê tu Kurê Xwedê yî, ji stûnê peya be! Xwe xilaz ke”.

Yek ji qaçaxa, yê ku kêleka Îsa dardakirî bû, gote wî: “Gava bikevî Padşatiya xwe, min bike bîra xwe”. Îsa soz da wî û got: “Tuyê tevî min Cinetêda bî”. Nîvro terî kete erdê û sê sihet kişand. Hine şagirt ber stûnê sekinî bûn, Meryem diya Îsa jî nava wanda bû. Îsa gote Yûhenna, wekî miqatî Meryemê be ça miqatî diya xwe.

Axiriyê Îsa got: “Temam qewimî!” Ewî serê xwe daxist û mir. Wê demê erd hejiya, paristgehêda perda orta Pîroz û Herî Pîrozda bû duh para. Hingê serwêrekî eskera got: “Ew bi rastî Kurê Xwedê bû”.