Îsa dikaribû nexweşan qenc bike û miriyan rake. Wî dikaribû ba û baranê jî kontrol bike. Piştî duakirina li ser çiyê, Îsa ji jor ve li Behra Celîleyê nêrî û dît ku firtone rabûye. Şandiyên wî di qeyîkê de bûn û li hemberî pêlên behrê li ber xwe dida. Îsa ji çiyê daket, li ser avê meşiya û ber bi qeyîkê ve çû. Gava şandiyan dît ku kesek li ser avê dimeşe, ew pir tirsiyan. Lê Îsa ji wan re got: ‘Netirsin, ez im!’

Petrûs got: ‘Efendiyê min, eger tu yî, emir bide min ku ez li ser avê bimeşim û werim cem te.’ Îsa ji Petrûs re got: ‘Were!’ Firtone her çi qas xurt bû jî, Petrûs ji qeyîkê peya bû û li ser avê meşiya û ber bi Îsa ve çû. Lê gava ew nêzîkî Îsa dibû, Petrûs li firtoneyê nêrî û tirsiya. Gava wî dît ku hindik maye ku ew bixeniqe, Petrûs bang kir: ‘Efendiyê min, min xelas bike!’ Îsa bi destê wî girt û got: “Ka baweriya te? Tu çima dudilî bûyî?”

Îsa û Petrûs li qeyîkê siwar bûn û di cih de firtone sekinî. Tu dikarî xeyal bikî ku şandiyan çi hîs dikir? Wan ji Îsa re got: “Tu bi rastî Kurê Xwedê yî.”

Ev ne tenê cara pêşîn bû ku Îsa av û hewa kontrol kir. Careke din Îsa û şandiyên xwe bi qeyîkê diçûn aliyê din ê behrê. Îsa xwest ku di dawiya qeyîkê de rakeve. Gava ew di xewê de bû, firtoneyeke xurt rabû. Pêlên behrê li qeyîkê diketin û qeyîk bi avê tije bû. Şandiyan Îsa hişyar kir û got: ‘Mamoste, emê bimirin! Alî me bike!’ Îsa rabû û ji behrê re got: ‘Bisekine!’ Di cih de ba û firtone sekinîn. Îsa ji şandiyan pirsî: ‘Ma baweriya we tune ye?’ Wan ji hev re got: “Heta ba û behr jî bi ya wî dikin.” Şandî tiştekî muhîm elimîn. Eger ew tam bi Îsa bawer bikin, ne hewce ye ku ew ji tiştekî bitirsin.