លោតទៅអត្ថបទ

លោតទៅបញ្ជីអត្ថបទ

ចូរកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ាហើយកាន់តាមបញ្ញត្ដិទ្រង់

ចូរកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ាហើយកាន់តាមបញ្ញត្ដិទ្រង់

ចូរ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ហើយ​កាន់​តាម​បញ្ញត្ដិ​ទ្រង់

​«​ចូរ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ ហើយ​កាន់​តាម​បញ្ញត្ត​ទ្រង់​ចុះ! ដ្បិត​ប៉ុណ្ណេះ​ឯង​ជា​កិច្ច​ទាំង​មូល​ដែល​មនុស្ស​ត្រូវ​ធ្វើ​»។—សាស្ដា ១២:១៣

១, ២. (​ក​) តើ​ការ​ខ្លប​ខ្លាច​អាច​ការ​ពារ​ជីវិត​យើង​យ៉ាង​ដូច​ម្ដេច​បាន? (​ខ​) ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​មាតា​បិតា​ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា ព្យាយាម​បង្រៀន​កូន​ឲ្យ​ចេះ​ខ្លាច​នោះ?

 លោក​លីអូ​ណាដូ​ដាវីន​ឈី​ បាន​កត់​សម្គាល់​ថា​៖ ​«​ចិត្ត​មោះ​មុត​នាំ​ឲ្យ​ប្រថុយ​ជីវិត តែ​ការ​ខ្លប​ខ្លាច​ការ​ពារ​ជីវិត​វិញ​»។ សេចក្ដី​ក្លាហាន​ហួស​ប្រមាណ​ធ្វើ​ឲ្យ​មនុស្ស​ម្នាក់​ក្លាយ​ជា​ងងឹត​ងងល់​មិន​អាច​មើល​ឃើញ​គ្រោះ​ថ្នាក់​ទេ រីឯ​ការ​ខ្លប​ខ្លាច​វិញ​រំឭក​យើង​ឲ្យ​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន។ ជា​ឧទាហរណ៍ ប្រសិន​ណា​យើង​ដើរ​ជិត​គែម​ភ្នំ​ហើយ​មើល​ឃើញ​ថា យើង​អាច​ធ្លាក់​ចុះ​ក្រោម​យ៉ាង​ជ្រៅ​នោះ យើង​ភាគ​ច្រើន​នឹង​ថយ​ក្រោយ​វិញ​ជា​ស្វ័យប្រវត្ដិ​មិន​ចាំ​បាច់​គិត​ជា​មុន​ទេ។ ស្រដៀង​គ្នា​ដែរ ការ​កោត​ខ្លាច​ព្រះ​មិន​គ្រាន់​តែ​បណ្ដាល​ឲ្យ​មាន​ទំនាក់​ទំនង​ល្អ​ជា​មួយ​នឹង​ទ្រង់​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ដូច​ជា​យើង​បាន​រៀន​ក្នុង​អត្ថបទ​មុន​នោះ តែ​ការ​កោត​ខ្លាច​ក៏​ជួយ​ការ​ពារ​យើង​ពី​គ្រោះ​ថ្នាក់​ទៀត​ផង។

ក៏​ប៉ុន្តែ ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ចំពោះ​គ្រោះ​ថ្នាក់​ភាគ​ច្រើន​ដែល​មាន​នា​ពេល​បច្ចុប្បន្ន​នេះ ជា​អ្វី​ដែល​យើង​ត្រូវ​រៀន​ខ្លាច។ កូន​ក្មេង​ងាយ​រង​របួស​ធ្ងន់​ធ្ងរ ពីព្រោះ​កូន​ក្មេង​មិន​យល់​ដឹង​អំពី​គ្រោះ​ថ្នាក់​ដែល​មក​ពី​អគ្គីសនី​ឬ​ចរាចរ​ទី​ក្រុង​នោះ​ទេ។ a មាតា​បិតា​ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា​នោះ បង្រៀន​ឲ្យ​កូន​ចេះ​ខ្លាច​គ្រោះ​ថ្នាក់ ដោយ​ព្រមាន​គេ​ម្ដង​ហើយ​ម្ដង​ទៀត​អំពី​គ្រោះ​ថ្នាក់​នៅ​ជុំ​វិញ​គេ។ មាតា​បិតា​ដឹង​ថា ការ​ខ្លប​ខ្លាច​បែប​នោះ​ប្រហែល​ជា​អាច​នឹង​សង្គ្រោះ​ជីវិត​កូន​របស់​គាត់​នៅ​ថ្ងៃ​ណា​មួយ​បាន។

៣. តើ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ព្រមាន​យើង​អំពី​គ្រោះ​ថ្នាក់​ខាង​វិញ្ញាណ​តាម​របៀប​ណា? ហើយ​ដោយ​ព្រោះ​អ្វី?

ព្រះ​យេហូវ៉ា​ក៏​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​ដូច​គ្នា​ដែរ​ទៅ​លើ​សុខុមាលភាព​របស់​យើង។ ព្រះ​យេហូវ៉ា​បង្រៀន​យើង​តាម​រយៈ​ព្រះ​បន្ទូល​របស់​ទ្រង់​និង​អង្គការ​របស់​ទ្រង់​ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​ទទួល​ប្រយោជន៍ ដូច​ជា​បិតា​មួយ​រូប​ដែល​ប្រកប​ទៅ​ដោយ​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​នោះ។ (​អេសាយ ៤៨:១៧​) ផ្នែក​មួយ​នៃ​កម្ម​វិធី​បង្រៀន​របស់​ព្រះ រួម​ទាំង​មាន​ការ​ព្រមាន​«​ជា​ច្រើន​ដង​»​អំពី​អន្ទាក់​ខាង​វិញ្ញាណ ប្រយោជន៍​ឲ្យ​យើង​បណ្ដុះ​បណ្ដាល​ការ​ខ្លាច​ចំពោះ​គ្រោះ​ថ្នាក់​ទាំង​នេះ។ (​របាក្សត្រ​ទី​២ ៣៦:១៥, ព្រះ​គម្ពីរ​ភាសា​ខ្មែរ​សម្រាយ; ពេត្រុស​ទី​២ ៣:១​) ទូទាំង​ប្រវត្ដិសាស្ត្រ ធ្លាប់​មាន​អន្តរាយ​ខាង​វិញ្ញាណ​ជា​ច្រើន​ដែល​អាច​បាន​ត្រូវ​ជៀស​ផុត​បាន ថែម​ទាំង​ការ​រង​ទុក្ខ​វេទនា​ជា​ច្រើន​ដែល​អាច​បាន​ត្រូវ​បង្ការ​បាន‹បើ​សិន​ណា​មនុស្ស​បាន​អភិវឌ្ឍ​ចិត្ត​របស់​គេ​ឲ្យ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​និង​កាន់​តាម​គ្រប់​ទាំង​បញ្ញត្ដិ​របស់​ទ្រង់​ជា​រៀង​ដរាប​ទៅ›។ (​ចោទិយកថា ៥:២៩​) នៅ​«​គ្រា​លំបាក​»​នេះ តើ​យើង​អាច​អភិវឌ្ឍ​ចិត្ត​របស់​យើង​ឲ្យ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ និង​ជៀស​វាង​គ្រោះ​ថ្នាក់​ខាង​វិញ្ញាណ​យ៉ាង​ដូច​ម្ដេច​បាន?—ធីម៉ូថេ​ទី​២ ៣:១

បដិសេធ​អំពើ​អាក្រក់

៤. (​ក​) តើ​ជន​គ្រីស្ទាន​គួរ​បណ្ដុះ​បណ្ដាល​ឲ្យ​មាន​សេចក្ដី​ស្អប់​ចំពោះ​អ្វី? (​ខ​) តើ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​មាន​ទស្សនៈ​យ៉ាង​ណា​ចំពោះ​ការ​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​បាប? (​សូម​មើល​សម្គាល់​ហេតុ​ខាង​លើ​)

ព្រះ​គម្ពីរ​ពន្យល់​ថា​៖ ​«​ការ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​យេហូវ៉ា នោះ​ឈ្មោះ​ថា ស្អប់​ដល់​សេចក្ដី​អាក្រក់​»។ (​សុភាសិត ៨:១៣​) វចនានុក្រម​ព្រះ​គម្ពីរ​មួយ​ពណ៌នា​ពី​សេចក្ដី​ស្អប់​បែប​នេះ​ថា​នោះ​ជា​«​សន្ដាន​ចិត្ត​មួយ​ចំពោះ​អ្នក​ណា​ម្នាក់​ឬ​មួយ​ក៏​អ្វី​មួយ​ដែល​ត្រូវ​បដិសេធ គួរ​ស្អប់​ខ្ពើម ត្រូវ​មើល​ងាយ និង​ដែល​ខ្លួន​មិន​ចង់​ដឹង​មិន​ចង់​ឮ​ឬ​មាន​ទំនាក់​ទំនង​ជា​មួយ​នោះ​ទេ​»។ ដូច្នេះ ការ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​រួម​បញ្ចូល​ការ​ស្អប់​ខ្ពើម​រអើម​នូវ​អ្វី​ទាំង​អស់​ដែល​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ចាត់​ទុក​ជា​អំពើ​អាក្រក់។ b (​ទំនុក​ដំកើង ៩៧:១០​) ការ​កោត​ខ្លាច​នេះ​ជំរុញ​ចិត្ត​យើង​ឲ្យ​បដិសេធ​អំពើ​អាក្រក់ ដូច​នឹង​យើង​ថយ​មក​ក្រោយ​វិញ​ពី​គែម​ភ្នំ ពេល​អារម្មណ៍​ភ័យ​ខ្លាច​ព្រមាន​យើង​នោះ។ ព្រះ​គម្ពីរ​ចែង​ថា​៖ ​«​អ្នក​កោត​ខ្លាច​ដល់[​ព្រះ​យេហូវ៉ា​]រមែង​ចៀស​ផុត​ពី​អំពើ​បាប​»។—សុភាសិត ១៦:៦, ព្រះ​គម្ពីរ​ភាសា​ខ្មែរ​សម្រាយ

៥. (​ក​) តើ​តាម​របៀប​ណា​ដែល​យើង​រឹត​តែ​អាច​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ និង​ស្អប់​អំពើ​អាក្រក់​កាន់​តែ​ខ្លាំង​ឡើង​ៗ​នោះ? (​ខ​) តើ​ប្រវត្ដិសាស្ត្រ​របស់​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​បង្រៀន​យើង​អ្វី​អំពី​រឿង​នេះ?

យើង​អាច​រឹត​តែ​ខ្លាច​និង​ស្អប់​នូវ​សេចក្ដី​អាក្រក់ ដោយ​ពិចារណា​ផល​វិបាក​ដែល​រមែង​តែង​តែ​កើត​ចេញ​ពី​អំពើ​បាប។ ព្រះ​គម្ពីរ​ធានា​យើង​ថា យើង​នឹង​ច្រូត​បាន​ពូជ​ណា​ដែល​យើង​ព្រោះ មិន​ថា​យើង​ព្រោះ​ខាង​សាច់​ឈាម​ឬ​ក៏​ខាង​វិញ្ញាណ​ក្ដី។ (​កាឡាទី ៦:៧, ៨​) ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ពន្យល់​ដូច​គ្នា​បេះ​បិទ អំពី​លទ្ធផល​ដែល​ជៀស​មិន​រួច​កើត​ចេញ​ពី​ការ​មិន​អើពើ​នឹង​បញ្ញត្ដិ​របស់​ទ្រង់​និង​ការ​លះចោល​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​ពិត។ ដោយ​គ្មាន​ព្រះ​ការ​ពារ​នោះ ប្រទេស​អ៊ីស្រាអែល​ដ៏​តូច​និង​ងាយ​រុក​រាន​នេះ អាច​ធ្លាក់​ក្នុង​កណ្ដាប់​ដៃ​របស់​ប្រទេស​ជិត​ខាង​ដែល​ខ្លាំង​និង​សាហាវ​ទៀត​ផង។ (​ចោទិយកថា ២៨:១៥, ៤៥​-​៤៨​) លទ្ធផល​ខ្លោច​ផ្សា​ដោយ​ព្រោះ​អ៊ីស្រាអែល​មិន​ស្ដាប់​បង្គាប់​នោះ បាន​ត្រូវ​កត់​សរសេរ​យ៉ាង​ល្អិត​ល្អន់​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ ទុក​ជា​«​សេចក្ដី​ទូន្មាន[​«​ឬ​ការ​ព្រមាន​»​, ព.ថ.​]​»​ឲ្យ​យើង​រៀន​មេ​រៀន​នោះ ហើយ​បណ្ដុះ​បណ្ដាល​ឲ្យ​មាន​ការ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ។—កូរិនថូស​ទី​១ ១០:១១

៦. តើ​យើង​អាច​ពិចារណា​គំរូ​អ្វី ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​ដើម្បី​រៀន​ចេះ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ? (​សូម​មើល​សម្គាល់​ហេតុ​ខាង​លើ​)

ក្រៅ​ពី​អ្វី​ដែល​កើត​ឡើង​ដល់​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល​ទាំង​មូល​តែ​ម្ដង​នោះ ព្រះ​គម្ពីរ​មាន​បទ​ពិសោធន៍​ពិត​ប្រាកដ​របស់​បុគ្គល​ដែល​បាន​កើត​មាន​ចិត្ត​ច្រណែន ធ្វើ​អំពើ​អសីលធម៌ មាន​ចិត្ត​លោភ​លន់ ឬ​ក្រអឺត​ក្រទម។ c បុរស​ខ្លះ​ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​ទាំង​នោះ​បាន​បំរើ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​អស់​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ តែ​នៅ​ពេល​ដ៏​សំខាន់​មួយ​ក្នុង​ជីវិត​របស់​គេ ស្មារតី​កោត​ខ្លាច​នោះ​មិន​បាន​ខ្លាំង​គ្រប់​គ្រាន់​ទេ ហើយ​គេ​ច្រូត​បាន​ផល​ដ៏​ខ្លោច​ផ្សា​មក​វិញ។ ការ​រំពឹង​គិត​អំពី​គំរូ​បែប​នេះ​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​អាច​ជួយ​យើង​តាំង​ចិត្ត​មិន​ធ្វើ​ខុស​ដូច​គេ​នោះ​ទេ។ គួរ​ឲ្យ​សោក​ស្ដាយ​មែន! បើ​សិន​ជា​យើង​ចាំ​ទាល់​តែ​យើង​ផ្ទាល់​មាន​បទ​ពិសោធន៍​ដ៏​ខ្លោច​ផ្សា​នោះ មុន​ដែល​យើង​នឹង​ព្រម​ស្ដាប់​តាម​ឱវាទ​របស់​ព្រះ។ ទោះ​ជា​មនុស្ស​ទូទៅ​ជឿ​ថា​របៀប​ល្អ​បំផុត​ដែល​យើង​អាច​រៀន គឺតាម​រយៈ​បទ​ពិសោធន៍​ក្នុង​ការ​ធ្វើ​អ្វី​មួយ​ដោយ​ខ្លួន​ឯង​ផ្ទាល់​ក៏​ដោយ តាម​ពិត​គឺ​មិន​ដូច្នេះ​ទេ។—ទំនុក​ដំកើង ១៩:៧

៧. តើ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​អញ្ជើញ​មនុស្ស​បែប​ណា​ឲ្យ​ចូល​មក​ក្នុង​ដំណាក់​និមិត្តរូប​របស់​ទ្រង់​នោះ?

ហេតុ​មួយ​ទៀត​ដែល​ជំរុញ​ចិត្ត​យើង​យ៉ាង​ខ្លាំង​ឲ្យ​បណ្ដុះ​ឲ្យ​មាន​ការ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ គឺ​ដោយ​សារ​យើង​ចង់​រក្សា​ទំនាក់​ទំនង​របស់​យើង​ជា​មួយ​នឹង​ទ្រង់។ យើង​ខ្លាច​មិន​ចង់​ធ្វើ​អ្វី​ខុស​នឹង​ព្រះ​ហឫទ័យ​របស់​ព្រះ​យេហូវ៉ា ដោយ​ព្រោះ​យើង​ចាត់​ទុក​មិត្តភាព​ជា​មួយ​នឹង​ទ្រង់​ជា​អ្វី​ដ៏​វិសេស។ តើ​ព្រះ​ចាត់​ទុក​មនុស្ស​បែប​ណា​ជា​មិត្ត​សំឡាញ់​របស់​ទ្រង់ និង​ជា​អ្នក​ដែល​ទ្រង់​អញ្ជើញ​ឲ្យ​ចូល​មក​ក្នុង​ដំណាក់​និមិត្តរូប​របស់​ទ្រង់​នោះ? គឺ​មាន​តែ​អ្នក​ដែល​«​ដើរ​ដោយ​ទៀង​ត្រង់​ហើយ ប្រព្រឹត្ត​សេចក្ដី​សុចរិត​»​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ។ (​ទំនុក​ដំកើង ១៥: ១, ២​) បើ​សិន​ជា​យើង​ស្រឡាញ់​ទំនាក់​ទំនង​របស់​យើង​ជា​មួយ​នឹង​អ្នក​ដែល​បង្កើត​យើង នោះ​យើង​នឹង​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​ដើរ​ដោយ​ទៀង​ត្រង់​ចំពោះ​ទ្រង់។

៨. នៅ​សម័យ​របស់​លោក​ម៉ាឡាគី តើ​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​ខ្លះ​បាន​មើល​ស្រាល​នូវ​មិត្តភាព​របស់​គេ​ចំពោះ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​យ៉ាង​ដូច​ម្ដេច?

គួរ​ឲ្យ​សោក​ស្ដាយ​ណាស់ ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​ខ្លះ​នៅ​សម័យ​លោក​ម៉ាឡាគី​នោះ បាន​មើល​ស្រាល​នូវ​មិត្តភាព​របស់​គេ​ជា​មួយ​នឹង​ព្រះ​យេហូវ៉ា។ ពួក​គេ​បាន​ថ្វាយ​ដង្វាយ​សត្វ​ឈឺ​និង​ពិការ​លើ​អាសនៈ​របស់​ព្រះ​យេហូវ៉ា ជា​ជាង​កោត​ខ្លាច​និង​លើក​កិត្ដិយស​ចំពោះ​ទ្រង់។ ទស្សនៈ​របស់​គេ​ចំពោះ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ក៏​ត្រូវ​សម្ដែង​ថា គេ​មិន​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​ដែរ។ ពួក​គេ​អាង​ហេតុ​តូច​តាច​ប៉ុណ្ណោះ ដើម្បី​លែង​លះ​ប្រពន្ធ​ដើម​ដែល​គេ​បាន​រៀប​ការ​ពេល​កំលោះ​ក្រមុំ ដើម្បី​រៀប​ការ​ក្រមុំ​ៗ​ក្មេង​ជាង។ លោក​ម៉ាឡាគី​បាន​ប្រាប់​គេ​ថា ព្រះ​យេហូវ៉ា​ស្អប់​«​ការ​លះ​លែង​គ្នា​»​ហើយ​ចិត្ត​ក្បត់​របស់​គេ​បាន​បណ្ដាច់​ទំនាក់​ទំនង​របស់​គេ​ជា​មួយ​នឹង​ព្រះ។ តើ​ព្រះ​អាច​គាប់​ព្រះ​ទ័យ​នឹង​ដង្វាយ​របស់​គេ​ដូច​ម្ដេច​បាន ពេល​អាសនៈ​របស់​ទ្រង់​ពោរ​ពេញ​ទៅ​ដោយ​ទឹក​ភ្នែក​អត្ថបដិរូប​របស់​ភរិយា​ដែល​គេ​បាន​បោះ​បង់​ចោល​នោះ? ការ​មិន​គោរព​ដោយ​ឥត​លាក់​លៀម​បែប​នេះ ចំពោះ​ខ្នាត​តម្រា​របស់​ទ្រង់​បាន​បណ្ដាល​ឲ្យ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​មាន​បន្ទូល​សួរ​ថា​៖ ‹តើ​សេចក្ដី​កោត​ខ្លាច​ដល់​អញ​នៅ​ឯ​ណា?›។—ម៉ាឡាគី ១:៦​-​៨; ២:១៣​-​១៦

៩, ១០. តើ​តាម​របៀប​ណា​ដែល​យើង​អាច​បង្ហាញ​ថា យើង​ចាត់​ទុក​មិត្តភាព​ជា​មួយ​នឹង​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ជា​អ្វី​ដែល​មាន​តម្លៃ​នោះ?

សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ ព្រះ​យេហូវ៉ា​ក៏​អាច​ទត​ឃើញ​បេះ​ដូង​ប្រេះ​ស្រាំ​របស់​គូ​អាពាហ៍ពិពាហ៍​និង​បុត្រា​បុត្រី​ដែល​មាន​ចិត្ត​សង្រេង​សង្រៃ ដោយ​សារ​ស្វាមី​និង​ឪពុក​ឬ​ភរិយា​និង​ម្ដាយ​ដែល​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​អសីលធម៌​ដោយ​គិត​តែ​ប្រយោជន៍​ខ្លួន​នោះ។ ការ​នេះ​ធ្វើ​ឲ្យ​ទ្រង់​ព្រួយ​ព្រះ​ទ័យ។ មិត្ត​សំឡាញ់​របស់​ព្រះ​នឹង​មាន​ទស្សនៈ​ដូច​ទ្រង់​ដែរ ហើយ​ក៏​នឹង​ព្យាយាម​ដើម្បី​ពង្រឹង​ចំណង​អាពាហ៍ពិពាហ៍ បដិសេធ​គំនិត​របស់​លោកីយ៍​នេះ​ដែល​មើល​ងាយ​ដល់​ភាព​សំខាន់​នៃ​ចំណង​អាពាហ៍ពិពាហ៍ ថែម​ទាំង​នឹង​«​រត់​ពី​ការ​សហាយ​ស្មន់​ចេញ​»។—កូរិនថូស​ទី​១ ៦:១៨

១០ បើ​សិន​ជា​ក្នុង​អាពាហ៍ពិពាហ៍​និង​ក្នុង​ផ្នែក​ផ្សេង​ទៀត​នៃ​ជីវិត​របស់​យើង យើង​ស្អប់​នូវ​អ្វី​ដែល​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ចាត់​ទុក​ថា​អាក្រក់ ព្រម​ទាំង​មាន​អំណរ​យ៉ាង​ខ្លាំង​នឹង​មិត្តភាព​ទ្រង់ នោះ​យើង​អាច​បាន​ព្រះ​គុណ​ពី​ព្រះ​យេហូវ៉ា និង​ពេញ​ព្រះ​ហឫទ័យ​របស់​ទ្រង់​ដែរ។ សាវ័ក​ពេត្រុស​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​យ៉ាង​ច្បាស់​ថា​៖ ​«​ប្រាកដ​មែន ខ្ញុំ​យល់​ឃើញ​ថា ព្រះ​មិន​រើស​មុខ​អ្នក​ណា​ទេ គឺ​នៅ​ក្នុង​គ្រប់​ទាំង​សាសន៍ អស់​អ្នក​ណា​ដែល​កោត​ខ្លាច​ដល់​ទ្រង់ ព្រម​ទាំង​ប្រព្រឹត្ត​សេចក្ដី​សុចរិត នោះ​គាប់​ដល់​ព្រះ​ហឫទ័យ​ទ្រង់​ដែរ​»។ (​កិច្ច​ការ ១០:៣៤, ៣៥​) យើង​មាន​គំរូ​ជា​ច្រើន​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ដែល​បង្ហាញ​ពី​របៀប​ការ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​បាន​ជំរុញ​ចិត្ត​មនុស្ស​ម្នាក់​ៗ​ឲ្យ​ធ្វើ​អ្វី​ដ៏​ត្រឹម​ត្រូវ ទោះ​បី​គេ​ស្ថិត​ក្នុង​កាលៈទេសៈ​ពិបាក​យ៉ាង​ណា​ក្ដី។

បុគ្គល​បី​នាក់​ដែល​បាន​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ

១១. តើ​អ្វី​កើត​ឡើង​មុន​អ័ប្រាហាំ​ត្រូវ​ចាត់​ទុក​ជា​អ្នក​ដែល​«​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​»​នោះ?

១១ ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ មាន​បុរស​ម្នាក់​ដែល​ព្រះ​យេហូវ៉ា​អង្គ​ទ្រង់​ផ្ទាល់​មាន​បន្ទូល​ថា គាត់​ជា​មិត្ត​សំឡាញ់​របស់​ទ្រង់។ បុរស​នោះ​គឺ​ជា​អ័ប្រាហាំ។ (​អេសាយ ៤១:៨​) ក្រោយ​ពី​ព្រះ​បាន​សន្យា​ថា​ពូជ​របស់​អ័ប្រាហាំ នឹង​ក្លាយ​ជា​សាសន៍​ដ៏​ធំ​មួយ​តាម​រយៈ​អ៊ីសាក ការ​កោត​ខ្លាច​របស់​អ័ប្រាហាំ​បាន​ត្រូវ​សាក​ល្បង ពេល​ទ្រង់​សុំ​ឲ្យ​គាត់​ថ្វាយ​អ៊ីសាក​ដែល​ជា​បុត្រា​តែ​មួយ​គត់​របស់​គាត់​ជា​ដង្វាយ​នោះ។ (​លោកុប្បត្តិ ១២:២, ៣; ១៧:១៩​) តើ‹សំឡាញ់​របស់​ព្រះ​យេហូវ៉ា›នឹង​បង្ហាញ​ខ្លួន​ស្មោះ​ត្រង់​ក្នុង​ការ​សាក​ល្បង​នេះ​ឬ​ទេ? (​យ៉ាកុប ២:២៣​) នៅ​ពេល​អ័ប្រាហាំ​យារ​កាំបិត​រៀប​នឹង​សម្លាប់​អ៊ីសាក​នោះ ទេវតា​របស់​ព្រះ​យេហូវ៉ា​មាន​បន្ទូល​ប្រាប់​ថា​៖ ​«​កុំ​ឲ្យ​លូក​ដៃ​ទៅ​លើ​កូន​ក្មេង​នោះ​ឡើយ កុំ​ឲ្យ​ធ្វើ​អ្វី​ដល់​វា​ឲ្យ​សោះ ដ្បិត​ឥឡូវ​នេះ​អញ​ដឹង​ថា ឯង​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​ហើយ ដោយ​ព្រោះ​មិន​បាន​សំចៃ​ទុក​នូវ​កូន​ឯង​តែ​១​នេះ​នឹង​អញ​សោះ​»។—លោកុប្បត្តិ ២២:១០​-​១២

១២. តើ​អ្វី​បាន​ជំរុញ​ចិត្ត​អ័ប្រាហាំ​ឲ្យ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ? ហើយ​តើ​យើង​អាច​បង្ហាញ​ស្មារតី​បែប​នេះ​យ៉ាង​ដូច​ម្ដេច​បាន?

១២ ទោះ​ជា​អ័ប្រាហាំ​បាន​បង្ហាញ​ថា គាត់​ជា​អ្នក​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ពី​មុន​មក​ហើយ​ក្ដី នៅ​គ្រា​នេះ គាត់​បង្ហាញ​ការ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​តាម​របៀប​ដ៏​វិសេស​មួយ។ ហេតុ​ដែល​អ័ប្រាហាំ​សុខ​ចិត្ត​បូជា​អ៊ីសាក មិន​គ្រាន់​តែ​ដោយ​សារ​គាត់​ចង់​គោរព​ស្ដាប់​បង្គាប់​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ។ ហេតុ​ជំរុញ​ចិត្ត​គាត់​គឺ​ថា គាត់​មាន​ទំនុក​ចិត្ត​ទាំង​ស្រុង​ថា ព្រះ​វរបិតា​សួគ៌ា​របស់​គាត់​នឹង​ប្រព្រឹត្ត​តាម​សេចក្ដី​សន្យា​របស់​ទ្រង់ ដោយ​ប្រោស​ឲ្យ​អ៊ីសាក​រស់​ឡើង​វិញ​បើ​ជា​ចាំ​បាច់​នោះ។ ដូច​ជា​ប៉ុល​បាន​សរសេរ​នោះ អ័ប្រាហាំ​«​ជឿ​ជាក់​អស់​ពី​ចិត្ត​ថា សេចក្ដី​អ្វី​ដែល[​ព្រះ​]សន្យា នោះ​អាច​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​សំរេច​បាន​»។ (​រ៉ូម ៤:១៦​-​២១​) តើ​យើង​សុខ​ចិត្ត​ធ្វើ​តាម​ព្រះ​ហឫទ័យ​របស់​ព្រះ បើ​សិន​ជា​នោះតម្រូវ​ឲ្យ​យើង​ធ្វើ​ពលិកម្ម​ឬ​ទេ? ដោយ​ដឹង​ថា​ព្រះ​យេហូវ៉ា​«​ប្រទាន​រង្វាន់ ដល់​អស់​អ្នក​ដែល​ស្វែង​រក​ទ្រង់​»​ តើ​យើង​មាន​ជំនឿ​ស៊ប់​ថា ការ​ស្ដាប់​បង្គាប់​បែប​នេះ​មាន​អត្ថប្រយោជន៍​សំរាប់​អនាគត​ទេ? (​ហេព្រើរ ១១:៦​) នេះ​ហើយ​ជា​ការ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​ពិត​ប្រាកដ។—ទំនុក​ដំកើង ១១៥:១១

១៣. ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​សមរម្យ​ដែល​យ៉ូសែប​អាច​ពណ៌នា​អំពី​ខ្លួន​គាត់​ថា គាត់​ជា​បុរស​ម្នាក់​ដែល‹គោរព​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​ពិត›?

១៣ សូម​ឲ្យ​យើង​ពិចារណា​គំរូ​មួយ​ទៀត​ដែល​សម្ដែង​នូវ​ការ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ។ នោះ​ជា​គំរូ​របស់​លោក​យ៉ូសែប។ ពេល​យ៉ូសែប​ជា​បាវ​បំរើ​ក្នុង​ផ្ទះ​របស់​លោក​ប៉ូទីផារ​នោះ គាត់​ស្ថិត​ក្រោម​ការ​បង្ខិត​បង្ខំ​ឲ្យ​ធ្វើ​សហាយ​ស្មន់​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ។ មើល​ទៅ គ្មាន​វិធី​ណា​ដែល​គាត់​អាច​ជៀស​កុំ​ឲ្យ​ជួប​ប្រពន្ធ​របស់​ម្ចាស់​គាត់​ដែល​លោក​ស្រី​ខំ​លួង​ចិត្ត​គាត់​ដោយ​ឥត​ឈប់​ឈរ​ឲ្យ​ធ្វើ​អំពើ​អសីលធម៌​នោះ​បាន​ទេ។ ដល់​ទី​បំផុត ស្រី​នោះ​«​ចាប់​អាវ​គាត់​»​ ហើយ​យ៉ូសែប​«​រត់​ចេញ​ទៅ​ក្រៅ​ទៅ​»។ តើ​អ្វី​បាន​ជា​ជំរុញ​ចិត្ត​គាត់​ឲ្យ​បដិសេធ​អំពើ​អាក្រក់​ភ្លាម​ៗ​នោះ? ការ​កោត​ខ្លាច​មុខ​ជា​ហេតុ​ចំបង និង​ក្ដី​ប្រាថ្នា​ជៀស​វាង​ពី‹ការ​ធ្វើ​អំពើ​អាក្រក់​នឹង​មាន​បាប​នៅ​ចំពោះ​ព្រះ​ផង›។ (​លោកុប្បត្តិ ៣៩:៧​-​១២​) យ៉ូសែប​អាច​និយាយ​បាន​ត្រឹម​ត្រូវ​អំពី​ខ្លួន​គាត់​ថា គាត់​ជា​បុរស​ម្នាក់​ដែល‹គោរព​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​ពិត›។—លោកុប្បត្តិ ៤២:១៨

១៤. តើ​យ៉ាង​ដូច​ម្ដេច​ដែល​សេចក្ដី​មេត្ដា​ករុណា​របស់​យ៉ូសែប​បង្ហាញ​ពី​ការ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ?

១៤ ច្រើន​ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក យ៉ូសែប​បាន​ជួប​បង​ប្រុស​ៗ​របស់​គាត់ ជា​អ្នក​ដែល​បាន​លក់​គាត់​ចោល​ដោយ​គ្មាន​មេត្ដា​ឲ្យ​ធ្វើ​ជា​ខ្ញុំ​កញ្ជះ​គេ។ ពេល​បង​ៗ​របស់​គាត់​មក​ទិញ​ម្ហូប នោះ​គាត់​អាច​បាន​ឆ្លៀត​ឱកាស​ដើម្បី​សង​សឹក​គេ ឲ្យ​សម​នឹង​អ្វី​ដែល​គេ​បាន​ធ្វើ​មក​លើ​គាត់​នោះ។ ក៏​ប៉ុន្តែ ការ​ប្រព្រឹត្ត​យ៉ាង​សាហាវ​ទៅ​លើ​មនុស្ស មិន​មែន​ជា​ការ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​ទេ។ (​លេវីវិន័យ ២៥:៤៣​) ដូច្នេះ ពេល​យ៉ូសែប​ឃើញ​ថា​បង​ប្រុស​ៗ​របស់​គាត់​បាន​ប្រែ​ចិត្ត​ពិត​ប្រាកដ​មែន​នោះ គាត់​បាន​លើក​លែង​ទោស​ឲ្យ​គេ​យ៉ាង​មេត្ដា​ករុណា។ ដូច​គ្នា​នឹង​យ៉ូសែប​ដែរ ការ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​ក៏​នឹង​ជំរុញ​ចិត្ត​យើង​ឲ្យ​ឈ្នះ​អំពើ​អាក្រក់​ដោយ​អំពើ​ល្អ ព្រម​ទាំង​ឃាត់​ឃាំង​កុំ​ឲ្យ​យើង​ចុះ​ចាញ់​និង​ការ​ល្បួង​ដែរ។—លោកុប្បត្តិ ៤៥:១​-​១១; ទំនុក​ដំកើង ១៣០:៣, ៤; រ៉ូម ១២:១៧​-​២១

១៥. ហេតុ​ដូច​ម្ដេច​បាន​ជា​ការ​ប្រព្រឹត្ត​របស់​លោក​យ៉ូប​ធ្វើ​ឲ្យ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​មាន​ព្រះ​ទ័យ​រីក​រាយ?

១៥ លោក​យ៉ូប​ក៏​ជា​គំរូ​ដ៏​ប្រសើរ​មួយ​ទៀត​ស្តី​ពី​ការ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ។ ព្រះ​យេហូវ៉ា​មាន​បន្ទូល​ទៅ​កាន់​អារក្ស​ថា​៖ ​«​ឯង​បាន​សង្កេត​មើល​យ៉ូប ជា​អ្នក​បំរើ​អញ​ឬ​ទេ? ដ្បិត​គ្មាន​អ្នក​ណា​មួយ នៅ​ផែនដី​ឲ្យ​ដូច​គាត់​ឡើយ ជា​អ្នក​ដែល​គ្រប់​លក្ខណ៍​ហើយ​ទៀង​ត្រង់ ក៏​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​ហើយ​ចៀស​ចេញ​ពី​សេចក្ដី​អាក្រក់​ផង​»។ (​យ៉ូប ១:៨​) អស់​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​មុន​នោះ ការ​ប្រព្រឹត្ត​របស់​យ៉ូប​គ្មាន​កន្លែង​ចាប់​កំហុស​បាន​ទេ នោះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ព្រះ​វរបិតា​សួគ៌ា​របស់​គាត់​មាន​ព្រះ​ទ័យ​រីក​រាយ។ យ៉ូប​បាន​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​ពីព្រោះ​គាត់​ដឹង​ថា នោះ​ជា​អ្វី​ដ៏​ត្រឹម​ត្រូវ​និង​ជា​របៀប​រស់​នៅ​ដ៏​ល្អ​បំផុត។ យ៉ូប​បាន​ឧទាន​ថា​៖ ​«​មើល! សេចក្ដី​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​អម្ចាស់ នោះ​ហើយ​ជា​ប្រាជ្ញា ហើយ​ដែល​ថយ​ឆ្ងាយ​ពី​ការ​អាក្រក់ នោះ​ឯង​ជា​យោបល់​»។ (​យ៉ូប ២៨:២៨​) ដោយ​ព្រោះ​យ៉ូប​មាន​គ្រួសារ​ហើយ​នោះ គាត់​មិន​ចាប់​អារម្មណ៍​ដោយ​មិន​សម​គួរ​ទៅ​លើ​ស្រី​ក្រមុំ​ៗ ឬ​មួយ​ក៏​គិត​គ្រោង​ក្នុង​ចិត្ត​ពី​របៀប​លួច​ផិត​ជា​មួយ​គេ​នោះ​ឡើយ។ ទោះ​ជា​គាត់​ជា​អ្នក​មាន​យ៉ាង​ណា​ក្ដី គាត់​មិន​ព្រម​ទុក​ទ្រព្យ​សម្បត្ដិ​ជា​ទី​ពឹង​របស់​គាត់​ឡើយ ហើយ​គាត់​ក៏​បាន​បដិសេធ​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​រូប​ព្រះ​សព្វ​បែប​យ៉ាង។—យ៉ូប ៣១:១, ៩​-​១១, ២៤​-​២៨

១៦. (​ក​) តើ​យ៉ូប​បាន​បង្ហាញ​សេចក្ដី​សប្បុរស​ដ៏​ស្មោះ​យ៉ាង​ដូច​ម្ដេច? (​ខ​) តើ​យ៉ូប​បង្ហាញ​យ៉ាង​ណា​ថា​គាត់​មាន​ស្មារតី​ចង់​អត់​ឱន​ទោស​នោះ?

១៦ ក៏​ប៉ុន្តែ ការ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​តម្រូវ​ឲ្យ​ធ្វើ​ការ​ល្អ ព្រម​ទាំង​បដិសេធ​អ្វី​ដ៏​អាក្រក់​ផង​ដែរ។ ដូច្នេះ យ៉ូប​បាន​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​យ៉ាង​សប្បុរស​ទៅ​លើ​មនុស្ស​ខ្វាក់ ខ្វិន និង​មនុស្ស​ក្រ។ (​លេវីវិន័យ ១៩:១៤; យ៉ូប ២៩:១៥, ១៦​) យ៉ូប​ក៏​យល់​ថា​«​អ្នក​ណា​ដែល​មិន​បង្ហាញ​សប្បុរសធម៌​ចំពោះ​មនុស្ស​គ្នី​គ្នា នោះ​ក៏​នឹង​លែង​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​ដែល​មាន​គ្រប់​ព្រះ​ចេស្ដា​ដូច្នេះ​ដែរ​»។ (​យ៉ូប ៦:១៤, ព.ថ.​) ការ​មិន​បង្ហាញ​សប្បុរសធម៌​អាច​រួម​បញ្ចូល​ការ​មិន​ព្រម​អត់​ឱន​ទោស​ឲ្យ​ឬ​មួយ​ក៏​ការ​ចង​គំនុំ។ លោក​យ៉ូប​បាន​ស្ដាប់​បង្គាប់​ព្រះ​យេហូវ៉ា និង​អធិស្ឋាន​តាង​នាម​គូកន​បី​នាក់​របស់​គាត់​ដែល​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​កើត​ទុក្ខ​ដ៏​ម្ល៉េះ។ (​យ៉ូប ៤២:៧​-​១០​) តើ​យើង​អាច​បង្ហាញ​ស្មារតី​ចង់​អត់​ឱន​ទោស​ផង​ដែរ ចំពោះ​អ្នក​ជឿ​គ្នី​គ្នា​ណា​ដែល​ប្រហែល​ជា​បាន​ធ្វើ​អ្វី​មួយ​ដែល​បញ្ឈឺ​ចិត្ត​យើង​ទេ? ការ​អធិស្ឋាន​ស្មោះ​ពី​ចិត្ត​តាង​នាម​អ្នក​ដែល​បាន​ធ្វើ​បាប​យើង អាច​ជួយ​យើង​បំបាត់​ការ​តូច​ចិត្ត​បាន​ច្រើន​ណាស់។ អ្វី​ល្អ​ៗ​ដែល​យ៉ូប​បាន​ទទួល​ដោយ​សារ​ការ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​នោះ ជួយ​យើងដឹង​ទុក​ជា​មុន​អំពី‹សេចក្ដី​សប្បុរស​ដ៏​ធំ​អម្បាលម៉ាន​របស់​ព្រះ​យេហូវ៉ា ដែល​ទ្រង់​បាន​ត្រៀម​ទុក​សំរាប់​អស់​អ្នក​ដែល​កោត​ខ្លាច​ដល់​ទ្រង់›។—ទំនុក​ដំកើង ៣១:១៩; យ៉ាកុប ៥:១១

ភាព​ផ្ទុយ​គ្នា​រវាង​ការ​ខ្លប​ខ្លាច​ព្រះ​និង​ការ​ខ្លប​ខ្លាច​មនុស្ស

១៧. តើ​ការ​ខ្លប​ខ្លាច​ដល់​មនុស្ស​អាច​មាន​អានុភាព​យ៉ាង​ណា​មក​លើ​យើង? តែ​ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ការ​ខ្លប​ខ្លាច​ដល់​មនុស្ស​មិន​មែន​ជា​ការ​គិត​វែង​ឆ្ងាយ​ទេ?

១៧ ទោះ​បី​ការ​ខ្លប​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​អាច​ជំរុញ​ចិត្ត​យើង​ឲ្យ​ធ្វើ​អ្វី​ដ៏​ត្រឹម​ត្រូវ​នោះ​ក្ដី ការ​ខ្លប​ខ្លាច​មនុស្ស​អាច​បំផ្លាញ​ជំនឿ​របស់​យើង។ ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​ពេល​ព្រះ​យេស៊ូ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​សាវ័ក​របស់​ទ្រង់​ឲ្យ​ផ្សព្វ​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​យ៉ាង​ខ្នះ​ខ្នែង​នោះ ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ថា​៖ ​«​កុំ​ឲ្យ​ខ្លាច​ចំពោះ​ពួក​អ្នក​ដែល​សំឡាប់​បាន​តែ​រូប​កាយ តែ​ពុំ​អាច​នឹង​សំឡាប់​ដល់​ព្រលឹង​បាន​នោះ​ឡើយ ស៊ូ​ឲ្យ​ខ្លាច​ព្រះ​អង្គ​វិញ​ជា​ជាង ដែល​ទ្រង់​អាច​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​ទាំង​ព្រលឹង នឹង​រូប​កាយ​វិនាស​ទៅ​ក្នុង[​«​ហ្គេហេណា​»​, ព.ថ.​]ផង​»។ (​ម៉ាថាយ ១០:២៨​) ព្រះ​យេស៊ូ​ពន្យល់​ថា ការ​ខ្លប​ខ្លាច​ដល់​មនុស្ស​មិន​មែន​ជា​ការ​គិត​វែង​ឆ្ងាយ​ទេ ដ្បិត​មនុស្ស​មិន​អាច​បំផ្លាញ​សេចក្ដី​សង្ឃឹម​របស់​យើង ចំពោះ​ជីវិត​នា​ពេល​អនាគត​បាន​ឡើយ។ មួយ​វិញ​ទៀត យើង​កោត​ខ្លាច​ព្រះ​ពីព្រោះ​យើង​ទទួល​ស្គាល់​មហិទ្ធិឫទ្ធិ​ខ្លាំង​ក្រៃ​លែង​របស់​ទ្រង់ ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​កម្លាំង​របស់​សាសន៍​ទាំង​អស់​នៅ​លើ​ផែនដី​នេះ​មើល​ទៅ​ដូច​ជា​ខ្សោយ​មិន​សំខាន់​ទេ។ (​អេសាយ ៤០:១៥​) យើង​មាន​ទំនុក​ចិត្ត​ទាំង​ស្រុង​ដូច​អ័ប្រាហាំ​ទៅ​លើ​អំណាច​របស់​ព្រះ​យេហូវ៉ា ដើម្បី​ប្រោស​និង​សង្គ្រោះ​អ្នក​បំរើ​ស្មោះ​ត្រង់​របស់​ទ្រង់​ឲ្យ​រស់​ឡើង​វិញ។ (​វិវរណៈ ២:១០​) ម្ល៉ោះ​ហើយ​បាន​ជា​យើង​ពោល​ដោយ​ជំនឿ​ស៊ប់​ថា​៖ ​«​បើ​សិន​ជា​ព្រះ​កាន់​ខាង​យើង តើ​អ្នក​ណា​អាច​ទាស់​នឹង​យើង​បាន?​»។—រ៉ូម ៨:៣១

១៨. តើ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ប្រទាន​រង្វាន់​ចំពោះ​អ្នក​ដែល​កោត​ខ្លាច​ដល់​ទ្រង់​យ៉ាង​ដូច​ម្ដេច?

១៨ មិន​ថា​អ្នក​ដែល​ប្រឆាំង​យើង​ជា​សមាជិក​ក្រុម​គ្រួសារ ឬ​ក៏​ជា​អ្នក​សម្លុត​នៅ​ឯ​សាលា​រៀន​ក៏​ដោយ យើង​នឹង​ឃើញ​ថា​«​មនុស្ស​ដែល​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​យេហូវ៉ា នោះ​មាន​ទី​ពឹង​មាំ​មួន​»។ (​សុភាសិត ១៤:២៦​) យើង​អាច​អធិស្ឋាន​ទូល​ព្រះ​ឲ្យ​បាន​កម្លាំង ដោយ​ដឹង​ថា​ទ្រង់​នឹង​សណ្ដាប់​យើង។ (​ទំនុក​ដំកើង ១៤៥:១៩​) ព្រះ​យេហូវ៉ា​មិន​ដែល​ភ្លេច​អ្នក​ដែល​កោត​ខ្លាច​ដល់​ទ្រង់​ទេ។ តាម​រយៈ​លោក​ម៉ាឡាគី ដែល​ជា​ព្យាការី​របស់​ទ្រង់ នោះ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ធានា​យើង​ថា​៖ ​«​គ្រា​នោះ ពួក​អ្នក​ដែល​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​យេហូវ៉ា ក៏​និយាយ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក ហើយ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ទ្រង់​ប្រុង​ស្ដាប់ ក៏​បាន​ឮ រួច​មាន​សៀវភៅ​រំឭក​បាន​កត់​ទុក នៅ​ចំពោះ​ព្រះ​យេហូវ៉ា សំរាប់​ពួក​អ្នក​ដែល​កោត​ខ្លាច​ដល់​ទ្រង់ នឹង​ពួក​អ្នក​ដែល​នឹក​ដល់​ព្រះ​នាម​ទ្រង់​»។—ម៉ាឡាគី ៣:១៦

១៩. តើ​ការ​ខ្លាច​បែប​ណា​នឹង​សូន្យ​បាត់​ទៅ? តែ​តើ​ការ​កោត​ខ្លាច​បែប​ណា​នឹង​មាន​ជា​និច្ច​ជា​កាល​នោះ?

១៩ គ្រា​នោះ​គឺ​ជិត​ដល់​ហើយ​ដែល​មនុស្ស​ទាំង​អស់​នៅ​លើ​ផែនដី នឹង​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​ហើយ​ការ​ខ្លប​ខ្លាច​មនុស្ស​នឹង​កន្លង​សូន្យ​បាត់​ទៅ។ (​អេសាយ ១១:៩​) ការ​ខ្លាច​ថា​ខ្លួន​និង​គ្មាន​អ្វី​ញ៉ាំ ការ​ខ្លាច​ជម្ងឺ ឧក្រិដ្ឋកម្ម និង​សង្គ្រាម​ក៏​នឹង​លែង​មាន​ដែរ។ ក៏​ប៉ុន្តែ ការ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​នឹង​មាន​ជា​និច្ច​ជា​កាល ពេល​អ្នក​បំរើ​ស្មោះ​ត្រង់​របស់​ទ្រង់​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌​និង​នៅ​លើ​ផែនដី​បន្ត​គោរព ស្ដាប់​បង្គាប់ និង​លើក​កិត្ដិយស​ចំពោះ​ទ្រង់។ (​វិវរណៈ ១៥:៤​) ទំរាំ​ទល់​ពេល​នោះ ចូរ​ឲ្យ​យើង​ទាំង​អស់​គ្នា​អនុវត្ត​តាម​ឱវាទ​របស់​ស្តេច​សាឡូម៉ូន​ដែល​ព្រះ​បាន​បណ្ដាល​ឲ្យ​សរសេរ​ថា​៖ ​«​កុំ​បើក​ឲ្យ​ចិត្ត​ច្រណែន នឹង​មនុស្ស​មាន​បាប​ឡើយ ចូរ​ឲ្យ​ឯង​ប្រកប​ដោយ​សេចក្ដី​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​យេហូវ៉ា ជា​ដរាប​រាល់​ថ្ងៃ ដ្បិត​នឹង​មាន​រង្វាន់​ជា​មិន​ខាន ហើយ​សេចក្ដី​សង្ឃឹម​របស់​ឯង​នឹង​មិន​កាត់​បង់​ឡើយ​»។—សុភាសិត ២៣:១៧, ១៨

[​កំណត់​សម្គាល់​]

a មនុស្ស​ពេញ​វ័យ​ខ្លះ​លែង​ខ្លាច​គ្រោះ​ថ្នាក់​ទៀត ពេល​ការ​ងារ​ធ្វើ​របស់​គេ​តម្រូវ​ឲ្យ​គេ​ស្ថិត​ក្នុង​កាលៈទេសៈ​ដែល​ប្រកប​ទៅ​ដោយ​គ្រោះ​ថ្នាក់​ជា​ទៀង​ទាត់​នោះ។ ពេល​សិប្បករ​ដ៏​ជំនាញ​ម្នាក់​បាន​ត្រូវ​សួរ​អំពី​មូលហេតុ​ជាង​ឈើ​ជា​ច្រើន​នាក់​ខ្វះ​ម្រាម​ដៃ​មួយ គាត់​តប​ឆ្លើយ​ថា​៖ ​«​ពួក​គេ​លែង​ខ្លាច​ម៉ាស៊ីន​អារ​ល្បឿន​លឿន​ប្រើ​អគ្គីសនី​នោះ​ទៀត​ហើយ​»។

b ព្រះ​យេហូវ៉ា​អង្គ​ទ្រង់​ផ្ទាល់​ក៏​មាន​ព្រះ​ទ័យ​ខ្ពើម​រអើម​នេះ​ផង​ដែរ។ ជា​ឧទាហរណ៍ អេភេសូរ ៤:២៩ ពណ៌នា​អំពី​សំដី​អាស្រូវ​ជា​«​ពាក្យ​អាក្រក់​»។ ពាក្យ​ភាសា​ក្រិក​ដែល​បាន​ត្រូវ​បក​ប្រែ​ថា​«​អាក្រក់​»​នោះ សំដៅ​យ៉ាង​ចំ​ៗ​ទៅ​លើ​ផ្លែ​ឈើ​ឬ​សាច់​ណា​ផ្សេង​ទៀត​ដែល​ស្អុយ​រលួយ។ ការ​ពណ៌នា​បែប​នេះ​ពន្យល់​យ៉ាង​ច្បាស់​អំពី​អារម្មណ៍​ស្អប់​ខ្ពើម​ដែល​យើង​ត្រូវ​មាន​ចំពោះ​សំដី​ជេរ​ប្រមាថ​ឬ​មួយ​ក៏​ពាក្យ​អាស​អាភាស។ ស្រដៀង​គ្នា​ដែរ ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ អំពើ​ខុស​ឆ្គង​ច្រើន​តែ​ត្រូវ​ហៅ​ថា​«​លាមក​អាក្រក់​»។ (​ពួក​ចៅហ្វាយ ២:១១; ពង្សាវតារ​ក្សត្រ​ទី​១ ១៦:២៥​) ធម្មតា ដោយ​ព្រោះ​យើង​ខ្ពើម​ឆ្អើម​លាមក​ដូច្នេះ ការ​ពណ៌នា​បែប​នេះ​ជួយ​យើង​យល់​ដឹង​ពី​ព្រះ​ទ័យ​ស្អប់​ខ្ពើម​របស់​ព្រះ​ចំពោះ​ការ​ប្រព្រឹត្ត​ណា​ដ៏​អាក្រក់។

c ជា​ឧទាហរណ៍ សូម​ពិចារណា​គំរូ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​ស្តី​ពី​កាអ៊ីន(​លោកុប្បត្តិ ៤:៣​-​១២​) ដាវីឌ(​សាំយូអែល​ទី​២ ១១:២–១២:១៤​) កេហាស៊ី(​ពង្សាវតារ​ក្សត្រ​ទី​២ ៥:២០​-​២៧​) និង​អូសៀស(​របាក្សត្រ​ទី​២ ២៦:១៦​-​២១​)។

តើ​អ្នក​ចាំ​ទេ?

• តើ​យើង​រៀន​ស្អប់​អំពើ​អាក្រក់​យ៉ាង​ដូច​ម្ដេច?

• នៅ​សម័យ​លោក​ម៉ាឡាគី តើ​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​ខ្លះ​បាន​មើល​ស្រាល​នូវ​មិត្តភាព​របស់​គេ​ចំពោះ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​យ៉ាង​ដូច​ម្ដេច?

• តើ​យើង​អាច​រៀន​អ្វី​ខ្លះ​ពី​គំរូ​អ័ប្រាហាំ យ៉ូសែប និង​លោក​យ៉ូប​អំពី​ការ​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ​នោះ?

• តើ​ការ​ខ្លាច​មួយ​ណា​នឹង​មាន​ជា​រៀង​រហូត​នោះ? ហើយ​ហេតុ​អ្វី?

[​សំណួរ​សម្រាប់​អត្ថបទ​សិក្សា​]

[​រូប​ភាព​នៅ​ទំព័រ​១៣​]

មាតា​បិតា​ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា បង្រៀន​ឲ្យ​កូន​ចេះ​ខ្លាច គ្រោះ​ថ្នាក់

[​រូប​ភាព​នៅ​ទំព័រ​១៤​]

ដូច​ជា​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ជៀស​ចេញ​ពី​គ្រោះ​ថ្នាក់​នោះ ការ​កោត​ខ្លាច ដល់​ព្រះ​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ជៀស​ចេញ​ពី​អ្វី​ដ៏​អាក្រក់

[​រូប​ភាព​នៅ​ទំព័រ​១៧​]

យ៉ូប​បាន​បន្ត​កោត​ខ្លាច​ដល់​ព្រះ ទោះ​ជា​គាត់​ត្រូវ​ទ្រាំ នឹង​មិត្ត​ក្លែង​ក្លាយ​បី​នាក់​ក្ដី

[​អ្នក​ផ្ដល់​សិទ្ធិ​]

From the Bible translation Vulgata Latina, 1795