Axiriyê Daryûs Medî, bû padşê Babîlonê. Daryûs dîna xwe daye, wekî Daniyêl yekî bîlan e. Ewî Daniyêl welatê xweda kire serkarê hemû merivên navdar û girîng. Ew mêrên navdar û girîng hevsûdî wî dikirin û dixwestin wî ser riya xwe ret kin. Wana zanibû, wekî Daniyêl rojê sê cara Yehowara dua dike, lema jî wana gote Daryûs: “Ya padşa, tu gerekê qanûnê derxî, wekî her kes tenê tera dua bike. Ewên ku wê qanûnê neynin sêrî, gerekê wana bavêjin çela şêra”. Ew fikir dilê Daryûs xweş hat û ewî ew qanûn derxist.

Gava Daniyêl ew elametî bihîst, ew derbêra çû mala xwe, pêşberî pencera xweye vekirî kete ser çoka û Yehowara dua kir. Merivên hevsûd nişkêva ketine mala wî û dîtin çawa ew dua dike. Ewana pêra-pêra çûne bal Daryûs û gotine wî: “Daniyêl qanûna te naqedîne. Ew rojê sê cara Xwedayê xwera dua dike”. Daryûs Daniyêl hiz dikir û lema jî nedixwest, wekî ew bimire. Ew temamiya rojê difikirî ser wê yekê, ku ça Daniyêl xilaz ke. Lê hela hê padşa jî nikaribû wê qanûnê biguhêze, kîjan ewî xwexa  mor kiribû. Ew mecbûr bû fermanê bide eskerên xwe, wekî Daniyêl bavêjine çela şêra.

Daryûs bona Daniyêl usa ber xwe diket, wekî nikaribû wê şevê razê. Sibehê zû ew revî ber çela şêra û gazî Daniyêl kir: “Daniyêl Xwedayê te, tu xilaz kirî?”

Daryûs deng bihîst. Ew dengê Daniyêl bû! Ewî gote Daryûs: “Melekê Yehowa min ji devê şêra xilaz kir. Û wana ziyan nedane min”. Daryûs gelek şa bû! Ewî ferman da, wekî Daniyêl ji wê çelê derxin. Ser Daniyêl qe dexmek jî tune bû. Paşê padşa emir kir û got: “Wan mêra, yên ku Daniyêl neheq dikirin, bavêjine wê çelê”. Gava ew meriv avîtine çelê, şêr gihîştine wan û wana veçirandin.

Daryûs meriva şand, wekî cimetêra bêjin: “Her kes gerekê Xwedayê Daniyêl bitirse. Ewî Daniyêl ji şêra xilaz kir”.

Gelo tu mîna Daniyêl her roj Yehowara dua dikî?