សៀវភៅសាំយូអែលទី២ ១:១-២៧
១ ក្រោយពីដាវីឌបានច្បាំងឈ្នះ*ជនជាតិអាម៉ាលេក គាត់ក៏ធ្វើដំណើរត្រឡប់មកវិញ ដំណាលគ្នានោះសុលបានទទួលមរណភាព។ ដាវីឌអាស្រ័យនៅក្រុងស៊ីកឡាក់+អស់រយៈពេលពីរថ្ងៃ។
២ នៅថ្ងៃទី៣ មានយុវជនម្នាក់មកពីជំរំទ័ពរបស់សុល។ គាត់បានហែកសម្លៀកបំពាក់ ហើយដាក់ដីលើក្បាល។ ពេលគាត់មកជួបដាវីឌ គាត់ក្រាបក្បាលគោរពដាវីឌ។
៣ ដាវីឌសួរគាត់ថា៖ «តើអ្នកមកពីណា?»។ គាត់ឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំរត់គេចខ្លួនចេញពីជំរំទ័ពអ៊ីស្រាអែល»។
៤ ដាវីឌក៏សួរទៀតថា៖ «សូមប្រាប់ខ្ញុំ តើមានអ្វីកើតឡើងនៅសមរភូមិ?»។ គាត់ឆ្លើយថា៖ «ពួកទាហានអ៊ីស្រាអែលបាក់ទ័ពរត់ចេញពីសមរភូមិ ហើយពួកគេជាច្រើននាក់បាត់បង់ជីវិត សូម្បីតែសុលនិងយ៉ូណាថានជាកូនប្រុសគាត់ក៏ស្លាប់ដែរ»។+
៥ រួចដាវីឌបន្តសួរយុវជនដែលនាំដំណឹងនោះថា៖ «តើអ្នកដឹងយ៉ាងដូចម្ដេចថាសុលនិងយ៉ូណាថានស្លាប់?»។
៦ យុវជននោះឆ្លើយថា៖ «ចៃដន្យពេលនោះខ្ញុំនៅលើភ្នំគីលបោ។+ ខ្ញុំឃើញសុលកំពុងទប់ខ្លួននឹងលំពែង ហើយពួកអ្នកបររទេះចម្បាំង និងពួកទាហានសេះបានដេញតាមគាត់ជិតទាន់។+
៧ ពេលសុលងាកមកឃើញខ្ញុំ គាត់ហៅខ្ញុំ ហើយខ្ញុំឆ្លើយថា៖ ‹បាទ លោកម្ចាស់!›។
៨ គាត់សួរខ្ញុំថា៖ ‹តើអ្នកជានរណា?›។ ខ្ញុំឆ្លើយថា៖ ‹ខ្ញុំជាជនជាតិអាម៉ាលេក›។+
៩ រួចគាត់និយាយថា៖ ‹សូមមកជិតខ្ញុំ ហើយសម្លាប់ខ្ញុំទៅ ព្រោះខ្ញុំឈឺចុកចាប់ពើតផ្សាខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំជិតស្លាប់ហើយ›។
១០ ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏ចូលទៅជិត ហើយសម្លាប់គាត់+ ដោយសារគាត់ត្រូវរបួសធ្ងន់ធ្ងរ ហើយខ្ញុំដឹងថាគាត់ច្បាស់ជាមិនរស់ទេ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំដោះមកុដនិងកងដៃរបស់គាត់ រួចយកមកជូនលោកម្ចាស់»។
១១ ពេលដាវីឌឮដូច្នោះ គាត់ហែកសម្លៀកបំពាក់របស់គាត់។ ឯពួកបុរសទាំងអស់ដែលនៅជាមួយនឹងគាត់ក៏ធ្វើដូចគាត់ដែរ។
១២ ពួកគេស្រែកយំ ហើយតមអាហារ+រហូតដល់ល្ងាច ដោយសារសុល យ៉ូណាថាន រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ា និងជនជាតិអ៊ីស្រាអែលជាច្រើន+បានត្រូវគេសម្លាប់។
១៣ ដាវីឌសួរយុវជននោះថា៖ «តើអ្នកជានរណា ហើយមកពីណា?»។ គាត់ឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំជាជនជាតិអាម៉ាលេក ដែលមករស់នៅក្នុងស្រុកអ៊ីស្រាអែល»។
១៤ ដាវីឌសួរគាត់ថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នកហ៊ានលើកដៃសម្លាប់អ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាបានរើសតាំង?»។+
១៥ រួចដាវីឌហៅបុរសវ័យក្មេងម្នាក់មក ហើយបញ្ជាថា៖ «ចូរសម្លាប់គាត់ចោលភ្លាម!»។ បុរសនោះក៏សម្លាប់គាត់ចោល។+
១៦ ដាវីឌនិយាយថា៖ «អ្នកស្លាប់ដោយសារតែកំហុសខ្លួនឯង* ព្រោះអ្នកបានបញ្ជាក់ដោយផ្ទាល់មាត់ថា អ្នកបានសម្លាប់អ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាបានរើសតាំង»។+
១៧ ក្រោយមក ដាវីឌទួញទំនួញថ្ងួចថ្ងូរ*អំពីសុល និងអំពីយ៉ូណាថានដែលជាកូនប្រុសរបស់សុល។+
១៨ ដាវីឌថែមទាំងបញ្ជាឲ្យគេបង្រៀនបណ្ដាជនយូដាឲ្យចេះទួញទំនួញថ្ងួចថ្ងូរនេះ ហៅថា«កំណាព្យនៃធ្នូ»។ ទំនួញនេះបានត្រូវកត់ទុកក្នុងសៀវភៅយ៉ាសា ដូចតទៅ៖+
១៩ «ឱអ៊ីស្រាអែលអើយ មនុស្សដ៏រុងរឿងបានត្រូវគេសម្លាប់នៅលើទីខ្ពស់របស់អ្នក។+
បុរសអង់អាចក្លាហានបានស្លាប់ទៅហើយ!
២០ កុំប្រាប់រឿងនេះដល់ក្រុងកាថ+កុំប្រកាសប្រាប់ដល់ក្រុងអាសកាឡូនក្រែងលោកូនស្រីពួកភីលីស្ទីននាំគ្នាអរសប្បាយក្រែងលោកូនស្រីជនជាតិដទៃ*នាំគ្នាត្រេកអរ។
២១ ឱភ្នំគីលបោអើយ!+
សូមកុំឲ្យមានសន្សើម ឬភ្លៀងធ្លាក់លើអ្នកឲ្យសោះហើយកុំឲ្យស្រែចម្ការនៅភ្នំនោះបង្កើតភោគផលដែលអាចជូនព្រះបានឡើយ+ព្រោះនៅទីនោះខែលរបស់មនុស្សខ្លាំងក្លាបានត្រូវធ្វើឲ្យស្មោកគ្រោកហើយខែលរបស់សុលលែងបានត្រូវចាក់ប្រេងទៀត។
២២ ដរាបណាមិនបានបង្ហូរឈាម ហើយចាក់ខ្លាញ់របស់ពួកសត្រូវខ្លាំងពូកែទេដរាបនោះធ្នូរបស់យ៉ូណាថាននិងដាវរបស់សុលមិនត្រឡប់មកវិញដោយគ្មានជ័យជម្នះឡើយ។+
២៣ កាលដែលនៅរស់ សុលនិងយ៉ូណាថាន+ជាមនុស្សគួរឲ្យស្រឡាញ់រាប់អានកាលដែលពួកគាត់ស្លាប់ ក៏ស្លាប់ជាមួយគ្នាដែរ។+
ពួកគាត់រហ័សជាងសត្វឥន្ទ្រី+ហើយមានកម្លាំងខ្លាំងក្លាជាងសត្វតោ។+
២៤ ឱពួកកូនស្រីជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអើយ! ចូរយំស្ដាយស្រណោះសុលចុះព្រោះលោកផ្ដល់ឲ្យនាងនូវសម្លៀកបំពាក់ក្រហមឆ្អៅនិងគ្រឿងលម្អយ៉ាងប្រណីតថែមទាំងបំពាក់គ្រឿងអលង្ការមាសលើសម្លៀកបំពាក់របស់នាងផង។
២៥ ឱបុរសដ៏ក្លាហានអើយ អ្នកស្លាប់ក្នុងចម្បាំងហើយ!
យ៉ូណាថានស្លាប់នៅលើទីខ្ពស់របស់នាង!+
២៦ ឱយ៉ូណាថានបងប្រុសរបស់ខ្ញុំអើយ! ខ្ញុំកើតទុក្ខក្រៀមក្រំអាល័យបងខ្ញុំស្រឡាញ់បងខ្លាំងណាស់។+
សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់បង វិសេសជាងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ស្ត្រីទៅទៀត។+
២៧ បុរសអង់អាចក្លាហានបានស្លាប់ទៅហើយឯគ្រឿងចម្បាំងក៏បានវិនាសទៅដែរ!»។
កំណត់សម្គាល់
^ ឬ«បានសម្លាប់»
^ ន័យត្រង់«ឈាមរបស់អ្នកធ្លាក់មកលើក្បាលអ្នកវិញ»
^ ឬ«ចម្រៀងសោកសៅ»
^ ន័យត្រង់«កូនស្រីរបស់ពួកអ្នកមិនកាត់ចុងស្បែក»។ មើលនិយមន័យពាក្យ«ការកាត់ចុងស្បែក»
