ជីវប្រវត្ដិ
ជីវិតដ៏សប្បាយរបស់ខ្ញុំក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះយេហូវ៉ា
កិច្ចការដំបូងរបស់ខ្ញុំនៅបេតអែលកាណាដាគឺបោសសម្អាតរោងបោះពុម្ព។ ពេលនោះគឺឆ្នាំ១៩៥៨ ហើយខ្ញុំមានអាយុ១៨ឆ្នាំ។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តនឹងជីវិតខ្ញុំ។ មិនយូរក្រោយមក ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមប្រើម៉ាស៊ីនកាត់ទស្សនាវដ្ដីក្រោយពីវាចេញពីម៉ាស៊ីនបោះពុម្ព។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ដែលខ្ញុំអាចបម្រើនៅបេតអែល!
នៅឆ្នាំបន្ទាប់ មានសេចក្ដីជូនដំណឹងដល់ក្រុមគ្រួសារបេតអែលថា ការិយាល័យសាខាអាហ្វ្រិកខាងត្បូងត្រូវការអ្នកស្ម័គ្រចិត្តឲ្យទៅបម្រើនៅទីនោះ ដោយសារពួកគេនឹងទទួលម៉ាស៊ីនបោះពុម្ពថ្មី។ ខ្ញុំបានចុះឈ្មោះ ហើយរំភើបចិត្តដែលបានត្រូវជ្រើសរើសឲ្យទៅ។ បងប្រុសបីនាក់ទៀតពីបេតអែលកាណាដាក៏បានត្រូវជ្រើសរើសដែរ គឺបងឌែននីស លីច បងបៀល ម៉ាក់ក្លិល្លិន និងបងខេណ ន័រដិន។ យើងទទួលដំណឹងថាយើងនឹងនៅទីនោះអស់រយៈពេលយូរ!
ខ្ញុំទូរស័ព្ទទៅម្ដាយខ្ញុំ ហើយនិយាយថា៖ «ម៉ាក់ ខ្ញុំមានដំណឹងចង់ប្រាប់ម៉ាក់។ ខ្ញុំនឹងទៅប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង!»។ ម្ដាយខ្ញុំជាមនុស្សមិនសូវមាត់ក តែមានជំនឿរឹងមាំ ហើយក៏ជិតស្និទ្ធនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់មិនបាននិយាយច្រើនទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងថាគាត់គាំទ្រខ្ញុំ។ ទាំងម្ដាយទាំងឪពុកខ្ញុំមិនដែលត្អូញត្អែរអំពីការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្ញុំទេ ទោះជាពួកគាត់នឹងនឹកខ្ញុំពេលខ្ញុំទៅឆ្ងាយក៏ដោយ។
ខ្ញុំទៅប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង!
ខ្ញុំធ្វើដំណើរតាមរថភ្លើងពីក្រុងខេបថោនទៅក្រុងជោហានេសបួ ជាមួយបងឌែននីស លីច បងខេណ ន័រដិន និងបងបៀល ម៉ាក់ក្លិល្លិន ឆ្នាំ១៩៥៩
យើងទាំងបួននាក់នៅខួប៦០ឆ្នាំតាំងពីយើងមកដល់ទ្វីបអាហ្វ្រិក។ យើងថតរូបនេះនាការិយាល័យសាខាអាហ្វ្រិកខាងត្បូង ឆ្នាំ២០១៩
នៅដើមដំបូង យើងទាំងបួននាក់បានទៅបេតអែលប៊្រុគ្លីនដើម្បីទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនអស់បីខែឲ្យចេះប្រើម៉ាស៊ីនបោះពុម្ពម្យ៉ាង។ ក្រោយមក យើងបានជិះកប៉ាល់ដឹកទំនិញទៅក្រុងខេបថោន ប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំទើបតែមានអាយុ២០ឆ្នាំ។ គឺពេលល្ងាចហើយ កាលដែលយើងចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរដ៏ឆ្ងាយតាមរថភ្លើងពីក្រុងខេបថោនទៅក្រុងជោហានេសបួ។ ចំណតទី១នៅព្រឹកព្រលឹម គឺនៅក្រុងតូចមួយក្នុងតំបន់ទីរហោស្ថានឈ្មោះខារូ។ ក្រុងតូចនោះគឺក្ដៅ មានដីហុយ និងផ្សែងច្រើន។ យើងទាំងបួននាក់មើលពីបង្អួចរថភ្លើង ហើយនោះគឺខុសពីអ្វីដែលយើងធ្លាប់ឃើញពីមុនមកឆ្ងាយណាស់។ ប៉ុន្តែតាមពិត តំបន់នោះសុខសាន្តនិងគួរឲ្យទាក់ទាញចិត្ត។
អស់ប៉ុន្មានឆ្នាំ ខ្ញុំមានភារកិច្ចប្រើម៉ាស៊ីនម្យ៉ាង ដែលរៀបរៀងអក្សរសម្រាប់បោះពុម្ពទស្សនាវដ្ដីភ្ញាក់រឭក!និងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម។ ការិយាល័យសាខាបានបោះពុម្ពទស្សនាវដ្ដីជាច្រើនភាសារបស់ជនជាតិអាហ្វ្រិក មិនគ្រាន់តែសម្រាប់ប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែសម្រាប់ប្រទេសជាច្រើននៅទ្វីបអាហ្វ្រិកដែរ។ គឺដោយសារម៉ាស៊ីនបោះពុម្ពថ្មីនោះ ដែលយើងបានមកពីប្រទេសកាណាដា ហើយយើងសប្បាយចិត្តដែលវាបានត្រូវប្រើប្រាស់ច្រើន!
ក្រោយមក ខ្ញុំបានធ្វើការនៅការិយាល័យរោងចក្រដែលមើលការខុសត្រូវលើផ្នែកផ្សេងៗនៃការបោះពុម្ព ការដឹកជញ្ជូន និងការបកប្រែ។ ជីវិតខ្ញុំគឺរវល់ តែមានន័យខ្លឹមសារនិងនាំឲ្យខ្ញុំស្កប់ចិត្ត។
អាពាហ៍ពិពាហ៍និងភារកិច្ចថ្មី
ខ្ញុំនិងឡរ៉ាពេលបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសនៅឆ្នាំ១៩៦៨
នៅឆ្នាំ១៩៦៨ ខ្ញុំបានរៀបការជាមួយនឹងបងស្រីត្រួសត្រាយម្នាក់ឈ្មោះឡរ៉ា បូអានដែលរស់នៅជិតបេតអែល។ គាត់ក៏ជាអ្នកវាយអត្ថបទនៅផ្នែកបកប្រែដែរ។ នៅសម័យនោះ គ្មានការរៀបចំឲ្យគូអាពាហ៍ពិពាហ៍ថ្មីថ្មោងបន្តបម្រើនៅបេតអែលទេ។ ដូច្នេះ យើងបានទទួលភារកិច្ចជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេស។ ខ្ញុំព្រួយបារម្ភបន្តិច ព្រោះនៅបេតអែល ខ្ញុំទទួលអាហារនិងកន្លែងស្នាក់នៅ។ តើយើងនឹងប្រើប្រាក់ឧបត្ថម្ភបន្តិចបន្តួចដែលយើងទទួលជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេស ដើម្បីបង់ថ្លៃចំណាយផ្សេងៗដែលយើងត្រូវការយ៉ាងដូចម្ដេច? យើងនឹងទទួលប្រាក់ឧបត្ថម្ភជារៀងរាល់ខែ(នៅពេលនោះស្មើនឹងតម្លៃ៣៥ដុល្លារអាម៉េរិក) តែនោះលុះត្រាតែយើងបំពេញម៉ោង ការត្រឡប់ទៅជួប និងចែកចាយសៀវភៅតាមកំណត់ដែលអង្គការតម្រូវឲ្យ។ យើងត្រូវប្រើលុយនោះដើម្បីចំណាយលើថ្លៃជួលកន្លែងស្នាក់នៅ ម្ហូប និងធ្វើដំណើរ ព្រមទាំងសម្រាប់ថ្នាំពេទ្យ និងចំណាយផ្សេងទៀត។
យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅក្រុមតូចមួយជិតក្រុងដឺបេន នាមហាសមុទ្រឥណ្ឌា។ នៅទីនោះមានជនជាតិឥណ្ឌាច្រើនណាស់ ពួកគេជាច្រើននាក់ជាកូនចៅរបស់ពួកអ្នកដែលមកធ្វើការខាងសិប្បកម្មផលិតស្ករនៅប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង ប្រហែលជានៅឆ្នាំ១៨៧៥។ ឥឡូវពួកគេធ្វើការងារផ្សេងៗ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែរក្សាវប្បធម៌និងអាហារប្រចាំប្រទេសរបស់ពួកគេ រួមមានសម្លការីដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់។ ម្យ៉ាងទៀត ពួកគេនិយាយភាសាអង់គ្លេស ដូច្នេះយើងមិនចាំបាច់រៀនភាសាដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដល់ពួកគេទេ។
អ្នកត្រួសត្រាយពិសេសត្រូវផ្សព្វផ្សាយ១៥០ម៉ោងរាល់ខែ ដូច្នេះខ្ញុំនិងឡរ៉ារៀបចំកាលវិភាគផ្សព្វផ្សាយ៦ម៉ោងនៅថ្ងៃដំបូង។ អាកាសធាតុក្ដៅ ហើយស្អុះស្អាប់។ យើងគ្មានការត្រឡប់ទៅជួបនិងការសិក្សាគម្ពីរទេ ដូច្នេះយើងត្រូវផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយអស់៦ម៉ោង។ ក្រោយផ្សព្វផ្សាយមួយសន្ទុះ ខ្ញុំមើលម៉ោង ទើបតែបាន៤០នាទីប៉ុណ្ណោះ! ដូច្នេះខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើយើងអាចធ្វើជាអ្នកត្រួសត្រាយពិសេសយ៉ាងម៉េចបាន?
មិនយូរក្រោយមក យើងចាប់ផ្ដើមចេះមានទម្លាប់ល្អ។ រាល់ថ្ងៃ យើងរៀបចំនំប៉័ង និងដាក់ស៊ុបឬកាហ្វេក្នុងបំពង់ទឹកក្ដៅ។ ពេលយើងត្រូវការសម្រាក យើងចតឡានតូចរបស់យើងនៅក្រោមម្លប់ក្បែរដើមឈើមួយ។ ជួនកាល មានកូនក្មេងឥណ្ឌាតូចៗស្អាតៗមកចោមរោមមើលយើងទាំងឆ្ងល់ថាយើងមកពីណា។ ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក យើងយល់ថាបន្ទាប់ពីយើងផ្សព្វផ្សាយបានពីរឬបីម៉ោង ពេលវេលានៅថ្ងៃនោះគឺដើរលឿនណាស់។
ការផ្សព្វផ្សាយសេចក្ដីពិតពីគម្ពីរដល់មនុស្សដែលរួសរាយរាក់ទាក់នៅតំបន់នោះនាំឲ្យមានអំណរ! យើងបានជួបជនជាតិឥណ្ឌាដែលគួរឲ្យគោរព មានចិត្តសប្បុរស និងជាមនុស្សកោតខ្លាចព្រះ។ អ្នកកាន់សាសនាហិណ្ឌូជាច្រើននាក់ ព្រមទទួលយកដំណឹងដែលយើងផ្សាយ។ ពួកគេចូលចិត្តរៀនអំពីព្រះយេហូវ៉ា លោកយេស៊ូ គម្ពីរ សេចក្ដីសង្ឃឹមសម្រាប់មនុស្សស្លាប់ និងពិភពលោកថ្មីដែលពេញទៅដោយសេចក្ដីសុខសាន្តនៅថ្ងៃអនាគត។ មួយឆ្នាំក្រោយមក យើងមានសិស្សគម្ពីរ២០នាក់។ រាល់ថ្ងៃ ក្រុមគ្រួសារណាមួយដែលយើងសិក្សាគម្ពីរជាមួយ រៀបចំម្ហូបអាហារថ្ងៃត្រង់ដើម្បីបរិភោគជាមួយគ្នា។ យើងសប្បាយចិត្តណាស់!
មិនយូរក្រោយមក យើងបានទទួលភារកិច្ចផ្សេងទៀត។ យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យធ្វើកិច្ចការត្រួតពិនិត្យមណ្ឌលតាមឈូងសមុទ្រនៃមហាសមុទ្រឥណ្ឌាដ៏ស្រស់ស្អាត។ ជារៀងរាល់សប្ដាហ៍ យើងស្នាក់នៅផ្ទះបងប្អូនមួយគ្រួសារ កាលដែលយើងធ្វើទស្សនកិច្ចនិងផ្សព្វផ្សាយជាមួយអ្នកផ្សាយនៅក្រុមជំនុំនោះដើម្បីលើកទឹកចិត្តពួកគេ។ ពួកគេបានប្រព្រឹត្តមកលើយើងហាក់ដូចជាក្រុមគ្រួសារ ហើយយើងចូលចិត្តចំណាយពេលជាមួយពួកគេ កូនៗ និងសត្វចិញ្ចឹមរបស់ពួកគេ។ ពីរឆ្នាំដ៏សប្បាយបានកន្លងទៅលឿនណាស់! ស្រាប់តែបងប្រុសម្នាក់ពីការិយាល័យសាខាទូរស័ព្ទមកយើង ហើយនិយាយថា៖ «យើងចង់ឲ្យបងត្រឡប់មកបេតអែលវិញ»។ ខ្ញុំតបឆ្លើយថា៖ «តាមពិត យើងសប្បាយណាស់នៅទីនេះ»។ ទោះជាយ៉ាងនោះក្ដី យើងសុខចិត្តទៅកន្លែងណាក៏ដោយដែលអង្គការចាត់ឲ្យទៅ។
យើងត្រឡប់ទៅបេតអែលវិញ
ភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំនៅបេតអែលគឺនៅការិយាល័យខាងកិច្ចបម្រើ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិធ្វើកិច្ចការជាមួយបងប្រុសៗជាច្រើនដែលមានភាពចាស់ទុំនិងបទពិសោធន៍។ នៅសម័យនោះ ក្រោយពីអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលធ្វើទស្សនកិច្ចនៅក្រុមជំនុំមួយ គាត់ផ្ញើសេចក្ដីរាយការណ៍ទៅការិយាល័យសាខា។ បន្ទាប់មក ផ្នែកកិច្ចបម្រើនឹងផ្ញើសំបុត្រទៅក្រុមជំនុំនោះដែលមានមូលដ្ឋានលើរបាយការណ៍របស់អ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌល។ សំបុត្រនោះមានគោលបំណងលើកទឹកចិត្តនិងផ្ដល់ការណែនាំដែលសំខាន់ចាំបាច់។ ហេតុនេះ លេខាធិការមានកិច្ចការជាច្រើនដើម្បីបកប្រែសេចក្ដីរាយការណ៍ពីអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលជាភាសាហូសា ហ្សូលូ និងភាសាឯទៀត ទៅភាសាអង់គ្លេស ហើយក្រោយមកបកប្រែសំបុត្រពីការិយាល័យសាខាជាភាសាអង់គ្លេសទៅភាសាផ្សេងៗដែលគេនិយាយនៅទ្វីបអាហ្វ្រិក។ ខ្ញុំឲ្យតម្លៃចំពោះបងប្អូនដែលខំប្រឹងធ្វើកិច្ចការបកប្រែនោះ។ ពួកគេបានជួយខ្ញុំឲ្យយល់អំពីការពិបាករបស់បងប្អូនជនជាតិអាហ្វ្រិកស្បែកខ្មៅ។
នៅគ្រានោះ ប្រជាជនអាហ្វ្រិកខាងត្បូងត្រូវរស់នៅតាមពូជសាសន៍ ហើយពូជសាសន៍ខុសៗគ្នាមិនអាចសេពគប់ជាមួយគ្នាទេ។ បងប្អូនអាហ្វ្រិកស្បែកខ្មៅនិយាយភាសារបស់ខ្លួន ហើយក៏ផ្សព្វផ្សាយ និងចូលរួមក្រុមជំនុំជាភាសារបស់ខ្លួនដែរ។
ខ្ញុំមិនសូវស្គាល់ជនជាតិអាហ្វ្រិកស្បែកខ្មៅប៉ុន្មានទេ ដោយសារខ្ញុំតែងតែទទួលភារកិច្ចនៅក្រុមជំនុំដែលនិយាយភាសាអង់គ្លេស។ ប៉ុន្តែក្រោយមក ខ្ញុំមានឱកាសស្គាល់អំពីជនជាតិអាហ្វ្រិកស្បែកខ្មៅ ទំនៀមទម្លាប់ និងវប្បធម៌របស់ពួកគេ។ ខ្ញុំបានឮអំពីការពិបាកដែលបងប្អូនជួបប្រទះ ដោយសារទំនៀមទម្លាប់និងជំនឿសាសនា។ ពួកគេពិតជាមានចិត្តក្លាហានក្នុងការលះចោលទំនៀមទម្លាប់ដែលខុសពីគោលការណ៍គម្ពីរ ហើយរងការប្រឆាំងយ៉ាងខ្លាំងពីក្រុមគ្រួសារនិងអ្នកភូមិ ពេលពួកគេមិនព្រមធ្វើតាមអ្វីដែលទាក់ទងនឹងពួកវិញ្ញាណកំណាច។ នៅជនបទ មានអ្នកក្រច្រើន។ មនុស្សជាច្រើនរៀនសូត្របានតិច ប៉ុន្តែពួកគេគោរពគម្ពីរ។
ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិធ្វើការខាងរឿងក្ដីខ្លះ ដែលជាប់ទាក់ទងនឹងអព្យាក្រឹតភាពនិងសេរីភាពខាងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ។ ពេលខ្ញុំឃើញសាក្សីក្មេងៗដែលបង្ហាញភក្ដីភាពនិងចិត្តក្លាហាន ដោយមិនព្រមចូលរួមក្នុងការអធិដ្ឋាននិងច្រៀងចម្រៀងសាសនា ហើយក្រោយមកបានត្រូវគេបណ្ដេញចេញពីសាលា នោះបានពង្រឹងជំនឿខ្ញុំខ្លាំងណាស់។
បងប្អូនមានការពិបាកមួយទៀតនៅប្រទេសអាហ្វ្រិកតូចមួយ ដែលនៅពេលនោះហៅថាស្វាស៊ីឡង់។ ពេលស្ដេចសូប៊ូសាទី២បានស្លាប់ គេតម្រូវឲ្យពលរដ្ឋទាំងអស់កាន់ទុក្ខ។ បុរសត្រូវកោរសក់ ស្ត្រីត្រូវកាត់សក់ឲ្យខ្លី។ បងប្អូនជាច្រើនបានត្រូវគេបៀតបៀន ដោយសារមិនព្រមធ្វើអ្វីៗទាំងនេះដែលជាប់ទាក់ទងនឹងការគោរពបូជាជីដូនជីតា។ យើងសប្បាយចិត្តឃើញភក្ដីភាពរបស់ពួកគេចំពោះព្រះយេហូវ៉ា! យើងរៀនច្រើនពីគំរូរបស់បងប្អូនជនជាតិអាហ្វ្រិកទាំងនោះ អំពីចិត្តស្មោះត្រង់ ភក្ដីភាព និងចិត្តអត់ធ្មត់ ហើយនេះពិតជាបានពង្រឹងជំនឿរបស់យើងខ្លាំងមែន!
ខ្ញុំត្រឡប់ទៅធ្វើការនៅផ្នែកបោះពុម្ពវិញ
នៅឆ្នាំ១៩៨១ ខ្ញុំបានទទួលភារកិច្ចឲ្យជួយបង្កើតវិធីបោះពុម្ពដែលបំពាក់ដោយប្រព័ន្ធកុំព្យូទ័រ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅផ្នែកបោះពុម្ពវិញ។ នោះជាគ្រាដ៏គួរឲ្យរំភើបចិត្តមែន! របៀបបោះពុម្ពនៅទូទាំងពិភពលោកបានផ្លាស់ប្ដូរច្រើន។ បុរសម្នាក់ដែលជាអ្នកលក់បានឲ្យការិយាល័យសាខាម៉ាស៊ីនថ្មីមួយដោយឥតគិតថ្លៃ ដើម្បីសាកល្បង។ ហេតុនេះ យើងជំនួសម៉ាស៊ីនរៀបរៀងអក្សរប្រភេទចាស់ចំនួន៩ទៅនឹងម៉ាស៊ីនថ្មីចំនួន៥។ យើងក៏បានដំឡើងម៉ាស៊ីនបោះពុម្ពថ្មីដែរ។ យ៉ាងនេះ យើងអាចបោះពុម្ពបានច្រើនជាងមុន។
ការមានកុំព្យូទ័របានជួយយើងឲ្យបង្កើតរបៀបថ្មីដើម្បីរៀបចំអក្សរ តាមរយៈកម្មវិធីម៉េប្ស(MEPS) ដែលជាអក្សរកាត់សម្រាប់កម្មវិធីអេឡិចត្រូនិកដើម្បីបោះពុម្ពជាភាសាផ្សេងៗ។ បច្ចេកវិទ្យាប្រសើរជាងមុនឆ្ងាយណាស់ តាំងពីពេលដែលយើងទាំងបួននាក់បានទៅដល់ប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង។ (អេ. ៦០:១៧) យើងទាំងបួននាក់បានរៀបការជាមួយនឹងស្ត្រីជាអ្នកត្រួសត្រាយដែលស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំនិងបងបៀលនៅតែបន្តបម្រើនៅបេតអែល។ ក្រោយបងខេណនិងបងឌែននីសបានរៀបការ ពួកគេមានកូន ហើយរស់នៅជិតបេតអែល។
ការិយាល័យសាខាយើងមានកិច្ចការកាន់តែច្រើនឡើងៗ។ សៀវភៅផ្សេងៗអំពីគម្ពីរបានត្រូវបកប្រែនិងបោះពុម្ពជាច្រើនភាសា ហើយបានត្រូវដឹកជញ្ជូនទៅការិយាល័យសាខាឯទៀត។ ហេតុនេះ យើងត្រូវការអគារបេតអែលថ្មី។ បងប្អូនបានសាងសង់បេតអែលថ្មីនៅតំបន់ដ៏ស្រស់ស្អាតមួយនាភាគខាងលិចនៃក្រុងជោហានេសបួ ហើយនោះបានត្រូវសម្ពោធនៅឆ្នាំ១៩៨៧។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តដែលខ្ញុំអាចមានចំណែកក្នុងការរីកចម្រើនទាំងអស់នោះ ហើយបម្រើជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខាអាហ្វ្រិកខាងត្បូងអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។
ភារកិច្ចថ្មីមួយទៀត!
នៅឆ្នាំ២០០១ យើងពិតជាភ្ញាក់ផ្អើលពេលខ្ញុំបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យបម្រើជាសមាជិកគណៈកម្មាធិការការិយាល័យសាខាសហរដ្ឋអាម៉េរិកដែលទើបតែបានត្រូវបង្កើតឡើង។ ទោះជាយើងស្ដាយលាចេញពីកិច្ចការនិងមិត្តភក្ដិរបស់យើងនៅប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូងក្ដី យើងរំភើបចិត្តចាប់ផ្ដើមជីវិតថ្មីជាសមាជិកក្រុមគ្រួសារបេតអែលសហរដ្ឋអាម៉េរិក។
ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ យើងព្រួយបារម្ភថាពេលយើងរើទៅក្រុងញូវយ៉ក សហរដ្ឋអាម៉េរិក យើងនឹងរស់នៅឆ្ងាយពីម្ដាយវ័យចាស់របស់ឡរ៉ា ហើយមិនអាចជួយគាត់ច្រើនបានទេ។ ប៉ុន្តែប្អូនស្រីបីនាក់របស់ឡរ៉ាសប្បាយចិត្តជួយមើលថែទាំម្ដាយរបស់ពួកគេ។ ពួកគេនិយាយ៖ «យើងមិនអាចបម្រើពេញពេលបានទេ ប៉ុន្តែបើយើងមើលថែម្ដាយ យើងអាចជួយបងទាំងពីរឲ្យបន្តបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកបង»។ យើងដឹងគុណពួកគេខ្លាំងណាស់ដែលពួកគេព្រមធ្វើដូច្នេះ។
បងប្រុសខ្ញុំនិងបងថ្លៃខ្ញុំដែលរស់នៅក្រុងតូរ៉ុនតូ ប្រទេសកាណាដា មានចិត្តគំនិតដូចប្អូនស្រីៗរបស់ឡរ៉ាដែរ។ ពួកគេជួយមើលថែម្ដាយរបស់ខ្ញុំដែលមេម៉ាយ។ គាត់បានរស់នៅជាមួយពួកគេអស់ជាង២០ឆ្នាំ។ យើងពិតជាមិនភ្លេចសេចក្ដីស្រឡាញ់និងការយកចិត្តទុកដាក់ដែលពួកគេបានបង្ហាញចំពោះគាត់រហូតដល់គាត់ស្លាប់មិនយូរក្រោយពីយើងទៅដល់ក្រុងញូវយ៉ក។ គឺជាពរមួយដែលយើងមានក្រុមគ្រួសារដែលចេះគាំទ្រយើង និងសុខចិត្តកែប្រែរបៀបរស់នៅរបស់ពួកគេដើម្បីមើលថែឪពុកម្ដាយវ័យចាស់ ពីព្រោះនេះមិនតែងតែស្រួលទេ!
អស់ប៉ុន្មានឆ្នាំ ភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំនៅសហរដ្ឋអាម៉េរិកគឺខាងផ្នែកផលិតសៀវភៅផ្សេងៗ ហើយការផលិតនោះកាន់តែទំនើបទៅៗ និងសាមញ្ញជាង។ ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំធ្វើការនៅផ្នែកទិញនិងលក់។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តធ្វើជាសមាជិកការិយាល័យសាខាដ៏ធំនេះអស់រយៈពេល២០ឆ្នាំមកហើយ។ ឥឡូវមានសមាជិកក្រុមគ្រួសារបេតអែលប្រហែលជា៥.០០០នាក់ ហើយអ្នកស្ម័គ្រចិត្តជួយបេតអែលប្រហែលជា២.០០០នាក់។
ហុកសិបឆ្នាំមុន ខ្ញុំស្មានមិនដល់ថាខ្ញុំនឹងមានជីវិតបែបនេះទេ។ ឡរ៉ាគាំទ្រខ្ញុំអស់ពីចិត្តក្នុងអំឡុងជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ។ យើងមានជីវិតដ៏អស្ចារ្យណាស់! យើងឲ្យតម្លៃចំពោះភារកិច្ចផ្សេងៗដែលយើងបានទទួល និងបងប្អូនជាទីស្រឡាញ់ទាំងអស់ដែលយើងបានធ្វើការជាមួយ រួមទាំងបងប្អូននៅការិយាល័យសាខាជាច្រើនដែលយើងបានធ្វើទស្សនកិច្ចនៅទូទាំងពិភពលោក។ ឥឡូវខ្ញុំមានអាយុជាង៨០ឆ្នាំ ដូច្នេះភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំបានត្រូវកាត់បន្ថយ ដោយសារប្អូនប្រុសៗវ័យក្មេងជាច្រើនដែលមានអាយុតិចជាងបានត្រូវបង្ហាត់បង្រៀនឲ្យធ្វើកិច្ចការនោះ។
អ្នកតែងចម្រៀងសរសើរព្រះសរសេរថា៖ «ជនជាតិណាដែលមានព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់ខ្លួន ជនជាតិនោះមានសុភមង្គលហើយ»។ (ចសព. ៣៣:១២) នេះគឺពិតមែន! ខ្ញុំសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ដែលខ្ញុំអាចបម្រើព្រះយេហូវ៉ាជាមួយរាស្ត្រដ៏សប្បាយរីករាយរបស់លោក។
