លោតទៅអត្ថបទ

លោតទៅបញ្ជីអត្ថបទ

មេ​រៀន​ទី​៥៩

យុវជនបួននាក់ស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ា

យុវជនបួននាក់ស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ា

ស្ដេច​នេប៊ូក្នេសា​បាន​នាំ​ពួក​អ្នក​មាន​ត្រកូល​ខ្ពស់​របស់​ស្រុក​យូដា​ទៅ​ក្រុង​បាប៊ីឡូន ហើយ​តែង​តាំង​មន្ត្រី​ជាន់​ខ្ពស់​ម្នាក់​ឈ្មោះ​អាសភិនណាស ឲ្យ​មើល​ការ​ខុស​ត្រូវ​លើ​ពួក​គេ។ នេប៊ូក្នេសា​បាន​បញ្ជា​អាសភិនណាស ឲ្យ​ជ្រើស​រើស​យុវជន​ណា​ដែល​មាន​សុខភាព​ល្អ និង​ឆ្លាត​ជាង​គេ​ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​ទាំង​នោះ។ យុវជន​ទាំង​នេះ​នឹង​ត្រូវ​ទទួល​ការ​បង្ហាត់​បង្រៀន​រយៈ​ពេល​បី​ឆ្នាំ ដើម្បី​ត្រៀម​ធ្វើ​កិច្ច​ការ​ដ៏​សំខាន់​សម្រាប់​ស្រុក​បាប៊ីឡូន។ ពួក​គេ​ត្រូវ​រៀន​អាន សរសេរ និង​និយាយ​ភាសា​អាកាឌ​របស់​ស្រុក​បាប៊ីឡូន។ ពួក​គេ​ក៏​ត្រូវ​បរិភោគ​អាហារ​ដូច​ស្ដេច និង​ពួក​មន្ត្រី​ដែរ។ ក្នុង​ចំណោម​យុវជន​ទាំង​នេះ​មាន ដានីយ៉ែល ហាណានា មីសាអែល និង​អាសារៀ។ អាសភិនណាស​បាន​ដាក់​ឈ្មោះ​ថ្មី​ជា​ភាសា​បាប៊ីឡូន​ឲ្យ​ពួក​គាត់​គឺ ដានីយ៉ែល​ហៅ​ថា​បេលថេសាសា ហាណានា​ហៅ​ថា​សាដ្រាក់ មីសាអែល​ហៅ​ថា​មេសាក់ និង​អាសារៀ​ហៅ​ថា​អាបេឌនេកោ។ តើ​ការ​អប់រំ​នៅ​ក្រុង​បាប៊ីឡូន​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​ពួក​គាត់​ឈប់​បម្រើ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ឬ​ទេ?

យុវជន​ទាំង​បួន​នាក់​នេះ តាំង​ចិត្ត​ស្ដាប់​បង្គាប់​ព្រះ​យេហូវ៉ា។ ពួក​គាត់​ដឹង​ថា​តាម​ច្បាប់​របស់​ព្រះ​យេហូវ៉ា អាហារ​ខ្លះ​របស់​ស្ដេច​បាប៊ីឡូន គឺ​មិន​ស្អាត​បរិសុទ្ធ ហើយ​មិន​គួរ​បរិភោគ​ទេ។ ដូច្នេះ ពួក​គាត់​បាន​និយាយ​ទៅ​អាសភិនណាស​ថា​៖ ‹សូម​កុំ​ឲ្យ​យើង​បរិភោគ​អាហារ​របស់​ស្ដេច​ឡើយ›។ អាសភិនណាស​ប្រាប់​ពួក​គាត់​ថា​៖ ‹បើ​អ្នក​មិន​ព្រម​បរិភោគ ហើយ​ស្ដេច​ឃើញ​ថា​អ្នក​ឈឺ នោះ​ស្ដេច​មុខ​ជា​សម្លាប់​ខ្ញុំ​មិន​ខាន!›។

រួច​មក ដានីយ៉ែល​មាន​គំនិត​មួយ។ គាត់​ប្រាប់​អ្នក​មើល​ថែ​ថា​៖ ‹សូម​ឲ្យ​បន្លែ​និង​ទឹក​ដល់​ពួក​យើង​ត្រឹម​១០​ថ្ងៃ​ប៉ុណ្ណោះ រួច​សូម​ប្រៀប​ធៀប​ពួក​យើង​ជា​មួយ​នឹង​យុវជន​ដែល​បរិភោគ​អាហារ​របស់​ស្ដេច›។ អ្នក​មើល​ថែ​យល់​ព្រម​តាម​ពួក​គាត់។

ដប់​ថ្ងៃ​ក្រោយ​មក ដានីយ៉ែល​និង​មិត្ត​ភក្តិ​បី​នាក់ មើល​ទៅ​មាន​សុខភាព​ល្អ​ជាង​យុវជន​ឯ​ទៀត។ ព្រះ​យេហូវ៉ា​ពេញ​ចិត្ត​ដែល​ពួក​គាត់​ស្ដាប់​បង្គាប់​លោក។ លោក​ថែម​ទាំង​ឲ្យ​ដានីយ៉ែល​មាន​ប្រាជ្ញា ដើម្បី​អាច​កាត់​ស្រាយ​ការ​យល់​ឃើញ​ក្នុង​គំនិត និង​សុបិន​ផ្សេង​ៗ។

ក្រោយ​ពី​ការ​បង្ហាត់​បង្រៀន​ចប់​សព្វ​គ្រប់ អាសភិនណាស​បាន​នាំ​យុវជន​ទាំង​នោះ​ទៅ​ជួប​ស្ដេច​នេប៊ូក្នេសា។ ពេល​ស្ដេច​និយាយ​ជា​មួយ​នឹង​ពួក​គាត់ ស្ដេច​ឃើញ​ថា​ដានីយ៉ែល ហាណានា មីសាអែល និង​អាសារៀ គឺ​មាន​ប្រាជ្ញា​និង​វាង​វៃ​ជាង​យុវជន​ឯ​ទៀត។ ដូច្នេះ ស្ដេច​បាន​ឲ្យ​យុវជន​ទាំង​បួន​នាក់​នេះ​ធ្វើ​ជា​មន្ត្រី​ក្នុង​វិមាន​ស្ដេច។ ពេល​មាន​រឿង​សំខាន់​ៗ ស្ដេច​ច្រើន​តែ​ពិគ្រោះ​យោបល់​ជា​មួយ​ពួក​គាត់។ ព្រះ​យេហូវ៉ា​បាន​ឲ្យ​ពួក​គាត់​មាន​ប្រាជ្ញា​ច្រើន​ជាង​គ្រូ​វេទមន្ត និង​ពួក​អ្នក​ប្រាជ្ញ​ទាំង​អស់​របស់​ស្ដេច។

ទោះ​ជា​រស់​នៅ​ប្រទេស​ក្រៅ​ក៏​ដោយ ដានីយ៉ែល ហាណានា មីសាអែល និង​អាសារៀ មិន​ដែល​ភ្លេច​ថា​ខ្លួន​ជា​រាស្ត្រ​របស់​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ទេ។ ចុះ​អ្នក​វិញ ទោះ​ជា​ពេល​ឪ​ពុក​ម្ដាយ​មិន​នៅ​ជា​មួយ​ក្ដី អ្នក​នៅ​តែ​នឹក​ចាំ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ជា​និច្ច​ឬ​ទេ?

​«​កុំ​ឲ្យ​អ្នក​ណា​មើល​ងាយ​អ្នក​ដោយ​សារ​អ្នក​នៅ​ក្មេង​ឡើយ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ចូរ​ធ្វើ​ជា​គំរូ​ល្អ​ដល់​ពួក​អ្នក​ស្មោះ​ត្រង់​ក្នុង​ការ​និយាយ ការ​ប្រព្រឹត្ត សេចក្ដី​ស្រឡាញ់ ជំនឿ និង​សេចក្ដី​បរិសុទ្ធ​»។—ធីម៉ូថេ​ទី១ ៤:១២