ფსალმუნები 90:1—17
ღვთის კაცის, მოსეს, ლოცვა.+
90 იეჰოვა, შენ ხარ ჩვენი სამკვიდრო*+ თაობიდან თაობაში!
2 შენ მანამ არსებობდი, სანამ მთები გაჩნდებოდნენდა სანამ დედამიწასა და ნაყოფიერ მიწას წარმოქმნიდი;+მარადიულად შენ ხარ ღმერთი!+
3 კვლავ მტვრად აქცევ მოკვდავ ადამიანს;ეუბნები: „მტვერს დაუბრუნდით, კაცის ძეებო!“+
4 შენს თვალში ათასი წელი გუშინდელი, ჩავლილი დღესავით არის,+და ღამის ერთ გუშაგობას ჰგავს.
5 უეცრად უღებ კაცს ბოლოს;+ სიზმარივით ქრება.დილაობით აღმოცენებულ ბალახს ჰგავს,+
6 დილით რომ ბიბინებს და ყვავილობს,საღამოს კი ჭკნება და ხმება.+
7 შენმა რისხვამ გვშთანთქა,+შენმა მრისხანებამ შეგვაძრწუნა.
8 შენ თვალწინაა ჩვენი დანაშაული,+შენი სახის ნათელი ააშკარავებს ჩვენს ფარულ საქმეებს.+
9 შენი რისხვით ილევა ჩვენი დღეები;ერთ ამოსუნთქვასავით გადის ჩვენი წლები.
10 ჩვენ სამოცდაათ წელს ვცოცხლობთ,ჯანმაგრობისას კი — ოთხმოცს,+
მაგრამ ეს წლები გასაჭირითა და მწუხარებითაა სავსე;მიქრის და ჩვენც მიგვაქანებს.+
11 განუზომელია შენი რისხვა; ვინ ჩასწვდება მას?!
შენი მრისხანება ისეთივე დიდია, როგორიც შიში, შენდამი რომ გვმართებს.+
12 გვასწავლე, ისე გავლიოთ* თითოეული დღე,+რომ გული დავიბრძენოთ.
13 გული მოიბრუნე ჩვენზე, იეჰოვა!+ როდემდე იქნები ასე?!+
შეიბრალე შენი მსახურები!+
14 შენს სიკეთეს* ნუ მოგვაკლებ+ ყოველ დილით,რათა ვიყიჟინოთ და გავიხაროთ+ ყოველდღე.
15 იმდენ ხანს გაგვახარე, რამდენ ხანსაც შეგვაჭირვე,+რამდენ წელსაც უბედურებას ვიტანდით.+
16 იხილონ შენი საქმეები შენმა მსახურებმადა შენი სიდიადე — მათმა შვილებმა.+
17 ჩვენი ღვთის, იეჰოვას, წყალობა არ მოგვკლებოდეს!აკურთხე ჩვენი ნახელავი!
აკურთხე ჩვენი ნაშრომი!+
სქოლიოები
^ ან შესაძლოა: „თავშესაფარი“.
^ სიტყვასიტყვით — „დავითვალოთ“.
^ ებრ. „ხესედ“. იხ. „ურყევი სიყვარული“ („ბიბლიურ სიტყვათა განმარტებანი“).
