សៀវភៅសាំយូអែលទី២ ៣:១-៣៩
៣ ក្រុមគ្រួសាររបស់សុលនិងក្រុមគ្រួសាររបស់ដាវីឌ ច្បាំងគ្នាឥតស្រាកស្រាន្ត។ ដាវីឌកាន់តែខ្លាំងឡើងឥតឈប់+ ចំណែកក្រុមគ្រួសាររបស់សុលកាន់តែចុះខ្សោយ។+
២ នៅអំឡុងពេលនោះ ដាវីឌមានកូនប្រុសជាច្រើននៅក្រុងហេប្រុន។+ កូនប្រុសទី១ឈ្មោះអាំណូន+ មានម្ដាយឈ្មោះអាហ៊ីណោម+ជាអ្នកក្រុងយេសរៀល។
៣ កូនប្រុសទី២ឈ្មោះគីលាប មានម្ដាយឈ្មោះអាប៊ីកែល+ជាអ្នកក្រុងកើមែលដែលធ្លាប់ជាប្រពន្ធរបស់ណាបាល។ កូនប្រុសទី៣ឈ្មោះអាប់សាឡំ+ មានម្ដាយឈ្មោះម៉ាអាកាជាកូនស្រីរបស់តាល់ម៉ាយ+ស្ដេចស្រុកកេសឺ។
៤ កូនប្រុសទី៤ឈ្មោះអាដូនីយ៉ា+ មានម្ដាយឈ្មោះហាគីត និងកូនប្រុសទី៥ឈ្មោះសេផាធា មានម្ដាយឈ្មោះអាប៊ីថុល។
៥ កូនប្រុសទី៦ឈ្មោះអ៊ីតរៀម មានម្ដាយឈ្មោះអេកឡា។ កូនប្រុសទាំងនេះរបស់ដាវីឌកើតនៅក្រុងហេប្រុន។
៦ ក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមឥតឈប់រវាងក្រុមគ្រួសាររបស់សុលនិងក្រុមគ្រួសាររបស់ដាវីឌ នោះអាប់ណឺ+មានអំណាចកាន់តែខ្លាំងឡើងក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់សុល។
៧ សុលមានប្រពន្ធបន្ទាប់ឈ្មោះរីសផា+ ជាកូនស្រីរបស់អេយ៉ា។ ក្រោយមក អ៊ីសបូសែត+និយាយទៅអាប់ណឺថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នករួមដំណេកជាមួយនឹងប្រពន្ធឪពុកខ្ញុំ?»។+
៨ ពេលអាប់ណឺឮដូច្នោះ គាត់ក្ដៅឆួលជាខ្លាំង ហើយនិយាយទៅអ៊ីសបូសែតថា៖ «តើខ្ញុំជាឆ្កែពួកយូដាឬ? រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់ចំពោះក្រុមគ្រួសារសុលដែលជាឪពុករបស់អ្នក និងបងប្អូនញាតិមិត្តរបស់សុល។ ខ្ញុំមិនបានក្បត់អ្នក ដោយប្រគល់អ្នកទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់ដាវីឌទេ។ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃនេះ អ្នកបែរជាហៅខ្ញុំមកចោទសួរ ព្រោះតែរឿងស្ត្រីទៅវិញ។
៩ សូមព្រះដាក់ទោសខ្ញុំឲ្យធ្ងន់ចុះ បើខ្ញុំមិនគាំទ្រដាវីឌដូចដែលព្រះយេហូវ៉ាបានស្បថនឹងគាត់ថា+
១០ លោកនឹងផ្ទេររាជាណាចក្រពីក្រុមគ្រួសាររបស់សុលទៅឲ្យដាវីឌ ដើម្បីឲ្យគាត់ធ្វើជាស្ដេចចគ្រប់គ្រងលើពួកអ៊ីស្រាអែលនិងពួកយូដា ចាប់ពីក្រុងដាន់រហូតដល់ក្រុងបៀរសេបា»។+
១១ ពេលអ៊ីសបូសែតឮដូច្នោះ គាត់មិនហ៊ាននិយាយតទៅទៀតទេ ព្រោះគាត់ខ្លាចអាប់ណឺ។+
១២ អាប់ណឺប្រញាប់ចាត់អ្នកនាំពាក្យឲ្យទៅប្រាប់ដាវីឌថា៖ «តើទឹកដីនេះស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់អ្នកណា?»។ គាត់ឲ្យអ្នកនាំពាក្យនោះប្រាប់ថែមទៀតថា៖ «សូមធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងគាំទ្រលោក ហើយខ្ញុំនឹងធ្វើគ្រប់យ៉ាងដើម្បីប្រគល់ស្រុកអ៊ីស្រាអែលទាំងមូលឲ្យទៅលោក»។+
១៣ ដាវីឌតបទៅវិញថា៖ «ល្អ! ខ្ញុំយល់ព្រមធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងអ្នក លុះត្រាតែអ្នកនាំមីកាល+កូនស្រីរបស់សុលមកឲ្យខ្ញុំសិន។ បើមិនដូច្នេះទេ កុំមកជួបមុខខ្ញុំឲ្យសោះ»។
១៤ រួចមក ដាវីឌចាត់អ្នកនាំពាក្យឲ្យទៅប្រាប់អ៊ីសបូសែត+កូនប្រុសរបស់សុលថា៖ «ចូរឲ្យមីកាលមកខ្ញុំវិញ គឺប្រពន្ធដែលខ្ញុំបានភ្ជាប់ពាក្យដោយជំនូនចុងស្បែករបស់ពួកភីលីស្ទីនចំនួន១០០»។+
១៥ ដូច្នេះ អ៊ីសបូសែតបានចាត់គេឲ្យទៅយកមីកាលពីផាលធាលដែលជាប្ដី។ ផាលធាល+ជាកូនប្រុសរបស់ឡាអ៊ីស។
១៦ ប្ដីរបស់នាងដើរតាមក្រោយនាងបណ្ដើរ យំបណ្ដើររហូតដល់ភូមិបាហ៊ូរីម។+ ពេលនោះអាប់ណឺប្រាប់គាត់ថា៖ «ចូរត្រឡប់ទៅវិញទៅ!»។ គាត់ក៏ត្រឡប់ទៅវិញ។
១៧ ដំណាលគ្នានោះដែរ អាប់ណឺបានឲ្យគេទៅប្រាប់បុរសចាស់ទុំនៃពួកអ៊ីស្រាអែលថា៖ «អស់មួយរយៈហើយដែលអ្នករាល់គ្នាចង់ឲ្យដាវីឌធ្វើជាស្ដេចរបស់អ្នករាល់គ្នា។
១៨ ឥឡូវសូមធ្វើតាមបំណងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាចុះ ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ទៅដាវីឌថា៖ ‹ខ្ញុំនឹងសង្គ្រោះអ៊ីស្រាអែលដែលជារាស្ត្ររបស់ខ្ញុំឲ្យរួចពីកណ្ដាប់ដៃពួកភីលីស្ទីន និងពីកណ្ដាប់ដៃសត្រូវទាំងអស់ តាមរយៈដាវីឌជាអ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំ›»។+
១៩ បន្ទាប់មក អាប់ណឺបានទៅនិយាយជាមួយនឹងកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីន។+ រួចមក អាប់ណឺបានទៅក្រុងហេប្រុនដើម្បីនិយាយជាមួយនឹងដាវីឌតែពីរនាក់ អំពីអ្វីដែលពួកអ៊ីស្រាអែលនិងកុលសម្ព័ន្ធបេនយ៉ាមីនទាំងមូលបានយល់ព្រម។
២០ ពេលអាប់ណឺនិងបុរស២០នាក់ទៅជួបដាវីឌនៅក្រុងហេប្រុន ដាវីឌបានធ្វើពិធីជប់លៀងទទួលពួកគេ។
២១ រួចមក អាប់ណឺនិយាយទៅដាវីឌថា៖ «សូមឲ្យខ្ញុំទៅប្រមូលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ឲ្យមកឯលោកម្ចាស់ដែលជាស្ដេចរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យពួកគេបានចុះកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងលោក។ រួចលោកនឹងទៅជាស្ដេចគ្រប់គ្រងលើអ្វីទាំងអស់ដែលលោកចង់បាន»។ ដូច្នេះ ដាវីឌបានជូនដំណើរអាប់ណឺ ហើយគាត់បានចេញទៅដោយសុខសាន្ត។
២២ ពេលនោះយ៉ូអាប់និងអ្នកបម្រើជាច្រើនរបស់ដាវីឌត្រឡប់មកពីវាយលុកសត្រូវវិញ។ ពួកគេបាននាំយកជ័យភណ្ឌច្រើនសន្ធឹកមកជាមួយ។ ប៉ុន្តែ ពេលនោះអាប់ណឺមិនបាននៅជាមួយនឹងដាវីឌក្នុងក្រុងហេប្រុនទេ ព្រោះដាវីឌបានឲ្យគាត់ត្រឡប់ទៅវិញដោយសុខសាន្ត។
២៣ ពេលយ៉ូអាប់+និងទាហានទាំងអស់ដែលនៅជាមួយនឹងគាត់ត្រឡប់មកវិញ មានគេប្រាប់យ៉ូអាប់ថា៖ «អាប់ណឺ+កូនប្រុសរបស់ណឺ+បានមកជួបស្ដេច ហើយលោកបានឲ្យគាត់ទៅវិញដោយសុខសាន្ត»។
២៤ ដូច្នេះ យ៉ូអាប់ចូលទៅជួបស្ដេច ហើយសួរថា៖ «ម្ដេចក៏លោកធ្វើយ៉ាងនេះ? ខ្ញុំឮថាអាប់ណឺបានមកជួបលោក។ ហេតុអ្វីបានជាលោកឲ្យគាត់ចេញទៅដោយសុវត្ថិភាព?
២៥ លោកស្គាល់អាប់ណឺកូនប្រុសរបស់ណឺស្រាប់ហើយ! គាត់មកទីនេះដើម្បីបញ្ឆោតលោក និងដើម្បីសង្កេតអំពីសកម្មភាពនិងកិច្ចការទាំងអស់របស់លោកតែប៉ុណ្ណោះ»។
២៦ លុះយ៉ូអាប់ចេញពីដាវីឌហើយ យ៉ូអាប់ក៏ចាត់ពួកអ្នកនាំពាក្យឲ្យទៅតាមអាប់ណឺ។ ពួកអ្នកនាំពាក្យបាននាំអាប់ណឺពីកន្លែងអណ្ដូងស៊ីរ៉ាត្រឡប់មកវិញ។ ប៉ុន្តែ ដាវីឌមិនបានដឹងថាយ៉ូអាប់ធ្វើដូច្នោះទេ។
២៧ ពេលអាប់ណឺត្រឡប់មកក្រុងហេប្រុនវិញ+ យ៉ូអាប់បាននាំគាត់ទៅនិយាយគ្នាតែពីរនាក់នៅខាងក្នុងកំពែងក្រុង។ ពេលនោះយ៉ូអាប់ចាក់ពោះអាប់ណឺ ហើយគាត់ក៏ស្លាប់ទៅ។+ យ៉ូអាប់សម្លាប់អាប់ណឺដើម្បីសងសឹកឲ្យអាសាអែលដែលជាប្អូន។+
២៨ ក្រោយពីដាវីឌឮអំពីរឿងនោះ គាត់និយាយថា៖ «ស្ដីអំពីការស្លាប់របស់អាប់ណឺកូនប្រុសរបស់ណឺ ខ្ញុំនិងរាជាណាចក្ររបស់ខ្ញុំគ្មានទោសចំពោះព្រះយេហូវ៉ាឡើយ។+
២៩ សូមឲ្យទោសកំហុសនោះធ្លាក់ទៅលើយ៉ូអាប់+ និងក្រុមគ្រួសារទាំងអស់របស់ឪពុកគាត់។ សូមឲ្យក្រុមគ្រួសារយ៉ូអាប់តែងតែមានមនុស្សដែលកើតជំងឺហូរខ្ទុះតាមប្រដាប់ភេទ+ ឬកើតឃ្លង់+ ឬពិការ* ឬស្លាប់ដោយដាវ ឬគ្មានអាហារបរិភោគ!»។+
៣០ យ៉ូអាប់និងអាប៊ីសាយ+ជាបង ពួកគេបានសម្លាប់អាប់ណឺ+ ដោយសារក្នុងពេលប្រយុទ្ធគ្នានៅទឹកដីក្រុងគីបៀន អាប់ណឺបានសម្លាប់អាសាអែលជាប្អូនរបស់ពួកគេ។+
៣១ រួចមក ដាវីឌនិយាយទៅយ៉ូអាប់និងបណ្ដាជនទាំងអស់ដែលនៅជាមួយនឹងគាត់ថា៖ «ចូរហែកអាវ រួចស្លៀកបាវ ហើយយំសោកនឹងអាប់ណឺ»។ ស្ដេចដាវីឌដើរពីក្រោយក្ដារមឈូសរបស់អាប់ណឺ។
៣២ រួចគេបានបញ្ចុះសពអាប់ណឺនៅក្រុងហេប្រុន។ ស្ដេចទ្រហោយំនៅទីបញ្ចុះសពអាប់ណឺ ហើយបណ្ដាជនទាំងអស់ក៏យំដែរ។
៣៣ ស្ដេចទួញទំនួញអំពីអាប់ណឺដូចតទៅ៖
«ហេតុអ្វីអាប់ណឺស្លាប់ដោយគ្មានកិត្តិយសដូច្នេះ?
៣៤ ដៃរបស់អ្នកមិនជាប់ចំណងហើយជើងរបស់អ្នកក៏មិនជាប់ខ្នោះដែរ។
អ្នកស្លាប់ដូចមនុស្សដែលឧក្រិដ្ឋជនបានសម្លាប់»។+
ពេលបណ្ដាជនទាំងអស់ឮដូច្នោះ ពួកគេយំសោកម្ដងទៀត។
៣៥ ក្រោយមក បណ្ដាជនទាំងអស់បានយកអាហារ*មកឲ្យដាវីឌបរិភោគ កាលដែលនៅភ្លឺនៅឡើយ។ ប៉ុន្តែ ដាវីឌបានស្បថថា៖ «បើខ្ញុំបរិភោគអាហារសូម្បីតែបន្តិចមុនថ្ងៃលិច នោះសូមឲ្យព្រះដាក់ទោសខ្ញុំឲ្យធ្ងន់ចុះ!»។+
៣៦ ពេលបណ្ដាជនទាំងអស់ឃើញទង្វើទាំងប៉ុន្មានរបស់ស្ដេចដាវីឌ ពួកគេពេញចិត្តគាត់ ដូចដែលពួកគេពេញចិត្តកិច្ចការទាំងប៉ុន្មានដែលគាត់បានធ្វើកន្លងមក។
៣៧ ដូច្នេះ នៅថ្ងៃនោះ បណ្ដាជនទាំងនោះនិងបណ្ដាជនអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ជឿជាក់ថា ស្ដេចមិនបានបញ្ជាគេឲ្យសម្លាប់អាប់ណឺកូនប្រុសរបស់ណឺទេ។+
៣៨ ស្ដេចនិយាយទៅកាន់ពួកអ្នកបម្រើថា៖ «អ្នករាល់គ្នាដឹងហើយថា នៅថ្ងៃនេះយើងបានបាត់បង់មេទ័ពដែលជាមនុស្សសំខាន់មួយរូបក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល។+
៣៩ ទោះជាខ្ញុំបានត្រូវតែងតាំងជាស្ដេចក៏ដោយ+ តែសព្វថ្ងៃនេះខ្ញុំមិនសូវមានអំណាចទេ* ហើយកូនប្រុសៗរបស់សេរូយ៉ា+ ពួកគេសាហាវឃោរឃៅណាស់។+ ដូច្នេះ សូមព្រះយេហូវ៉ាដាក់ទោសពួកគេ តាមអំពើអាក្រក់របស់ពួកគេចុះ»។+
កំណត់សម្គាល់
^ បុរសដែលអាចធ្វើតែកិច្ចការមនុស្សស្រីប៉ុណ្ណោះ។ គាត់មិនអាចចូលរួមក្នុងសង្គ្រាម ឬធ្វើកិច្ចការដែលមនុស្សប្រុសធ្វើបានទេ
^ ន័យត្រង់«នំប៉័ងនៃការសម្រាលទុក្ខ»
^ ឬ«ខ្ញុំខ្សោយ»
