ព្រះពិតជាយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងអ្នក
ព្រះពិតជាយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងអ្នក
នៅពេលដែលយើងមានការពិបាកយ៉ាងខ្លាំង នោះជាការធម្មតាដែលយើងអធិស្ឋានឲ្យព្រះជួយ។ យ៉ាងណាមិញ ទ្រង់ជាព្រះដែល«ធំប្រសើរ ហើយមានឫទ្ធានុភាពក្រៃលែង ឯប្រាជ្ញាញាណរបស់ទ្រង់ក៏យល់គ្រប់ទាំងអស់»។ (ទំនុកដំកើង ១៤៧:៥) ទ្រង់គឺជាបុគ្គលដែលមានសមត្ថភាពបំផុតដើម្បីជួយយើងប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាទាំងប៉ុន្មានរបស់យើង។ បន្ថែមទៅទៀត ព្រះគម្ពីរអញ្ជើញយើងឲ្យ«ប្លុងចិត្តនៅចំពោះទ្រង់»។ (ទំនុកដំកើង ៦២:៨) បើដូច្នេះ ហេតុអ្វីក៏មនុស្សជាច្រើនមានអារម្មណ៍ថា ព្រះមិនតបឆ្លើយនឹងសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់គេ? តើនេះបានន័យថា ទ្រង់មិនយកព្រះទ័យទុកដាក់ឬ?
ជាជាងរហ័សនឹងបន្ទោសព្រះនូវហេតុដែលទំនងថាព្រះមិនតបឆ្លើយនោះ ចូរនឹកចាំពីពេលដែលអ្នកជាកូនក្មេង។ នៅពេលដែលមាតាបិតារបស់អ្នកមិនបានធ្វើតាមការទាមទាររបស់អ្នកភ្លាមៗ តើអ្នកធ្លាប់ចោទថាពួកគាត់ឥតស្រឡាញ់អ្នកឬទេ? កូនក្មេងជាច្រើនបានចោទដូច្នេះមែន។ ប៉ុន្តែ ពេលអ្នកធំឡើង អ្នកបានដឹងថា សេចក្ដីស្រឡាញ់ត្រូវបានសម្ដែងតាមរបៀបផ្សេងៗជាច្រើន ឯការធ្វើតាមសំណូមទាំងអស់របស់ក្មេង គឺពិតជាមិនប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះទេ។
ដូចនោះដែរ ប្រសិនបើព្រះយេហូវ៉ាមិនតបឆ្លើយនឹងសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់យើងតាមរបៀបដែលយើងចង់បាន នេះមិនបានន័យថា ទ្រង់ធ្វើព្រងើយកន្តើយនឹងយើងនោះទេ។ តាមការពិត ព្រះបង្ហាញនូវការយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើងគ្រប់គ្នាតាមរបៀបជាច្រើន។
«យើងមានជីវិត . . . ដោយសារព្រះអង្គ»
មុនដំបូង គឺដោយសារព្រះ ដែល«យើងមានជីវិត មានចលនា និង មានភាវៈជាមនុស្ស»។ (កិច្ចការ ១៧:២៨, ខ.ស.) ព្រះប្រទានឲ្យយើងមានជីវិត នេះបង្ហាញយ៉ាងប្រាកដនូវព្រះទ័យទុកដាក់ដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះយើង!
បន្ថែមទៅទៀត ព្រះយេហូវ៉ាប្រទានឲ្យយើងនូវអ្វីដែលយើងត្រូវការ ដើម្បីឲ្យយើងបន្តរស់នៅ។ យើងអានថា៖ «ទ្រង់ធ្វើឲ្យស្មៅដុះឡើងសំរាប់សត្វ ហើយបន្លែសំរាប់មនុស្ស ដើម្បីឲ្យទាំង២បានអាហារពីផែនដីមក»។ (ទំនុកដំកើង ១០៤:១៤) តាមការពិត ព្រះដែលជាអ្នកបង្កើតមិនគ្រាន់តែប្រទាននូវរបស់ចាំបាច់ចំពោះជីវិតនោះទេ។ ដោយព្រះទ័យសប្បុរស ទ្រង់ប្រទានឲ្យ«ភ្លៀងធ្លាក់ចុះពីលើមេឃ ឲ្យមានរដូវដ៏សំបូរ ដើម្បីនឹងបំពេញចិត្តយើង ដោយអាហារ នឹងសេចក្ដីអំណរ»។—កិច្ចការ ១៤:១៧
ក៏ប៉ុន្តែ មនុស្សខ្លះអាចឆ្ងល់ថា៖ ‹បើព្រះស្រឡាញ់យើងដល់ម្ល៉េះ ហេតុអ្វីក៏ទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យយើងរងការឈឺចាប់?›។ តើអ្នកដឹងនូវចម្លើយចំពោះសំនួរនេះឬទេ?
តើយើងត្រូវបន្ទោសព្រះឬ?
ការរងទុក្ខវេទនាជាច្រើនដែលមនុស្សមាន គឺដោយសារតែការដែលគេប្រព្រឹត្តខ្លួនឯង។ ជាឧទាហរណ៍ មនុស្សជាច្រើនដឹងអំពីការប្រព្រឹត្តដែលងាយធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់។ ក៏ប៉ុន្តែ មនុស្សប្រព្រឹត្តអំពើអសីលធម៌ខាងកាម ផឹកស្រាច្រើនហួសប្រមាណ ឬក៏ប្រើថ្នាំផ្សេងទៀតតាមរបៀបផ្ដេសផ្ដាស ប្រើប្រាស់ថ្នាំជក់ និងលេងកីឡាដែលប្រថុយជីវិត និងបើកបរលឿនហួសពេកជាដើម។ ប្រសិនបើការប្រថុយប្រថានបែបនេះនាំឲ្យយើងរងការឈឺចាប់ តើជាកំហុសរបស់អ្នកណា? កំហុសរបស់ព្រះឬក៏ជាកំហុសរបស់បុគ្គលដែលប្រព្រឹត្តដោយឥតប្រាជ្ញានោះវិញ? ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះចែងថា៖ «កុំឲ្យច្រឡំឡើយ នឹងបញ្ឆោតព្រះមិនបានទេ ដ្បិតពូជណាដែលមនុស្សព្រោះចុះ នោះនឹងច្រូតបានពូជនោះឯងវិញ»។—កាឡាទី ៦:៧
ក្រៅពីនេះ មនុស្សជាតិតែងតែធ្វើបាបគ្នា។ នៅពេលដែលសាសន៍មួយប្រកាសសង្គ្រាម នោះព្រះប្រាកដជាមិនទទួលខុសត្រូវចំពោះការរងទុក្ខវេទនា ដែលជាលទ្ធផលនៃសង្គ្រាមនោះទេ។ នៅពេលដែលឧក្រិដ្ឋជនពាធាមនុស្សគ្នីគ្នា តើព្រះជាអ្នកទទួលខុសត្រូវ ចំពោះអ្នករងរបួសឬក៏ស្លាប់ទៅនោះឬ? ប្រាកដជាមិនដូច្នេះទេ! នៅពេលដែលអ្នកប្រើអំណាចផ្ដាច់ការជិះជាន់មនុស្ស ធ្វើទារុណកម្ម និងសម្លាប់មនុស្សដែលនៅក្រោមអំណាចរបស់ខ្លួន តើយើងត្រូវបន្ទោសព្រះឬទេ? បើយើងធ្វើដូច្នេះ គឺពិតជាមិនសមហេតុផលឡើយ។—សាស្ដា ៨:៩
ចុះយ៉ាងណាវិញ ចំពោះមនុស្សរាប់លាននាក់ដែលរស់ក្នុងសភាពក្រតោកយ៉ាក ឬអស់អ្នកដែលស្លាប់ដោយអត់អាហារនោះ? តើជាកំហុសរបស់ព្រះឬទេ? អត់ទេ! ផែនដីបង្កើតម្ហូបអាហារយ៉ាងបរិបូរសំរាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា។ (ទំនុកដំកើង ១០:២, ៣; ១៤៥:១៦) គឺដោយសារការចែកចាយដែលមិនស្មើគ្នានូវអាហារដែលព្រះប្រទានឲ្យ ដែលនាំឲ្យមានភាពអត់ឃ្លាននិងភាពក្រីក្រពាសពេញ។ ដោយសារមនុស្សគិតតែពីប្រយោជន៍ខ្លួនឯងដែលពុំអាចដោះស្រាយបញ្ហានេះបាន។
បុព្វហេតុចំបង
នៅពេលបុគ្គលម្នាក់ឈឺឬស្លាប់ដោយអាយុចាស់ជរា តើជាកំហុសរបស់អ្នកណា? តើអ្នកភ្ញាក់ផ្អើលទេ ដោយដឹងថានេះមិនមែនជាកំហុសរបស់ព្រះនោះ? ព្រះមិនបានបង្កើតមនុស្សជាតិឲ្យទៅជាចាស់ជរាហើយស្លាប់នោះទេ។
នៅពេលដែលព្រះយេហូវ៉ាបានដាក់មនុស្សដំបូងគឺអ័ដាមនិងអេវ៉ាក្នុងសួនច្បារអេដែន នោះទ្រង់ប្រទានឲ្យពួកគាត់នូវជីវិតជារៀងរហូតក្នុងសួនមនោរម្យនៅលើផែនដី។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ទ្រង់ចង់ឲ្យមនុស្សរស់នៅលើផែនដី ដោយមានចិត្តអបអរចំពោះអ្វីដែលពួកគេបានទទួល។ ហេតុដូច្នេះហើយ ទ្រង់បានដាក់លក្ខខណ្ឌខ្លះៗចំពោះជីវិតនៅខាងមុខរបស់ពួកគេ។ អ័ដាមនិងអេវ៉ាអាចរស់នៅក្នុងសួនមនោរម្យបានឲ្យតែពួកគេបន្តស្ដាប់បង្គាប់តាមព្រះជាអ្នកបង្កើតដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។—លោកុប្បត្តិ ២:១៧; ៣:២, ៣, ១៧-២៣
គួរឲ្យស្ដាយមែន អ័ដាមនិងអេវ៉ាបានបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះ។ អេវ៉ាបានសម្រេចចិត្តស្ដាប់តាមអារក្សសាតាំងវិញ។ វាបានកុហកនាង ហើយតាមពិតបាននិយាយថាព្រះបានលាក់នូវអ្វីដ៏ល្អពីនាង។ ដូច្នេះ នាងបានចាប់ផ្ដើមរកផ្លូវឯករាជ្យ និងប៉ុនប៉ងឲ្យ«បានដូចជាព្រះដែរ ព្រមទាំងដឹងការខុសត្រូវផង»។ អ័ដាមក៏បានបះបោរដូចនាងដែរ។—លោកុប្បត្តិ ៣:៥, ៦
នៅពេលដែលអ័ដាមនិងអេវ៉ាបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបបែបនេះ ពួកគេបង្ហាញថាខ្លួនពុំសមរស់នៅជារៀងរហូតឡើយ។ ពួកគេបានពិសោធន៍នូវលទ្ធផលនៃបាបរបស់ខ្លួន។ កម្លាំងរបស់គេត្រូវចុះថយ ជាយថាហេតុពួកគេត្រូវស្លាប់។ (លោកុប្បត្តិ ៥:៥) យ៉ាងណាក៏ដោយ ការបះបោររបស់ពួកគេមិនគ្រាន់តែទទួលលទ្ធផលប៉ុណ្ណឹងទេ គឺធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះទៅទៀត។ យើងទាំងអស់គ្នារងការឈឺចាប់ក៏ដោយសារតែអំពើបាបរបស់អ័ដាមនិងអេវ៉ា។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ដូច្នេះ ដែលបាបបានចូលមកក្នុងលោកីយ ដោយសារមនុស្សតែម្នាក់[អ័ដាម] ហើយក៏មានសេចក្ដីស្លាប់ចូលមកដែរ ដោយសារអំពើបាបនោះជាយ៉ាងណា នោះសេចក្ដីស្លាប់បានឆ្លងរាលដាល ដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាយ៉ាងនោះដែរ ដ្បិតគ្រប់គ្នាបានធ្វើបាបហើយ»។ (រ៉ូម ៥:១២) ដោយសារការបះបោររបស់អ័ដាមនិងអេវ៉ា នោះបាបនិងសេចក្ដីស្លាប់បានឆ្លងរាលដាលដល់មនុស្សជាតិទាំងអស់ដូចជាមេរោគដែលបង្កឲ្យស្លាប់។
ភស្តុតាងដែលនាំឲ្យជឿជាក់ថាព្រះយកព្រះទ័យទុកដាក់
តើនោះបានន័យថា មនុស្សដែលជាការបង្កើតរបស់ព្រះនឹងត្រូវវិនាសទៅជាអចិន្ត្រៃយ៍ឬទេ? គឺអត់ទេ! ហើយយើងមានភស្តុតាងដែលនាំឲ្យជឿជាក់ថាព្រះយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងយើងមែន។ ទោះជាទ្រង់បានពលិអង្គទ្រង់ច្រើនក្ដី ព្រះបានប្រទាននូវខ្សែរយៈដើម្បីរំដោះមនុស្សជាតិឲ្យរួចពីអំពើបាបនិងសេចក្ដីស្លាប់។ តម្លៃនៃការរំដោះនោះគឺព្រះជន្មដ៏គ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់ព្រះយេស៊ូ ដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យបូជាប្រយោជន៍ឲ្យយើងគ្រប់គ្នា។ (រ៉ូម ៣:២៤) ហេតុដូច្នេះហើយ សាវ័កយ៉ូហានបានសរសេរថា៖ «ដ្បិតព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោក ដល់ម្ល៉េះបានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានោះ មិនត្រូវវិនាសឡើយ គឺឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ»។ (យ៉ូហាន ៣:១៦) ដោយសារការប្រព្រឹត្តដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យនេះ យើងក៏មានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅជារៀងរហូតម្ដងទៀតដែរ។ ប៉ុលបានសរសេរទៅគ្រីស្ទាននៅរ៉ូមថា៖ «ដូច្នេះ ដែលមនុស្សទាំងអស់ត្រូវទោស ដោយព្រោះអំពើរំលងតែ១ នោះមនុស្សទាំងអស់ក៏បានរាប់ជាសុចរិតឲ្យបានជីវិតវិញ ដោយសារអំពើសុចរិតតែ១បែបដូច្នោះដែរ»។—រ៉ូម ៥:១៨
យើងអាចដឹងប្រាកដក្នុងចិត្តថា នៅគ្រាកំណត់របស់ព្រះ នោះនឹងលែងមានការរងទុក្ខវេទនាឬសេចក្ដីស្លាប់នៅលើផែនដីនេះទៀតហើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ នឹងមានស្ថានការណ៍ដូចបានឃើញក្នុងសៀវភៅវិវរណៈ ដែលចែងថា៖ «មើលរោងឧបោសថរបស់ព្រះ បាននៅជាមួយនឹងមនុស្សហើយ ទ្រង់នឹងគង់នៅជាមួយនឹងគេ គេនឹងធ្វើជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយព្រះអង្គទ្រង់ក៏នឹងធ្វើជាព្រះដល់គេ។ ព្រះទ្រង់នឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែក ពីភ្នែកគេចេញ នឹងគ្មានសេចក្ដីស្លាប់ ឬសេចក្ដីសោកសង្រេង ឬសេចក្ដីយំទួញ ឬទុក្ខលំបាកណាទៀតឡើយ។ ដ្បិតសេចក្ដីមុនទាំងប៉ុន្មាន បានកន្លងបាត់ទៅហើយ»។ (វិវរណៈ ២១:៣, ៤) អ្នកប្រហែលជានិយាយថា៖ ‹ខ្ញុំស្លាប់បាត់ទៅហើយ ទំរាំរឿងនេះកើតឡើងនោះ›។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ហេតុការណ៍ពិតគឺអ្នកអាចនៅរស់ ហើយសូម្បីតែអ្នកស្លាប់ ក៏ព្រះអាចប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញដែរ។ (យ៉ូហាន ៥:២៨, ២៩) នោះហើយជាគោលបំណងរបស់ព្រះចំពោះយើង ហើយនោះជាអ្វីដែលនឹងកើតឡើងជាក់ជាពុំខាន។ គឺពិតជាខុសឆ្ងាយណាស់ដោយនិយាយថាព្រះមិនយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងមនុស្សជាតិនោះ!
«[ចូរ]ចូលទៅជិតព្រះ»
យើងមានការលើកទឹកចិត្តច្រើនដោយដឹងថា ព្រះបានចាប់ផ្ដើមរកដំណោះស្រាយជាអចិន្ត្រៃយ៍ចំពោះបញ្ហារបស់មនុស្សជាតិ។ ចុះយ៉ាងណាវិញ ចំពោះសព្វថ្ងៃនេះ? តើយើងអាចធ្វើអ្វីបើយើងមានបងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ស្លាប់ឬកូនធ្លាក់ខ្លួនឈឺនោះ? គ្រាកំណត់របស់ព្រះក្នុងការធ្វើឲ្យលែងមានជំងឺនិងសេចក្ដីស្លាប់ ពុំទាន់មកដល់នោះទេ។ ព្រះគម្ពីរបង្ហាញថាយើងត្រូវតែរង់ចាំបន្ដិចទៀតដើម្បីឲ្យបានដោះស្រាយរឿងនេះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះមិនបានបោះបង់យើងចោលទេ។ យ៉ាកុបជាសិស្សម្នាក់បានពោលថា៖ «[ចូរ]ចូលទៅជិតព្រះ នោះទ្រង់នឹងចូលមកជិតអ្នករាល់គ្នាដែរ»។ (យ៉ាកុប ៤:៨) ពិតហើយ ព្រះជាអ្នកបង្កើតយើងទ្រង់អញ្ជើញយើងឲ្យមានចំណងមិត្តភាពដ៏ជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងទ្រង់ ហើយអស់អ្នកដែលមានចំណងមិត្តភាពដ៏ជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងទ្រង់រមែងទទួលការគាំទ្រពីទ្រង់ ទោះជាយើងមានការពិបាកយ៉ាងខ្លាំងក៏ដោយ។
តើយើងអាចចូលទៅជិតព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច? ស្តេចដាវីឌបានសួរសំនួរដូចនេះជិតបីពាន់ឆ្នាំមកហើយថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! . . . តើអ្នកណានឹងនៅលើភ្នំបរិសុទ្ធនៃទ្រង់បាន?»។ (ទំនុកដំកើង ១៥:១) ស្តេចដាវីឌបានឆ្លើយសំនួរនោះពេលទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «គឺជាអ្នកណាដែលដើរដោយទៀងត្រង់ ហើយប្រព្រឹត្តសេចក្ដីសុចរិត ព្រមទាំងពោលសេចក្ដីពិតពីក្នុងចិត្តផង ជាអ្នកដែលមិនពោលបង្កាច់ដោយអណ្ដាត ឬធ្វើអាក្រក់ដល់មិត្រសំឡាញ់»។ (ទំនុកដំកើង ១៥:២,៣) បើនិយាយឲ្យចំទៅ ព្រះយេហូវ៉ាស្វាគមន៍អស់អ្នកដើរតាមមាគ៌ា ដែលអ័ដាមនិងអេវ៉ាបានបដិសេធ។ ទ្រង់នឹងចូលទៅជិតអស់អ្នកដែលធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។—ចោទិយកថា ៦:២៤, ២៥; យ៉ូហានទី១ ៥:៣
តើយើងធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច? យើងត្រូវរៀនអំពីអ្វីដែល«ល្អ ហើយគាប់ព្រះហឫទ័យ ដល់ព្រះដ៏ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃយើង» រួចមក សម្រេចចិត្តធ្វើតាមសេចក្ដីទាំងនោះ។ (ធីម៉ូថេទី១ ២:៣) នេះតម្រូវឲ្យក្រេបយកចំណេះត្រឹមត្រូវអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះគឺព្រះគម្ពីរ។ (យ៉ូហាន ១៧:៣; ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦, ១៧) ការអានព្រះគម្ពីរដោយថើៗគឺមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ។ យើងត្រូវតែយកតម្រាប់តាមមនុស្សនៅសតវត្សរ៍ទីមួយនៅស្រុកបេរាដែលបានឮការផ្សព្វផ្សាយរបស់ប៉ុល។ យើងអានអំពីពួកគេថា៖ «គេប្រុងប្រៀបសព្វគ្រប់នឹងទទួលព្រះបន្ទូល ក៏ពិចារណាមើលគម្ពីររាល់តែថ្ងៃ ឲ្យបានដឹងជាសេចក្ដីទាំងនោះត្រូវឬមិនត្រូវ»។—កិច្ចការ ១៧:១១
សព្វថ្ងៃនេះក៏ដូចគ្នាដែរ ការសិក្សាព្រះគម្ពីរដោយផ្ចិតផ្ចង់នឹងពង្រឹងជំនឿរបស់យើងទៅលើព្រះ ហើយជួយយើងឲ្យបណ្ដុះនូវមិត្តភាពដ៏ជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងទ្រង់។ (ហេព្រើរ ១១:៦) នេះក៏ជួយយើងឲ្យយល់យ៉ាងច្បាស់នូវរបៀបដែលព្រះប្រព្រឹត្តជាមួយមនុស្សជាតិ មិនគ្រាន់តែដើម្បីប្រយោជន៍ដែលមានតែរយៈពេលខ្លីនោះទេ ប៉ុន្តែឲ្យមានប្រយោជន៍ទៅអនាគតដ៏យូរអង្វែងវិញចំពោះអស់អ្នកដែលមានចិត្តល្អត្រឹមត្រូវ។
ចូរពិនិត្យមើលនូវពាក្យរបស់ជនគ្រីស្ទានខ្លះដែលមានចំណងមិត្តភាពដ៏ជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងព្រះ។ ដានីអិលដែលមានអាយុ១៦ឆ្នាំពោលថា៖ «ខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាណាស់ ខ្ញុំមានរបស់ច្រើនណាស់ក្នុងការថ្លែងអំណរគុណដល់ទ្រង់។ ទ្រង់ប្រទានឲ្យខ្ញុំមានមាតាបិតាដែលប្រកបដោយក្ដីស្រឡាញ់ ហើយជាអ្នកដែលមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតចំពោះព្រះ និងបានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យធ្វើតាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់»។ ជនគ្រីស្ទានម្នាក់នៅប្រទេសអ៊ុយរុយហ្គាយសរសេរថា៖ «ខ្ញុំមានចិត្តកតញ្ញូណាស់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ហើយនេះជំរុញខ្ញុំឲ្យថ្លែងអំណរគុណនូវព្រះគុណដែលគ្មានសិទ្ធិទទួល និងមិត្តភាពរបស់ទ្រង់»។ ព្រះក៏ស្វាគមន៍ក្មេងៗដែរ។ កាព្រីអិឡាដែលមានអាយុប្រាំពីរឆ្នាំពោលថា៖ «ខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះជាងអ្វីៗទាំងអស់ក្នុងពិភពលោកទាំងមូល! ខ្ញុំមានព្រះគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួនមួយក្បាល។ ខ្ញុំចូលចិត្តរៀនអំពីព្រះនិងរាជបុត្រារបស់ទ្រង់»។
សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សរាប់លាននាក់នៅទូទាំងពិភពលោកយល់ស្របទាំងស្រុងនឹងពាក្យរបស់អ្នកតែងបទទំនុកដំកើង ដែលបានពោលថា៖ «ឯទូលបង្គំ ដែលទូលបង្គំចូលទៅជិតព្រះ នោះជាការល្អដល់ទូលបង្គំ»។ (ទំនុកដំកើង ៧៣:២៨) ពួកគាត់ត្រូវបានទទួលជំនួយឲ្យប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាដែលគេមានសព្វថ្ងៃ ហើយពួកគេមានសេចក្ដីសង្ឃឹមយ៉ាងប្រាកដចំពោះការរស់នៅជារៀងរហូតក្នុងសួនមនោរម្យនៅលើផែនដី។ (ធីម៉ូថេទី១ ៤:៨) ចូរអ្នកមានគោលបំណង«ចូលទៅជិតព្រះ»ចុះ! ប្រាកដហើយ យើងត្រូវបានធានារ៉ាប់រងថា៖ «ទ្រង់មិនគង់ឆ្ងាយពីយើងនិមួយៗ»ទេ។ (កិច្ចការ ១៧:២៧) មែនហើយ ព្រះពិតជាយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងអ្នក!
[រូបភាពនៅទំព័រ៥]
ព្រះយេហូវ៉ាសម្ដែងព្រះទ័យទុកដាក់នឹងយើងតាមរបៀបផ្សេងៗ
[រូបភាពនៅទំព័រ៧]
សូម្បីតែកូនក្មេង ក៏អាចចូលទៅជិតព្រះដែរ
[រូបភាពនៅទំព័រ៧]
សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះយេហូវ៉ាជួយយើងឲ្យចេះស៊ូទ្រាំ។ ដល់ពេលកំណត់ ទ្រង់នឹងដកចេញជំងឺនិងសេចក្ដីស្លាប់