Fêrisiyan dixwest bikevin çavê xelkê. Gava wan xêrek dikir, wan ev yek wisa dikir ku kesên din wan bibînin. Wan li cihê ku her kesî dikaribû wan bibihîzin dua dikir. Fêrisiyan duayên dirêj ezber dikirin û duayên xwe di kolan û sînagogan de dubare dikirin. Loma xelk ji ber van gotinên Îsa şaş ma: ‘Wek Fêrisiyan dua nekin. Ew difikirin ku Xwedê ji duayên wan ên dirêj hez dike, lê Xwedê ji van duayan ne razî ye. Dua tiştekî di navbera te û Yehowa de ye. Gava hûn dua dikin, hûn eynî gotinan dîsa û dîsa nebêjin. Yehowa dixwaze ku hûn dilê xwe ji wî re vekin.’

Îsa got ku wisa dua bikin: “Bavê me yê li ezmanan, bila navê te pîroz be. Bila Hukimdariya te bê. Bila daxwaza te wek li  ezmên li ser rûyê erdê jî bê cih.” Wekî din, Îsa ji wan re got ku ew dikarin ji bo nanê xwe yê rojê, ji bo efûkirina gunehên xwe û ji bo tiştên din ên şexsî dua bikin.

Îsa got: ‘Tu carî dev ji duakirinê bernedin. Her tim tiştên qenc ji Bavê xwe Yehowa bixwazin. Hemû dê û bav dixwazin tiştên qenc bidin zarokên xwe. Eger kurê we nên ji we bixwaze, gelo hûnê kevirekî bidin wî? Eger ew masiyekî bixwaze, gelo hûnê marekî bidin wî?’

Piştre Îsa gotinên xwe ji wan re zelal kirin: ‘Hûn dizanin ku çawa tiştên qenc bidin zarokên xwe. Îcar Bavê we yê li ezmanan wê hê bêtir ruhê pîroz bide we! Tenê lazim e ku hûn ji wî bixwazin.’ Gelo tu jî wek ku Îsa got dua dikî? Tu di duayên xwe de çi dibêjî?