លោតទៅអត្ថបទ

លោតទៅបញ្ជីអត្ថបទ

មេ​រៀន​ទី​៦៦

អែសរ៉ាបង្រៀនច្បាប់របស់ព្រះ

អែសរ៉ាបង្រៀនច្បាប់របស់ព្រះ

ប្រហែល​៧០​ឆ្នាំ​កន្លង​ទៅ តាំង​ពី​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​ភាគ​ច្រើន​ត្រឡប់​ទៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម​វិញ។ ប៉ុន្តែ ក៏​មាន​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​ខ្លះ​បន្ត​រស់​នៅ​តំបន់​ផ្សេង​ៗ​ក្នុង​ចក្រភព​ពើស៊ី​ដែរ។ ម្នាក់​ក្នុង​ចំណោម​ពួក​គេ គឺ​សង្ឃ​អែសរ៉ា ជា​អ្នក​បង្រៀន​ច្បាប់​របស់​ព្រះ​យេហូវ៉ា។ ពេល​អែសរ៉ា​បាន​ឮ​ថា បណ្ដា​ជន​នៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម​មិន​ធ្វើ​តាម​ច្បាប់​របស់​ព្រះ នោះ​គាត់​ចង់​ទៅ​ជួយ​ពួក​គេ។ ស្ដេច​អើថាស៊ើកសេស​នៃ​ស្រុក​ពើស៊ី ប្រាប់​អែសរ៉ា​ថា​៖ ‹ព្រះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​មាន​ប្រាជ្ញា ដើម្បី​អ្នក​អាច​បង្រៀន​ច្បាប់​របស់​លោក។ ចូរ​ទៅ​ចុះ! ហើយ​បើ​អ្នក​ណា​ចង់​ទៅ ចូរ​នាំ​អ្នក​នោះ​ទៅ​ជា​មួយ​ផង›។ អែសរ៉ា​បាន​ទៅ​ជួប​អស់​អ្នក​ដែល​ចង់​ត្រឡប់​ទៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម​វិញ ហើយ​ពួក​គាត់​បាន​អធិដ្ឋាន​សុំ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ជួយ​ការ​ពារ​ពួក​គាត់​ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ធ្វើ​ដំណើរ​ដ៏​វែង​ឆ្ងាយ​នេះ។ បន្ទាប់​មក ពួក​គាត់​នាំ​គ្នា​ចេញ​ដំណើរ។

បួន​ខែ​ក្រោយ​មក ពួក​គាត់​បាន​ទៅ​ដល់​ក្រុង​យេរូសាឡិម។ ពួក​មន្ត្រី​នៅ​ទី​នោះ​ប្រាប់​អែសរ៉ា​ថា​៖ ‹ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​មិន​ស្ដាប់​បង្គាប់​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ទេ ហើយ​បាន​យក​ស្ត្រី​ដែល​គោរព​បូជា​ព្រះ​មិន​ពិត​ធ្វើ​ជា​ប្រពន្ធ›។ ពេល​ឮ​ដូច្នោះ អែសរ៉ា​បាន​លុត​ជង្គង់​នៅ​ចំពោះ​មុខ​បណ្ដា​ជន ហើយ​អធិដ្ឋាន​ថា​៖ ‹ឱ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​អើយ លោក​បាន​ធ្វើ​អ្វី​ៗ​ច្រើន​ណាស់​សម្រាប់​យើង តែ​យើង​បែរ​ជា​ធ្វើ​ខុស​នឹង​លោក​ទៅ​វិញ›។ រួច​មក បណ្ដា​ជន​បាន​ប្រែ​ចិត្ត។ ប៉ុន្តែ នៅ​មាន​រឿង​ខ្លះ​ដែល​ពួក​គេ​មិន​ទាន់​ធ្វើ​ត្រឹម​ត្រូវ​នៅ​ឡើយ។ ដូច្នេះ អែសរ៉ា​បាន​ជ្រើស​រើស​បុរស​ចាស់​ទុំ​និង​អ្នក​សម្រេច​ក្ដី ឲ្យ​ពិនិត្យ​មើល​រឿង​ទាំង​នោះ។ ក្នុង​រយៈ​ពេល​បី​ខែ​បន្ទាប់ ពួក​អ្នក​ដែល​មិន​គោរព​ប្រណិប័តន៍​ព្រះ​យេហូវ៉ា​បាន​ត្រូវ​បណ្ដេញ​ចេញ។

រយៈ​ពេល​១២​ឆ្នាំ​បាន​កន្លង​ផុត​ទៅ។ ឥឡូវ កំពែង​ក្រុង​យេរូសាឡិម​បាន​សង់​ឡើង​វិញ។ អែសរ៉ា​បាន​ហៅ​បណ្ដា​ជន​ឲ្យ​មក​ទី​លាន​សាធារណៈ ដើម្បី​អាន​ច្បាប់​របស់​ព្រះ​ឲ្យ​ពួក​គេ​ស្ដាប់។ ពេល​អែសរ៉ា​បើក​រមូរ បណ្ដា​ជន​ក៏​ក្រោក​ឡើង។ ពួក​គេ​លើក​ដៃ​ព្រម​គ្នា ខណៈ​ដែល​អែសរ៉ា​សរសើរ​តម្កើង​ព្រះ​យេហូវ៉ា។ បន្ទាប់​មក អែសរ៉ា​អាន​និង​ពន្យល់​ច្បាប់​របស់​ព្រះ ហើយ​ពួក​គេ​ស្ដាប់​យ៉ាង​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់។ រួច​មក ពួក​គេ​យំ ហើយ​សារភាព​ថា ពួក​គេ​មិន​បាន​ស្ដាប់​បង្គាប់​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ទេ។ នៅ​ថ្ងៃ​បន្ទាប់ អែសរ៉ា​បាន​អាន​ច្បាប់​ថែម​ទៀត​ឲ្យ​ពួក​គេ​ស្ដាប់។ ពេល​ពួក​គេ​ដឹង​ថា​ជិត​ដល់​ពេល​ត្រូវ​ធ្វើ​បុណ្យ​ខ្ទម នោះ​ពួក​គេ​ចាប់​ផ្ដើម​រៀប​ចំ​ភ្លាម​ៗ។

ក្នុង​អំឡុង​៧​ថ្ងៃ​នៃ​បុណ្យ​ខ្ទម បណ្ដា​ជន​រីករាយ​ក្រៃ​លែង ហើយ​អរគុណ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ដែលឲ្យ​ស្រែ​ចម្ការ​ពួក​គេ​មាន​ភោគ​ផល​ល្អ។ ពួក​គេ​មិន​បាន​ធ្វើ​បុណ្យ​ខ្ទម តាំង​ពី​សម័យ​យ៉ូស្វេ​មក​ម្ល៉េះ។ បន្ទាប់​ពី​បុណ្យ​នោះ បណ្ដា​ជន​មក​ជួប​ជុំ​គ្នា ហើយ​អធិដ្ឋាន​ថា​៖ ‹ឱ​ព្រះ​យេហូវ៉ា លោក​បាន​សង្គ្រោះ​យើង​ពី​ភាព​ជា​ខ្ញុំ​បម្រើ លោក​បាន​ចិញ្ចឹម​យើង​នៅ​តំបន់​ស្ងាត់​ជ្រងំ ហើយ​ឲ្យ​ស្រុក​ដ៏​ល្អ​នេះ​មក​យើង។ ប៉ុន្តែ ម្ដង​ហើយ​ម្ដង​ទៀត យើង​នៅ​តែ​មិន​ស្ដាប់​បង្គាប់​លោក។ លោក​បាន​ចាត់​អ្នក​ប្រកាស​ទំនាយ​ឲ្យ​មក​ព្រមាន​យើង តែ​យើង​មិន​ព្រម​ស្ដាប់​ឡើយ។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក្ដី លោក​បន្ត​អត់​ធ្មត់​នឹង​យើង លោក​នៅ​តែ​រក្សា​ពាក្យ​សន្យា​ចំពោះ​អាប្រាហាំ។ ឥឡូវ យើង​សូម​សន្យា​ថា យើង​នឹង​ស្ដាប់​បង្គាប់​លោក›។ រួច​មក ពួក​គេ​បាន​សរសេរ​ពាក្យ​សន្យា​របស់​ខ្លួន ហើយ​ពួក​អភិបាល ពួក​លេវី និង​ពួក​សង្ឃ​បាន​បោះ​ត្រា​នៅ​លើ​ពាក្យ​សន្យា​នោះ។

​«​អស់​អ្នក​ដែល​ឮ​បណ្ដាំ​របស់​ព្រះ ហើយ​ធ្វើ​តាម ទើប​មាន​សុភមង្គល!​»។—លូកា ១១:២៨